“Εχω καταφέρει να δημιουργήσω ένα μύθο γύρω από το όνομα μου! Άλλος λεει ότι έφυγα για το εξωτερικό, άλλος ότι έγινα γεωργός στην Κρήτη, πάντως ότι βρίσκομαι στην Αθήνα και ζω στην καρδιά της πόλης..κανείς..ειναι και καλό αυτό. Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία.”
Και στο δικό μου μυαλό δεν ήταν ξεκάθαρο αν θα τον βρω εδώ στην Αθήνα.
“Μπορώ.. μόνο Δευτέρα δεν μπορώ.. είναι μέρα παιδιού. Βασικά κάθε μερα ειναι μέρα παιδιού, απλά η Δευτέρα είναι ολόκληρη δική του!”
Με τούτα και μέ τα άλλα το ραντεβού κλείστηκε για Σάββατο μεσημέρι..
Δεν ειναι μόνο ένας ηθοποιός, είναι διανοούμενος της εποχής και ως οφείλει.. έχει άποψη, όχι μόνο για την Τέχνη. Όσο μεγαλώνει μοιάζει όλο και περισσότερο στον πατέρα του. Άνδρας παλιάς κοπής, από αυτούς που ακόμη σηκώνονται από την καρέκλα τους, για να υποδεχθούν μια γυναίκα. Από τους λίγους-δυστυχώς-ηθοποιούς στην Ελλάδα, που θα σου πουν ότι και θέλουν και ασχολούνται με τον ελληνικό κινηματογράφο.
“Δεν με διάλεξε η Τέχνη. Ήθελα να γίνω ηθοποιός για να είμαι κοντά στον πατέρα μου.”
Δεν θέλω να αρχίσω να μιλάω για τις δουλειές του και να του απευθύνω κλισέ ερωτήσεις. Θέλω όμως να μάθω γιατί ο γιος ενός ηθοποιού, θέλει κι αυτός να ασχοληθεί με την Τέχνη. Ειναι μονόδρομος ή επιλογή. Πόσο εύκολο είναι ο απόγονος να καταφέρει να χαράξει τη δική του πορεία.
“Η αλήθεια είναι, ότι όντως μεγάλωσα μέσα στα θέατρα και με μεγάλη δόση τέχνης και από τις δυο πλευρές.. εννοείται από του πατέρα μου, αλλά και από της μητέρας μου. Βλέπαμε θέατρο πολύ. Σίγουρα έπαιξε το ρόλο του. Όμως δεν με διάλεξε η Τέχνη. Έγινα ηθοποιός για να είμαι κοντα στον πατέρα μου. Έτσι ξεκίνησε τουλάχιστον. Ο πατέρας μου μου έλειπε αρκετά.. Με ισορρόπησε που μεγάλωσα με τη μητέρα μου. Η μητέρα μου είναι ψυχαναλύτρια και όπως και να ´χει και αυτό έπαιξε το ρόλο του..”
Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης ζει στην Αθήνα με τη σύντροφο του και το γιο τους. Και ειναι χαρούμενος για αυτό.
“Τώρα που έχω κι εγώ παιδί προσπαθώ να δουλεύω λιγότερο, για να μπορώ να το βλεπω περισσότερο. Ασχολούμαι με το γιο μου, αλλά όπως και να ´χει οι ώρες με τη μητέρα του, είναι περισσότερες. Ζηλεύω λίγο, με την καλή έννοια, γιατί αρχίζω και το διακρίνω αυτό. Βλεπω ότι έχει ένα όμορφο δέσιμο με τη μητερα του.”
Να σου δωσω να καταλάβεις, εκεί που αλλες χρονιές θα δούλευα σαν τρελλός, από το πρωί μέχρι το βράδυ, τωρα δεν το κάνω. Δεν θελω να λείπω στο παιδί μου και δεν θέλω και εμένα να μου λείπει.”
“Αντιλαμβάνομαι πλήρως πόσο περιεκτικά και σημαντικά ειναι αυτά τα χρόνια για τη μετέπειτα ζωή του παιδιού μου και για αυτό δεν τα θυσιάζω. Προτιμώ να βγάζω λιγότερα και να είμαι με την οικογένεια μου περισσότερο.”
Αυτό που αντιλαμβάνεσαι πολύ γρήγορα, όταν μιλάς με τον Αλέξανδρο είναι η ωριμότητα στο λόγο και στη συμπεριφορά..αυτό που νιώθεις όμως, σαν ενέργεια που μεταδίδεται είναι η ηρεμία και η σιγουριά ενός ανθρώπου γεμάτου από τη ζωή, ενός ευτυχισμένου ανθρώπου.
Τηλεόραση
Η πρώτη σειρά που θυμάμαι τον Αλέξανδρο Λογοθέτη είναι μία από τις πετυχημένες της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, τις Γυναίκες, με την Πέμυ Ζούνη και τη Θέμιδα Μπαζάκα. Πιάνοντας την κουβέντα για την τηλεόραση καταλήγουμε να συμφωνούμε, ότι εκείνες οι εποχές μοιάζουν να έχουν φύγει ανεπιστρεπτί. Και όχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν λεφτά. Μάλλον δεν είναι μόνο αυτό.
“Δεν ενδιαφέρεται κανείς να κάνει κάτι αξιόλογο. Ότι έγινε, έγινε τυχαία, από ωραίες παρέες. Οι Απαράδεκτοι, ας πούμε, δεν είχαν και κανένα τρελλό budget κι όμως είναι απο τις πιο επιτυχημένες ελληνικές τηλεοπτικές σειρές. Ναι εντάξει ειναι και τα χρήματα, γιατι πλέον ο τηλεθεατής έχει πιο εκπαιδευμένο μάτι, με τόσες αμερικανικές σειρές, αλλά είναι και η διάθεση, δεν ξέρω τι να πω. Από την άλλη δεν ξερουμε να προωθούμε, να πουλάμε τα καλά μας προϊόντα. Οπως με το Νησί, για παράδειγμα, γιατί δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να πουλήσει αυτή τη σειρά;”
Με τον Αλέξανδρο έγινε το εξής, αξιοσημείωτο. Στην αρχή της τηλεοπτικής του πορείας δούλεψε παρά πολύ. Ήταν η εποχή που ολοκλήρωνε ένα κύκλο σπουδών και συνέπεσε με την αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης.
“Έμεινα εκτός τηλεόρασης πολλά χρόνια, σχεδόν 10, μέχρι να πάρω την απόφαση να επιστρέψω κατά κάποιον τρόπο. Εχω πει πολλά όχι κατ´ επιλογήν και δεν μετανιώνω γί´ αυτά. Είμαι περήφανος για αυτά. Ωστόσο να σου πω και κάτι. Μάλλον κάποιες φορές αποθάρρυνα κόσμο που ήθελε να μου προτείνει και κατι καλό..και ξέρεις γιατί στο λέω; Γιατί υπήρχαν φορές που μου είπαν ή άκουσα από άλλους να λένε: θα λέγαμε και στο Λογοθέτη αλλά σίγουρα θα μας αρνηθεί. Άρα, υπό μια έννοια, μου έχουν κοστίσει τα πολλά όχι. Δεν θα μάθουμε ποτέ.. Πάντως χωρίς δουλειά δεν έμεινα”.
Και από την ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα περάσαμε γρήγορα γρήγορα στην αμερικάνικη. Και με τούτα και με τα άλλα βρεθήκαμε να προτείνει ο ένας στον άλλον αμερικανικές σειρές.
“Αυτές είναι σειρές. Τηλεοπτικές σειρές με κινηματογραφικούς όρους.”
Πού θα τον δείτε;
Στις 8 Μαΐου κυκλοφόρησε η νέα ταινια, που παίζει ο Αλέξανδρος Λογοθέτης.
Μια ταινία ενός νέου σκηνοθέτη, με μεγάλες αξιώσεις, και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Το «Wild Duck» του Γιάννη Σακαρίδη, έκανε πρεμιέρα στο φετινό Φεστιβάλ του Τορόντο. Ο Αλέξανδρος ήταν εκεί. Όπου κι αν πάει το φιλμ θα είναι κοντά, το έχει δηλώσει άλλωστε και δημόσια. Είναι ο δικός του τρόπος να δείξει την εμπιστοσύνη του στους νέους Έλληνες κινηματογραφιστές. Ο Αλέξανδρος επιλέγει σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο και δεν χάνει ευκαιρία να το δηλώνει.
Από τις 28 Μαΐου πρωταγωνιστεί, και στο «Μεφίστο» στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη.
Το έργο, βασίζεται στην διασκευή της Αριάν Μνουσκίν πάνω στο έργο του Κλάους Μαν. Ο ρόλος του είναι βασισμένος σε αληθινό πρόσωπο, τον Χανς Όττο, Γερμανό ηθοποιό και κομμουνιστή, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους ναζί το 1933 σε ηλικία 33 ετών.
Πολιτική
Όταν μιλάς με έναν άνθρωπο σαν τον Αλέξανδρο, δεν γίνεται να μη μιλήσεις και για πολιτική, γιατι είναι ένας άνθρωπος που ζει και σκέφτεται, δεν υπάρχει απλώς. Οι πιο πολλοί καλλιτέχνες της γενιάς του, θα σου πουν ευθαρσώς, οτι δεν έχουν καμία γνώση για το τι συμβαίνει στην πολιτική και ούτε πρόκειται να αποκτήσουν.
“Τρομαζω πάρα πολύ με ότι γίνεται. Δεν στο κρύβω, θυμώνω και φοβαμαι μαζι. Ανησύχω πολύ με την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Με θλίβει το γεγονός οτι δεν μπορούμε σαν λαός να συννενοηθούμε μεταξύ μας, να τα βρούμε ανεξάρτητα από χρώματα και κόμματα. Έχω την αίσθηση οτι για πολλά χρόνια κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να αφήσει κάτι για τις επόμενες γενιές. Ο ‘Ελληνας χρειάζεται έναν μπαμπούλα πάνω απο το κεφάλι του για να βάλει μυαλό, φυσικά δεν εννοώ εναν δικτάτορα αλλά ενα κράτος που τον υποχρεώνει να σέβεται τον διπλανό του, με νόμους που φροντίζουν να διαφυλάσουν το αυτονόητο, κάτι που στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα δεν υπάρχει. Δεν ύπαρχει η εννοια του σεβασμού και της προσφοράς χωρίς αντάλαγμα, αυτό χρειαζόμαστε να ανακαλύψουμε σαν λαός. Πως όμως να γίνει αυτό όταν υπάρχει τόσος έμφυτος φθόνος για την κοινωνική, φυλετική και την πολιτική καταγωγή του διπλανού μας…
Αυτά που δεν μου είπε:
Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. * Είναι απόφοιτος της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και του Arts Educational School του Λονδίνου. * Εχει εργαστεί στο θέατρο («Ιφιγένεια εν Ταύροις», «Αγάπης Αγώνας Άγονος «, «Οι Ρομαντικοί», «Το Γαλάζιο Πουλί», «Ο Δον Ζουάν επιστρέφει από τον πόλεμο»), στον κινηματογράφο (Ο τσαλαπετεινός του Γουαιόμινγκ, Η Χορωδία του Χαρίτωνα, Μπίζνες στα Βαλκάνια, Αλήθεια, Γαμήλια Νάρκη) και στην τηλεόραση («Μείνε δίπλα μου», «Γυναίκες», «Το Νησί»). * Απέσπασε βραβείο ερμηνείας το 1996 για το «Μπίζνες στα Βαλκάνια» και βραβείο β΄ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2003 για την ταινία Γαμήλια Νάρκη».
Της Αντιγόνης Παφίλη
