Κι εκείνο το βράδυ έγραφε ασταμάτητα και κάθε λέξη ήταν και μια κραυγή συναισθημάτων που έβγαινε από τα σωθικά της.

Μια προσωπική απελευθέρωση από όσα της τριβέλιζαν το νου.

Έπρεπε να πάρει αέρα, να αναπνεύσει.

Οι άνθρωποι δεν αντέχουν τα πολλά λόγια.

Το χαρτί της όμως υπάκουο στο μελάνι της, πάντα εκεί έτοιμο, να αποτυπώσει τις λέξεις της.

Έτσι και σήμερα. Έγραφε για εκείνη, όχι για σένα.

Έγραφε για εκείνα που αγνοείς, αφού δεν στα πε ποτέ.

Τα ανεκδιήγητα, τα ανομολόγητα.

Σήμερα έγραφε για την αλήθεια όπως ήθελε να την ακούσεις..

Όπως ήθελε να την προσφέρει απλόχερα.

Και καθώς ολοκλήρωνε την τελευταία φράση της ευχήθηκε ένα πράγμα.

Αν την δεις κάπου, μη της μιλήσεις.

Δεν θα έχει να σου πει τίποτα.

Τα είπε όλα στο χαρτί της. Εκείνο μπορεί να την ακούσει.

Εσύ δεν θα μπορέσεις ποτέ…

Διαβάστε επίσης:

Τα ατέλειωτα βράδια. | Της Άννας Τομαρά για την Β.. | Tης Άννας Τομαρά Διέξοδος. | Tης Άννας Τομαρά Για ένα αληθινό χαμόγελο…| της Άννας Τομαρά