Σε μια χώρα σαν την δική μας, που κυκλοφορώντας στην πρωτεύουσά της, όντας αρτιμελής, κινδυνεύεις διανύοντας μία απόσταση 50 μέτρων να τραυματιστείς ανά πάσα ώρα και στιγμή, αν δεν ελιχθείς σαν αίλουρος με φιλοδοξίες κασκαντέρ, υπάρχει μια ομάδα που παρά τις δυσκολίες, δεν φοβάται να “προχωρά”… χορεύοντας! ΔΑΓΙΠΟΛΗ.

Γιώργος Χρηστάκης, χορογράφος και χορευτής στη Δαγίπολη, κοινωνικός ψυχολόγος, διδακτορικό Παντείου Πανεπιστημίου

Τι είναι η ΔΑΓΙΠΟΛΗ;

Η ΔΑΓΙΠΟΛΗ είναι μια ομάδα σύγχρονου χορού, ένα χοροθέατρο, που ο πυρήνας του αποτελείται από χορευτές με αναπηρία και χωρίς. Επίσης τις περισσότερες φορές προτιμάμε να έχουμε ζωντανή μουσική στις παραστάσεις μας, άρα έχουμε άμεση συνεργασία και με μουσικούς, όπως με τον Κώστα τον Λειβαδά που εδώ και καμιά εξαετία περίπου, έχει έρθει στην ομάδα και μας φτιάχνει μουσικές, παίζει μουσικές δικές του κτλ. Η ΔΑΓΙΠΟΛΗ ξεκίνησε το 2004 και ενώ εγώ ήδη ως άτομο, είχα αρχίσει να συμμετέχω σε δουλειές άλλων ομάδων χορού, διαφόρων χορογράφων, όπως ο Κωνσταντίνος ο Μίχος, ο Ρήγος, η Νατάσα, η Αρέθα και πάρα πολλοί ακόμα. Και έτσι όλα αυτά τα χρόνια που δούλευα εγώ στις άλλες ομάδες και με εκείνους τους χορογράφους μου μπήκε το «σαράκι» να στήσω κάτι δικό μου.

Αυτό έχει ενδιαφέρον γιατί για έναν άνθρωπο σαν εσένα είναι λίγο ασυνήθιστο, τουλάχιστον για τα μέχρι τώρα δεδομένα των περισσοτέρων ανθρώπων που έχουν δυσκολία στην κίνηση. Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τον χορό;

Είμαι άτομο με αναπηρία. Χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου και περπατάω με κηδεμόνες και πατερίτσες. Κηδεμόνες είναι τα μηχανήματα που χρησιμοποιούμε στα πόδια για να μας στηρίζουν καλύτερα. Πάντα μου άρεσε η κίνηση, ο χορός, η μουσική και αναζητούσα τρόπους για να μπω σε κάποια δρώμενα που να είχαν μέσα χορό. Υπήρχαν λοιπόν κάποιοι σύλλογοι αναπήρων, οι οποίοι μέσα στις δραστηριότητές τους είχαν φτιάξει και πολιτιστικά τμήματα, στα οποία οργάνωναν θεατρικές παραστάσεις, μέσα στις οποίες υπήρχαν και κομμάτια χορού. Έτσι ξεκίνησα. Στην πορεία ανακατεύτηκα λίγο με τα latin, ballroom, τα ζευγάρια, γιατί αυτός ήταν ο αγωνιστικός χορός και μπορούσαμε να συμμετέχουμε σε διεθνείς αγώνες, να κάνουμε αγωνιστικά πρωταθλήματα και στην Ελλάδα. Υπάρχουν αγώνες για ζευγάρια που ο ένας από τους δύο είναι σε αμαξίδιο. Παράλληλα, λοιπόν, με τα λάτιν με προσέγγισαν κάποιοι χορογράφοι και μου ζήτησαν να συμμετέχω σε κάποιες δουλειές τους. Μάλλον τους γοήτευε το κομμάτι της διαφορετικής λειτουργίας ενός σώματος. Γιατί αυτοί πια έχοντας μπουχτίσει τη λειτουργία του «κανονικού» σώματος, ενδεχομένως κάποια στιγμή να τους ήρθε κάποιο «φλας» να χρησιμοποιήσουν και κάτι που θα λειτουργούσε με έναν άλλο τρόπο και να δουν μέσα από αυτό να πειραματιστούμε, να δούμε πώς μπορεί αυτό να λειτουργήσει, να διαδράσει μεταξύ τους, να συνεργαστεί και να έχει και ένα αποτέλεσμα καλλιτεχνικό, ένα αισθητικό αποτέλεσμα που να θεωρείται καλλιτεχνικό. Και έτσι αφού πέρασε και αυτό το διάστημα το μεγάλο, με όλους αυτούς τους κύκλους που έκανα γύρω από τις ομάδες χορού αποφάσισα γύρω στο 2004 να στήσω αυτή την ομάδα τη ΔΑΓΙΠΟΛΗ.

Το όνομα της ομάδας σημαίνει κάτι;

Είναι οι πρώτες συλλαβές των ονομάτων που έστησαν την ομάδα, δηλαδή το ΔΑ: από το Δάφνη, το ΓΙ: από το Γιώργος, το ΠΟ: από το Πόπη και το ΛΗ: από το Λήδα. ΔΑΓΙΠΟΛΗ. Με λίγα άτομα, με λίγα μέσα, με πολύ δειλά βήματα, δεν ξέραμε πως μπορούσε αυτό το πράγμα να πάει. Να σημειώσω, εδώ ότι δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό αν και εγώ δεν είχα αποκτήσει κάποια γνώση γύρω από το χορό. Εδώ μπορούμε να αναφερθούμε στο κομμάτι του ότι σε έναν ανάπηρο δεν επιτρέπεται η εισαγωγή στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, ή τα προγράμματα που έχουν οι σχολές, δεν μπορούν να τον απορροφήσουν, που σημαίνει ότι εγώ δεν μπορούσα να έχω πρόσβαση στη γνώση και στην εκπαίδευση του αντικειμένου που είχα αποφασίσει να ασχοληθώ. Υπάρχει ένας κανονισμός, ο οποίος έρχεται από την εποχή του Μεταξά, θέτοντας ως προϋπόθεση, όταν καταθέτεις τα χαρτιά σου πριν περάσεις από εξετάσεις, την αρτιμέλεια. Οπότε αυτό, αυτομάτως μας αποκλείει, μας ακυρώνει.

Έτσι, λοιπόν έπρεπε να βρω άλλες λύσεις. Οι μόνες λύσεις που μπορούσα να βρω τότε, και τώρα ακόμα, ήταν να συμμετέχω και να παρακολουθώ σεμινάρια, που είχαν ένα ενδιαφέρον που μπορούσαν να μου δώσουν γνώσεις και εμπειρία. Γύρισα σχεδόν όλη την Ευρώπη, από ένα σημείο και μετά με προσκαλούσαν κιόλας, και πήγαινα να παρακολουθήσω σεμινάρια. Αλλά και σε σεμινάρια και εργαστήρια στην Ελλάδα.

Αυτό δεν είχε μεγάλο προσωπικό κόστος; Είτε οικονομικό είτε ψυχολογικό, δηλαδή, το να μην έχεις πιο εύκολη πρόσβαση σε που αγαπάς.

Κοίτα, τα πράγματα σίγουρα θα ήταν πιο εύκολα αν οι πόρτες ήταν ανοιχτές και μπορούσα να πάω χωρίς κανένα φρένο, να μπω στις σχολές και να παρακολουθήσω το πρόγραμμα και όλα αυτά, όπως μπορεί ένας οποιoσδήποτε άλλος χορευτής. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όταν κάτι σε αποκλείει πρέπει να παραιτείσαι. Εγώ προσπάθησα να βρω εναλλακτικές και αφού βρέθηκαν οι εναλλακτικές, συνέχισα.

Ο χώρος των χορευτών αγκάλιασε την δράση σας και ο κόσμος, ειδικά τον πρώτο καιρό, πώς σας αντιμετώπισε;

Μετά από δύο χρόνια περίπου λειτουργίας της ομάδας και ενώ άρχισε πια το πράγμα να μεγαλώνει γίναμε μέλη στο Σωματείο Ελλήνων Χορογράφων. Το Σωματείο Ελλήνων Χορογράφων είναι το σωματείο που τα μέλη του είναι όλες οι ομάδες χορού που υπάρχουν στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν γίναμε μέλη και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να συμμετέχουμε και στα ετήσια φεστιβάλ που διοργανώνει το σωματείο στον περίφημο μήνα χορού που γίνεται περίπου Μάιο με Ιούνιο κάθε χρόνο, και βέβαια σε πολλά ακόμα φεστιβάλ, πάρα πολλές παραστάσεις. Η ομάδα άρχισε να ανοίγεται και στο εξωτερικό. Ταξιδέψαμε στην Αμερική, στην Ευρώπη, Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία, Τουρκία, στα Βαλκάνια, κάναμε πάρα πολλές παραστάσεις ως Δαγίπολη, αυτές ήταν δικές μας παραγωγές που ταξίδεψαν. Σε μια τελευταία παραγωγή συνεργαστήκαμε μέσα σε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα και με φορείς από την Ιταλία και την Τουρκία.

Ο χώρος ήταν ανοιχτός. Έτσι κι αλλιώς η τέχνη είναι ένα χωνί που χωράει τα πάντα και όταν κάτι έχει να δείξει κάτι, δεν είναι απλά κάτι που γίνεται για να γίνεται, νομίζω εντάσσεται εύκολα και γρήγορα μέσα σε αυτή τη μεγάλη αγκαλιά της τέχνης. Από εκεί και πέρα ο κόσμος, στις αρχές ήταν αμήχανος, ανυποψίαστος, εγώ πόνταρα στους ανθρώπους που δεν γνώριζαν, γιατί ποτέ δεν υπογραμμίζαμε την αναπηρία στις παραστάσεις μας και όταν τις προβάλαμε λέγαμε απλά χοροθέαρο Δαγίπολη, παράσταση τάδε, συμμετέχουν αυτοί κλπ. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Δεν το «πούλησα» περισσότερο γιατί έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ εμφανές, δεν χρειαζόταν περαιτέρω υπογράμμιση, και έτσι κάπως λειτούργησε. Ο κόσμος, λοιπόν ξεκίνησε αμήχανα αλλά στη συνέχεια άρχισε η ομάδα να αποκτά φαν! Εννοώ άνθρωποι οι οποίοι παρακολουθούσαν τη δουλειά μας, έψαχναν να δουν πότε έχουμε την επόμενη παράσταση, πότε έχουμε καινούρια παραγωγή γιατί τους ενδιέφερε πια το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που παρήγε η ομάδα. Είχε δηλαδή με έναν τρόπο εξαφανιστεί όλο αυτό το πράγμα το διαφορετικό και αυτό είναι τεράστιο κέρδος, τεράστια κατάκτηση.

Υπήρξε κόσμος που ήταν σε αντίστοιχη σωματική κατάσταση και σε προσέγγισε με αφορμή μια παράσταση που είδε;

Τα άτομα με αναπηρία και αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, δυστυχώς, δεν έχουν καταφέρει ακόμη να αποβάλλουν τον φόβο που προκαλεί μια τέτοια ενασχόληση, τον φόβο της έκθεσης, γιατί εμείς μοιραία, είναι de facto αυτό, δε μένουμε μέσα στο εργαστήρι και μέσα στο χώρο της πρόβας. Εμείς ετοιμάζουμε κάτι για να το μοιραστούμε με τον κόσμο. Αυτό ίσως έχει λειτουργήσει για πολλούς ανασταλτικά, γιατί ενώ δουλεύω πάρα πολλά χρόνια σε αυτόν το χώρο αν σας πω πόσα άτομα έχουν περάσει με αναπηρία από εδώ θα καταλάβετε ότι υπάρχει θέμα. Δεν έχουν περάσει λοιπόν, πάνω από 7 με 8 άτομα συνολικά. Ενώ έχουν δοκιμάσει πολλοί, έρχονται σε εργαστήρια, έρχονται σε πρόβες τελικά αποφασίζουν να μην συμμετέχουν στο υπόλοιπο κομμάτι. Ελπίζω ότι με την καινούρια λογική, που προσπαθώ και εγώ να πηγαίνω και στην επαρχία, να κάνω σεμινάρια και να δημιουργούνται και εκεί πυρήνες αντίστοιχοι. Η επαρχία θεωρώ ότι έχει πιο μεγάλη δίψα για κάτι τέτοιο, και ήδη έχουν αρχίσει και κινούνται κάποια πράγματα. Ας πούμε στην Κρήτη που ξεκινήσαμε και κάναμε παραστάσεις και σεμινάρια πριν πολλά χρόνια, τώρα υπάρχει ένας μικρός πυρήνας που έχουν οργανωθεί και κάνουν δουλειές, το ίδιο και στη Θεσσαλονίκη, στην Καρδίτσα, που είχαμε πάει και κάναμε πάλι σεμινάρια και άρχισαν να μαζεύονται γύρω από τη σχολή που το οργάνωσε αργότερα που φύγαμε εμείς και άνθρωποι με αναπηρία για να αρχίσουν να δουλεύουν και αυτοί κάτι αντίστοιχο.

Στην ελληνική κοινωνία θεωρείς ότι ο κόσμος είναι ανοιχτός για κάτι τέτοιο;

Όχι, ο κόσμος εκπαιδεύεται. Εκπαιδεύεται υπό την έννοια ότι αν η ομάδα που στήσαμε πριν δέκα χρόνια καταφέρει και τα επόμενα δέκα χρόνια να είναι εμφανής και να είναι ενεργή ήδη θα περάσει από πάρα πολύ κόσμο, αυτό είναι ένα είδος εκπαίδευσης. Είναι ένα είδος εκπαίδευσης, ένα καινούριο θέαμα σε μια καινούρια πρόταση που σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητη και για τον άνθρωπο δεν το έχει ξαναδεί θα τον κάνουμε να συγκρουστεί με το στερεότυπο που έχει για το χορευτή και για την αναπηρία αντίστοιχα και να πάρει δουλειά για το σπίτι. Κανείς δεν φεύγει από τις παραστάσεις μας χωρίς να έχει έναν μικρό προβληματισμό. Αυτό είναι και ένα θετικό.

Υποθέτω θα αντιμετώπισες κάθε είδους δυσκολίες κάνοντας αυτό το εγχείρημα…

Δυσκολίες δεν αντιμετώπισα πάνω στην δουλειά μου, δηλαδή με τα παιδιά που συνεργάζομαι πάντα λύνεται πολύ γρήγορα η αμηχανία του καινούριου γιατί πάρα πολλοί από τους χορευτές που δουλεύουμε μαζί δεν έχουν «δουλέψει» ξανά με το ανάπηρο, το διαφορετικό σώμα. Στην αρχή είναι κάπως κουμπωμένοι γιατί φοβούνται να μην σε πειράξουν, να μην σε πονέσουν, δεν ξέρουν πώς λειτουργεί το σώμα σου, οπότε είναι σε μία συνεχή εξερεύνηση. Εσύ «ανοίγεις» το σώμα σου, δεν κρύβεις πράγματα γιατί αν το κάνεις δεν υπάρχει συνεργασία, με αποτέλεσμα αυτό αρχίζει να ξεπερνιέται. Έτσι, σε αυτό το κομμάτι δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα. Εκεί που αντιμετωπίσαμε πρόβλημα ήταν στους υποστηρικτικούς μηχανισμούς. Εμείς, για παράδειγμα, χρησιμοποιούμε αμαξίδια που είναι ελαφρού τύπου, που είναι πανάκριβα! Κοστίζουν 4-5 χιλιάδες ευρώ. Τα ταμεία δεν δίνουν χρήματα πια, οπότε ψάχνουμε να βρούμε τρόπους χρηματοδότησης, εκεί είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Όπως και οι υπόλοιπες ομάδες αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα. Σε εμάς τα κόστη ανεβαίνουν και στις μετακινήσεις μας κλπ. Δεν μπορώ να πω ότι οι συνθήκες είναι πάντα οι καλύτερες, αλλά το αντιμετωπίζουμε. Άλλωστε, όλη η Ελλάδα πάσχει στο κομμάτι της πρόσβασης, της φιλοξενίας μιας ομάδας, πόσο μιας ομάδας με κάποια ιδιαιτερότητα. Οι επιχορηγήσεις δίνονται πολύ δύσκολα οπότε όπως και πολλοί άλλοι, είμαστε μόνοι μας, πολλές φορές με δική μας οικονομική ζημιά… καταλαβαίνεις. Επίσης, η Αθήνα αλλά και οι μεγαλύτερες πόλεις στην Ελλάδα θεωρούνται από τις πιο αφιλόξενες πόλεις για αμαξίδια στον κόσμο. Μπορεί το «στον κόσμο» να είναι υπερβολή, αλλά η Ευρώπη που λέμε ότι ανήκουμε, είναι αρκετά περισσότερο προσβάσιμη. Τα θέατρά μας είναι στο 80% μη προσβάσιμα όχι μόνο στους θεατές αλλά και για τα παρασκήνια. Για να αλλάξουν όλα αυτά το μεγάλο κλειδί είναι η εκπαίδευση.

Υπήρχε κόσμος δικός σου που δεν πίστεψε αυτή την προσπάθεια;

Ναι πάρα πολλοί ήταν αρνητικοί, γιατί πίστεψαν ότι εμείς είμαστε ανάπηροι, δεν μπορούμε να χορέψουμε. Με έβλεπαν άλλοι ανάπηροι, για παράδειγμα, στα πατώματα και μου λέγανε «Μα τι είναι αυτό; Σέρνεσαι στα πατώματα;». Από αυτό καθρεφτιζόταν η δική τους συμπλεγματική οπτική σε αυτό που έκανα εγώ. Καθρεφτιζόταν το δικό τους σύμπλεγμα εκεί μέσα, το οποίο βέβαια αν κατάφερνα έναν τέτοιον άνθρωπο με αναπηρία να τον βάλω να δουλέψει μαζί μας θα ήταν πάρα πολύ χρήσιμο γιατί θα το απέβαλλε πολύ πιο γρήγορα, σίγουρα όχι αμέσως. Αυτό λέγεται εσωτερικός ρατσισμός που είναι πιο ισχυρός από τον εξωτερικό ρατσισμό!

Πώς κρίνεις τον τρόπο που σας έχουν αντιμετωπίσει τα Μ.Μ.Ε. μέχρι τώρα;

Οι δημοσιογράφοι έβαζαν βαρύγδουπους τίτλους αντιμετωπίζοντάς μας σαν ημίθεους, κάτι που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Εμείς κάνουμε αυτό που μπορούμε και γουστάρουμε, δηλαδή δεν κάνουμε καμιά υπέρβαση. Αν δεν μπορούσα να κάνω κάτι δε θα το έκανα. Αφού μπορώ και το κάνω προς τί όλο αυτό; Είναι περιττό και είναι και κακό. Αυτό συμβαίνει σε κόσμο που πρωτοέρχεται σε επαφή, ο ανυποψίαστος, θέλει το χρόνο του για να μπορέσει να το ενσωματώσει. Υπάρχουν, όμως και άνθρωποι που έρχονται και ξαναέρχονται γιατί θέλουν να δουν τη δουλειά. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει συχνά γιατί πάντα υπάρχει κάποιος που δε θα το έχει ξαναδεί και κάπως θα του έρθει και αυτό είναι κάτι που το αναγνωρίζω και το καταλαβαίνω, γιατί είναι κάτι που βασίζεται στα στερεότυπα και την αναπαράσταση που υπάρχει για την αναπηρία στην κοινωνία. Αυτό δεν είναι κακό, επαναλαμβάνω, απλώς δηλώνει και υπογραμμίζει ότι υπάρχει αυτό το στερεότυπο.

Στην πλάτη μας έτσι και αλλιώς κουβαλάμε μηνύματα, αλλά δεν το υπογραμμίζω. Με ενδιαφέρει να κινητοποιήσω ανθρώπους να βγουν από το σπίτι και να έρθουν να ασχοληθούν με κάτι αντίστοιχο, με ενδιαφέρει να εκπαιδευτεί ο κόσμος να βλέπει τέτοιου είδους θεάματα και να μην φεύγει με την καρδιά κουμπωμένη επειδή λυπήθηκε που είδε ανθρώπους να χορεύουν σε καρότσι αλλά να φεύγει επειδή κάτι του είπε το θέαμα, η παράσταση. Δεν μπορώ να το αποφύγω εντελώς αυτό γιατί, καλώς ή κακώς, η εικόνα αυτή ιδιαίτερα πάνω στην σκηνή είναι πάρα πολύ δυνατή. Από εκεί και πέρα εμείς προσπαθούμε μέσα από τις παραστάσεις μας να μην υπογραμμίζουμε τη ιδιαίτερότητά μας. Η υπογράμμιση γίνεται όταν προσπαθείς να την κρύψεις την εικόνα, όταν την ελευθερώνεις, την «απογυμνώνεις» και ασχολείσαι με θέματα που μπορεί να είναι ταμπού από την κοινωνία, όπως είναι οι σχέσεις, το συγκρουσιακό κομμάτι, ο έρωτας… είναι θέματα τεράστιο ταμπού. Αν βγω στον δρόμο με το καρότσι και πιαστώ με την κοπέλα μου και μπροστά πηγαίνεις εσύ με το αγόρι σου, πάλι χέρι-χέρι, τα περισσότερα βλέμματα θα στραφούν σε εμάς. Εμείς προκαλούμε και βγάζουμε εικόνες που το μάτι του μέσου θεατή όχι μόνο δεν τις έχει ξαναδεί στην καθημερινότητά του αλλά ούτε και φανταζόταν ότι θα μπορούσε να τις δει! Αυτό θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να επικοινωνείται. Είναι και ένας τρόπος να σε αποδεχτεί πιο εύκολα ο άλλος, δηλαδή το πράγμα αρχίζει να γίνεται πιο γήινο μετά. Καταλαβαίνει ο άλλος ότι έχεις τις ίδιες ανάγκες, τις ίδιες επιθυμίες και την ίδια πάνω-κάτω λειτουργία. Διαφέρει ο τρόπος μόνο, η λειτουργία είναι ίδια. Και εγώ θα ερωτευτώ και εγώ θα κινηθώ από εδώ μέχρι εκεί, θα πάω όμως με έναν άλλο τρόπο.

Εσύ ανέκαθεν είχες δραστηριότητα στον χώρο των τεχνών;

Παράλληλα έκανα και άλλα  πράγματα. Έκανα αθλητισμό, έκανα κολύμβηση και πράλληλα έκανα και μπάσκετ στο αμαξίδιο. Για τους πιο ενεργούς χρήστες του αμαξιδίου η καθημερινή φόρμα, ο αθλητισμός, δηλαδή, και η εκγύσμνασή σου είναι μονόδρομος, γιατί αν σταματήσεις αυτό τότε θα δυσκολεύεσαι να μετακινήσεις το αμαξίδιο, θα φύγεις από το χειροκίνητο θα πας στο ηλεκτροκίνητο. Δε θα μπορείς να είσαι αυτόνομος, με λίγα λόγια. Έτσι μπήκα και στον αθλητισμό από πολύ νωρίς και τελικά με κέρδισε ο χορός.

Τί να περιμένουμε από την ΔΑΓΙΠΟΛΗ στο άμεσο μέλλον; 

Τώρα μέχρι και το Δεκέμβρη θα παίξουμε μια παράσταση που θα είναι από παλιότερες δουλειές μας, μια συρραφή από παλιότερες δουλειές μας και από το Νοέμβρη σχεδιάζω μια καινούρια παραγωγή, που θα αρχίσει να υλοποιείται σιγά σιγά από το Νοέμβρη, εννοώ πως ψάχνω κόσμο που θα συνεργαστώ για να την υλοποιήσω, να αρχίσω να κάνω πρόβες κλπ. Θα κάνουμε μια παρουσία την 1η Νοεμβρίου με το Δήμο της Νέας Σμύρνης. Έχουμε μια παράσταση και εκπαίδευση μαζί στην Πάτρα στις 3 Δεκεμβρίου σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Πάτρας και στις 6 και 7 Δεκεμβρίου θα πάμε στη Ρόδο για άλλη μια παράσταση.

Τί συνεργασίες έχετε κάνει ως τώρα;

Τα τελευταία 5 χρόνια αρχίσαμε να βάζουμε λόγο, αφηγηματικό κυρίως, όχι υπό την έννοια της πρόζας, αλλά αφήγηση, ατάκες. Και για το λόγο αυτό συνεργαστήκαμε με ηθοποιούς όπως ο Γιώργος Καραμίχος, η Χρύσα Παπά, Αναστάσης Κολοβός, ο Σωτήρης Ταχτσόγλου, ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Γιώργος Νινιός και η Άννα Φόνσου, η οποία μας είδε και θέλησε να συμμετέχει σε κάποιες από τις δουλειές μας. Και βέβαια να μην ξεχάσω τους μουσικούς που έχουμε συνεργαστεί καθώς αποτελούν ένα πολύ ζωντανό κομμάτι στη δουλειά μας. Εκτός από τον Κώστα Λειβαδά, που είναι πια «Δαγιπολίτης» ενεργός, έχουμε συνεργαστεί με πολύ μεγάλους καλλιτέχνες του μεγέθους του Ψαραντώνη, της Ελένης Τσαλιγοπούλου, της Ανδριάνας Μπάμπαλη και άλλους, που παίζουν live στις παραστάσεις μας, και τα τραγούδια τους είναι κάθε φορά πρασαρμοσμένα στο συγκεκριμένο κομμάτι της τέχνης, δεν είναι συναυλία, είναι η παρουσίαση του κομματιού με έναν άλλο τρόπο.

Τι όνειρα κάνεις για το μέλλον, πώς θέλεις όλο αυτό να εξελιχθεί;

Το βασικό είναι να καταφέρουμε να μαζέψουμε και άλλο κόσμο που θα πάρει τη σκυτάλη από μας κάποια στιγμή και θα την πάει παραπέρα και επίσης να καταφέρουμε να οργανώσουμε καλύτερα το εκπαιδευτικό κομμάτι γιατί είναι κάτι που έχει πολύ μεγάλη σημασία. Εγώ μπορώ να είμαι εκπαιδευτής σε σεμινάρια που αφορούν το δικό μου κομμάτι, να κάνω διαλέξεις, παρουσιάσεις. Όποτε κάνουμε κάτι έχει ανταπόκριση και υπάρχει ενδιαφέρον.

https://www.facebook.com/groups/173458126115921/

https://www.youtube.com/playlist?list=PLaszjlotfCtjbw74RO7eXT9B_UeFtL8MH

Διαβάστε επίσης:

Ικαρία: Μία «Little Land» για … «μεγάλους» ανθρώπους. | Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου Η «Πεντάμορφη» και το «Τέρας» μέσα μας | Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου Οι FILM επέστρεψαν με νέο δίσκο και πιο σκοτεινή διάθεση… | Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου Μια μικρή φιλόξενη έπαυλη στο κέντρο της Αθήνας | Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου