Οι Bandallusia είναι ένα συγκρότημα που ξεκίνησε να υπάρχει με αυτήν την ονομασία το 2011 και γεννήθηκε… στον δρόμο.

Αποτελούμενο αρχικά από τρία άτομα, η δραστηριότητα του σχήματος λάμβανε χώρο κυρίως στον δρόμο τα καλοκαίρια και όταν πια ο καιρός δεν το επέτρεπε, ξεκινούσαν οι εμφανίσεις σε μαγαζιά και μουσικές σκηνές.

Μέσα σε δύο χρόνια, το τρίο μεγάλωσε σταδιακά, εξελίχθηκε και κατέληξε να είναι ένα πολυμελές συγκρότημα, με τη βεντάλια του πλέον να απλώνεται μεταξύ έντεχνου, παραδοσιακού και ρεμπέτικου τραγουδιού, χωρίς να λείπουν βέβαια και η Rock, η Reggae και άλλες μουσικές διασκευασμένες στο χαρακτήρα της μπάντας.

Ήδη κυκλοφορεί το 6ο 45άρι της σειράς “Γεροντοπείσματα” του Δημήτρη Καρρά, στο οποίο υπάρχει και η πρώτη δισκογραφική εμφάνιση των Bandallusia με το τραγούδι “Στου κέντρου τον τεκέ”.

Κιθάρες, Κρουστά, Μπουζούκι, Μπαγλαμάς, Φλάουτο, Φλογέρα, Λύρα και οι φωνές των τραγουδιστών, συνυπάρχουν σε ένα σχήμα που μετατρέπει την ενέργεια και τον αυθορμητισμό σε μουσικά ταξίδια και ζωντανή επικοινωνία με το κοινό του.

Η μοναδική γυναίκα του συγκροτήματας, Ηλιάνα Πασπάλα, μας μίλησε λίγο πριν το live τους στον Σταυρό του Νότου, στις 8 Ιανουαρίου, μαζί με τον Δημήτρη Καρρά και την Λόλα Γιαννοπούλου.

Πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με την μουσική και πώς δημιουργήθηκε στην συνέχεια το συγκρότημά σας;

Aσχοληθήκαμε με τη μουσική γιατί δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς, κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί την καθημερινότητά του χωρίς αυτή. Κάποιος πήγε σε ένα ωδείο, κάποιος άλλος έπιασε ένα όργανο και άρχισε να το εξερευνά μόνος του στο σπίτι από απλό μεράκι. Όποιος όμως κι αν ήταν ο τρόπος, το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί η οκταμελής ομάδα μας, όχι πλέον από ανάγκη αλλά από ξεκάθαρη θέληση. Στην αρχή ήταν τρεις, ο Γιώργος, ο Μιχάλης και ο Στέλιος, φίλοι από παιδιά που όποτε μαζεύονταν παίζανε δυο-τρία… ή και είκοσι τραγούδια. Άρχισαν να παίζουν και στο δρόμο μια στο τόσο. Μάλλον το έκαναν καλά γιατί σταδιακά άρχισαν οι αιτήσεις συμμετοχής! Ο Αλέξανδρος, ο Ορέστης, ο Αποστόλης, εγώ και τελευταίος ο Κωστής, με χρονολογική σειρά, γίναμε ένας ένας κομμάτι των Bandallusia, επειδή ταιριάξαμε πρώτα ως άνθρωποι και μετά ως όργανα.

Ποιες είναι οι μουσικές επιρροές σας;

Οι μουσικές επιρροές του καθένα ξεχωριστά είναι τόσο ιδιαίτερες όσο και ο κάθε χαρακτήρας. Από κλασική μουσική μέχρι ηλεκτρονική και φανκ. Το μουσικό ύφος όμως του συγκροτήματος κυμαίνεται σε πιο συγκεκριμένο φάσμα, εκεί δηλαδή που συναντιούνται οι μουσικές προτιμήσεις όλων μας. Το έντεχνο, το παραδοσιακό και το ρεμπέτικο είναι τα είδη που καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος των προγραμμάτων μας, μπορεί όμως να παίξουμε και άλλα, όπως ροκ ή κάτι πιο πειραματικό. Τον τελευταίο καιρό μας έχει γεννηθεί η ανάγκη να εντάξουμε πιο πολλά παραδοσιακά κομμάτια στη λίστα μας, νιώθουμε ότι μας δίνουν παραπάνω ελευθερία πειραματισμού. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι αφήνουμε στην άκρη τα αγαπημένα ρεμπέτικα του Αποστόλη και του Μιχάλη, ή τον αγαπημένο Παπάζογλου του Στέλιου!

Από που εμπνέεστε;

Εμπνεόμαστε πιστεύω κυρίως ο ένας από τον άλλον! Εμπνεόμαστε από τα βήματα που έχουμε κάνει μέχρι σήμερα, που στα δικά μας μάτια και με τα δικά μας δεδομένα είναι μεγάλα. Εμπνεόμαστε από καλλιτέχνες που μένουν πιστοί σε μια ποιότητα που δύσκολα διατηρείται στην εποχή μας. Εμπνεόμαστε από τον κόσμο που μας έχει δείξει πως περνάει καλά όταν ακούει τη μουσική μας και θέλει να την ξανακούσει. Και σίγουρα από την ενέργεια που βλέπουμε να μας διακατέχει μετά από κάθε live μας. Αυτή δεν μας αφήνει περιθώρια να αμφιβάλλουμε για τις επιλογές μας, ότι δηλαδή δικαίως επιμένουμε στο όνειρό μας και ότι είναι ευθύνη μας να δουλέψουμε σκληρά για να το ζήσουμε.

Γιατί επιλέξατε να «μοιράζεστε» την μουσική σας με τους περαστικούς;

Αν δεν μοιραστείς κάτι που αγαπάς με τον διπλανό σου ελεύθερα τότε δεν το αγαπάς αρκετά. Η μουσική για εμάς δεν είναι κερδοφόρα επιχείρηση. Mας αρέσει πραγματικά να παίζουμε και δεν χρειάζεται να ορίσουμε τιμή εισιτηρίου για να βρούμε νόημα σε αυτό. Επίσης, είναι τουλάχιστον συγκινητικό το να σταματήσει κάποιος τη βόλτα του ή να ακυρώσει τα σχέδιά του επειδή δεν μπορεί να αποχωριστεί τη μουσική που παίζεις, παρόλο που δεν θα μπορεί να κάτσει άνετα, δεν θα του σερβίρουν ποτό και φαΐ, ούτε θα ακούει από τελευταίας τεχνολογίας ηχεία, ίσως μάλιστα και να κρυώνει λίγο. Το κοινό που κερδίζεις εκεί είναι πιο σημαντικό από το κοινό που «έπεισες» μέσα από επικοινωνιακά κόλπα και ρετουσαρίσματα. Οι επιλογές που κάνεις όταν παίζεις στο δρόμο είναι ΜΟΝΟ δικές σου, και αυτό σε εκθέτει ακέραιο. Γι’ αυτό, αυτό το κοινό θα σε ακολουθήσει στο πεζοδρόμιο, θα σε ακολουθήσει και στο Σταυρό του Νότου, και παντού. Γιατί σε έχει δει στα καλύτερά σου και στα χειρότερά σου. Και στο κάτω κάτω, όποιος παίζει μουσική μόνο για να την πληρωθεί και όχι για να τη μοιραστεί, δεν θα λείψει σε πολλούς όταν σταματήσει να παίζει.

Μοιραστείτε μαζί μας κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία από τις συναυλίες που δίνατε στους δρόμους της Αθήνας.

Οι ιστορίες είναι πολλές, η Αθήνα μπορεί να γίνει πολύ ενδιαφέρουσα ακόμα και αν απλά την περπατάς, πόσο μάλλον όταν τραβάς για λίγο το ενδιαφέρον του κόσμου! Κάτι καλοκαίρια στην Αποστόλου Παύλου θυμάμαι ξαφνικά να σχηματίζεται μπροστά μας ένα πλήθος ανθρώπων, το οποίο δεν έλεγε να μειωθεί, παρόλο που τα τρενάκια και οι μηχανές Δίας διέκοπταν τη συνοχή του κάθε δέκα λεπτά. Για την ακρίβεια πολλές φορές αναγκάζονταν να περιμένουν μέχρι να τελειώσουμε το τραγούδι και να σταματήσει ο κόσμος να χορεύει! Είναι υπέροχο να βλέπεις τον κόσμο επίτηδες να εμποδίζει την περιπολία επειδή νιώθει ότι αυτό που ακούει είναι πολύ πιο σημαντικό! Ο Ορέστης (φλάουτο, πνευστά) έχει σχεδόν ανέβει μια φορά στο καπό περιπολικού για να τελειώσει το ταξίμι του. Νομίζω το αποκορύφωμα ήταν το προηγούμενο καλοκαίρι στην Ερμούπολη, που μας έγραψαν τα Νέα των Κυκλάδων. Το άρθρο ήταν ένα σχόλιο για τα έργα που γίνονται στον παραλιακό δρόμο και αναγκάζουν την κυκλοφορία των οχημάτων να περνάει από τον πεζόδρομο της Πρωτοπαπαδάκη, αλλά η αφορμή ήταν το μποτιλιάρισμα που είχε προκαλέσει ο κόσμος που μας άκουγε, μιας κι εμείς τα δυο τελευταία χρόνια αυτόν τον πεζόδρομο επιλέγουμε για να παίζουμε. Εκείνη η μέρα ήταν συγκινητική. Ακόμη και οι οδηγοί που είχαν ακινητοποιηθεί μέσα στα αυτοκίνητα, χόρευαν.

Έχετε δηλώσει στο παρελθόν ότι οι περισσότεροι μάθατε μόνοι σας μουσική και ότι συνεχώς προσπαθείτε να μάθετε να παίζετε καινούργια όργανα. Μιλήστε μου για την αγάπη που έχετε για την μουσική.

Η μουσική σίγουρα δεν είναι συνειδητή επιλογή. Πρέπει να την έχεις ανάγκη, να μην περνάει μέρα που να μη θελήσεις να παίξεις. Όταν αυτή η ανάγκη συνυπάρχει με έλλειψη οικονομικής άνεσης ή χρόνου, πολλές φορές και με μια κάποια αντιπάθεια στις θεωρίες, πρέπει να βρεθεί κάποια διέξοδος! Αυτή είναι το να γίνεις αυτοδίδακτος. Το οποίο φυσικά θέλει την τετραπλάσια προσπάθεια και σίγουρα θα δημιουργήσει τα τετραπλάσια προβλήματα στην πράξη. Όμως, είμαστε χαρούμενοι με αυτό. Δεν θα μπορούσαμε αλλιώς να έχουμε δημιουργήσει μια βάση από τουλάχιστον 10 όργανα που μπορούν να συνδυαστούν για να βγει το ηχόχρωμα που θέλουμε. Και ακόμα δεν μας έχει κουράσει, τα 10 όργανα θέλουμε να τα κάνουμε 110!

Παραδοσιακή μουσική, ρεμπέτικο… κόντρα στο mainstream της εποχής; Επιστροφή στις ρίζες;

Πλέον δεν είναι και τόσο underground αυτά τα ακούσματα. Το κοινό της μουσικής που υπηρετούμε όλο και μεγαλώνει. Ίσως επειδή πληθαίνουν και οι νέοι μουσικοί που ασχολούνται με αυτό, οπότε δημιουργούνται πιο πολλές επιλογές. Δεν τη διαλέξαμε όμως γι αυτό. Είναι καθαρά αισθητικό. Απλά αυτή η μουσική μας εκφράζει και μας ξεσηκώνει. Αυτή τη μουσική χαιρόμαστε να παίζουμε, αυτή τη μουσική εκτιμάμε σαν τέχνη. Και αυτή τη μουσική θα ακούσουμε και σπίτι μας.”

Πώς σχολιάζετε το πώς έχει διαμορφωθεί η (ελληνική) μουσική πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια;

Προσωπικά ούτε εκπλήσσομαι ούτε απελπίζομαι που υπάρχουν τα λαικοπόπ και τα σκυλάδικα με τα γαρύφαλλα και τις προσθετικές στήθους. Ζούμε σε μια χώρα που αισθητικά και πολιτισμικά έχει μείνει πίσω, και μιλάω για το ευρύ κοινό. Στο λύκειο τα παιδιά πάνε για «γιορτή σχολείου» στα μπουζούκια. Και εγώ είχα πάει. Είναι η μόνη επιλογή, δεν έχει ή μπουζούκια ή μέγαρο. Και αυτό συμβαίνει γιατί δε μας εκπαιδεύουν ώστε να είμαστε λίγο πιο ανοιχτόμυαλοι και συνειδητοποιημένοι. Το μόνο που μας νοιάζει είναι να διασκεδάσουμε. Και κακά τα ψέματα, τα σκυλάδικα είναι η ευκολότερη διασκέδαση. Ευκολοχώνευτες μελωδίες και στίχοι που δε χρειάζεται να τους συζητήσεις για να τους καταλάβεις. Άλλωστε, όλους μας έχουν χωρίσει ή μας έχουν απατήσει ή μας έχουν απορρίψει ή μας έχουν φλερτάρει με χυδαίο τρόπο, έτσι όμως πρέπει γιατί αλλιώς θα ήταν «φλούφληδες». Οπότε δεν στεναχωριέμαι, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Νιώθω όμως ότι με προσβάλει το τελευταίο πάντρεμα που έχει γίνει μεταξύ σκυλάδικου και εντέχνου. Η νέα μόδα είναι να γίνονται μεγάλα ονόματα αυτοί που προσπαθούν να λένε «λίγο και απ τα δυο» στο όνομα του ακομπλεξάριστου, γιατί δίνουν την ευκαιρία στον σκυλά να το παίξει λίγο ψαγμένος, και στον έντεχνο να ακούσει το σκυλάδικο που κρυφογουστάρει αλλά δεν τολμάει να το πει, γιατί από το στόμα ενός «αξιοπρεπούς» καλλιτέχνη παίρνει άλλο ποιητικό βάθος ο στίχος και άλλη μουσικότητα η μελωδία. Δεν λέω πως δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν καλλιτέχνες που όντως εκφράζουν και τα δυο είδη, αλλά εγώ αναφέρομαι στο ότι τελευταία αυτό πλασάρεται και πουλάει πολύ. Αυτό είναι λοιπόν που με τρομάζει… ότι θα χάσουμε το μέτρο μια μέρα και δεν θα ξέρουμε τελικά τι ακούμε.

Πιστεύετε ότι η κρίση ωθεί τον κόσμο στα δικά σας ακούσματα;

Δεν ξέρω αν οφείλεται στην κρίση. Σίγουρα τα δικά μας ακούσματα είναι πιο «φτηνά» και προσιτά ως προς τη ζωντανή διασκέδαση. Πιστεύω όμως, όπως είπα και πιο πάνω, ότι πιο μεγάλο ρόλο έχει παίξει το γεγονός πως νέοι μουσικοί ψάχνονται με αυτές τις μουσικές. Που σημαίνει ότι τις εμπλουτίζουν, τις φτιάχνουν απ την αρχή, πολλές φορές τις μεταφέρουν σε άλλο είδος (βλ. Villagers of Ioannina city). Είναι επόμενο πως όταν υπάρχουν 100 διαφορετικές εκδοχές ενός κομματιού και 100 μέρη για να τις δει κάποιος να παίζονται ζωντανά, θα αυξηθεί και ο αριθμός του κοινού. Εγώ ας πούμε πολλά ρεμπέτικα τα έχω μάθει από κουτουκάκια που 2-3 παιδιά παίζουν ζωντανά και είναι τόσο καλοί που θα γυρίσω σπίτι και θα ψάξω το τραγούδι. Που μπορεί άμα το άκουγα πρώτη φορά απ το YouTube, από κάποια ηχογράφηση του ’20 να μην το καταλάβαινα, να μη με άγγιζε τόσο. Τώρα το γιατί οι νέοι μουσικοί ψάχνονται με αυτές τις μουσικές, νομίζω ότι οφείλεται στο ότι για πολλά χρόνια δεν έχει γραφτεί κάτι αξιόλογο (με εξαιρέσεις φυσικά). Οπότε ένα παιδί που θα θελήσει να παίξει μουσική, αλλά όχι να γράψει, θα πρέπει να πάει πιο πίσω για να βρει κάτι καλό. Εξ’ ου και το παραδοσιακό, το ρεμπέτικο. Ευτυχώς υπάρχει και ο Θανάσης (Παπακωνσταντίνου), όπως και κάποιοι άλλοι, και δεν έχουμε χάσει την ελπίδα μας ακόμα!

Ακούγοντας το τραγούδι σας «Στου κέντρου τον τεκέ», διακρίνω κοινωνικό, πολιτικό σχόλιο που μιλά για όσα ζει η νέα –και όχι μόνο- γενιά τα τελευταία χρόνια, για τον ρατσισμό κ.ά. Με ποιο τρόπο βιώνετε εσείς όλη την κατάσταση, τί σας κάνει να θέλετε να την «μελοποιήσετε» και για ποιους λόγους θέλετε να τα επικοινωνείτε με τον κόσμο;

Αν και το συγκεκριμένο τραγούδι δεν είναι δική μας σύνθεση, αλλά του Δημήτρη Καρρά, δεχτήκαμε να το πούμε στα Γεροντοπείσματα γιατί λέει τις αλήθειες του! Είναι δύσκολες οι εποχές που ζούμε, αλλά και πότε δεν ήταν τελικά; Απλά τώρα είναι η σειρά της δικής μας γενιάς να κάνει την προσπάθειά της προς την αλλαγή και προς έναν κόσμο πιο ανθρώπινο. Ο ρατσισμός, ας πούμε, που αναφέρατε, εγώ προσωπικά δεν μπορώ να συλλάβω γιατί είναι τόσο βαθιά ριζωμένος μέσα μας. Είναι πέρα απ’ τη λογική μου και νιώθω και λίγο ανήμπορη όταν βρίσκομαι μπροστά του, δεν ξέρω πώς να τον αντιμετωπίσω. Το μόνο που σίγουρα μπορούμε να κάνουμε με τη μουσική μας ιδιότητα είναι να τον πολεμάμε μέσα από τη μουσική μας, κάθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία. Και όχι μόνο αυτόν, αλλά και κάθε τι που έρχεται κόντρα στα δικαιώματα και τα όνειρά μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε συμμετάσχει σε εκδηλώσεις και καλέσματα με πολιτικό περιεχόμενο. Όταν νιώθουμε πως κάποιος σκοπός είναι άξιος στήριξης, φυσικά και θα είμαστε εκεί. Μέσω της τέχνης μπορούν να ενωθούν οι άνθρωποι και να περαστούν μηνύματα, και η Bandallusia θέλει να κάνει τέτοιου είδους τέχνη.

Γιατί «Γεροντοπείσματα» και γιατί βινύλιο… ;

Και τα δυο είναι επιλογές του Δ. Καρρά, εμπνευστή και συντονιστή όλης της σειράς και δημιουργού των κομματιών. Το όνομα «γεροντοπείσματα» απ’ ό, τι μου έχει πει προέκυψε πολύ απλά, άκουσε μια μέρα έναν ηλικιωμένο κύριο να μιλάει στο τηλέφωνο και να λέει «έλα μωρέ, άσε τα γεροντοπείσματα!» και του άρεσε πολύ, οπότε το κράτησε. Όσο για το 45άρι, δεν ξέρω ακριβώς τον λόγο, ίσως είναι αισθητικό το θέμα, και σε συνδυασμό με τον τίτλο ταίριαζε, αυτό το παλιακό. Είναι μια πολύ αξιόλογη σειρά που αξίζει κάποιος να την ψάξει, τα βινύλια διατίθενται στο Music Corner στην Πανεπιστημίου, και φυσικά όλα τα κομμάτια υπάρχουν και στο Youtube, όσα δηλαδή έχουν κυκλοφορήσει, γιατί το τελευταίο δισκάκι είναι ακόμα στην παραγωγή. Κάποια κομμάτια όμως θα παίξουμε και στις κοινές μας εμφανίσεις στο ΣτΝ club την Πεμπτη 8/1 και την Πέμπτη 5/2.

Τι ονειρεύεστε για το μουσικό μέλλον σας;

Τον τελευταίο καιρό έχουμε αρχίσει να συμμαζεύουμε και να πειραματιζόμαστε πάνω σε δικές μας συνθέσεις και ιδέες, οπότε σίγουρα ελπίζουμε να βγει κάτι που να αγαπάμε και να το αγαπήσει και ο κόσμος. Ένα δείγμα θα ακουστεί και την Πέμπτη στον Σταυρό του Νότου. Το καλοκαίρι, όπως και τα δυο προηγούμενα, θέλουμε να μπορέσουμε να κάνουμε ακόμα ένα τουρ, ίσως στην Κρήτη αυτή τη φορά. Πιο μακροπρόθεσμα, νομίζω αυτό που όλοι μας θα θέλαμε πιο πολύ θα ήταν να μπορούμε να ζούμε απ’ τη μουσική μας, έτσι ώστε να μπορούμε να την υπηρετούμε και πιο ελεύθερα, χωρίς παρεμβολές από τα καθημερινά άγχη της επιβίωσης. Θέλουμε να κάνουμε το μεράκι μας επάγγελμα, για να μη χρειαστεί να δουλέψουμε ούτε μια μέρα στη ζωή μας, που λέει και το ρητό!

Τι να περιμένουμε από την συναυλία σας στον Σταυρό του Νότου;

Η συναυλία στο Σταυρό είναι μια σύμπραξη με το Δ. Καρρά και τη Λόλα Γιαννοπούλου. Μαζί τους θα παίξουν και η Ηλιάνα Κορέτση στο τσέλο, ο Τάκης Ψάρρης στην κιθάρα και ο Δρόσος Σκυλλάς στα κρουστά. Είναι ένα ενδιαφέρον πάντρεμα από διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις, στο οποίο θα παρουσιαστεί δουλειά του Δημήτρη από τα Γεροντοπείσματα, αλλά και από την προσωπική του δισκογραφία, και μετά εμείς θα κάνουμε ένα πρόγραμμα που θα περιέχει κάποιες από τις αγαπημένες παλιές διασκευές μας, καινούρια τραγούδια που αγαπήσαμε το περασμένο διάστημα, αλλά και μερικές δικές μας δημιουργίες που θέλουμε να γνωρίσει το κοινό μας. Το σίγουρο είναι ότι θα ξεχειλίζουμε ενέργεια, γιατί έχει περάσει καιρός απ την τελευταία μας εμφάνιση και δεν βλέπουμε την ώρα!

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Bandallusia είναι οι:
Ορέστης Γαργουλάκης – Φλάουτο, Φλογέρα
Μιχάλης Χρήστου – Μπουζούκι, Κιθάρα
Ηλιάνα Πασπάλα – Τραγούδι
Αλέξανδρος Ορφανός – Κρητική Λύρα, Κιθάρα, Μπουζούκι
Αποστόλης Σταθόπουλος – Κιθάρα, Μπαγλαμά
Κωστής Παναγούλης – Κιθάρα
Στέλιος Χρυσανθόπουλος – Μπάσο, Μπουζούκι, Βιολί
Γιώργος Αντωνίου – Τραγούδι, Κρουστά

Η σελίδα των Bandallusia στο Facebook: https://www.facebook.com/pages/Bandallusia/204759539615152

Δείτε περισσότερα για το live εδώ: https://www.facebook.com/events/203934549777036/?sid_reminder=923052677376507904

Διαβάστε επίσης:

Μια μικρή φιλόξενη έπαυλη στο κέντρο της Αθήνας | Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου Οι SAD DISCO έβγαλαν καινούριο… βινύλιο! | Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου Θα “μεθύσεις” απόψε με τους My Drunken Haze; | Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου Μπαρόκ και ηδονοβλεψία, Μάρκελλε Χρυσικόπουλε; | Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου