Ο έρωτας μου προς εσένα, ανέβηκε σε τέτοια ύψη τρέλας, που τελικά μου έκλεψε αυτό που ποθούσα περισσότερο, εσένα.”. Μια φράση από τις πολλές που έγραφε η Ελοΐζα στον αγαπημένο της Αβελάρδο. Μία συγκινητική ιστορία ενός έρωτα από τη μία, και μίας αγάπης από την άλλη, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα κάπου στην Γαλλία τον 12ο αιώνα. Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα αποτελούν ίσως το μεγαλύτερο πρότυπο παντοτινής αγάπης. Η τελευταία επιθυμία της Ελοΐζας ήταν οι ταφή των σωρών τους στον ίδιο τάφο. Πράγμα όμως που δεν επιτεύχθη ποτέ. Δεν τους άφησαν ούτε μετά τον θάνατο τους να αγκαλιαστούν, “…τους έθαψαν χωριστά. Να περιμένουνε.”. Η αποδοχή τους από την κοινωνία επίσης δεν ήρθε ποτέ, λόγω της μεγάλης ηλικιακής διαφοράς που είχαν. Ο θρύλος λέει πως μετά από 700 χρόνια, η Ιωσηφίνα Βοναπάρτη, συγκινημένη από την ιστορία του ζευγαριού, εκπλήρωσε την επιθυμία ηρωίδας, δίνοντας εντολή να φτιαχτεί, έστω και εκατοντάδες χρόνια αργότερα, ο κοινός τους τάφος.
Μία απλή και λιτή σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού σε ένα εξαιρετικό κείμενο, επίσης του ιδίου, που χωρίς καμία αμφιβολία θα μπορούσε να συγκινήσει ακόμα και τις πέτρες. Κατάφερε μέσα από τους τρεις ηθοποιούς του, να αναδείξει τόσο εύστοχα το κείμενο, δίνοντας όλες τις πτυχές της ιστορίας. Συναισθήματα στον υπερθετικό τους βαθμό, συνόδευαν τους θεατές μέχρι και το τελευταίο λεπτό της παράστασης. Αν και το κοινό έγινε μάρτυρας του έρωτα του Αβελάρδου και της Ελοΐζας από την γέννηση του, δε μπορούσε να αλλάξει την μοίρα, ούτε του ενός, μα ούτε και του άλλου. Το σκηνικό, αφαιρετικό από τη μία, χρηστικό από την άλλη, παρέπεμπε είτε στα βαριά από διακόσμηση σπίτια του Μεσαίωνα, είτε στα κακόγουστα μοναστήρια, που πέρασαν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους οι δύο ερωτευμένοι ήρωες. Κόκκινα χαλιά σε στενές λωρίδες, μακρόστενοι πάγκοι, ψυχρά αντικείμενα επί σκηνής, έδειχναν την μπλεγμένη εσωτερική κατάσταση των χαρακτήρων. Τα κοστούμια χωρίς καμία ιδιαίτερη βαρύτητα, βοήθησαν τους ηθοποιούς να ερμηνεύσουν τους πολλαπλούς ρόλους του έργου. Η μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου κάτι ανάμεσα σε βυζαντινούς εκκλησιαστικούς ύμνους και νανουρίσματος, αποτέλεσε κατ’ εμένα το ωραιότερο στοιχείο της παράστασης. Οι διφωνίες και οι τριφωνίες που δημιουργούσαν οι μελωδικές φωνές των ηθοποιών, διαφοροποιούσαν κάθε φορά το συναίσθημα που αιωρείτο στην ατμόσφαιρα.
Ο Γιώργος Γλάστρας, η Ελένη Κοκκίδου και η Χριστίνα Μαξούρη, αυθεντικοί, έζησαν τα ποικίλα συναισθήματα των χαρακτήρων σαν να ήταν δικά τους προσωπικά βιώματα. Πολλές φορές θες να πεις τόσα πολλά πράγματα, αλλά όταν κάτι είναι τόσο ωραίο τα λόγια περισσεύουν. Αυτό συμβαίνει λοιπόν, και σε αυτή τη περίπτωση.
Κλείνω όπως έκλεισε ο Γιάννης Καλαβριανός το σημείωμα του στο πρόγραμμα της παράστασης. “Η παράσταση αυτή, δεν είχε ως στόχο τη βιογραφική εξιστόρηση της πορείας του ζευγαριού ή την παρουσίαση των φιλοσοφικών και θεολογικών συγκρούσεων που προκάλεσε η διδασκαλία του Αβελάρδου, αλλά την υπενθύμιση πως οι μεγάλοι έρωτες βρίσκονται πάντα κοντά μας, περιμένοντας να μας χτυπήσουν.”
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέττα Σπηλιοπούλου
Παίζουν: Γιώργος Γλάστρας, Ελένη Κοκκίδου, Χριστίνα Μαξούρη
Link:Μάριος Κρητικόπουλος
