Woman in The City - Τί μπορεί να θέλει ένας άντρας μετά από 13 χρόνια;
(Και μάλιστα όταν ΑΥΤΟΣ έδωσε τέλος στη σχέση.)
Πάνε 2 μήνες που χτύπησε το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη ήταν μια φίλη από τα παλιά. Όχι ακριβώς φίλη, συνάδελφος και μια γυναίκα που είχαμε μοιραστεί πολλές στιγμές... καλές και άσχημες.. Είχα να την ακούσω 3 με 4 χρόνια. Τότε μου είχε πει ότι είχε μετακομίσει στην επαρχία. Στο τηλέφωνο, εκτός από τα νέα...που ήταν και πολλά, μετά από τόσα χρόνια, η κουβέντα πήγε και σε «εκείνον». Εκείνον που είχα δεσμό πριν από 15 χρόνια, εκείνον που με χώρισε πριν από 13 χρόνια. Τυχαίνει να μένουν στην ίδια περιοχή και η φίλη μου, τον συνάντησε μετά από πολλά χρόνια. Και οι τρεις ήμαστε συνάδελφοι τότε.
Δεν χρειάστηκε να μου πει πολλά και αμέσως κατάλαβα ότι εκείνος την έβαλε να με πάρει τηλέφωνο για να ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας μαζί μου. Να τσεκάρει αν έχω το ίδιο τηλέφωνο, να μάθει το email μου. Από τότε ξεκίνησε ένα ιδιότυπο «κυνηγητό».
Άρχισε να στέλνει email, «τί κάνεις, πώς τα περνάς» και άλλα τέτοια. Θέλησα να είμαι ευγενική, αρχικά, και απάντησα μια δυο φορές. Το μάτι μου όμως άρχισε να «γυρνάει», όταν έστειλε μήνυμα στο κινητό στις 11:30 το βράδυ. (Κάπου εδώ να σημειώσω, ότι στη φίλη μου, είχα πει ότι έχω μακροχρόνια σχέση μόνο και μόνο για να κρατήσω αποστάσεις.)
Τί δεν κατάλαβε; ‘Η τί δεν ήθελε να καταλάβει; Ότι δεν μπορεί να με ενοχλεί όποτε θέλει;
Αυτό συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες με αποκορύφωμα ένα μήνυμα: «Την Δευτέρα θα έρθω Αθήνα. Θέλω να σε δω»
Και έρχεται η απάντηση από μένα καταπέλτης. «Τη Δευτέρα θα λείπω εκτός Αθηνών με το φίλο μου για δουλειά»
Αυτό ήταν. Χτύπησε το τηλέφωνο. Μετά από 13 χρόνια ακούω, έναν άνθρωπο να εκπλήσσεται με αυτό που του είπα. Αυτό το τόσο απλό.. Οτι έχω σχέση, ότι δεν μπορώ να συναντηθούμε και εμμέσως πλην σαφώς του λέω κατάμουτρα ότι δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Ήμουν κυνική, ψυχρή εκτελέστρια; Ή μήπως ήμουν απλά λογική;
Πάμε όμως λίγο πίσω στο χρόνο.. τότε που ΑΥΤΟΣ ήταν που ήθελε να χωρίσουμε «γιατί ήθελε να αλλάξει τη ζωή του».
Και τί έχει αλλάξει στη ζωή του μετά από 13 χρόνια; Μάλλον τίποτα. Είναι μόνος του. Δεν φταίω εγώ σε αυτό. Και για την ακρίβεια δεν με νοιάζει. Και γιατί να με νοιάζει! Τη στιγμή που με χώρισε πόνεσα πάρα πολύ και τότε, φυσικά και δεν ήταν εκεί...
Η αίσθηση που μου άφησε στο τηλεφώνημα ήταν ενός μίζερου, κακόμοιρου άνδρα, που κάθεται και αναπολεί μια σχέση που έχει τελειώσει εδώ και τόσα χρόνια. Και όλο αυτό τον καιρό, δεν μπήκε καν στον κόπο να σκεφτεί πώς είμαι, τί κάνω. Ούτε τον πρώτο καιρό. Ε, λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια έχω κάνει διάφορα στη ζωή μου. Εχω περάσει από συμπληγάδες και έχω ωριμάσει. Πολύ, πάρα πολύ. Εχω γίνει γυναίκα που σκέφτεται και ενεργεί σαν άντρας. Ψυχρά. Και πολύ χαίρομαι για αυτό.
Για λίγο καιρό μάλλον έβαλε μυαλό και εξαφανίστηκε. Ώσπου έκανε πάλι εμφάνιση τις προάλλες. Έστειλε με email ένα linkμε ένα καψουροτράγουδο! Και πάλι τί περιμένει; Και πάλι, τί θέλει μετά από 13 χρόνια; Ότι θα σκεφτώ ότι επειδή ήταν ο «πρώτος» μου έρωτας θα λυγίσω και θα τρέξω; Όχι δεν ήταν ο «πρώτος» έρωτας. Λυπάμαι.
Η εκδίκηση είναι όντως ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Και στην δική μου περίπτωση τρώγεται κατεψυγμένο....
Woman in the City
