David VS Fincher | Του Πάνου Κατσιμπέρη

Είναι ο Ντέιβιντ Φίντσερ ο σπουδαιότερος Αμερικανός σκηνοθέτης της γενιάς του, ή απλώς μια ταλαντούχα περίπτωση… «απυρόβλητου»;

Οταν είσαι ο δημιουργός της πιο επιδραστικής ταινίας των 90s (“Fight Club”), έχεις ανεβάσει τον πήχυ στο Θεό. Πολλοί θα περιμένουν από σένα με κάθε νέα ταινία σου, να αγγίζεις εκείνο το sky-is-the-limit έργο σου, αν όχι να προσπαθείς να το ξεπερνάς. Οταν είσαι ο δημιουργός του πιο ρηξικέλευθου serial-killing αστυνομικού θρίλερ μετά τη “Σιωπή των Αμνών” (“Seven”), πολλοί περιμένουν από σένα με κάθε νέα ταινία σου, να μην πέσεις ποτέ κάτω από αυτό το borderline που ο ίδιος έθεσες με το έργο σου. Χωρίς να το καταλαβαίνεις (ή να το επιδιώκεις) ίσως, αλλά αναπόφευκτα το έθεσες.

Ναι, υπάρχει αυτή η διαδικασία, ένα «ξεζούμισμα» κάθε επόμενης κίνησης που καθιστά αγχωτικό ακόμα και το γεγονός της απλής θέασης μιας ταινίας: θα είναι σαν το “Fight Club” ή θα φάμε ήττα; Γιατί από εκείνη τη στιγμή και μετά, στο μυαλό σου είναι όλα “Fight Club” και “Seven”. Οτιδήποτε άλλο θα είναι μια αποτυχία και μισή, η ταινία δε θα βλέπεται και, αντί υπογραφής, θα λες «ο Φίντσερ δεν κάνει πια καλές ταινίες, μάλλον δεν άντεξε στο χρόνο».

Στην αντίπερα όχθη, υπάρχει και ο, υπαρκτός στο χώρο, δικηγόρος του διαβόλου. Αυτός, που ο,τι και να κάνει ο Φίντσερ θα είναι “Fight Club” και “Seven”. Ακόμα και ριμέικ του “Καμικάζι, Αγάπη μου” να γυρίσει, με τον Μπραντ Πιτ στο ρόλο του Ψάλτη και τη Γκουίνεθ Πάλτροου ως άλλη Καίτη Φίνου, αριστούργημα θα στο πεί. Το «απυρόβλητο», το αιώνιο πρόσχημα των κριτικών που αρνούνται να αναγνωρίσουν, πρωτίστως, τη δική τους ήττα.

Ο Φίντσερ δεν είναι ένας ακόμα λίθος στη λαγνεία της ήττας, από όποια πλευρά κι αν το κοιτάς. Είναι, απλώς, ένας άνθρωπος που ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Να σκηνοθετεί ταινίες. Και το κάνει πάντα καλά, ακόμα κι αν αντί κειμένου, του δώσεις τον πρόλογο από teleprompter μιας εκπομπής της Στεφανίδου. Αυτό δε σημαίνει οτι όλες τις φορές το κείμενο θα είναι με το μέρος του ή θα είναι με την πλευρά της Τατιάνας. Δεν είναι ο Γουές Αντερσον, ο Τιμ Μπέρτον, ο Κουέντιν Ταραντίνο ή ο Ντέιβιντ Λιντς. Δε γίνεται αυτός ο τύπος να έχει «groupies». Οπως επίσης, δε μπορείς να τού την έχεις φυλαγμένη επειδή δεν επαναλαμβάνει κάθε φορά το “Fight Club”. Και, εννοείται, δε μπορείς να τον έχεις μονίμως στο βάθρο με χρυσό μετάλλειο, μόνο και μόνο επειδή είναι ο «σκηνοθέτης του “Fight Club”».

Ο Φίντσερ δεν είναι ο Κιούμπρικ της νέας εποχής, δεν είναι ο ψυχρός μελετητής των προσεγμένων αριστουργημάτων – είναι ένας πολύ καλός σκηνοθέτης με σπουδαίες, καλές, μέτριες ακόμα και ημι-αποτυχημένες ταινίες στο ενεργητικό του. Το «βλέπεις Φίντσερ, είναι καλό», ας το αφήσουμε στην άκρη. Και το λέει αυτό ένας ένθερμος υποστηρικτής του “Gone Girl” – δηλαδή του «νέου του αριστουργήματος» και της «νέας του απογοήτευσης».

Ο Πάνος Κατσιμπέρης γεννήθηκε, πήγε σχολείο, σπούδασε, πήγε φαντάρος, δούλεψε και τώρα ξεκίνησε να ζεί σαν άνθρωπος. Αγαπάει το σινεμά λίγο παραπάνω από το κανονικό και βλέπει φανατικά ποδόσφαιρο όταν θέλει να πέσει πολύ πιο κάτω από το κανονικό. Εχει και μια άλλη αγάπη, το γράψιμο, αλλά συνήθως δε γράφει γι’αυτήν. http://www.skotseziko-ntous.blogspot.gr/


Link:Πάνος Κατσιμπέρης

NEWSLETTER

Name
Email *