Ένωση Κινέζων Ελλάδος
Στενό, δυσωδία , πρέζα , εξαθλίωση . Το τελευταίο μέρος στον κόσμο που θα περίμενες να φας σπιτικό , ποσό μάλλον, κάλο φαγητό . Στο τέλος της σκάλας τους πιάνουμε στην προετοιμασία , να κόβουν με τα χαρακτηριστικά τους μπαλταδάκια. Από καιρό είχα βαλθεί να δοκιμάσω σπιτικό Κινέζικο φαγητό , μετά από ανεπιτυχείς προσπάθειες προσεγγίσεις Κινέζων μεταναστών διαπίστωσα πως ολημερίς εργάζονται στα εμπορικά τους καταστήματα , δεν τους μένει χρόνος για σπιτικό φαγητό , ίσως μονό πολύ αργά το βραδύ.
Επιπλέον το πώς θα μπορούσε κανείς να τους κλέψει κουβέντα θα έπρεπε να αποτελεί κοινωνιολογική έρευνα . Επειδή όμως το είχα βάλει στόχο να γευτώ «Τhe real Chinese shit», έκανα την έρευνα μου και το βρήκα, ήταν μες στα πόδια μας τόσο καιρό , στην καρδιά της πόλης. Αρχικά , ήμασταν διστακτικοί γιατί αμφιβάλαμε για την ποιότητα των εδεσμάτων , για να είμαι ειλικρινής είχαμε και μια μικρή ανησυχία για την στομαχική μας υγεία. Ο υπεύθυνος του συλλόγου λιγομίλητος όπως όλοι τους , μας βοήθησε να αποφασίσουμε , τι μας βοήθησε δηλαδή με τα κινεζοελληνικά του δύσκολο να καταλάβουμε.
Μετά από περισυλλογή του παραγγείλαμε γλυκόξινα tiny χοιρινά παιδάκια , νούντλς με λαχανικά συν τόφου-εξακολουθεί γευστικά να μου μοιάζει με άνοστο σφουγγάρι- κινεζικά ζυμαρικά με γέμιση κύμα και σάλτσα σόγιας. Οι θαμώνες αποκλειστικά συμπατριώτες τους , πολύ ερχόντουσαν για take out , οι περισσότεροι δηλαδή.
Τo οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως ενώ είναι φαινομενικά κλειστοί με τους ξένους , ανάμεσά τους επικρατούσε μια οικογενειακή ατμόσφαιρα, μοιράζονταν γύρω από το τραπέζι την αχνιστή σούπα στη μέση απ’ όπου γεμίζουν τα μπολάκια τους. Δεν ήταν τυχαία τα χαρακτηριστικά τραπέζια που υπήρχαν στον χώρο με τον περιστρεφόμενο δίσκο στο κέντρο ώστε να σερβίρονται όλοι εύκολα χωρίς το ενοχλητικό passing της υπόθεσης. Όταν έφτασε το φαγητό και δοκιμάσαμε τις πρώτες μπουκιές οι προκαταλήψεις μας διαψεύστηκαν πανηγυρικά . Ένα χαζό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μας. Τα νούντλς δεν ήταν τα ετοιματζίδικα του ενός λεπτού, τα παΐδια προσεγμένα, γαρνιρισμένα με σουσάμι και φρέσκο κρεμμύδι, τα ζυμαρικά τηγανίτα όσο χρειάζεται για να παραμείνουν μαλακα,γεμιστα με τον κιμά φουλ στα ασιατικά μπαχάρια, τα λαχανικά άψογα προετοιμασμένα, κρατούσαν στο δόντι όσο έπρεπε. Μας έβαλαν τα καλά τους σερβίτσια , πορσελάνινα σε σχήμα φύλλου , μας άφησαν και όλο το πακέτο με τις χαρτοπετσέτες και όταν ήθελε κάποιος ερχόταν να μας ζητήσει. Όμως δεν μας έδωσαν chop sticks, απορώ γιατί.. Όσο περνούσε η ώρα σκεφτόμουν πως τελικά σαν λαοί έχουμε περισσότερα κοινά από όσα νομίζουμε.
Καταρχάς είμαστε απόγονοι δυο αρχαίων πολιτισμών, καθοριστικών, ο ένας για την Δύση και ο άλλος για την Ανατολή . Επίσης, είμαστε φιλόξενοι, διατηρούμε ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς και οι κουλτούρες μας έχουν εντάξει σχεδόν σε όλες τους τις πτυχές το φαγητό. Σερβίρει τους συμπατριώτες της αχνιστό νερό από τον βραστήρα, εμείς να κοιτάμε με γουρλωμένα μάτια!Σύμφωνα με την Κινεζική ιατρική το ζεστό νερό σε άδειο στομάχι βοηθάει στην πέψη και προετοιμάζει το στομάχι για να δεχτεί την καυτή σούπα. Η τηλεόραση παίζει ειδήσεις από την πατρίδα σε συνδυασμό με κιτς-σινθ τραγουδίστριες που θυμίζουν μάνγκα στην Eurovision σε όλο της το μεγαλείο. Αυθεντικό Κινέζικο λοιπόν, οικονομικό και καλτ. Με το που σηκωθήκαμε έστρωσαν την τσόχα , ποιος ξέρει για τι μας πέρασαν.. Θα κλείσω με μια παροιμία τους, «Να τρως λιγότερο, να γεύεσαι περισσότερο…»
Do you know beauty and the beast? She’s both!!
Ανάποδη σε όλα της, παιδί της φύσης που ζει στο αστικό τοπίο, μοναχικός άνθρωπος μα ταυτόχρονα πνεύμα συλλογικότητας και αλληλεγγύης. Αλλάζει δουλειές και δραστηριότητες σαν τα πουκάμισα, ευελπιστώντας στο μέλλον να γράψει το δικό της factotum.. Αυτό το διάστημα ασχολείται με τη μαγειρική τέχνη, διευρύνοντας την γευστική της παλέτα. Όταν δεν περιδρομιάζει θα την δείτε να τρέχει χωρίς φώτα με το ποδήλατό της, να σκαρφαλώνει ξυπόλυτη σε μονοπάτια, να χτυπιέται σε κάποιο live που δεν ξέρει καν ποιοι παίζουν, να βλέπει ταινία σε κάποια σκοτεινή αίθουσα με φακό στο κεφάλι ή σε κάποια παραλία να πλέκει πουλόβερ με φύκια. Για προτάσεις, σχόλια και ότι άλλο σας κατέβει στο κεφάλι στο mail [email protected] Υ.Γ. Ανοιχτή και σε προσκλήσεις για ομαδικά μαγειρέματα
.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Δίστομο. Ο ερχομός μου στην Αθήνα μου άνοιξε νέες διαδρομές που αποφάσισα να τις ακολουθήσω με ένα ποδήλατο. Χάρις σε αυτό, πεταλιά με πεταλιά, ανακάλυψα την όμορφη, την σκοτεινή αλλά και την παράξενη πλευρά της πόλης, τα λούμπεν στοιχεία της με δελέασαν να την εξερευνήσω και έτσι σιγά σιγά – όπως γίνονται όλα τα όμορφα πράγματα – την αγάπησα.
Είμαι λάτρης του αστικού τοπίου, της ζωής που υπάρχει και κινείται μέσα σε αυτό, των ανθρώπων του, ακόμα και του φαγητού που δημιουργείται μέσα από την ατμόσφαιρά του.
Γι΄ αυτούς τους λόγους αποφάσισα να το φωτογραφίζω σε κάθε στιγμή του, πιστεύοντας πως μέσα από την φωτογραφία θα μπορέσω να μεταδώσω την εικόνα του, την ομορφιά του μέσα από την δική μου οπτική, την ομορφιά που συλλέγω μέσα σε κάτι που από πολλούς μπορεί να θεωρείτε άσχημο! Λατρεύω να ανακαλύπτω μέσα από τις φωτογραφίες!!
