Δεν είμαι εγώ. Και μη με ψάχνεις στο χαμόγελό μου. Δε γελάω για να σε εντυπωσιάσω.
Δε γελάω παρά μόνο όταν θέλω. Δεν είμαι αυτή που νομίζεις επειδή με είδες κάποια στιγμή να κάθομαι σε μια γωνιά διαβάζοντας ή σ’ ένα μπαρ πίνοντας κρασί.
Είμαι αυτή που ψάχνει αδιάκοπα και αθόρυβα λέξεις και μέρη να εκφράσω τα πάντα μου. Ναι, χάνομαι στο άκουσμα μουσικών, στο άκουσμα κάποιων τυχαίων φράσεων μονολόγων και θεατρικών έργων.
Βρίσκω διέξοδο από το χάος του μυαλού μου κάθε φορά, με κάποιον τρόπο που δεν μπορώ να εξηγήσω. Θυμώνω, θυμώνω πολύ και παραιτούμαι για λίγο μόνο. Πηγαίνω μέχρι εκεί που αντέχω. Όταν με βλέπεις να σταματάω είναι επειδή ξέρω πως αν σταματήσω τώρα, σε λίγο θα κάνω κάτι παραπάνω από αυτό που πριν δεν μπορούσα.
Κυνηγάω αυτά που ίσως «δε θα έπρεπε».
Αυτά που με δυσκολεύουν και μου προκαλούν αϋπνία.
Αυτά που πρέπει να παλέψω για να αποκτήσω.
Αυτά που προσφέρουν όλα τα συναισθήματα, στο έπακρο.
Ξέρεις μωρέ, αυτά που σε κάνουν να αισθάνεσαι πιο έντονα τη θλίψη, το άγχος, όλα εκείνα τα γνωστά «αρνητικά συναισθήματα». Αυτά όμως είναι που προσφέρουν τη χαρά, την ευχαρίστηση τα πιο όμορφα στο μέγιστο βαθμό τους. Αυτά πάντα κυνηγώ, αυτά επιδιώκω. Όταν με ρωτάς πως πάω σου λέω καλά. Κι αυτό αληθεύει.
Έτυχε να με ρωτήσει κάποιος κατά τη διάρκεια μιας απροσδόκητα «απαίσιας ημέρας» αν αυτό που κάνω με χαροποιεί. Συνειδητοποίησα την πραγματικότητα τότε, καθώς χαμογέλασα και απάντησα «Φυσικά». Κι αυτή έτυχε να εξελιχθεί στην πιο όμορφη μέρα.
Που πας μονάχος σου; Πως διαλέγεις αυτό το δρόμο;
Πως κρατάς ανοιχτά τα μάτια σου τόσο αργά και πως παίρνεις τις αποφάσεις αυτές;
Είναι η αδιάσειστη λαχτάρα, λέει, για πράγματα μεγάλα.
Δε θέλω τίποτα λιγότερο από μια γεμάτη μέρα.
Link:Σταυρούλα Κωστακοπούλου
