The Machine » Editorials

Το οποίο βέβαια έχει τόσες απαντήσεις, όσοι είναι αυτοί που το απαντούν. Και μάλιστα όλες οι απαντήσεις είναι στοιχειοθετημένες με επιχειρήματα, που κάθε άλλο, παρά έωλα τα λες.

Είναι το ερώτημα που υπάρχει πίσω από όλα… και συνήθως πίσω απ’ όλα κρύβεται κάτι σκοτεινό και άσχημο. Αλλιώς γιατί να κρύβεται; Έτσι δεν λένε;

Πίσω από το Machine δεν κρύβεται κάτι, αλλά εμφανίζεται η αγάπη για δημιουργία, η όρεξη για δουλειά και η διαφορετική αισθητική. Αυτή μπορεί να σου αρέσει, μπορεί και όχι.

Σίγουρα όμως δεν έρχεται για να σε καθοδηγήσει, να σε σχολιάσει και να σε κατατάξει. Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι εδώ, ακόμη και αν είστε από αυτούς που έχετε φθάσει τα 30 και δεν έχετε κάνει τίποτα από τα 10 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν τα 40.

Πολιτισμός, πρόσωπα, συναντήσεις, μουσική, σινεμά, μόδα, ταξίδια, ατζέντα και πολλές, πολλές φωτογραφίες με την ματιά του καλλιτέχνη, όχι του δημοσιογράφου, που διαλέγει αυτός τι θα πουλήσει. Στη Μηχανή διαλέγουν οι καλλιτέχνες. Και αυτό είναι φανερό. Αν αφήσεις ελεύθερο τον καλλιτέχνη που «κρύβεις» μέσα σου, θα το διακρίνεις.

Μέσα σε μια πραγματικότητα, που σου «απαγορεύει» την επιχειρηματικότητα, πάμε κόντρα και εκδίδουμε τη δική μας μηνιαία εφημερίδα. Και θυμόμαστε πως είναι οι κανονικές δουλειές, αυτές που χάνονται σιγά σιγά.

Δεν είναι εύκολο, καθόλου θα έλεγα, αλλά αυτή είναι και η γοητεία. Και να ‘μαστε εδώ με το πρώτο μας τεύχος στα χέρια σου. «Ανοιχτοί» στην κρίση σου. Θα μας βρίσκεις σε χώρους Τέχνης και Πολιτισμού, εκεί που ανήκουμε δηλαδή… Θα διαδιδόμαστε από χέρι σε χέρι και από στόμα σε στόμα..

Το Machine είναι ελευθερία… Τίποτα άλλο..

Καλό καλοκαίρι και καλή απόλαυση!

Υ.Γ. Διάβασε με και κράτησε με… Αν δεν σου αρέσω τότε ανακύκλωσε με..

Φωτογραφία : Χριστίνα Καραγιάννη

Αντιγόνη Παφίλη

Issue 00 – Editorial Ιουνίου | Tου Νικόλαου Τσάπογλου

themachine — Wed, 04 Jun 2014 10:44:34 +0000

Επιτέλους καλοκαίριασε.

Its party time….

Και όλα αυτά που έγιναν τον χειμώνα περασμένα ξεχασμένα…

Νομίζω ότι την πρωτοχρονιά θα έπρεπε να την γιορτάζουμε την 1 Ιουνίου.

Ναι, πιστεύω ότι όλα τα νέα ξεκινήματα θα πρέπει να γίνονται καλοκαίρι..

Καθίσαμε και το συζητητήσαμε… το σχεδιάσαμε, το σκεφτήκαμε ξανά και ξανά… η αλήθεια είναι ότι το είχαμε σκοπό από την πρώτη μας συνάντηση…

Τελικά με το που τελείωσε ο χειμώνας και αρχίσαμε να παίρνουμε λίγο τα πάνω μας αρχίσαμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα….

Θέλαμε και εμείς η πρώτη μας φορά να είναι καλή… να μας εμπιστευτούν, να μας αγαπήσουν πρώτα και μετά τα υπόλοιπα…

Και θες ο καιρός, θες οι σκέψεις που δεν πρέπει να μένουν σκέψεις, θες ότι δουλεία δεν είχε ο διάολος, δεν ξέρω και γω.. πες ότι θες …

Εμείς το πιστέψαμε.

Το βγάλαμε.

Κυκλοφορεί ήδη στους υπολογιστές μας και στο γραφείο μας…

Βρίσκεται ανάμεσα μας..

Το γεγονός της χρονιάς αγαπητέ Mach|niκιέ και Mach|niκιά αναγνώστρια είναι οτι το The Mach|ne – Art Press βρίσκεται στο τυπογραφείο, και σε λίγες μέρες θα ζει και ανάμεσα σας….

Άλλο ένα free press διαφορετικό από τα υπόλοιπα…

Θα το βρείς στα πιο talk of the town στέκια (η αλήθεια είναι ότι το βάλαμε οπού μας άρεσε και πιστεύαμε ότι ταιριάζουμε…. )

Και το καλύτερο είναι ότι θα το βρίσκεις κάθε μήνα

Και αν αναρωτιέσαι ποίος βρίσκεται πίσω από όλο αυτό το νέο ξεκίνημα να ψάξεις να το βρείς και να διαβάσεις το Editorial της Αντιγόνης, στην πρώτη σελίδα, εκεί θα βρείς όλες τις απαντήσεις….

Nikolaos P. Tsapoglou

1 χρόνος Mach|ne. | Της Αντιγόνης Παφίλη

themachine — Wed, 12 Mar 2014 14:52:24 +0000

Αυτός ο χρόνος πέρασε τόσο γρήγορα.. Η πιο γεμάτη χρονιά της ζωής μου. Λες και χώρεσε μέσα σε αυτή μια ζωή.. Και τι δεν έγινε σε αυτόν το χρόνο! Στον δικό μου μικρόκοσμο έγιναν τα πάντα. Όλα άλλαξαν.. και όσο και να δίσταζα στην αρχή να το παραδεχτώ έγιναν καλύτερα και πιο όμορφα.

Η «Μηχανή» μας, από μια ιδέα στα κεφάλια μας, έγινε μια πραγματικότητα, που κάθε μέρα μας δίνει ελευθερία. Πώς είναι η αίσθηση, όταν είσαι πάνω στην μηχανή σου και ο αέρας σου παίρνει τα μαλλιά; Όσο και να την φοβάσαι τη Μηχανή, αυτή είναι που σε πάει εκεί που θες..

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι χρειάζεσαι και παρέα για να απολαύσεις αυτές τις «βόλτες» και εγώ είχα την καλύτερη! Πλέον καταλαβαίνω και νιώθω την τύχη δίπλα μου. Η καλή συνεργασία είναι αυτό που ζω. Να μπορείς να συνεννοηθείς με τον άλλο χωρίς να χρειάζεται να μιλήσεις.

Και ξαφνικά μου μοιάζει τόσο μικρή η λέξη κατανόηση..

Σε ευχαριστώ πολύ Mach|ne, σε ευχαριστώ πολύ Νίκο…για όλα αυτά τα υπέροχα που ζούμε κάθε μέρα!

Και για όσους δεν κατάλαβαν δεν άφησα τη δουλειά μου, τώρα τη βρήκα!

Ευχαριστούμε όλη την Μασινική ομάδα που κάθε μέρα μεγαλώνει!!

Αντιγόνη Παφίλη

Women on top. | Της Αντιγόνης Παφίλη

themachine — Tue, 04 Mar 2014 11:44:10 +0000

Ξαφνικά μέσα στο timeline μου βλέπω μια ανάρτηση που μου τραβά την προσοχή. Women on top. Κι αρχίζω να ψάχνω ποιά γυναίκα κρύβεται πίσω από αυτή την έξυπνη ιδέα..

Είναι η Στέλλα Καλσδαγλη.

Το Women on top ξεκίνησε όταν ήταν έγκυος.

“Ήμουν πολύ αγχωμένη με τα θέματα της δουλειάς (τι θα γίνει μετά τη γέννα; Πώς θα συνδυάσω μητρότητα και καριέρα;) και ένιωθα ότι χρειαζόμουν απεγνωσμένα κάποιον, μια άλλη γυναίκα, που να έχει περάσει από τα ίδια κατατόπια και να μοιραστεί μαζί μου πώς τα κατάφερε, τι έκανε σωστά και τι λάθος, τι έμαθε απ’ όλα αυτά που θα μπορούσε να βοηθήσει κι εμένα. Τότε σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένα μέρος όπου οποιαδήποτε γυναίκα θα μπορεί να βρει μια τέτοια μέντορα. Κι επειδή δεν υπήρχε, αποφασίσαμε, μαζί με τη συνεργάτιδά μου, τη Γαλήνη Ηλιοπούλου, να το φτιάξουμε.”

Η Στέλλα ειναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολλά άλλα, που της επιτρέπουν να μεταφέρει και να εξηγεί πράγματα που έχει καταλάβει σε άλλους ανθρώπους.

“Αν υπάρχει ένα νήμα που να συνδέει όσα κάνει επαγγελματικά, είναι αυτό.”

Και αναρωτιέμαι αν οι γυναίκες τελικά έχουν χάσει το ρόλο τους ή απλά προσθέτουν κι άλλους;

“Όλοι έχουμε πολλαπλούς ρόλους, άντρες και γυναίκες, και νομίζω ότι το βασικό είναι να τους βάζουμε συνειδητά σε προτεραιότητα, στη δική μας προτεραιότητα, ώστε να μνιώθουμε ότι μας καταπίνουν. Το να πει κανείς ότι χάνουμε το ρόλο μας είναι σα να λέει ότι υπάρχε ένας συγκεκριμένος τρόπος να τον παίξουμε. Για μένα, δεν υπάρχει. Καθένας και καθεμία βρίσκει τη δική του μέθοδο και τη δική του θέση.”

Η Στέλλα έχει επιλέξει την πολυπραγμοσύνη ή η πολυπραγμοσύνη έχει επιλέξει τη Στέλλα.. Όπως και να ´χει αναγνωρίζει, ότι άλλοι μπορούν να κάνουν μόνο ένα πράγμα στη ζωή και άλλοι όχι!

“Μερικοί άνθρωποι μπορούν, ακόμα και σήμερα. Άλλοι όχι, και δεν νομίζω ότι πειράζει κιόλας. Αν για κάποιον τα διαφορετικά δημιουργικά μέτωπα προσφέρουν χαρά, ισορροπία, ελευθερία, έμπνευση, δεν βλέπω το λόγο να του κόβουμε τη φόρα λέγοντας ότι «τίποτα δεν θα μπορέσεις να κάνεις καλά”.

Αυτό τον καιρό η ζωή έχει βαλθεί να μου υπενθυμίζει με κάποιο τρόπο, ότι, πολλές φορές, δεν γίνεται να τα καταφέρουμε όλα.. και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

“Δεν χρειάζεται να τα καταφέρουμε όλα. Αυτό που χρειάζεται είναι να ξέρουμε τι είναι πιο σημαντικό για μας, τη δεδομένη στιγμή, έτσι ώστε να το βάζουμε πρώτο, χωρίς ενοχές, και να μην αναλωνόμαστε γκρινιάζοντας για τα πράγματα που δεν καταφέρνουμε –επειδή, τι να κάνουμε, είναι λίγο λιγότερο σπουδαία. Πολλές φορές με ρωτάνε πώς τα προλαβαίνω όλα. Ε, λοιπόν, δεν τα προλαβαίνω. Δε βλέπω τηλεόραση, δε σφουγγαρίζω μέρα παρά μέρα το σπίτι, δε σιδερώνω τα εσώρουχα, δεν κάνω μανικιούρ. Δεν πειράζει.”

Και δεν γίνεται να μην συμφωνήσω..

Το women on top το επισκέπτονται και άντρες; Τη ρωτώ.

“Το επισκέπτονται, αλλά αυτή τη στιγμή οι υπηρεσίες μας απευθύνονται αποκλειστικά σε γυναίκες. Όχι επειδή οι άντρες δεν αντιμετωπίζουν προκλήσεις στη δουλειά, ούτε επειδή δεν έχουν να προσφέρουν γνώσεις, εμπειρίες και υποστήριξη –κάθε άλλο. Απλώς επειδή πολλά από τα θέματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στην καριέρα τους είναι άμεσα συνδεδεμένα με το φύλο και τον κοινωνικό τους ρόλο. Α, και επειδή από κάπου έπρεπε να ξεκινήσουμε. Παράλληλα, όμως, σχεδιάζουμε να υλοποιήσουμε μίνι προγράμματα mentoring για εφήβους, που θα απευθύνονται και στα δύο φύλα.”

Κι ερχόμαστε στο mentoring. Θα αναρωτιέστε τί είναι..

“Το mentoring βρίσκεται στην καρδιά του Women On Top. Στο σάιτ μας περιγράφουμε τι ακριβώς είναι, πώς μπορεί να βοηθήσει και εκείνον που το δέχεται και εκείνον που το προσφέρει, πώς το υλοποιούμε εμείς μέσα από το δίκτυο και πώς μπορεί να γίνει πιο εποικοδομητικό και για τις δύο πλευρές. Στην ενότητα μπορεί επίσης, όποια γυναίκα το επιθυμεί, να βρει τις αιτήσεις για να δηλώσει υποψηφιότητα ως μέντορας ή ως mentoree.”

Η Στέλλα μου θυμίζει αυτό ακριβώς. Ότι έχουμε να μάθουμε πολλά απο τις “παλιές” γυναίκες, όχι όμως μέσα από τις συμβουλές, αλλά μέσα από τις ιστορίες τους.

“Οι γυναίκες είναι πιο ευτυχισμένες σήμερα;” Τη ρωτώ..

“Πάντα οι άνθρωποι έχουν λόγους να είναι ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι –αυτό δεν αλλάζει, πιστεύω, με τις εποχές. Μπορεί να αλλάζει το βιοτικό επίπεδο, η ποιότητα ζωής, τα δικαιώματα, ο τρόπος που σχετιζόμαστε με τους άλλους. Όμως το πόσο ευτυχισμένοι είμαστε, ο καθένας ξεχωριστά, έχει να κάνει με πράγματα πολύ πιο βαθιά και προσωπικά και συστημικά απ’ ότι μια αλλαγή αιώνα.”

Ο επόμενος στόχος είναι…

“Να φτάσει το Women On Top σε όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες. Να γράψω το επόμενο μυθιστόρημά μου. Αν μπορούσα να βρω και ένα καινούριο «ασφαλές» μοντέλο για την οικονομική επιβίωση των γραφιάδων, εκεί να δεις χαρά.”

Αντιγόνη Παφίλη

«ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ»: Ένα γράμμα για τους γονείς. | Της Αντιγόνης Παφίλη

themachine — Sun, 09 Feb 2014 12:41:24 +0000

«Να βρεις μια σταθερή δουλειά, που θα είναι για πάντα.»

«Και ο άντρας αυτός, είσαι σίγουρη ότι θα μείνει μαζί σου για πάντα;»

«Τα έπιπλα που θα αγοράσεις πρέπει να είναι πιο καλά, πιο ακριβά, να τα έχεις για πάντα.»

Και γιατί πρέπει να κρατήσω την ίδια δουλειά για πάντα; Γιατί είναι καλό να θέλω να κάνω πάντα το ίδιο πράγμα; Καμία σημασία δεν έχει η εξέλιξη στη δουλειά μου. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι πρέπει να είναι μόνιμη. Μα γιατί;

Για να νιώθουν ασφαλείς οι γονείς .

Και αν η ίδια δουλειά αλλάξει και δεν είναι αυτή που ήθελα, όταν ξεκινούσα;

Πρέπει να την κρατήσω για πάντα, γιατί είναι δύσκολο να ξεκινάς κάτι από την αρχή. Το καινούριο δεν σου δίνει την ασφάλεια του «για πάντα».

Νόμιζα ότι η κρίση θα έρθει να σαρώσει όλα τα «για πάντα»..Κι όμως τελικά οι λογικές της μονιμότητας, φρόντισαν τόσο χρόνια να ριζωθούν καλά, στη συνείδηση της προηγούμενης γενιάς.

Και αν εγώ παντρευτώ σημαίνει για πάντα; Και αν δεν αλλάξω εγώ και αλλάξει ο άλλος και δεν με θέλει πια «|για πάντα» ..εγώ τι να κάνω; Να ξαναβρώ πάλι κάποιον «για πάντα»;

Και τα έπιπλα γιατί πρέπει να τα έχω για πάντα; Και αν τα βαρεθώ και δεν θέλω πια να τα βλέπω; Πρέπει να τα κρατήσω επειδή τα είχα αγοράσει για μια ζωή;

Δεν έχω κανέναν άλλο τρόπο να εξηγήσω αυτό που με χωρίζει με τη γενιά των γονιών μου, με τη γενιά που έψαχνε τη μονιμότητα για ξεχάσει τα χρόνια της αβεβαιότητας που πέρασαν οι παππούδες μας.. παρά μονάχα να τους πω ότι όταν κάτι μετατρέπεται σε «για πάντα», χάνει την ομορφιά του, το βαριέσαι πιο εύκολα.

Αν ξέρω ότι κάθε μέρα θα τρώω, την ίδια ώρα, το αγαπημένο μου γλυκό, την πρώτη μέρα θα τρελαθώ, ίσως και τη δεύτερη.. την τρίτη όμως επειδή θα ξέρω ότι έρχεται η επόμενη και η μεθεπόμενη που θα έχω την ίδια ακριβώς ευκαιρία, θα χάσω τον ενθουσιασμό μου.

Θέλω λοιπόν να φωνάξω σε όλες αυτές τις λογικές, ότι ΔΕΝ θέλω τίποτα για πάντα. Θέλω να αγαπώ το κάθε μέρα, το απροσδόκητο, τις εκπλήξεις ..

Τη δουλειά μου, τον άνδρα μου, τα έπιπλα μου θέλω να τα κρατήσω για πάντα, αλλά να μην το ξέρω ότι μου ανήκουν παντοτινά.

Θέλω να τα διεκδικώ κάθε μέρα και ναι.. να τα κερδίζω.

Θέλω το δικαίωμα στη φαντασία.. σε αυτή που θα με «βοηθά» να κερδίζω ..

Αντιγόνη Παφίλη

Στην Ευρυδίκη με αγαπη. | Της Αντιγόνης Παφίλη

themachine — Tue, 28 Jan 2014 12:57:15 +0000

Ένα θέατρο στην Τρικόρφων.. Πού είναι η Τρικόρφων θα μου πεις; Είναι ένα τόσο δα μικρό στενό δρομάκι λίγο πριν την πλατεία Βικτωρίας. Λες και είναι φτιαγμένο το σοκάκι αυτό για να φιλοξενεί αυτό το θέατρο. Τα σπίτια απέναντι, παλιά νεοκλασσικά, απομεινάρια της παλιάς Αθήνας, με τα σκαλάκια τους διαθέσιμα να σε «φιλοξενήσουν» μέχρι να πάρεις το εισιτήριο σου, και να κάνεις ένα τσιγάρο.

Κυριακή βράδυ έξω από το θέατρο «Πορεία» και βρέχει.. ο κόσμος συνωστίζεται στο μικρό πεζοδρόμιο.. και ανυπομονεί να δει την παράσταση.. έχει προσδοκίες.. το βλέπεις στα μάτια τους. Και νέοι, πολλοί νέοι.. άντρες και γυναίκες με ωραία διάθεση, μακριά από τη μιζέρια.

Ο μύθος του Ορφέα και της Ευριδίκης, ο μύθος του πιο δυνατού έρωτα, του πιο ζηλευτού και μαζί η σχέση κόρης- πατέρα.. Δύο μεγάλοι έρωτες στη ζωή μιας γυναίκας, γιατί… « πατέρας χωρίζει με τη κόρη όταν αυτή παντρεύεται έναν άλλο»

Έρωτας, θάνατος, αγάπη, «για πάντα» και όλα αυτά μαζί.. και γέλιο.. γέλιο αυθόρμητο… Και εκεί που κλαίω τον πιο όμορφο έρωτα, ταυτίζομαι και ζω πάνω στη σκηνή κι εγώ…έρχεται ο Χάρος και με κάνει ο Χάρος να γελώ.. Με τον έρωτα κλαίω και με το Χάρο γελώ.. όλα τα συναισθήματα μαζί, όπως στη ζωή.

Ζωή και θάνατος μαζί στην ίδια σκηνή.. Ζωντανοί και νεκροί την ίδια στιγμή. Ποιοι είναι οι νεκροί;. Αυτοί που δεν θυμούνται.. δεν ζουν απλά υπάρχουν.. άνθρωποι χωρίς μνήμη.

Κι όταν η παράσταση τελειώνει, έχω «γυμνάσει» την ψυχή μου.. και έκλαψα και γέλασα.. τόσο πολύ.. γρήγορες αλλά και ωραίες εναλλαγές. Θέλω να ξανακούσω αυτή τη μουσική, να κρατήσω κάπως έτσι αυτές τις στιγμές, τις λυτρωτικές.

«Του Ορφέα ποτέ δεν του άρεσαν οι λέξεις. Είχε τη μουσική του. Το πρόσωπο του έπαιρνε μια περίεργη έκφραση κι εγώ τον ρωτούσα τι σκέφτεται κι εκείνος πάντα έλεγε ότι σκέφτεται τη μουσική.

Να σας περιγράψω λίγο πως είναι να είσαι ερωτευμένη με καλλιτέχνη: η σελήνη ανατέλλει πάντοτε πάνω από το σπίτι σου. Τα σπίτια των γειτόνων σου φαίνονται πάντα μουντά και πληκτικά και χωρίς φεγγαρόφως. Αλλά ο καλλιτέχνης πάντοτε φεύγει μακριά σου. Μέσα στο κεφάλι του έχει πάντα κάτι πιο όμορφο από εσένα.»

Αυτά λέει η Ευριδίκη για τον Ορφέα της.. σαν γλυκό παράπονο με μια μικρή υπερηφάνεια μαζί..

Και σκέφτομαι.. δεν υπάρχει πιο όμορφη τρεχάλα από αυτή…

Την αέναη προσπάθεια να φθάσω το μυαλό σου..

Αντιγόνη Παφίλη

Η μέρα της μαρμότας μου! | Της Αντιγόνης Παφίλη

themachine — Mon, 06 Jan 2014 09:02:49 +0000

Ένας δημοσιογράφος κάθε χρόνο, όσο θυμάται τον εαυτό του, καλύπτει ένα συγκεκριμένο ρεπορτάζ για την ημέρα της μαρμότας. 2 Φεβρουαρίου.. Είναι για αυτόν η χειρότερη μέρα της ζωής του. Άσε που είναι απίστευτα υποτιμητικό, μετά από τόσα χρόνια, αυτός, ποιός!! αυτός.. ακόμη να καλύπτει την ημέρα της μαρμότας, ενός τρωκτικοειδούς δηλαδή, που όλοι το περιμένουν να βγει αυτή την ημέρα και ανάλογα με το που θα κοιτάξει να κριθεί, αν αυτός ο χειμώνας θα είναι σύντομος ή όχι.

Βαριέται την ώρα που ταξιδεύει για την Πενσιλβάνια, “αναγκαστικά” μισεί ότι σχετίζεται με αυτή τη βαρετή υποχρέωση και θεωρεί απίστευτη κατάρα που κάθε χρόνο πρέπει να κάνει τον χαρούμενο και να προσποιηθεί μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες ότι..ναι ο Φιλ, αυτό το κακάσχημο τρωκτικό, ξέρει όντως πώς θα είναι ο φετινός χειμώνας.

Και μπορεί να γίνει και χειρότερο! Την επόμενη μέρα ξυπνάει και ειναι πάλι 2 Φεβρουαρίου, είναι πάλι η μέρα της μαρμότας και πρέπει πάλι να κάνει ακριβώς τα ίδια!! Η μέρα που σιχαίνεται γίνεται όλη του η ζωή!! Ότι και αν γίνει κοιμάται και ξανα ξυπνάει το πρωινό της 2ας Φεβρουαρίου.. Και ω του θαύματος η κάθε στιγμή είναι ίδια.. μονο αυτός μπορεί να αλλάζει.., αλλά δεν το κάνει, δεν ξέρει πώς να το κάνει!! Και νευριάζει αλλά δεν αλλάζει κάτι, συνεχίζει να κάνει ακριβώς ότι έκανε!

Η ρουτίνα αρχικά σε εκνευρίζει, σε τσαντίζει και έχει τη δύναμη να σε καταβροχθίζει! Είναι πολύ δυνατή, γιατί εσύ της δίνεις αυτή τη δύναμη! Κάθε μέρα γίνεται και πιο κακιά.. αλλά μπορείς να τη νικήσεις γιατί εσύ την έχεις γεννήσει!! Εσύ της έδωσες και όνομα και υπόσταση!

Μπορείς να τη νικήσεις με ένα πολύ δυνατό όπλο! Την προσπάθεια να γίνεσαι καλύτερος, για σένα και για τους άλλους! Αυτό και μόνο, δεν είναι καθόλου μόνο..

Όταν καταλάβεις ότι οι γύρω σου δεν αλλάζουν, παρά μόνο, όταν εσύ αλλάξεις τη ματιά σου σε αυτούς, τότε την έχεις νικήσει.

Η ρουτίνα ωστόσο υπάρχει και παραμονεύει να σε πετύχει.. και πάλι..

Την πρώτη μέρα εξοργίστηκε, τη δεύτερη και πάλι, την τρίτη άρχιζε να αλλάζει για να δει τις αντιδράσεις των “ίδιων” άλλων, την 10η άρχισε να αλλάζει.. Και την 20η έγινε ο καλύτερος δυνατός για μια μέρα ίδια, που τώρα πια δεν τη μισούσε, γιατί είχε δώσει την ψυχή του για αυτή τη μέρα! Για τη μία και μοναδική μέρα που ζούσε! Και τώρα πια τη ζούσε σαν να είναι η πιο σημαντική της ζωής του!

Καμιά φορά χρειάζεται να περάσουν 100 και παραπάνω, ίδιες, νευριασμένες μέρες για να καταλάβεις ότι καμία μέρα δεν είναι ίδια, αν εσύ δεν το επιλέξεις!

Δεν χρειάζεται να περάσουν τόσες.. Ξεκίνα από σήμερα να αλλάζεις τη μερα της μαρμότας σου και θα την αγαπήσεις αυτή τη μέρα για την κάθε μοναδική της στιγμή.

Η δική μου μαρμότα θα γίνει η ίδια η ταινία. Θα τη βλέπω κάθε χρόνο.. παραμονές των γιορτών.. αυτή θα μένει ίδια και εγώ θα γίνομαι καλύτερη!!

Καλή χρονιά να έχουμε!

Αντιγόνη Παφίλη

Bonus Track

Όλοι παιδιά… | Της Αντιγόνης Παφίλη

themachine — Fri, 29 Nov 2013 08:59:52 +0000

Λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα και όλα σιγά σιγά φωτίζονται.. και όρεξη να μην έχεις, την βρίσκεις στην πορεία. Λίγα παραπάνω λαμπάκια, ένα ελαφάκι, μια αρκούδα για το σαλόνι. Εμένα η υπερβολή αυτή, ακόμη και στη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση.. μου αρέσει πολύ, με βγάζει από την άχρωμη-κάποιες φορές- καθημερινότητα.

Η γιορτή αυτή είναι για τα παιδιά.. αλλά σκέψου και αυτό.. παιδιά είμαστε όλοι.

Και δεν το λέω έτσι απλά.. το πιστεύω… ναι! Διαβάζοντας το σημείωμα του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, από τον «Πουπουλένιο», βρήκα την απάντηση μου.

«Ναι, είναι αλήθεια, δεν υπάρχουν ενήλικες. Μην ξεγελιέστε από τα γκρίζα μαλλιά, τα ρούχα και τις συζητήσεις για την οικονομία. Μεγαλώνουμε, φεύγουμε απ’ το σπίτι, φτιάχνουμε τις δικές μας οικογένειες, η ζωή απλώνει στρώματα λήθης πάνω στα παιδικά μας χρόνια, αλλά ό,τι ζήσαμε ως παιδιά, οι βασικές μας ανασφάλειες, οι πρωταρχικοί μας φόβοι, και όλες οι πληγές, απλώς μεγαλώνουν μαζί μας. Γινόμαστε ό,τι χάσαμε. Ψηλώνουμε, ασπρίζουμε, γερνάμε, αλλά στην ουσία είμαστε πάντα κάτι παιδιά, που τρέχουν πάνω-κάτω σε μια αλάνα προσπαθώντας απεγνωσμένα να χωρέσουν στη ζωή.»

Θέλω λοιπόν να σας καλέσω όλους σε ένα φεστιβάλ, σε μια γιορτή, για όλους μας, για όλα τα παιδιά..

Θα είμαστε όλοι εκεί και θα περάσουμε καλά..

Ντύσου απλά και ετοιμάσου να παίξουμε μαζί, να δούμε θέατρο, να γνωριστούμε..

Σε περιμένουμε..

Αντιγόνη Παφίλη

Υ.Γ. Αν θές περισσότερες λεπτομέρειες για το πρόγραμμα θα βρείς εδώ..paidikofestival.blogspot.gr

Ξεβολεύομαι… άρα υπάρχω. | Της Αντιγόνης Παφίλη

themachine — Mon, 28 Oct 2013 06:54:01 +0000

Ε λοιπόν τον τελευταίο καιρό παίρνω από παντού το ίδιο μήνυμα.. από τους ανθρώπους που βλέπω γύρω μου. Από αυτές τις ζωές τις κυρίαρχες.. αυτές που αποφασίζουν να γίνουν αυτό που θέλουν να θαυμάζουν!

Και μάλλον είναι αυτό που εγώ επιλέγω να βλέπω από εδώ και πέρα. Το μήνυμα πιο ξεκάθαρο από ποτέ! Ξεβολέψου!

Ας το πάρω όμως από την αρχή.

Τα τελευταία χρόνια είχα βολευτεί στην ρουτίνα μιας καθημερινότητας που με πήγαινε αυτή. Για να είμαι πιο ακριβής, μιας δουλειάς που την είχα αφήσει να με πηγαίνει. Κουτσά στραβά, πέρναγαν οι μήνες και εγώ είχα ένα ρολάκι που, αφού το είχα μάθει, απλά το συνέχιζα με “επιτυχία” για άλλη μια χρονιά. Υπήρχαν μέρες που αυτός ο κομπάρσος δείλιαζε και άλλες πάλι που ένα τυχαίο γεγονός αρκούσε για να του χρυσώσει το χάπι!

Αυτός λοιπόν, ήταν ο εύκολος δρόμος. Να μένω κομπάρσος και να γκρινιάζω που δεν μου δίνει κάποιος τον πρωταγωνιστικό ρόλο! Για κάτσε για ποιό έργο μιλάμε εδώ; Ωχ! Ειναι η δική μου ζωή!

Και όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου; Τόσες ιδέες και σκέψεις! Να μένουν γραμμένες μονο σε ατζέντες! Και οι μέρες να περνούν και απλά να μεταφέρονται από μέρα σε μέρα! Δεν είχα άλλη επιλογή! Θα ξεβολευτώ! Θα διαλέξω το δύσκολο δρόμο! Αυτόν που τόσα χρόνια θαύμαζα και φοβόμουν ταυτόχρονα!

Κάθε μέρα που θα φεύγει στην ατζέντα θα σβήνει και κάτι, όχι για να μεταφερθεί στην επόμενη, αλλά γιατί θα έχει γίνει στα αλήθεια! Σε αυτό το δρόμο λοιπόν, σε αυτά τα λίγα μέτρα που έχω διανύσει, οι μέρες μοιάζουν πιο μεγάλες αλλά και οι ευκαιρίες, ω του θαύματος είναι διαθέσιμες! Η δύναμη μεγαλώνει κάθε μέρα, αλλά και η κούραση! Οι άνθρωποι δείχνουν πιο σκληροί αλλά και πιο ξεκάθαροι.

Σε αυτό τον κόσμο, ανακαλύπτεις νέες δεξιότητες που δεν είχες φανταστεί ότι έχεις και τα προβλήματα ή λύνονται ή δεν λύνονται. Και εσύ όπως και να χει, συνεχίζεις, αλλά δεν γκρινιάζεις!

Και τώρα θα μου πεις, ότι δεν ανακάλυψα και την Αμερική! Κι εγώ θα συμφωνήσω! Δεν ανακάλυψα την Αμερική, ανακάλυψα όμως εμένα.

Και αυτό είναι πιο δύσκολο!

Αντιγόνη Παφίλη