Από όταν ήμουν μικρή μου άρεσε το χάος. Το θαύμαζα και το επιδίωκα. Ήταν για μένα κάτι το διαφορετικό. Ξέφευγα απ’την ρουτίνα ίσως.
Μεγαλώνοντας δε το συναντούσα συχνά. Όλα οργανωμένα,μια τάξη που μου την δίνει στα νεύρα και όλες οι κινήσεις των ανθρώπων προγραμματισμένες.
Το δικό μου χάος ανέκαθεν ήταν αδιάφορο σε πολλούς. Χαρακτηριζόνταν απλά ως «ανευθυνότητα» ή ως «ανωριμότητα». Όταν εγώ ακολουθούσα την καρδιά μου και ξέφευγα από το πλήθος απλά δεχόμουν τα μνησίκακα βλέμματα τους. Δε με εμπόδισαν όμως. Ούτε στιγμή. Χρόνια τώρα έχω αποδεχτεί πως δεν ξέρουν τη μαγεία του Χάους και δεν είναι καν πρόθυμοι να τη γνωρίσουν.
Είναι τόσο ελκυστικό.
Όπου υπάρχει με προκαλεί να το κάνει μεγαλύτερο. Να μπω στη ζωή κάποιου και να τα κάνω όλα άνω κάτω! Κάποιου που δεν κινείται με μετρημένα βήματα,δεν έχει προγραμματίσει τη ζωή του. Απλά ακολουθεί τους δικούς του κανόνες. Αυτό το χάος ψάχνω. Θέλω να ζήσω με αυτό.
Πως ζουν χωρίς αυτό;; Δε μου αρέσει η ζωή που κάνουν όλοι. Βασικά,δε ζουν!
Τη ζωή που με αναγκάζουν να ακολουθήσω,τη σιχαίνομαι. Θα τη φτιάξω μόνη μου τη ζωή μου. Και τότε, δε θα με αγγίζει τίποτα και κανείς.
Link:Μάγδα Μπακούση
