ΦΙΡΜΑ GYPSY GLOBALES. D(o) I(t) Y(ourself)

Η βραβευμένη εικαστικός Μαρία Παπαδημητρίου μας μιλά για το νέο έργο της ΦΙΡΜΑ GYPSY GLOBALES, που εκτίθεται στο Μουσείο Μπενάκη έως τις 12 Οκτωβρίου. Την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου μπορείτε να αφήσετε την δημιουργικότητά σας να εκφραστεί ελεύθερα ως μέλη του τσιγγάνικου Οίκου Μόδας του Γιάνου και της Σύλβιας …

 

Πώς γεννήθηκε η ιδέα του έργου “Φirma Gypsy Globales” ;

Έγινε μετά από πρόταση του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ να συμμετάσχω στη συλλογή μόδας (deste fashioncollection) αναλαμβάνοντας να δημιουργήσω με άξονα τη μόδα της χρονιάς του 2013 μία θεματική με αντικείμενα από τα οποία θα προέκυπτε ένα καλλιτεχνικό έργο και μία έκδοση (artist book) . Σκέφτηκα λοιπόν να δημιουργήσω έναν φανταστικό οίκο μόδας προερχόμενο από ένα ζευγάρι Τσιγγάνων. Αυτή είναι η αρχή του συνολικού έργου Φirma GypsyGlobales, που εκτίθεται αυτές τις μέρες στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς και αποτελεί τμήμα της έκθεσης «Deste Fashion Collection: 1 to 8».

 

Ποιους συμβολισμούς  αναγνωρίσατε  στην κοινωνία των Ρομά κατά την έρευνά σας για τον ενδυματολογικό τους κώδικα ;

Υπάρχει μία στυλιστική ελευθερία στο ντύσιμο των γυναικών που τους επιτρέπει να συνδυάζουν τα πάντα μεταξύ τους . Αυτή η επίστρωση ρούχων με κυρίαρχο στοιχείο τη μακριά φούστα λειτουργεί και καλλιτεχνικά. Ταυτόχρονα η μακριά φούστα , ο τρόπος που τη δένουν και τη συνδυάζουν με τα μαντήλια και τις ποδιές τους ακολουθεί έναν κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς που αφορά τη σχέση ανδρών και γυναικών στις κοινότητες των Ρομά.

photomaria5

Πως προέκυψε η συναναστροφή σας με τους τσιγγάνους και τι θυμάστε πιο έντονα από την χρονική περίοδο της δημιουργίας του συγκεκριμένου έργου ;

Τυχαία το  1998 στην Αθήνα ,  βρισκόμουν σε περιπλάνηση στα όρια της πόλης. Και βρέθηκα σε έναν  καταυλισμό τσιγγάνων. Από τότε ο τρόπος με τον οποίο όλα αυτά τα χρόνια  συνεργάστηκα μαζί τους, με  τσιγγάνους από τη Θεσσαλία, τη  Ρουμανία, την Αλβανία, την  Τουρκία, μετανάστες  όλοι τους στην Ελλάδα καθόρισε και τη συνέχεια της έρευνάς μου μέσα στον χρόνο.  Όσο για το έργο του ΦirmaGypsy Globales  θυμάμαι την εμπειρία δημιουργίας του με την ομάδα εργασίας. Η πιο έντονη στιγμή αυτής της συνεργασίας ήταν η διαδικασία  απόκτησης του  κοστουμιού  του Γιώργου Μάγκα. Θα το δείτε ανάμεσα στα εκθέματα της έκθεσης στο Μουσείο Μπενάκη.

 

Τι να περιμένουμε από την καλλιτεχνική εκδήλωση (workshop) της Παρασκευής 26/9 στο Μουσείο Μπενάκη;

Μία εμπειρία μόδας στην διάρκεια της οποίας ο κόσμος θα φέρει τα δικά του ρούχα και θα συνδημιουργήσει μαζί μας  τα νέα κομμάτια της συλλογής του οίκου Φirma Gypsy Globales . Σαν δημιουργικό παιχνίδι δηλαδή στη διάρκεια του οποίου θα παρουσιάσουμε και το βιβλίο που περιέχει όλη την έρευνα γύρω από αυτό το μεγάλο έργο.

photomaria4

Ποιοι είναι και τι συμβολίζουν ο Γιάνος και η Σύλβια για την Μαρία Παπαδημητρίου;

Υπήρξαν μόνο στη φαντασία μας και τους βαφτίσαμε ιδρυτές του οίκου Φirma Gypsy Globales. Δημιουργήσαμε την ιστορία τους σαν ένα ταξίδι περιπλάνησης στον χρόνο και τη γεωγραφία της Ευρώπης. Και τους μπλέξαμε αυθαίρετα στην παρέα των σουρρεαλιστών στο Παρίσι. Βασιστήκαμε όμως σε γεγονότα της Ιστορίας για να θίξουμε το Ολοκαύτωμα στη διάρκεια του οποίου υπέστησαν από τους Ναζί μεθόδους εξαφάνισης.

Ο Γιάννος και η Σύλβια είναι το δικό μου σχόλιο . Συμβολίζουν  αυτήν την αντίφαση που βλέπουμε στην εικόνα του Τσιγγάνου. Μεταξύ απελευθερωμένου πλάσματος και πονηρού όντος φτάσαμε σήμερα  να  τη θαυμάζουμε . Βρισκόμαστε σε ένα στάδιο επεξεργασμένης ανεκτικότητας απέναντι στον «άλλο» που επιβιώνει  και πονά και στον Τσιγγάνο που παζαρεύει και ξεγλυστρά. Γινόμαστε θαυμαστές μίας επαναλαμβανόμενης αστάθειας που διέπει έναν ακανόνιστο τρόπο ζωής.

Πρέπει να προσθέσω εδώ ότι η Έφη Φαλίδα έγραψε τα κέιμενα του βιβλίου και η Βασιλική Μαρία Πλαβού έκανε το ντιζάιν του βιβλίου.

 

Σε παλαιότερη συνέντευξή σας έχετε δηλώσει  ότι οι τσιγγάνοι μας δείχνουν εδώ και πολλά χρόνια έμπρακτα την ανακύκλωση, λόγω των συνθηκών της ζωής τους. Ποιο άλλο «μάθημα» έχετε πάρει εσείς από την επικοινωνία μαζί τους;

Κράτησα την αυτονομία , την προσωρινότητα και τη σχέση τους με τους  κανόνες της ομάδας τους.

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που έργο σας έχει έντονα διαδραστικό, ζωντανό χαρακτήρα. Από πού αντλείτε έμπνευση και ποιες αντιδράσεις των θεατών των έργων σας σάς έχουν μείνει αξέχαστα;  

Με ενδιαφέρει η συμμετοχή του κοινού. Ένα διαδραστικό έργο δεν έχει διαφορά από ένα έργο σε  καμβά. Άλλωστε ο θεατής όταν συμμετέχει ενεργά δίνει περισσότερο χρόνο από ότι σε ένα έργο δισδιάστατο.

 

Μπορεί η παράδοση ενός τόπου, ενός λαού να θεωρηθεί αυθύπαρκτο έργο τέχνης; 

Το θέμα είναι τι βλέπει κανείς τι τον ενδιαφέρει και με τι θέλει να ασχοληθεί. Μπορεί να εμπνευστεί και από τον τόπο του.

 

Ποιες είναι οι δικές σας καλλιτεχνικές, αλλά και κοινωνικές, επιρροές που σας έχουν διαμορφώσει ως εικαστικό;

Η παρατηρητικότητα, η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος, η ιστορία, η ανθρωπολογία και γενικά όλες οι επιστήμες.

photomaria2

 Η δράση σας έχει ξεπεράσει και έχει αναδειχθεί  πέρα τα ελληνικά σύνορα, πώς αισθάνεστε για αυτή την «κατάκτηση», σε αντιδιαστολή με τις δυσκολίες που πιθανόν αντιμετωπίσατε στην χώρα μας ως εικαστικός;

Αυτό συμβαίνει με  πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες όχι μόνο σε μένα. Σας αναφέρω ορισμένους της γενιάς μου και νεώτερους  όπως οι Αλέξανδρος Ψυχούλης, Πάνος Κοκκινιάς, Απόστολος Γεωργίου , Νίκος Ναυρίδης , Ανδρέας Αγγελιδάκης, Διονύσης Καβαλιεράτος, Γιάννης Βαρελάς, Γεωργία Σαγρή, Λουκία Αλαβάνου, Vassilis H. Ραλλού Παναγιώτου, Κώστας Σαχπάζης, Ελένη Καμά  και πολλοί άλλοι .Ωστόσο η  δυσκολία είναι για όλους μας σημαντικό κίνητρο για να κάνουμε κάτι ενδιαφέρον.

 

photomariapap

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Με αφορμή το έργο αυτό, την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο Μπενάκη, Κτήριο Οδού Πειραιώς, η καλλιτεχνική εκδήλωση-workshop “Φirma Gypsy Globales – D(o) I(t) Y(ourself)” με συμμετοχή του κοινού.

Η εκδήλωση θα ξεκινήσει στις 18:00 με την παρουσίαση της έκδοσης ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ – Φirma Gypsy Globales που συμπληρώνει το έργο της καλλιτέχνιδας στην έκθεση DESTEFASHIONCOLLECTON: 1 to 8. Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι: Ιωάννα Λαλιώτου, Ιστορικός, Νίκος Μπακουνάκης, Αναπληρωτής Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου, Αρχισυντάκτης Πολιτισμού στο Βήμα της Κυριακής, Θεόφιλος Τραμπούλης, Επιμελητής, Μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού Unfollow και η Μαρία Παπαδημητρίου.

Στη συνέχεια, μεταξύ 19:30 και 23:00, στο πλαίσιο του workshop η Μαρία Παπαδημητρίου μαζί με τη δημιουργική ομάδα της ΦGG, θα δημιουργήσουν μια συλλογή ρούχων και αξεσουάρ στο ύφος του οίκου Φirma Gypsy Globales με τη συμμετοχή του κοινού. Για να συμμετάσχετε αρκεί να φέρετε τα δικά σας παλιά ρούχα ή αξεσουάρ ώστε η δημιουργική ομάδα των FGG να κατευθύνει τη στυλιστική σας δημιουργικότητα.

Όχι η Άντζελα η… άλλη. | Της Βερονίκης Ζέρβα

Παρασκευή απόγευμα- έφυγα απ’το γραφείο κατά τις 19.00 με το δισάκι μου στον ώμο για το για τη γνωστή συναυλία στο ΟΑΚΑ. Με όλο τον ντόρο που είχε δημιουργηθεί από την άφιξή της στην Αθήνα- το κλειστό μετρό στο Σύνταγμα και τον κόσμο έξω από τη Μεγάλη Βρετάνια- νόμιζα αρχικά πως ο ηλεκτρικός στην Ομόνοια θα ήταν γεμάτος γραφικές Gaga-φιγούρες. Αντιθέτως, τα gaga-κια βρίσκονταν από τις 18.00 στο στάδιο για να λάβουν θέσεις.

Η Lady και η συναυλία της με διασκέδασαν δεν μπορώ να πω, μολονότι στην έναρξη το θέαμα που φάνηκε αρκετά φτηνό ποιοτικά, τα solo στο πιάνο απέδειξαν τις φωνητικές της ικανότητες. Είναι ωραίο να βλέπεις τη μόνη γυναίκα performer της παγκόσμιας pop σκηνής να τραγουδά και να λικνίζεται 10 μέτρα μακριά σου. Ακόμα κι αν δεν την ακούς τα βράδια στο σπίτι ήταν χαρά οφθαλμών, γιατί αυτή η γυναίκα δημιουργεί μουσική που την εκφράζει, έχει τα κότσια να αλλάζει επί σκηνής και να μιλά για το ότι έχει δουλέψει σε 3 ελληνικά εστιατόρια από τα 15 της. Γιατί λοιπόν να μην την συμπαθήσεις?

Εκτός από πολλά τραγούδια, χορευτικά και κομφετί, η εμφάνιση της Lady Gaga στο ΟΑΚΑ έβγαλε και πολλά κοινωνικά μηνύματα. Το ότι αυτή η γυναίκα ασκεί τέτοια επιρροή στους νέους, στα παιδιά που την γνώρισαν και την γνωρίζουν στην εφηβεία τους, δεν είναι τυχαίο. Η influencer Lady Gaga είναι ένα πλάσμα που καταφέρνει μέσα απ’την σαχλοπόπ, κατά τα άλλα, μουσική της να εμπνέει, να απελευθερώνει και να ενθαρρύνει εκείνους τους νέους που δεν μπορούν να εκφράσουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις στο περιβάλλον τους, που υφίστανται λεκτική και σωματική κακοποίηση για την εμφάνισή τους και που στο πρόσωπο ενός εκκεντρικού ανθρώπου βλέπουν ένα φάρο στη ζωή τους. Μπορεί να ακούγεται βαρύγδουπο αλλά αν εξαιρέσει κανείς όλους εμάς που πήγαμε περισσότερο από περιέργια και λιγότερο για το θέαμα, η πλειοψηφία του κοινού ήταν παιδιά στην εφηβική και μετεφηβική ηλικία.

Τα σημεία που μου έμειναν στο μυαλό και με προέτρεψαν να αναλογιστώ τον κοινωνικό αντίκτυπο της επίσκεψης της τραγουδίστριας στην Αθήνα, ήταν κάποιες λέξεις που είπε στο κοινό της, πέραν των «sas agapo Athina & moraki», όπως ισότητα, αλληλεγγύη, περηφάνια, τρανσέξουαλ, τραβεστί & gay. Όσοι ήσασταν εκεί ακούσατε και είδατε την απελευθέρωση που έβγαλαν τα χειροκροτήματα και οι κραυγές των θαυμαστών της.

Το πόσο συντηρητική είναι μια κοινωνία, τι παιδιά ανατρέφει και τι κουλτούρα έχει και θέλει να έχει το κατάλαβε πολύς κόσμος την Παρασκευή το βράδυ στο ΟΑΚΑ. Η αρχή του σεβασμού της διαφορετικότητας είναι κάτι δύσκολο για να το αποδεχτεί κανείς, ειδικά στην Ελλάδα. Στο πανεπιστήμιο μαθαίνουμε πως τα κράτη και οι μειονότητες έχουν το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται και να το εκφράζουν αν το επιθυμούν. Η αλήθεια είναι βέβαια, πως στην χώρα μας ούτε στα κράτη επιτρέπουμε να αυτοπροσδιορίζονται, ούτε στους ανθρώπους. Αυτός είναι πιθανολογώ και ο λόγος που η μουσική και γενικά η τέχνη είναι το μόνο μέσο έκφρασης και απελευθέρωσης του ανθρώπου. Μυείστε λοιπόν τα παιδιά σας στην τέχνη και μάθετέ τους να αγαπούν τον εαυτό τους για να μπορούν να αγαπήσουν και τους διπλανούς τους.

Για όσο… | Της Βιβής Λιάκου

Όταν το ξενύχτι

Σφραγίζει τη φωνή σου…

Όταν τα μάτια σου,

Διστάζουνε να ανοίξουν…

Όταν το άρωμα της νύχτας,

Ποτίσει το κορμί σου…

Κατέβα από το σύννεφο

Το μαύρο που μένεις…

Κατέβα από το όνειρο

Που μέσα σου έχεις…

Και εγώ θα είμαι εκεί …….

Το χάδι από το χάδι σου

Να θέλω να νιώσω,

Βροχή και σκοτάδι σου

Να θέλω να ενώσω….

Και εγώ θα είμαι εκεί να σε θέλω…

Άνοιξε τα μάτια σου

Και προσγειώσου κοντά μου,

Για όσο κρατήσουν τα χέρια μας μαζί…..

Έρχεσαι.. και.. φεύγεις.. | Της Δήμητρας Τσακιρέλη

Είναι που το βλέμμα σου αυτό…

με διαπερνάει.. τις φλέβες μου κτυπάει…

Είναι που είσαι όσα δεν πρόλαβα να ζήσω

και θέλω έστω για λίγο να τ’ αγγίξω..

Είναι που όταν σε βλέπω όνειρο ..δεν θέλω να ξυπνήσω

κι όταν ξυπνώ δε γυρεύω το κορμί σου ν’ ακουμπήσω…

είναι που δεν μου λείπεις όταν είμαι μακριά σου

μα… με στοιχειώνουν τα γλυκά φιλιά σου

μα.. είναι που με τρομάζει πως όσος χρόνος κι αν περάσει ..

υπάρχει αυτή η έλξη που δεν λέει να κοπάσει

κι είναι.. που φεύγεις και δεν θέλω να σ’ αφήσω..

μα δεν μου βγαίνει ούτε φωνή για να σου πω

‘ γύρισε πίσω…’

 

Κρεβάτι άδειο | Της Νίκης Ταγκάλου

Υποκρίνομαι πως γελάω …

Και αφήνω τον κόσμο όλο να εισχωρήσει μέσα μου, να πάρει ότι θέλει αδιαμαρτύρητα.

Αφήνω την μοναξιά να μου κάνει έρωτα και ο οργασμός με συνθλίβει.

Η ψυχή μου ρέει από τα μάτια μου και κάθε δάκρυ είναι και μια δίνη που με ρουφάει ολοένα και πιο πολύ.

Δεν περιμένω κανέναν να με καταλάβει, η θλίψη είναι κατακριτέα, δακτυλοδεικτούμενη.

Μεταμορφώνομαι συνεχώς αναλόγως την περίσταση. Πρόσωπο που σαν μάσκα μοιάζει περισσότερο.

Μέσα στην σιωπή υποκρίνομαι ευτυχία, μέσα στα λάθη αλήθεια και μέσα σε μένα ολοκλήρωση.

Aπόψε όλα τα ψέματα θα στήσουν χορό, θα ξεχυθούν στους δρόμους και θα φωνάζουν “σε αγαπώ”.

Aπόψε ο καθένας στο κρεβάτι του, δεν αλλάζει ποτέ τίποτα, ούτε καν η μυρωδιά στα σεντόνια.

Όλοι οι δρόμοι είναι ίδιοι, μοναχικοί και σκοτεινοί. Στην αρχή το μεθύσι σου φαίνεται γλυκό και όμορφο, μετά όμως σε αποτελειώνει και σε ρίχνει σε λήθαργο.

Και μια μέρα ξυπνάς και αναρωτιέσαι…

Πάλι τα ίδια ; Πάλι κενό ;

Eίναι επικίνδυνο να μην με βρίσκω στα μάτια σου. Θα έρθει στιγμή που θα εξαφανιστώ…

Όχι γιατί δεν ξέρεις εσύ τι θέλεις αλλά γιατί ξέρω εγώ τι θέλω.

Ένα κρεβάτι μόνο καλέ μου .. μοναξιά μου χαρίζει και πάλι. Μου θυμίζει πως μόλις σηκωθώ από αυτό είμαστε δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι.

Εσύ σκέφτεσαι και εγώ νιώθω…

Και συνεχίζω σε ένα φιλί να μου χαρίζω αυταπάτες.

Για ένα αληθινό χαμόγελο…| της Άννας Τομαρά

Κοιτάζω γύρω και χαμογελάω με ένα προσποιητό χαμόγελο γιατί έτσι πρέπει.

Να πετάξω στις φλόγες κάθε δυνατή ανάμνηση, είτε καλή είτε θλιβερή .

Να γίνουν όλα στάχτη και να μην μείνει ούτε ένα μικρό κομματάκι αναλλοίωτο στα βάθη του μυαλού μου.

Να καταστρέψω κάθε ελπίδα, κάθε πιθανή πόρτα που οδηγούσε στο φως μου.

Να ξεφύγω από τις αυταπάτες που είχα εγκλωβιστεί εν άγνοιά μου.

Ώσπου να λυτρωθώ.

Ώσπου να πετάξω ψηλά και να μην φοβάμαι πως θα πέσω πάλι.

Ώσπου να μπορώ να σκάω χαμόγελα όχι από ανάγκη αλλά από πραγματική ικανοποίηση.

Ώσπου ακόμα και αν μου δίνονται ευκαιρίες να γυρίσω, να έχω την δύναμη να μην το κάνω από επιλογή μου. ποτέ ξανά.

Ώσπου να ελευθερωθώ ολοκληρωτικά.

Και να μπορώ να κοιτάω το αύριο σαν μια πρόκληση ανεπηρέαστη από το παρελθόν.

Για να κάνω ότι δεν έκανα τόσο καιρό… και να το κάνω για μένα.

Ξύλο, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί… ΜΟΥΣΙΚΗ! | Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου

Πώς η αγάπη για την μουσική έκανε έναν επαγγελματία τεχνικό κινηματογράφου να αφοσιωθεί στην χειροποίητη κατασκευή μουσικών οργάνων…

Μια βόλτα από το το 5ο Django Fest, ήταν αρκετή για να πλημμυρίσουν τα αυτιά gypsyjazz μουσική, μέσος και αντίχειρας να κρατούν τον γρήγορο ρυθμό της, λίγο πριν ξεσπάσουν, με το υπόλοιπο χέρι, σε –αντίστoιχα ρυθμικά- παλαμάκια, και τα μάτια να χορτάσουν χαμόγελα και όμορφες κιθάρες. Διαφορετικές. Ειδικά φτιαγμένες για αυτό το είδος μουσικής!

djangofest swingazoo

Δεν θα μπορούσα να μην πλησιάσω έναν από τους οργανοποιούς που εξέθεταν τα δημιουργήματά τους… Και όταν λέω «εξέθεταν», μην φανταστείτε την στεγνή έκθεση που επιτρέπει στον θεατή μόνο να παρατηρεί από απόσταση καθένα έργο.

djangofest 2014 4

Οι gypsy κιθάρες στεκόντουσαν εκεί σαν πολυπόθητα και όλο χάρη κορίτσια μιας περασμένης δεκαετίας, περιμένοντας στωικά τον καβαλιέρο που θα της ζητούσε για χορό. Ώσπου ο επίδοξος γαμπρός, μουσικός στην προκειμένη περίπτωση, αφού πρώτα τις περιεργαζόταν μία-μία, διάλεγε, την αγκάλιαζε προσεκτικά και άρχιζε να «χορεύει» γρήγορα τα δάχτυλά του πάνω στο κορμί της.

djangofest mamais 1

Καβαλιέροι σαν αυτόν ήταν πολλοί και η χαρά της εξερεύνησης δεν περιοριζόταν μόνο ανάμεσα στο κάθε «ζευγάρι» αλλά και σε όσους βρίσκονταν τριγύρω, βλέποντάς τους και ακούγοντας τις μελωδίες τους.

Ο Σπύρος Μαμάης, ξεκίνησε να ασχολείται ερασιτεχνικά με την κατασκευή μουσικών οργάνων γύρω στο 1987. Επίσημα οργανοποιός, με πολλά «παιδιά» στο βιογραφικό του, δηλώνει τα τελευταία 15 χρόνια. Πρώτη μεγάλη του αγάπη ήταν η κιθάρα και αμέσως επόμενη που πλέον αποτελεί και χαρακτηριστικό του ως κατασκευαστή είναι το σαντούρι.

djangofest mamais 2

Πιάστηκα στο αγκίστρι πολύ μικρός. Γύρω στα 15 κατάλαβα ότι με γοήτευε περισσότερο η κατασκευή των οργάνων από το παίξιμο. Αγόρασα μια κιθάρα για να παίζω, η κιθάρα έβγαλε κάποια προβλήματα, δεν είχα λεφτά να πάω στον μάστορα ή όταν πήγα στον μάστορα και δεν μου την έφτιαχνε πάντα καλά και προσπαθούσα μόνος μου να την φτιάξω. Κάπως έτσι μπήκα στον μαγικό κόσμο της κατασκευής οργάνων. Πάντα μου άρεσαν οι κατασκευές, το ξύλο με γοήτευε, ήταν και ο παππούς μου επιπλοποιός –οπότε μου ήταν πολύ οικείο- και έτσι μου κέντρισε πάρα πολύ το ενδιαφέρον.

mamaisfb1

Την εποχή που ήμουν εγώ έφηβος δεν υπήρχε ούτε διαδίκτυο, ούτε σχολές, ούτε καν ένα βιβλίο δεν μπορούσες να βρεις για να «ξεστραβωθείς»! Όσοι νόμιζαν ότι ήξεραν, ακόμα και αν ήξεραν λίγα, τα φύλαγαν σαν επτασφράγιστα μυστικά. Εγώ κατά τύχη βρήκα ένα βιβλίο στα αζήτητα, το οποίο είχε κάποια στοιχεία οργανοποιίας, μετά από δύο χρόνια βρήκα άλλο ένα ξεχασμένο, ανάμεσα σε κάτι παρτιτούρες. Δεν είχα όμως χώρο, δεν είχα μηχανήματα, ασχολήθηκα με άλλα πράγματα, δούλευα σαν τεχνικός κινηματογράφου-τηλεόρασης και κάποια στιγμή είπα «τέρμα τα φύκια και οι μεταξωτές κορδέλες, θα κάνω κάτι που με ενδιαφέρει πολύ», έτσι ξεκίνησα σιγά-σιγά στο σπίτι μου να ασχολούμαι με την οργανοποία.

mamaisfb2

Σαν ερασιτέχνης ξεκίνησα με ηλεκτρικές κιθάρες, μετά έφτιαξα κανένα-δυο μπουζουκάκια, ένα λαούτο, μέχρι που ήρθα σε επαφή με το σαντούρι. Με αυτό ασχολήθηκα πολύ πιο σοβαρά, πιο επίμονα και κάπως έτσι έγινε η… ειδικότητά μου!

mamais 8

Ήταν μεγάλη αλλαγή, είχα και λίγη τύχη που με βοήθησε. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα. Η απόφασή μου για το νέο ξεκίνημα της επαγγελματικής μου δραστηριότητας ως κατασκευαστής μουσικών οργάνων συνέπεσε με τον ερχομό του πρώτου μου παιδιού και πελάγωσα! Ήταν δύσκολα, ήθελε υπομονή, λίγη τύχη, τιμιότητα και αφοσίωση, να μην κάνεις «αρπαχτές»! Σε όλους τους χώρους υπάρχουν αλεξιπτωτιστές. Θέλει συνέπεια, σταθερότητα, να βελτιώνεις την δουλειά σου συνεχώς.

mamais13

Το ξύλο που χρησιμοποιείται κυρίως στο σαντούρι είναι το έλατο, όπως και στα περισσότερα όργανα, γιατί έχει εκπληκτικά ακουστικά χαρακτηριστικά. Όχι για όλα τα μέρη τους αλλά κυρίως για τα καπάκια. Το σαντούρι είναι δύσκολο όργανο. Για να ολοκληρωθεί η κατασκευή ενός τέτοιου οργάνου δουλεύω καθημερινά, 8 ώρες, για ενάμιση μήνα.

Όταν δουλεύεις έντιμα, με συνέπεια, χρησιμοποιώντας καλά υλικά δεν είναι η δουλειά που θα σου αποδώσει χρήματα! Άλλωστε στην Ελλάδα πια τί σημαίνει απόδωση; Δηλαδή με τους μισθούς των 450 ευρώ και των 180 ευρώ το μήνα τί να συζητάμε…; Τουλάχιστον κάνω κάτι που με ενδιαφέρει. Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση. Για παράδειγμα μπορεί ένας υδραυλικός να παραγγέλνει υλικά και να «βαρυγκομάει» ενώ εγώ παραγγέλνω υλικά και τα χαίρομαι σαν να ξοδεύω λεφτά για εμένα, παρόλο που δεν είναι έτσι!

mamais14

Γουστάρω να πηγαίνω το πρωί στο εργαστήριό μου, φτιάχνω το καφεδάκι μου, μυρίζω τα ξυλάκια μου, κάποια ξύλα έχουν ωραίες μυρωδιές-κάποια άλλα όχι, αλλά πολλές φορές η δουλειά είναι πιεστική, μην παραμυθιαζόμαστε, και είναι και επαναλαμβανόμενη, δεν είναι τόσο ρομαντικά όσο μπορεί να φανταστεί κάποιος. Είναι δύσκολη δουλειά, έχει ορθοστασία πολλή, αλλά μου δίνει ταυτόχρονα και την χαρά, το κουράγιο, γυρνώντας σπίτι, μετά από ένα δεκάωρο να κάτσω στο ίντερνετ να ψάξω ή να ανοίξω ένα βιβλίο για κάποια πράγματα που μου ήρθαν στο μυαλό κατά την διάρκεια της μέρας. Πάντως το να δουλεύεις στο σούπερ μάρκετ και να ανεβοκατεβάζεις γάλατα στα ράφια είναι, μάλλον, πιο δύσκολο…

mamais11

Ακολουθώ παραδοσιακές συνταγές, αλλά όχι πάντα, ψάχνω και για το καινούριο. Δηλαδή μπορεί να χρησιμοποιήσω και διαστημικό υλικό αν αυτό μου κάνει! Για παράδειγμα έχω φτιάξει σαντούρι με πολυκαρμπονικό, ένα συνθετικό υλικό που χρησιμοποιείται και στην Formula 1. Σκοπός ήταν να καλυτερεύσω το όργανο που φτιάχνω, να είναι πιο ελαφρύ, για να μπορεί να το κουβαλάει η κοπέλα ή ο οργανοπαίκτης χωρίς να του κόβεται η μέση! Ο ήχος του ήταν ίδιος αλλά ήταν 30% ελαφρύτερο, πράγμα πολύ σημαντικό.

 

Η πρώτη μεγάλη αγάπη μου είναι η κιθάρα. Το σαντούρι ήρθε μετά στην ζωή μου, φαίνεται ότι ήταν ο διακαής μου πόθος. Τα τελευταία χρόνια κατασκευάζω gypsy και ρεμπέτικες κιθάρες. Οι διαφορά τους από την κλασσική είναι ότι η κλασική έχει χορδές νάυλον, ενώ οι gypsy έχουν μεταλλικές. Έχουν διαφορετικό σχήμα, διαφορετικά καμάρια (ο «οπλισμός» εσωτερικά).

djangofest mamais 3

Οι περισσότερες σημερινές gypsy jazz κιθάρες είναι αντίγραφα μιας κιθάρας που σχεδίασε γύρω στο 1930 ο Ιταλός οργανοποιός Mario Maccaferri. Ο François Charles αποτύπωσε το συγκεκριμένο σχέδιο με το νούμερο 807, σύμφωνα με το οποίο οι περισσότεροι κατασκευαστές δουλεύουν. Παρόλα αυτά καμία, μα καμία , κιθάρα δεν είναι πανομοιότυπη!

 

Το ενδιαφέρον για την gypsy jazz είναι συνεχώς αυξανόμενο, τόσο από τους μουσικούς τόσο και από τους ακροατές. Την προηγούμενη δεκαετία ήταν σχεδόν ανύπαρκτο.

Όσο για το αν πιστεύει ότι η χειροποίητη κατασκευή μουσικών οργάνων θα συνεχίσει να υπάρχει στην χώρα μας…

Όταν υπάρχει ανάγκη για κάτι πιστεύω ότι θα συνεχίσει να φτιάχνεται. Έστω και αν έχει μείνει ένα δέντρο σε όλο τον πλανήτη, αν υπάρχει λόγο θα συνεχίσει η δημιουργία.

Ψάξε να μας βρείς κυκλοφορούμε στα σημεία διανομής μας…

Το πρώτο 10ήμερο κάθε μήνα ψάξε να μας βρείς……

 

Μπλέ Παπαγάλος – Μεταξουργείο – Λεωνίδου και Γιατράκου  

Gazarte – Γκάζι – Βουταδων 32-34

The Meet Market

Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων - Γκάζι – Πειραώς  100

Prosopa – Ρούφ – Μεγάλου βασιλείου 52 και Κωνσταντινουπόλεως 4  

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης – Ταύρος – Πειραώς 206

Το Μαύρο Πρόβατο του Press Café – Παγκράτι – Αρριανού 31 

Circus – Κολωνάκι – Εξάρχεια - Ναυαρίνου 11

Μουσείο Μπενάκη Κτήριο Πειραώς 138

Μουσείο Μπενάκη – Κολωνάκι – Κουμπάρη 1

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης – Κολωνάκι – Νεοφύτου Δούκα 4  

Free Thinking Zone - Κολωνάκι - Σκουφα 64 και Γριβαίων

Zaf – Μοναστηράκι – Πλ. Αγ. Ειρήνης 8

Astrolavos Art Galleries - Κολωνάκι – Ξανθίπου 11 

Τζίτζικας και Μέρμηγκας – Κηφισιά – Δροσίνη 12-14 

Θέατρο 104 – Γκάζι – Ευμολπιδών 41

Beton 7 – Βοτανικός – Πύδνας 7

Black Duck Garden  – Πλ. Κλαυθμώνος – Παπαρρηγοπούλου 5-7

Fresh Hotel – Ομόνοια - Σοφοκλέους 26 

Βρυσάκι – Πλάκα – Βρυσακίου 17  

Safka – Κεραμεικός – Μεγάλου Αλεξάνδρου 80-82 

Αλάτσι - Χίλτον – Βρασίδα 13

Anthologia Humana – Χαλάνδρι – Ανδρέα Παπανδρέου 41

ΕλευθερουδάκηςΠανεπιστημίου 15

Booze Cooperativa – Μοναστηράκι – Κολοκοτρώνη 57

Θερινός Κινηματογράφος ΘΗΣΕΙΟΝ - Ακρόπολη – Αποστόλου Παύλου 7 

Σίνε Ζέφυρος – Άνω Πετράλωνα – Τρώων 36

Σίνε Άστυ – ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο – Κοραή 4

Αμα Λάχει – Εξάρχεια – Καλλιδρομίου 69 

Living Green – Εξάρχεια – Χαρ.Τρικούπη 33

Φουάρ – Μοναστηράκι – Μητροπόλεως 72 

Πρωτοπορία – Πλ Κάνιγγος  – Γραβιάς 9-13

Petite Fleur – Χαλάνδρι – Πλατεία Ελευθερωτών 2

Λουκούμι Bar – Μοναστηράκι – Πλατεία Αβησσινίας  3  

Τεχνοχώρος Art Gallery – Ακρόπολη – Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη

 

 

* η λίστα μας συνεχώς μεγαλώνει so stay tuned…!!!!

** αν βαριέσαι να μας ψάχνεις ή είσαι techfreak διάβασε μας ηλεκτρονικά κάνοντας ένα απλό click εδώ

Γιάννης Πετρίδης – Μια ζωή μες στα τραγούδια! | Του Νίκου Ορφανού

Τι να πρωτοσυζητήσω με το Γιάννη Πετρίδη; Ακούω τις εκπομπές του 33 χρόνια. Διάβαζα τo περιοδικό του, έχω αγοράσει πολλούς δίσκους που άκουσα ή μου πρότεινε, είναι ο υπεύθυνος για τον τρόπο που ακούω μουσική, σε μεγάλο βαθμό. Επί σειρά ετών η απογευματινή ώρα, 4-5 ήταν δική του. Όταν σταμάτησε η εκπομπή του, στο κρατικό ραδιόφωνο, μετά από 38 χρόνια, τα απογεύματα δεν ήξερα τι να κάνω. Μουσικός παραγωγός, συλλέκτης, γνώστης, εκδότης του ιστορικού περιοδικού Ποπ & Ροκ από το ’78 έως το ’95 περίπου, συνεργάτης στις εφημερίδες Μεσημβρινή, Ελευθεροτυπία, Βήμα κ.α, μουσικοκριτικός, διευθυντής στο ελληνικό παράρτημα της Virgin, τότε που έβγαιναν συγκλονιστικές κυκλοφορίες ταυτόχρονα με το εξωτερικό, μέλος στο αμερικάνικο Rock ‘n Roll Hall of Fame με δικαίωμα ψήφου, και βασικός υπεύθυνος ξοδέματος αμέτρητου εφηβικού χαρτζηλικίου σε δίσκους και συναυλίες, κάμποσων γενεών. Ο Γιάννης είναι ο δάσκαλος όλων εμάς των μουσικόφιλων, όλων εμάς για τους οποίους, η βελόνα στο πικάπ, από τότε που πρωτοκάθησε επάνω στον αυλάκι του δίσκου, δεν ξανασηκώθηκε ουσιαστικά ποτέ. Κυρίες και κύριοι, για τη συνέχεια κοντά σας, ο Γιάννης Πετρίδης:

 

-Γιατί η νέα γενιά δεν ακούει ροκ όπως οι γονείς τους;
Η κοινωνία πια έχει διαφοροποιηθεί. Και αυτό δε συνέβη μόνο στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι προετοίμασε το έδαφος η γενιά της δεκαετίας ’80-’90, αποδεχτήκαμε πολύ γρήγορα, από τη μία, κάποιοι το έφεραν και σε ένα στυλ κουλτούρας, με όλα αυτά τα χορευτικά κινήματα, το house κλπ, μιλάω για μια μουσική που ήρθε τότε ως μια μεταλλαγμένη ντίσκο. Παράλληλα, πολύ εύκολα ο τύπος και η ιδιωτική τηλεόραση πέρασαν τη διασκέδαση τότε, με τα «ελληνάδικα», θυμάσαι που ένας υπουργός τότε του Πασόκ, τα είχε χαρακτηρίσει πολιτιστικά κέντρα, και μάλιστα σε μια Βαλκανική χώρα, που το έχει στο αίμα της το να ανέβει στα τραπέζια. Φαντάσου, έχει προηγηθεί ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης, που μας έχουν σηκώσει, από το τίποτα, που μεταπολεμικά βρισκόταν η Ελλάδα, μια ρημαγμένη χώρα, με τους ποιητές, τον Ελύτη, το Γκάτσο, το Ρίτσο, το Λειβαδίτη, τον Ελευθερίου, τον Παπαδόπουλο και όλους τους άλλους. Ταυτόχρονα, σκέψου, ότι από τη δεκαετία του ’50 έχουμε μουσικές εκρήξεις παγκοσμίως, με το ροκ εν ρολ, στην Ιταλία με την άνθιση του Ιταλικού τραγουδιού, στη Γαλλία, την Αγγλία,  και από το ’80 και μετά, με το «λαιφστάιλ», άλλαξαν τα πράγματα. Από τότε έγιναν τα πράγματα επιφανειακά, εικόνα και η μουσική το ίδιο.
Υπήρχε βέβαια ο Μπόουη και άλλοι παλιότεροι, αλλά δεν ήταν αυτοσκοπός του το στάιλινγκ, πάντα υπήρχε και η μουσική. Μετά έγινε το στυλ αυτοσκοπός, πέρασε και στις εκπομπές και έγινε τελικά ξεφτίλα στάιλινγκ. Έχουμε τρία πράγματα που μας πάνε προς τα εκεί: ιδιωτικά κανάλια, ραδιόφωνα και περιοδικά λαϊφστάιλ. Είμασταν σαν την Πομπηία λίγο πριν την καταστροφή, όπου πρέπει να κάνουμε τα πάντα, γιατί και τώρα ζούμε σε ένα άλλο στυλ λαϊφστάιλ, αυτό του διαδικτύου.

 

-Γιατί δεν ασχολήθηκες με την ελληνική μουσική;
Θα μπορούσα να κάνω και εκπομπές με ελληνική μουσική, αλλά με πρόλαβε ο Γιώργος Παπαστεφάνου, που έκανε τις εκπομπές όπως περίπου φανταζόμουνα να τις κάνω κι εγώ. Υπήρχε τότε και ο Νίκος ο Μαστοράκης, που είχε το στυλ του entertainment deejay, επομένως έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό, το οποίο ήξερα, γιατί από μικρός ήθελα να γνωρίζω τι κρύβεται πίσω απ’ τα τραγούδια. Από τη δεκαετία του ‘50 μικρός, ακούγοντας το Δεύτερο πρόγραμμα, με παρουσιαστές όπως ο Μίμης Πλέσσας, γύρω στο ’57-’58,  εκεί πρωτοάκουσα τον Έλβις, το Μπόμπι Ντάριν, έτυχε να μεγαλώσω στα χρόνια που έβγαινε η καλύτερη μουσική που βγήκε στον περασμένο αιώνα. Άκουγα τον Έλβις και τις Ronettes και λέγαμε τι είναι αυτό; Δεν ξέραμε ούτε για wall of sound ούτε τίποτα, δεν είχαμε καμία πληροφόρηση. Μεγάλωσα, λοιπόν, με όλα αυτά τα ακούσματα του κρατικού ραδιοφώνου, με τα λατινοαμερικάνικα και λοιπά, και γι’αυτό χάρηκα που είδα χρόνια μετά τους ροκ σταρ, το Ντέηβιντ Μπερν και δεκάδες άλλους, να επιστρέφουν σε αυτές τις μουσικές. Η γενιά μου είναι απόλυτα τυχερή, γιατί ζήσαμε τη γέννηση μουσικών ειδών, που δε θα ξανασυμβούν ποτέ. Μέσα μου λοιπόν, έμειναν όλα αυτά τα ακούσματα και σκέψου, όταν άρχισα να κάνω εκπομπές και να παίζω τα τσαρτ, τι υπήρχε εκεί μέσα: οι Ρόλινγκ Στόουνς, ο Σέρτζιο Μέντες και οι Brasil ’66, ο Φρανκ Σινάτρα με την Πέγκυ Λη, οι Μπητλς. Έβλεπα το Ντύλαν στη Μαλακάσα και σκεφτόμουν ότι ανήκω σε μια ευλογημένη γενιά, γιατί ζήσαμε τα σαράντα χρόνια, μιας εποχής, που σε διακόσια χρόνια, θα αναφέρεται, όπως αναφέρεται σήμερα η εποχή του Μότσαρτ και του Μπετόβεν. Όταν φύγει ο Ντύλαν και ο Σπρίνγκστην και κάνα δυο άλλοι, τελειώσαμε. Οπότε, πώς να ακούσει σήμερα ροκ ο πιτσιρικάς; Σήμερα, υπάρχουν μόνο κάνα δυο πραγματάκια καλά, οι Black Keys, o Jack White, ελάχιστα.

IMG_3173

-Πως έφτιαξες τη μουσική σου αγωγή;
Ενώ άκουγα το κρατικό ραδιόφωνο, με τα ελληνικά, τα λάτιν, τα ιταλικά, άκουγα παράλληλα και το Radio Caroline, τη Φωνή της Αμερικής, αλλά πήγαινα και στις συναυλίες του Θεοδωράκη και άκουγα το Τραγούδι του νεκρού Αδερφού, πήγαινα και στον Επιτάφιο και στις συναυλίες του στο Κεντρικόν, τότε με τον Καζαντζίδη και λέω, για να μας τον παρουσιάζει ο Μίκης τον Καζαντζίδη, κάτι σημαίνει, και έμπαινα και στο λαϊκό τραγούδι.  Και από τη μια ακούγαμε τα ροκ και από την άλλη μου άρεσε και η Μαίρη Λω και η Τζένη Βάνου και η Νάνα Μούσχουρη. Καθώς μεγάλωνα όμως, αφοσιώθηκα περισσότερο στον αμερικάνικο ήχο, γιατί θεωρώ ότι από κει ξεκίνησαν όλα. Μπορεί οι Αμερικάνοι να μην έβγαλαν Μπητλς και Στόουνς και τέτοια συγκροτήματα, ή Λεντ Ζέπελιν, αλλά, τι είναι οι Μπητλς και οι Στόουνς; Όλη η αμερικάνικη κουλτούρα της δεκαετίας του ’30, του ’40 και του ’50.  Αλλά και η Αμερική με τη σειρά της είναι οι Ευρωπαίοι που πήγαν εκεί, που μετέφεραν εκεί τα μουσικά τους είδη. Και ακόμα και σήμερα το σημαντικό είναι να τα καταφέρεις στην Αμερική. Η Αντέλ τι είναι, που τα κατάφερε; Η Αμερικάνικη μουσική, όπως και η Amy Winehouse. Από την άλλη είναι άδικο που δεν τα κατάφερε η Dusty Springfield, που ήταν από τις πρώτες που πήγαν εκεί. Εγώ δεν είμαι μουσικός, αλλά ζω μέσα στα τραγούδια, σαν ένας «τρελός» να το πω έτσι, Willy Wonka, που ζει μέσα στη μουσική του. Ό,τι χρήματα έβγαλα από τη δουλειά μου, τα χρησιμοποίησα σε ταξίδια για να δω τις πόλεις που γεννήθηκε η μουσική που αγάπησα, πάω και στα σπίτια των μουσικών απέξω, είχα πάει στη Ντακότα για να δω το μέρος που γεννήθηκε η Πέγκυ Λη, αλλά και εκεί που γυρίστηκαν οι αγαπημένες μου ταινίες, όπως στο μοναστήρι εκείνο που γύρισε ο Χίτσκοκ το Vertigo και πηγαίνω ως ένας μικρός φαν, δε ντρέπομαι να το πω, εδώ ο Ντύλαν είχε πάει να δει το σπίτι του Νηλ Γιανγκ, και καθόταν απέναντι στο πεζοδρόμιο και παρατηρούσε επί μισή ώρα το παράθυρο που είχε γεννηθεί ο μικρός Νηλ Γιανγκ, για να δει τι έβλεπε και έγραψε αυτά τα τραγούδια, δεν είναι συγκλονιστικό; Όπως αντίστοιχα, έρχονται οι ξένοι εδώ, για να δουν που γεννήθηκε ο Σωκράτης και επειδή μου αρέσει πολύ η ιστορία, έχω ταξιδέψει και στην Ευρώπη για να δω που έγιναν μεγάλα ιστορικά γεγονότα, όπως η Ρώμη για παράδειγμα. Βέβαια, θα μου πει κάποιος, τι μας λέει, ότι το ίδιο είναι ο Σωκράτης με το Λένον; Όχι βέβαια, αλλά στο μέλλον, δεν ξέρεις πόσο θα θεωρηθεί ότι επηρέασε και αυτός τη διαμόρφωση μιας κουλτούρας. Από την άλλη, εδώ βλέπεις, ότι δε διασώζεται σχεδόν τίποτα. Δεν υπάρχει ένα μουσείο, κάτι να διασώζει τον πλούτο και την ιστορία της ελληνικής μουσικής. Στην Αμερική σώζεται το σπίτι που μεγάλωσε ο Έλβις, εδώ σώζεται άραγε το σπίτι του Τσιτσάνη στα Τρίκαλα; Ή του Χατζιδάκι, του Βαμβακάρη, του Κουν;

 

-Γιατί με τόσα που γίνονται κοινωνικά, δεν έχουμε τραγούδια αιχμής από νέους δημιουργούς;
Τι προβολή έχει σήμερα ένας τραγουδοποιός, όταν προβάλλονται τα μέτρια και τα επιφανειακά; Πώς να γράψει τραγούδια διαμαρτυρίας, για παράδειγμα; Από την άλλη, μια γενιά μπορεί να εκφραστεί και στα αγγλικά, βεβαίως, πάντα υπήρχε αυτό και με πολύ καλά ονόματα, από τους Last Drive και τους Raining Pleasure και τους Socrates. Δε μπορεί όμως μια χώρα σαν την Ελλάδα, με τόσο δυνατή δική της κουλτούρα, να μετατραπεί ξαφνικά η μουσική πρόταση με αγγλικό στίχο σε κίνημα σοβαρό. Αυτό γίνεται μόνο σε χώρες που δεν έχουν κουλτούρα δυνατή σαν την ελληνική. Δε μπορώ να δεχτώ ότι δε μπορεί κάποιος να εκφραστεί στα ελληνικά σωστά, όπως ακούω. Γιατί τα κατάφερε ο Σαββόπουλος, ο Αγγελάκας με τις Τρύπες, ο Δεληβοριάς, ο Φάμελλος, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, οι Κατσιμιχαίοι και τόσοι άλλοι, μπορεί ο αγγλικός στίχος να περάσει ευρύτερα; Αυτό είναι για διακόσια άτομα που θα πάνε στα κλαμπάκια της Αθήνας, και μέχρι εκεί. Από την άλλη όμως, υπάρχουν κι εκεί σπουδαία ταλέντα, που όμως θα πρέπει να αποφασίσουν, ότι αν θέλουν καριέρα διεθνή σαν το Βαγγέλη Παπαθανασίου, θα πρέπει να φύγουν έξω. Αυτό που αποδέχομαι είναι σε μια μουσική φόρμα,  που έχει διαμορφωθεί τώρα, ηλεκτρονικής μουσικής, όπως οι  Keep Shelly in Athens, ο Leon και ένα δυο άλλοι, να μπορέσουν να βγουν έξω-που ήδη το κάνουν-και να γίνουν αποδεκτοί. Αλλά και πάλι, πρέπει να έχει κάποιος πολύ μεγάλες επιτυχίες για να πει ότι κάνω καριέρα και βγάζω χρήματα από το downloading. Ακόμα και ο Ντέμης Ρούσος με το Βαγγέλη, έφυγαν έξω, μένανε για μήνες, όπως μου έχει πει ο Βαγγέλης, το ’68, με ελιές και ψωμί, και βγήκε τότε το Rain & Tears και έπαιξαν το τραγούδι οι σταθμοί σε συνδυασμό και με τα γεγονότα, πήρανε την ώθηση, αλλά είδες και τι σπουδαίοι ήταν και πως ακόμη και σήμερα το άλμπουμ τους 666, θεωρείται στην Αγγλία από τα σημαντικότερα στο progressive rock.

 

-Πως και δεν παρασύρθηκες ποτέ από την υπερβολή του ροκ τρόπου ζωής;
Μεγάλωσα σε συντηρητικό περιβάλλον, η οικογένειά μου μας έβαλε όρια και γι’ αυτό δεν θέλησα ποτέ να τα υπερβώ και δεν παρασύρθηκα από έναν υποτιθέμενο ροκ τρόπο ζωής, όπως πολλοί τον εννοούν. Τα τελευταία χρόνια ακούω πολιτικούς να μιλάνε για το ροκ και πόσο ροκ τύποι είναι μάλιστα. Ο ορισμός σκληρό ροκ έχει γίνει πολιτικό σλόγκαν, αν είναι δυνατόν! Ή κάτι τύπους που λένε στις εκπομπές ότι είναι ροκ, με κάτι μπλουζάκια των Ramones! Όλα λαϊφστάιλ!

 

- Θα έλεγες ότι είσαι ροκ και τι σημαίνει αυτό τελικά;
Εγώ δεν έκανα τα ακραία πράγματα της ροκ ζωής, αλλά μια απόσταση από το κατεστημένο την είχα, μια στάση ζωής που είχα, πιστεύω ότι είναι ροκ. Δε θέλω να το εξηγήσω περισσότερο, όσοι με γνωρίζουν ξέρουν τι εννοώ, δεν πήγα ποτέ να προσκολληθώ κάπου, δεν απέκτησα κάτι επειδή έγλειψα κάποιους, κράτησα μία απόσταση και για μένα αυτό είναι ροκ διάθεση. Πάντως να λένε οι πολικοί ότι είναι ροκ, αυτό είναι ό,τι πιο γελοίο έχω ακούσει. Η μουσική από την άλλη είναι κάτι το μοναχικό για μένα, από μικρός είχα την τάση να απομονώνομαι, ήθελα να αφιερώνομαι στα τραγούδια, δεν ήμουνα βέβαια απόλυτα μόνος, αλλά θα πρέπει να έχει κανείς μια κοπέλα, σύντροφο που να τον ανέχεται, να τον καταλαβαίνει, δε μπορείς άλλωστε, να τα χαρείς και μόνος σου. Εγώ είχα την τύχη να μεγαλώσω με έναν πολύ καλό μου φίλο, ο οποίος έχει την οικογένειά του, αλλά δέσαμε από πολύ παλιά, γιατί συνέχεια έχουμε διαφωνίες, σαν δυο τρελοί επιστήμονες που συνέχεια διαφωνούν, στο τέλος καταλήγουν κάπου και παρ’ όλο που έχουμε σταματήσει τις εκπομπές και δεν είναι πια μαζί μου στις καινούριες, δεν υπάρχει μέρα που να μη μιλήσουμε ώρα στο τηλέφωνο για τους νέους δίσκους, για ό,τι νέο έχει γίνει, για όλα. Ο Κώστας Ζουγρής ήταν αυτός που μοιραζόμουν και ακόμα μοιράζομαι τις σκέψεις μου, παρ’ όλο που δεν αποδέχομαι πάντα όλες τις τρελές ιδέες που έχει. Αλλά κάποιες έχουν παίξει όμως μεγάλο ρόλο στην εκπομπή. Συνδιαμορφώναμε, λοιπόν, τη θεματολογία και φαντασιωνόμασταν ότι ήμασταν κάτι σαν το Λένον/Μακάρτνεϊ ή το Τζάγκερ με το Ρίτσαρντς! (γέλια). Ή ο Μπρους με το σαξοφωνίστα του.

 

-Πως τα προλαβαίνεις και τα ακούς όλα;
Ακούω μουσική όλη την ημέρα, βέβαια είμαι και μιας κάποιας ηλικίας. Σκέψου ότι άκουγα τη μουσική μεγαλώνοντας, καθώς εξελισσόταν. Και σιγά σιγά άρχισα να ψάχνω το παρελθόν και εκεί ανακάλυψα τη μουσική του ’30, του ’40, του ’20, αλλά τα τελευταία χρόνια δε βγαίνουν πολλοί καλοί δίσκοι οπότε έχει καταλαγιάσει, ας πούμε, η τροφοδοσία της δισκοθήκης μου.

 

-Μπορεί ένας κριτικός να αντιληφθεί άμεσα τη σπουδαιότητα ενός δίσκου;.
Για να γράψεις κριτική πρέπει να έχεις πολύ μεγάλο εύρος μουσικής γνώσης, για να δεις από πού εμπνέονται όλα αυτά, πρέπει να παρακολουθείς κινηματογράφο, θέατρο, να παρακολουθείς τις εξελίξεις, τι έρχεται, τι συμβαίνει στα πράγματα, να είσαι πληροφορημένος απόλυτα τι συμβαίνει, τριγύρω σου τι γίνεται, τι τρέχει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Νομίζω λοιπόν ότι ένας τέτοιος κριτικός και όχι ένας πουπερνάει το χρόνο του πίνοντας από δω κι από κει στα διάφορα μπαρ, μπορεί να αντιληφθεί με το πρώτο άκουσμα τη σπουδαιότητα ενός δίσκου.
Εγώ δεν ήμουν λεξιπλάστης, λέω την άποψή μου ψυχρά, αλλά συνεχώς ψάχνω σε βιβλία, τι είναι ας πούμε, αυτό το όνομα που αναφέρει ο Morrissey σε αυτό το τραγούδι, από παλιά το έκανα και σε μια εποχή που δεν είχες όλα αυτά τα κανάλια πληροφόρησης που έχεις σήμερα.

 

-Να μιλήσουμε για το Ποπ & Ροκ;
Το Ποπ & Ροκ (πρωτοβγήκε το 1978) μαζί με την εκπομπή τότε, ήταν οι δύο βασικοί πυλώνες της μουσικής πληροφόρησης στην Ελλάδα. Η χρυσή του εποχή ήταν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Έπαιξε ρόλο και η μουσική εξέλιξη, καθώς κάπου εκεί τελειώνει η σπουδαία εποχή της ροκ μουσικής, με μια αναλαμπή με το γκραντζ λίγο μετά. Δε σημαίνει ότι το ροκ έχει εξαφανιστεί τώρα, υπήρξαν κατόπιν και οι Radiohead και οι White Stripes, αλλά οι καθαρές πηγές του ροκ τελειώνουν εκεί, με Pixies, Pearl Jam και όλα αυτά, δεν έχω συναντήσει έκτοτε άλλο κίνημα στο ροκ. Με κάποιο τρόπο, που δεν τον είχαμε καταλάβει λοιπόν τότε, με την ποπ που είχε έρθει και την αλλαγή που συνέβαινε, εμένα τον Κώστα το Ζουγρή και το Βάσο Τσιμιδόπουλο που βγάζαμε το περιοδικό, μας επηρέασε και βάλαμε, λοιπόν, εξώφυλλο τη Μαντόνα. Μόλις βάλαμε εξώφυλλο τη Μαντόνα, είχαμε τη μεγαλύτερη πτώση πωλήσεων στην ιστορία του περιοδικού. Χάσαμε κάπως την προσωπικότητά μας. Αλλά ήταν και η αλλαγή που οι παλιότεροι ροκάδες δε μπορούσαν να αποδεχθούν. Θα μπορούσε να δεχτεί ένας που άκουγε Jethro Tull, τους Massive Attack για παράδειγμα; Άσχετα αν τους αποδεχθήκαμε εμείς.

 

-Στη στήλη αλληλογραφίας του περιοδικού, παρατηρείται το φαινόμενο, οι αναγνώστες που θίγονταν οι αγαπημένοι τους καλλιτέχνες από τις γνώμες των συντακτών, συχνά να τους βρίζουν σκαιότατα και όχι μόνο δημοσιεύονταν οι επιστολές τους αυτούσιες, όχι μόνο δεν έκαναν μήνυση οι συντάκτες, αλλά πολλές φορές δεν απαντούσαν καν. Πως συνέβαινε αυτό;
Είχαμε πει στους συντάκτες, κοιτάξτε, πρέπει να δώσουμε ελευθερία στα παιδιά, στους αναγνώστες να εκφραστούν ελεύθερα. Υπήρχε βέβαια και ένας ρομαντισμός σε όλες αυτές τις διαμάχες με τις μουσικές φυλές που συνέβαιναν τότε, με τους πανκ, τους ροκάδες, τους μεταλάδες, τους νιου γουέηβ, τους ντισκόβιους και τα λοιπά. Όπως και οι συντάκτες έγραφαν ελεύθερα ό,τι ήθελαν, σύμφωνα με το μουσικό τους γούστο. Σε άλλα περιοδικά δε γινόταν αυτό, υπήρχε γραμμή. Κάθε συντάκτης είχε το γούστο του, τι κάναμε λοιπόν; Καθόμασταν με τον Κώστα, ερχόντουσαν οι δίσκοι από τις εταιρείες και λέγαμε αυτά, επί παραδείγματι, είναι περισσότερο για τον τάδε,  αυτά για τον άλλον, τα χέβι μέταλ ας πούμε τα δίναμε στο Στάθη Παναγιωτόπουλο. Όμως μερικές φορές, για να κανιβαλίσουμε λίγο την υπόθεση, τους δίναμε και από αυτά που δεν τους άρεσαν, επί τούτου (γέλια). Δίναμε ας πούμε στον Κωνσταντέα, που ήταν του παλιού ροκ, το δίσκο των Magazine, που δεν ήταν τελείως πανκ ας πούμε και λέγαμε, για να δούμε τι θα γράψει για τους Magazine; Αυτά δεν ξαναγίνονται. Ή στον Κοντογούρη ας πούμε, ήμουν τυχερός που είχα τόσο σπουδαίους συντάκτες, σαν τον Πητ Κωνσταντέα, το Νίκο Κοντογούρη που έκανε τόσους πολλούς να αγαπήσουν τόσα συγκροτήματα, το Γιάννη Μαλαθρώνα, το Θανάση Μάνθο, το Γιώργο Μονεμβασίτη, ή το Μάκη Μηλάτο, τον ξάδερφο του γνωστού Μηλάτου. Τέλειωσαν αυτά με τη δεκαετία του ‘80, όλα τελειώνουν άλλωστε. Κρατούσαμε μια ισορροπία και στο περιοδικό και στην εκπομπή, έβαζα ας πούμε Blue Oyster Cult, αλλά μετά έπαιζα και τους Tuxedo Moon.

 

-Η εκπομπή κράτησε 38 χρόνια, πες μας για αυτή την πορεία:
Πάντα άκουγα από τα Νο 1, μέχρι τα πιο πρωτοποριακά και έτσι έκανα και στο πρόγραμμα. Δίπλα στο πολύ εμπορικό, προσπαθούσα να περνάω και τα καινούρια πράγματα. Στην ΕΡΤ δεν είχα καμία παρέμβαση, παρά μόνο, στην πρώτη εποχή του Πασόκ. Όταν βγήκε το Πασόκ το ’81, μέσα στο τότε κύμα του αντιαμερικανισμού που υπήρχε, είχε βγει ο εκπρόσωπος του Πασόκ τότε, ο Μαρούδας, και είχε πει, «δε θα αφήσουμε τους δορυφόρους να μολύνουν τον ελληνικό γαλάζιο ουρανό». Η άποψη αυτή αμέσως περνάει και στην ΕΡΤ. Έρχεται ο διευθυντής τότε του Πρώτου προγράμματος και μου λέει, «Γιάννη, πιέζομαι πάρα πολύ, μου λένε να σου κόψω την εκπομπή, αλλά εγώ επειδή σε εκτιμώ, προτείνω κάτι άλλο, θα πρέπει να σταματήσεις να βάζεις καινούρια τραγούδια, θα σε κάνω μέρα παρά μέρα για λίγο, να ηρεμήσει η κατάσταση». Και έτσι έγινε η εκπομπή μέρα παρά μέρα με τον ίδιο τίτλο. «Και να μη βάζεις αμερικάνικα»! Να ακούς αυτά από κάποιους του Πασόκ, που είδαμε στη συνέχεια τι έγινε! Λέμε με τον Κώστα λοιπόν, τι να κάνουμε, να φύγουμε; πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να το ξεπεράσουμε. Και ξεκινήσαμε να βάζουμε Δευτέρα γαλλικά, Τετάρτη ιταλικά και Παρασκευή κάποια καινούρια, καλυμμένα κάπως. Μετά από ένα διάστημα, έρχεται διευθυντής ραδιοφωνίας αυτός που λέγεται Ιάκωβος Καμπανέλλης, που είναι ένας από τους πυλώνες του πολιτισμού στην Ελλάδα. Περνάει μια μέρα από το στούντιο του Πρώτου προγράμματος να μας γνωρίσει, του λέω χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω και τα λοιπά, αριστερός αυτός τώρα έτσι, πρόσεξε, μου λέει λοιπόν, «κάποιος μου είπε ότι η εκπομπή ήταν καθημερινή και τώρα έχει γίνει μέρα παρά μέρα;», ναι του απαντάω, γιατί ξέρετε μας είπαν να μην παίζουμε πολλά αμερικάνικα και παρόμοια τέτοια. Αυτός δε μου λέει τίποτα και φεύγει αμέσως, ωχ λέμε εμείς, τώρα πάει να μας την κόψει τελείως την εκπομπή. Την άλλη μέρα μας παίρνει η γραμματέας του και μας λέει σας θέλει ο κύριος Καμπανέλλης, τώρα λέω του Κώστα θα μας στραγγαλίσει, τελειώσαμε, πάμε λοιπόν στο γραφείο του και μας λέει «είναι απαράδεκτο αυτό που έγινε. Μπορείτε να ξεκινήσετε κάθε μέρα από σήμερα; Και να παίζετε όχι μόνο αμερικάνικα αλλά ό,τι θέλετε». Και έτσι ξανάγινε η εκπομπή κάθε μέρα. Έτσι λοιπόν, όπως ξεκίνησε η εκπομπή από το Χατζιδάκι, που τον γνωρίσαμε μέσω του Μάκη Ροζάκη των Charms, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο κορυφαίος για μένα Έλληνας στιχουργός, που ήταν αυτός που με έβαλε στη δημοσιογραφία, αρχές δεκαετίας του ’70, αυτός με έστειλε στον Πασαλάρη στα Επίκαιρα και μου έδωσε στήλη στο περιοδικό και ο Καμπανέλλης που με βοήθησε με την εκπομπή και την επανέφερε στην καθημερινή της βάση. Και θα σου πω τώρα κάτι που μου είχε πει ο Θεοδωράκης, σε μια συνέντευξη που μας είχε δώσει. Όπως καταλαβαίνεις για μένα ο Θεοδωράκης είναι κάτι το άπιαστο. «Λυπάμαι που δεν υπήρξε ένας σαν τον Γιάννη Πετρίδη στο ελληνικό τραγούδι, για να κάνει τη σωστή προβολή του ελληνικού τραγουδιού, όπως το έκανε ο Γιάννης στο ξένο».

 

-Ποιες είναι οι προσωπικότητες που σε γοήτευσαν, οι δίσκοι και τα τραγούδια της ζωής σου;
Οι σημαντικότεροι που έχω γνωρίσει είναι ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης. Για μένα η στιγμή που είχε έρθει για δυο ώρες ο Θεοδωράκης στην Ερτ και κάθισε μαζί μας τέσσερις ώρες, επειδή το χάρηκε, είναι από τις σημαντικότερες που έχω ζήσει. Ο Πήτερ Γκάμπριελ μου άρεσε πολύ, ο Ντέηβιντ Μπερν που είχαμε περάσει μια ολόκληρη μέρα μαζί κα του έβαλα να ακούσει τραγούδια και είχε τρελαθεί με την Άπονη Ζωή και το Μπιθικώτση καθώς και για λίγο που γνώρισα τον Πολ Μακάρτνεη, καθώς και τον Κηθ Ρίτσαρντς, που είχα να τον δω από τη συναυλία τους εδώ το ’67 και μιλήσαμε αρκετά. Οι άνθρωποι αυτοί είναι τέρατα, ο Τζάγκερ κανονίζει τα πάντα και ο Κηθ είναι η σιγανοπαπαδιά, αλλά ο Μικ είναι ο ιθύνων νους του γκρουπ. Και αυτά που λέει για το Μικ ο Κηθ στο βιβλίο του, μόνο αυτός μπορεί να τα πει για το Μικ, κανένας άλλος.
Αν διάλεγα τους δίσκους της ζωής μου, θα διάλεγα το Μεγάλο Ερωτικό του Μάνου, το Sergeant Pepper των Μπητλς, όπως και το Λευκό τους άλμπουμ, θα ξεχώριζα το Songbook της Ella Fitzgerald που τραγουδάει Cole Porter, θα έβαζα το Remain in Light των Talking Heads, το Ι των Λεντ Ζέπελιν, επίσης το Beggar’s Banquet των Στόουνς, αλλά θα έβαζα τραγούδια πιο πολλά, έχουμε περάσει πάλι στην εποχή του τραγουδιού. Θα διάλεγα το Nature Boy του Nat King Cole, αλλά και του Bobby Darin, το Your Song του Έλτον Τζον, σου λέω τώρα τραγούδια που έχουν παίξει ρόλο και στη ζωή μου, θα έβαζα το Psycho Killer των Talking Heads, το Like a rolling Stone του Ντύλαν, από Stones ποιο να πρωτοβάλω, θα βάλω μάλλον το Paint it black, σήμερα λέω αυτά, αύριο μπορεί να σου έλεγα κι άλλα.

Συζητάμε σε ένα κουζινάκι, όνειρο για μένα, εφιάλτης για κάθε άλλον: ένα κουζινάκι με ντάνες από δίσκους και βιβλία. Ο Γιάννης είναι από τους τελευταίους αφοσιωμένους, όπως ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης, ο αθλητικός δημοσιογράφος, ο Κάρολος Κουν στο θέατρο και τόσοι άλλοι, που άνοιξαν δρόμους εκεί που δεν υπήρχαν παρά χέρσα χωράφια και αγριόχορτα. Από εκείνους που έσκαψαν κυριολεκτικά πάνω στο τίποτα και κατόρθωσαν να διαδώσουν παιδεία, καλλιέργεια, ανοιχτούς ορίζοντες. Είναι από τους ανθρώπους που έφτιαξαν την παράπλευρη μόρφωσή μας, πέρα από τα λογής επίσημα σχολεία.

 

Αγαπητοί ακροατές και αγαπητές ακροάτριες, κοντά σας ήταν ο Γιάννης Πετρίδης. Συνεργάτης του στην εκπομπή ο Νίκος Ορφανός. Καλό σας απόγευμα.

 

Υ.Γ.: Ο Γιάννης Πετρίδης κάνει καθημερινά εκπομπές, 6-8 το απόγευμα στον Vima Fm 99,5. Παράλληλα μπορείτε να ενημερώνεστε από αυτόν από το λογαριασμό της εκπομπής στο twitter: @Apotis4stis5  καθώς και από τη σελίδα του στο Facebook: Giannis Petridis (Γιάννης Πετρίδης)

Μη με ξυπνάς. | Της Θέτιδας Θαλασσινάκη

Κι αν με ξυπνάς τα πρωινά..

θα είσαι εκεί καλημέρα να μου λες;

 

Κι αν ανοίγεις τα παράθυρα της ψυχής μου..

θα γίνεις αεράκι ζωντανό να με δροσίσει;

 

Κι αν μ’ αγκαλιάσεις ν’ αποκοιμηθώ..

θα γίνεις τ’ όνειρό μου ;

 

Κι αν ζωγραφίζεις στο  μυαλό μου..

θα γίνεις χρώμα

που βάφει κόκκινο τα δειλινά μου;

 

Κι αν γίνεις ο περίπατός μου..

θα είσαι εκεί να μου κρατάς το χέρι ;

 

κι αν το χάδι σου με κάψει σα τον ήλιο..

θα γίνεις θάλασσα να μ’ αγκαλιάσεις ;

 

Κι αν γίνω το αστέρι σου και πέσω..

θα μου χαρίσεις μια ευχή;

 

Κι αν όχι ..

 

άσε με ακόμα να ονειρεύομαι..

μη με ξυπνάς..

 

Έρωτας είναι θαρρώ… | Της Βούλας Λαμπρικίδου

Αυτό που λένε ότι από εκεί που δεν το περιμένεις σου έρχεται;! Ε, αυτό ακριβώς!

Έτσι είναι ο έρωτας φίλοι μου. Σε “χτυπάει” ύπουλα – κατακούτελα και ούτε που χαμπαριάζεις από πού την έφαγες… Όσο μακρινό και αν φαντάζει αυτό για εσένα (εγώ, εγώ δεν θα ερωτευτώ ποτέ)! Όσα τάματα και αν έχεις κάνει στην Παναγιά της Τήνου κάθε 15 Αύγουστο για να σου “έρθει” ο αληθινός έρωτας, όσες φανουρόπιτες και αν έχεις φτιάξει στην χάρη του Αγίου Φανουρίου (ωωω Άγιε Φανούριε μου, ας μου τον φανερώσεις επιτέλους, τον έρωτα, μην υπάρχουν παρεξηγήσεις), θα σου έρθει, την στιγμή εκείνη που ούτε καν το φαντάζεσαι!

Και έτσι ξαφνικά, θα αισθανθείς αυτό το γαργαλητό στο στομάχι σου, το φτερούγισμα στην καρδιά σου και ένα μονάχα βλέμμα, θα είναι αρκετό! ΤΟΣΟ όμορφο συναίσθημα, που θα σε γεμίσει χαρά και αισιοδοξία και θα σε κάνει να δεις τα πράγματα γύρω σου με άλλο μάτι, το μάτι του ερωτευμένου ανθρώπου που βλέπει γύρω του πεταλουδίτσες, καρδουλίτσες και ανάμεσα σε όλα αυτά, το πρόσωπο του ατόμου που έχει “καψουρευτεί”!

Ωωω, έρωτας είναι θαρρώ.. θα λες στους φίλους, πώς το έπαθα εγώ αυτό;;; (θ΄αναρωτιέσαι λες και κόλλησες ανεμοβλογιά). Στο τέλος όμως, θα διαπιστώνεις ότι σου αρέσει!!!

Έρωτες παράφοροι, έρωτες μυστήριοι, έρωτες πλατωνικοί, έρωτες κεραυνοβόλοι, έρωτες (ακόμα) και εκνευριστικοί, ο καθένας ξεχωριστός και μοναδικός, που αξίζει να τον ζήσεις και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…

Έχουν και αν έχουν γραφτεί διάφορα για το φτερωτό αγγελάκι του έρωτα με τα βέλη του. Που θα πάει, κάποια στιγμή, θα το τσακώσει κάποιος από όλους εμάς και τότε θα εύχεται, να μην υπήρχε καν! Ή μήπως, να το αφήσουμε να την “σκαπουλάρει”;!

Xωρίς σκοπό. | Της Νικόλ Ζένιου

Τον ένιωσα να με κοιτάζει έντονα. Δεν ήξερα πώς με κοιτούσε, για αρκετά λεπτά. Άλλωστε, μέσα στον κόσμο, κάθε μέρα, πόσοι βρίσκονται μέσα σου συνεχώς, δίπλα και μπροστά σου. Και πόσοι βρίσκονται μέσα από καθρεφτάκια πίσω σου;
Αυτός λοιπόν ήταν ένα ακόμα καθρεφτάκι. Ήτανε βράδυ και η κούραση θόλωνε το τζάμι, και θάμπωνε την κίνηση, την αίσθηση.
Η αστυνομία είχε κλείσει τον δρόμο και σάλευε στους οδηγούς μήπως και καταφέρει και τους δώσει τη δική της κατεύθυνση. Εγώ ακολουθούσα διαταγές και ας μην το ήξερα. Και ας με ακολουθούσαν και εμένα. Χωρίς σκοπό.
Χωρίς να το ήθελαν.
Το μετάνιωσα.
Μου θύμισε μόνο όσα έκανα λάθος. Και λυπάμαι που με άφησε να κάνω μόνο λάθη και δεν με σταμάτησε ποτέ. Τον ένιωσα να με κοιτάζει. Έβλεπα μια φιγούρα στην αρχή μα δεν έδωσα σημασία. Και μετά γύρισα πίσω όταν συνειδητοποίησα ότι μάλλον είναι αυτός. Και τον κοίταξα μέσα από μια σειρά από τζάμια και αυτός προσποιήθηκε για μερικά δευτερόλεπτα πώς κοίταζε αλλού.
Ήτανε αυτός είμαι σίγουρη. Ξαφνικά είχαν ξυπνήσει όλα μέσα και ήλπιζαν, πονούσαν λίγο. Ήθελαν να κατέβουν όλα και να πάρουν τον χρόνο πίσω. Και να κάνουν μόνα τα σωστά.
Άλλαξε πορεία. Τον ήθελα να με ακολουθεί μέχρι να αναλωθώ και ας έφευγε λίγο μετά.

Μα δεν τα κατάφερα. Δεν ξέρω αν η πορεία που άλλαξε ήταν αυτή που ήθελε πραγματικά.

Ή αν το βλέμμα μου μάλλον τον έδιωξε μακριά. Όταν πια το καθρεφτάκι άδειασε, εγώ συνέχισα να οδηγώ με τις σκέψεις. Αυτές που θα ανάλωνε αν με ακολουθούσε ακόμα λίγο. Μόνο.

Απώλεια.. | Της Έλενας Καρβελά

Η απώλεια από όποια πλευρά κι αν την λογαριάσεις απώλεια παραμένει..

Δεν μετριέται..

Δεν χωρά σε μια λευκή κόλλα χαρτί..

Δεν περιγράφεται με λέξεις..

Η απώλεια, δεν σου προκαλεί μονάχα πόνο αλλά και φόβο.. Φόβο για το μη αναστρέψιμο μιας κατάστασης.. και πόνο λόγω του κενού που δημιουργείτε μέσα από την απουσία του άλλου στην ζωή σου..

Προσωπικά, δεν στεναχωριέμαι καθόλου για το αν χάσω κάτι σε ύλη.. και σίγουρα τα αγαθά κώπης κτώνται, αλλά πάντα μπορείς να τα αντικαταστήσεις.. το κενό της απουσίας όμως κάθε έμψυχου, παραμένει σαν κενό που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να γεμίσει.. απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτό και προσπαθείς να το χειρίζεσαι ώστε να πονάς λιγότερο όσο ο καιρός περνά..

Η απώλεια είναι σαν ένας μικρός θάνατος ενός κομματιού του εαυτού μας.. σαν το τέλος μιας εποχής που κατακλύζεται από αλλαγές..

Αλλαγές στα συναισθήματά μας.. αλλαγές στις σκέψεις μας..

Ένα εσωτερικό κενό που μεγαλώνει χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις..

Έζησα πολλούς τέτοιους μικρούς θανάτους ώσπου να έρθει εκείνος ..

Κι όταν ήρθε, τίποτα δεν μπορούσε να τον απαλύνει..

Ούτε για μια στιγμή..

Ίσως μόνο ότι μέσα από την δύσκολη αυτή απόφαση της ευθανασίας, κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια..κι αυτή είναι ότι πράττεις την ΤΕΛΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ που μπορείς να κάνεις για το ζωάκι σου.

Ο δεσμός που δημιουργείτε μεταξύ ανθρώπου και τετράποδου φίλου δεν είναι εύκολα κατανοητός από όλους..

Η αίσθηση της απώλειας μπορεί για κάποιους να φαντάζει υπερβολικά μικρή για να της δώσουν την αξία που της αρμόζει..

Για άλλους πάλι όπως εγώ, ισχύει το εντελώς αντίθετο..

Όλα τα χρόνια που πέρασα με τη μικρή μου, ήταν σημαντικά για πολλούς λόγους..

Μια πηγή χαράς και ευτυχίας που μεγάλωνε μαζί μου, ακολουθώντας διάφορες αλλαγές στην ζωή μου..

Πέρα από το γεγονός ότι την είχα από μικρή, ήταν για μένα εκτός των άλλων, μια πηγή ασφάλειας και συντροφικότητας, αγάπης χωρίς όρους και αποδοχής..

Τέλος.. εποχής λοιπόν..

 

«Do not stand at my grave and weep.
I am not there, I do not sleep.
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain,
I am the gentle autumn’s rain.
When you awaken in the morning’s hush,
I am the swift uplifting rush
of quiet birds in circled flight.
I am the stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there, I did not die…»

Τι απορείς λοιπόν κάθε φορά που βλέπεις έναν σκληρό άνθρωπο… | Της Μοσχούλας Σολάκη

Καθημερινά βλέπεις γύρω σου ανθρώπους που σου φαίνονται αγέλαστοι, κατσούφηδες, μουτρωμένοι…

‘Όμως στ’ αλήθεια έχεις αναρωτηθεί ποτέ, γιατί αυτοί οι άνθρωποι να μοιάζουν πάντοτε τόσο σκυθρωποί, τόσο θλιμμένοι;

Η με ελαφριά την καρδία του χαρίζεις απλόχερα το «ταμπελάκι» του αχώνευτου, του σκληρού και του κρύου;

Μάθαμε βλέπεις να κρίνουμε τους ανθρώπους, όπως τα βιβλία ,από τα εξώφυλλα…

Από γρήγορα και επιπόλαια ξεφυλλίσματα , με κλεφτές ματιές…

Με κρυφοκοιτάγματα….

Με παπαγαλίες …

Άλλες φορές πάλι ,από τις κριτικές απόψεις των άλλων…

Και άλλες πάλι ,ακόμη και από την τιμή τους…

Δε μπορείς να κρίνεις αν δεν έχεις διαβάσει την ιστορία τους…

Αν δεν έχεις ακούσει, τι έχουν να σου πουν!

Ποιος λόγος τους οδήγησε σε αυτό το σημείο;

Τι ήταν αυτό που τους έκανε να αλλάξουν;

Να χάσουν το γέλιο τους, την ελπίδα τους, τη διάθεση τους για τη ζωή…

Τι μπορεί να τους έχει πληγώσει τόσο;

Τι ήταν αυτό που μπορεί με τόση δύναμη να τους αλλοίωσε;

Δε φαντάζεσαι πόσο εύκολα μπορούν να έρθουν τα πάνω –κάτω από τη μια στιγμή στην άλλη…

Πως ανατρέπονται όλα σε ένα μόνο κλάσμα του δευτερολέπτου…

Τι απορείς λοιπόν κάθε φορά που βλέπεις έναν σκληρό άνθρωπο…

Τι απορείς πως σκλήρυνε η καρδιά του…

Ξεχνάς μωρέ μου φαίνεται πως και ο πάγος νερό ήταν πρώτα…

Νεράκι μωρέ, νεράκι…

Που κάποιοι το παγώσανε…

Τίποτα δεν είναι το ίδιο… | Της Λίας Τσάνα

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και ξαναέρχονται και ξαναφεύγουν

και εσύ κάθεσαι εκεί

στο ίδιο πάντα σημείο

κάνεις πάντα το τελευταίο τσιγάρο και χαμογελάς…

σαν να παρακολουθείς μία ταινία που έχεις δει χιλιάδες φορές με άλλους κάθε φορά πρωταγωνιστές…

και εσύ ακόμα εκεί

στο ίδιο πάντα σημείο

κάνεις πάντα το τελευταίο τσιγάρο και χαμογελάς…

σαν να περιμένεις να έρθει κάτι που ποτέ δεν φτάνει και όταν αποφασίζεις να πας εσύ να το βρεις

μένεις ακόμα εκεί

στο ίδιο πάντα σημείο

κάνεις πάντα το τελευταίο τσιγάρο και χαμογελάς…

μόνο που πια ξέρεις ότι ποτέ δεν ήταν το ίδιο σημείο…

ποτέ δεν ήταν το ίδιο τελευταίο τσιγάρο

όμως συνεχίζεις ακόμη να χαμογελάς!!!!

Μη μένεις πίσω. | Της Σταυρούλας Σίμου

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι είναι άραγε αυτό που μας κρατάει πίσω.

Αυτό, που κλέβει χαμόγελα, ζωντάνια. Ζωή!

Ζητάς μια ανανέωση, μια αλλαγή. Σιχαίνεσαι την ρουτίνα σου αλλά τελικά επιλέγεις να μείνεις σε αυτήν.

Τι φταίει;

Είναι νομίζω οι φόβοι.

Φόβοι που έχουμε και μένουμε στάσιμοι και δε ρισκάρουμε και δε γουστάρουμε και τελικά δε ζούμε.

Φόβοι εσωτερικοί , μπορείς να τους ονομάσεις κόμπλεξ, κολλήματα, ανασφάλειες.

Έρχονται καταστάσεις και φάσεις στη ζωή σου και απλά αποφασίζεις να μην τις ζήσεις, να μην προχωρήσεις σε κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο.

Παγώνεις τον χρόνο και απλά δε συνεχίζεις. Ο χρόνος όμως δεν παγώνει κι εσύ απλά σταματάς. Σταματάς, όμως νιώθεις χάλια. Δεν αναρωτιέσαι γιατί, απλά σταματάς.

Κάπου κολλάς, αλλά που; Σκέφτηκες ποτέ;

Και τότε καταλαβαίνεις ότι φοβήθηκες. Φοβήθηκες να ζήσεις κάτι νέο. Φοβήθηκες να ρισκάρεις και να βιώσεις κάτι διαφορετικό που ναι, μπορεί τελικά να ήταν λάθος..

Μπερδεύτηκες όμως. Η ζωή δεν είναι παρτίδα σκάκι.

Τι και αν κάνεις κάτι λάθος, τι και αν πληγωθείς;

Και τελικά τα κόμπλεξ βγήκαν πάλι στην επιφάνεια και κέρδισαν.

«… δεν είμαι αρκετά καλός», «δεν θα τα καταφέρω», «δεν είναι για εμένα αυτά», «δε μου αξίζει αυτό», «δεν θα οδηγήσει πουθενά», «δεν, δεν…»

Και τελικά μένεις εκεί ακριβώς που ήσουν. Οι ευκαιρίες περνούν και φεύγουν από μπροστά σου κι εσύ μένεις άπραγος, αδύναμος να αδράξεις μία από αυτές και να την ζήσεις.

Πάλι οι ανασφάλειες κέρδισαν.

Πρόσεχε όμως, γιατί και η ζωή περνά και είναι ίσως καλύτερο να μετανιώνεις για όσα έκανες παρά για όσα φοβήθηκες να κάνεις.

Αν δεν έχεις το θάρρος να μην έχεις και την απαίτηση για κάτι καλύτερο, μεγαλύτερο.

Πολέμησε τις ανασφάλειές σου. Τόλμα να ζήσεις και ρίσκαρε, δοκίμασε. Μη πηγαίνεις μόνο στα σίγουρα, στα ίδια.

Και που ξέρεις, ίσως ο μεγαλύτερος σου φόβος να είναι τελικά η πηγή ζωής που έψαχνες.