Αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα είναι σαν τα άλλα, σκέφτηκε.
Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι άδεια, θλιμμένα και μοναχικά.
Τα φωτάκια θα καούν και τα στολίδια θα σπάσουν.
Θλίψη και θυμός θα πέσει σαν άχνη πάνω στα γλυκά.
Το δώρο σου για μένα, στεναχώρια με περιτύλιγμα πόνου, είπε.
Απογοήτευση. Η πραγματικότητα κάθε χρόνο θα σου χτυπάει την πόρτα.
”Να τα πούμε;”
Το ταβάνι πνιγμένο από σκέψεις ζοφερές.
Όσο εσύ θα γελάς με αγαπημένους, εγώ θα μετράω μέρες ως την πλήρη απεξάρτηση, μονολόγησε.
Κι αυτό θα είναι η τιμωρία μου.
Ψεύτικες ευχές, λειψά χαμόγελα και μπόλικο αλκοόλ να σβήσει όσα μέσα μου καίγονται.
Κάθε μέρα που θα περνά θα ξεχνώ και ένα σου βλέμμα.
Κάθε βράδυ που θα φέρνω σε πέρας, θα θάβω και δυο σου λέξεις.
Κάθε πρώτη του μήνα που θα φεύγει, θα μαυρίζω στιγμές κι εικόνες.
Μέχρι που θα χαθείς.Και μετά λίγο θα σε θυμάμαι. Σαν θολή ανάμνηση, σαν κάτι που
τόσο λίγο ήταν που δεν άντεξε. Που λίγη σημασία είχε. Όπως και οι λόγοι για τους οποίους έσβησε.
Κι αυτό θα είναι η τιμωρία σου.
Link:Νατάσσα Αναγνώστου
