«Άγριος Σπόρος» απο τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη

Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης είναι ηθοποιός και φέτος θα τον βρείτε από τις 13 Δεκεμβρίου στο θέατρο Αριστοτέλειον της Θεσσαλονίκης στην παράσταση  «Άγριος Σπόρος» του Γιάννη Τσίρου σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις.

-Φέτος επιλέγετε έναν ρόλο διαφορετικό και όχι κωμικό. Γιατί;

Δεν υπάρχει απάντηση γι αυτό. Όλη μου τη ζωή επιλέγω τους ρόλους μου διαισθητικά. Στο θέατρο γενικά έχω παίξει λίγους κωμικούς ρόλους. Η επιλογή δεν ξεκινάει από τον ρόλο, αλλά συνολικά από το έργο. Δηλαδή, πάντα όταν διαβάζεις ένα έργο φυσικά και σε αφορά ο ρόλος που θα παίξεις αλλά και όλη η ιστορία του έργου. Εδώ πρόκειται για ένα καινούριο έργο του Γιάννη Τσίρου το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον.

- Θα μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση αυτή;

Για την παράσταση ακόμα δεν μπορώ να σας πω, μπορώ όμως να σας πω για το κείμενο. Είναι το δεύτερο έργο του Γιάννη Τσίρου που ανεβάζω, το πρώτο ήταν συμπαραγωγή με τον Θανάση Παπαγεωργίου, ήταν η πρώτη εμφάνιση του Τσίρου σαν συγγραφέα, και νομίζω ότι η αίσθηση που άφησε ήταν ιδιαίτερη. Είχε  ένα ιδιαίτερο τρόπο γραφής και θεωρώ πως ο Γιάννης Τσίρος είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Στον “Άγριο Σπόρο” νομίζω πως έχουμε ένα πολύ ιδιαίτερο κείμενο, ιδιαίτερα αγαπητό σε μένα και σε όλους τους συνεργάτες που το διάβασαν όταν ξεκινήσαμε αυτή τη δουλειά. Νομίζω πρόκειται για σημαντικό έργο της σύγχρονης Ελληνικής δραματουργίας. Οι ιδιαιτερότητες αυτού του κειμένου είναι ότι μιλάει για το σήμερα, και σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Ενώ ξεκινάει από ένα απλό επίπεδο και ενώ τυπικά θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένα αστυνομικό θρίλερ, σ ένα δεύτερο επίπεδο νομίζω πως μιλάει για όλα αυτά που ζούμε όλοι οι Έλληνες σήμερα, μέσα από τους συμβολισμούς του και την αλληγορία του. Έχει όμως ένα ακόμα βαθύτερο επίπεδο το οποίο αφορά τη σύγκρουση των πολιτισμών και κυρίως αυτή τη λαϊκή κουλτούρα των Ελλήνων. Κυρίως στον ρόλο που υποδύομαι εγώ, νομίζω ότι έφτασε σε πολύ μεγάλο βάθος ο Τσίρος και μπορούμε να μιλάμε για μία αρχετυπική μορφή του σύγχρονου Έλληνα. Ουσιαστικά λέω τόσα πολλά για να πω ότι είναι ένα σπουδαίο έργο!

- Είναι μια ερώτηση πού κάνω σε όλους τους ηθοποιούς. Γιατί να έρθει κάποιος στη δική σας παράσταση;

Καταρχήν γιατί είναι εκπληκτικό το κείμενο και ελπίζω πως θα κάνουμε μία παράσταση αντάξια του κειμένου. Αυτό όμως δεν μπορώ να το κρίνω εγώ, αυτό που μπορώ να κρίνω είναι το κείμενο από το οποίο βρίσκομαι σε απόσταση σαν αναγνώστης. Να το πω όμως με άλλους όρους για να γίνει ελκυστικό στους αναγνώστες για να γίνουν θεατές, είναι ένα κείμενο το οποίο είναι φαινομενικά λαϊκό έργο με περισσότερα όμως στοιχεία από ένα απλοϊκό έργο. Έχει χιούμορ, είναι μία παράσταση που έχει στοιχεία κωμωδίας, και είναι ένα νέο στοιχείο για τη δραματουργία του Τσίρου, αλλά παρουσιάζει και το δραματικό στοιχείο μ ένα ιδιαίτερο τρόπο,  το οποίο νομίζω το έχουμε ανάγκη σήμερα. Θεωρώ πως είναι λυτρωτικό για τους Έλληνες θεατές. Ένα τέτοιο θέμα μ αυτή τη προσέγγιση… Για όλη αυτή τη κακή ψυχολογία που έχουμε, για όλα αυτά τα ερωτηματικά, νομίζω πως θα λειτουργήσει παρηγορητικά αυτό το κείμενο. Νομίζω ότι αυτό που λέμε “θέλω να πάω κάπου αλλά να μην φύγω άδειος, να μου μιλήσουν γι αυτά που ζω” ένα είδος κάθαρσης θα το έλεγα, νομίζω ότι ως κείμενο τουλάχιστον θα λειτουργήσει παρηγορητικά για τους θεατές, θα το απολαύσουν.

- Όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, οι παραστάσεις φέτος είναι πολλαπλάσιες από πέρυσι. Πώς το εξηγείτε αυτό;

Αυτό είναι ένα θέμα χρόνων. Ακόμα και τις περιόδους της ευμάρειας είχαμε έναν πληθωρισμό και όχι κατ ανάγκη ανάλογο της ποιότητας. Δηλαδή, σε σχέση με άλλες χώρες οι οποίες παράγουν λιγότερες παραστάσεις, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι κάνουμε υψηλότερης ποιότητας θέατρο.  Δεν μπορώ να πω, δεν έχω εξήγηση. Αν θέλετε απλοϊκά θα μπορούσαμε να πούμε πως ο κάθε Έλληνας θέλει να έχει το δικό του σπίτι, τη δικιά του σημαία και δεν μπορούμε να δουλέψουμε συλλογικά. Ή ίσως μία άλλη παράμετρος είναι ότι είναι χιλιάδες ηθοποιοί στο χώρο και υπάρχει αδιέξοδο. Έτσι προκειμένου κάποιος να μην δουλέψει λέει ότι από το να μη δουλεύω καθόλου ας δουλεύω με όποιους όρους υπάρχουν. Οι περισσότεροι θίασοι πλέον λένε ότι “αφού καθόμαστε που καθόμαστε ας πάμε να κάνουμε μία παράσταση”.

- Τί έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια στο θέατρο;

 Δεν αλλάζουνε όλα τα πράγματα. Μπορούμε να το δούμε μόνο σε βάθος 20ετίας και να κάνουμε μία υποτίμηση ερασιτεχνική των τελευταίων  χρόνων, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακόμα σαν θεατή. Νομίζω ότι κάναμε αρκετά βήματα τη τελευταία 20ετία. Υπήρξαν παραστάσεις, σχήματα, σκηνοθέτες, ηθοποιοί οι οποίοι πήγαν το θέατρο ένα βήμα παρακάτω. Ακόμα όμως πιστεύω ότι έχουμε απόσταση με άλλες χώρες που έχουν μεγαλύτερη θεατρική παράδοση σε ότι αφορά το σύγχρονο θέατρο. Από όλες τις πλευρές έχουμε πολλές παραστάσεις στην Ελλάδα πάντα θα υπάρξει ένα μικρό ποσοστό που θα είναι πολύ ενδιαφέρουσες, το μεγαλύτερο όμως ποσοστό θα είναι αδιάφορες θεατρικά, άσχετα αν θα είναι ελκυστικές για τους θεατές.

- Είναι η κρίση μια ευκαιρία να θυμηθούμε τις πραγματικές μας ανάγκες. Ή όλο αυτό το λέμε για να αντέξουμε;

Σαφώς είναι η πρώτη παρηγοριά αλλά νομίζω η κρίση είναι μία καλή αφορμή για να ξανά συζητήσουμε σαν κοινωνία ζητήματα τα οποία παραβλέπαμε, εθελοτυφλούσαμε. Και έχουν δίκιο όταν λένε πως ξεκίνησε ως κρίση θεσμών, αξιών, πολιτισμική κρίση για να φτάσει να είναι οικονομική. Μάλλον ήρθε και η οικονομική συγκυρία και επιδείνωσε τη κατάσταση. Αυτό δεν σημαίνει πως σε κάθε περίπτωση πως θα είναι ωφέλιμή ή ότι δεν θα μπορούσαμε χωρίς αυτού του είδους τη κρίση να συζητήσουμε για κάποια πράγματα, για την οργάνωση μας σαν κοινωνία, για τη ταυτότητα μας ως Έθνος. Αυτά είναι τα πιο σημαντικά ζητήματα που έχουμε να επιλύσουμε.

-Το έργο αφορά στην σχέση πατέρα και κόρης; Εσείς αυτή τη σχέση πώς την βιώνετε ως πατέρας και πώς ως πατέρας ρόλος στον "Άγριο σπόρο";

Σαφώς υπάρχει μία σχέση ψυχολογική και συνύπαρξης μεταξύ του πατέρα και της κόρης στο έργο αλλά δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο αυτό. Το κείμενο νομίζω ότι πάει πιο πέρα από το ψυχολογικό στοιχείο το οποίο και πάλι υπάρχει μέσα στο κείμενο αλλά δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Δεν είναι ένα έργο ψυχολογικών υποχρεώσεων για τις σχέσεις.

-Αν είσαστε τώρα 20 χρονών τί θα κάνατε; Θα ακολουθούσατε το όνειρο σας σε αυτή την εποχή;

Νομίζω πως ναι. Δυστυχώς ο παλιμπαιδισμός σε μένα είναι χαρακτηριστικό και παρόλο το βάρος των χρόνων και το σκεπτικισμό που σου προσθέτει ο χώρος και η ηλικία εγώ ακόμα και που δεν είμαι 20 χρονών προσπαθώ να ακολουθήσω το όνειρο μου. Πόσο μάλλον αν ήμουν νέος. Η εποχή δεν βοηθάει για τα όνειρα, αλλά καμία εποχή δεν είναι καλή γι αυτά. Τα όνειρα είναι δεν έχουν σχέση με τη πραγματικότητα. Το όνειρο μπορεί να είναι διαφυγή, μπορεί να είναι ανάγκη για να πας παρακάτω, για δημιουργία. Μην νομίζετε πως  η προηγούμενη υποτιθέμενη ευμάρεια άφηνε τους νέους να ονειρευτούν. Εμείς έχουμε την ευθύνη, μεγαλώσαμε τον τρόπο της ζωής μας έτσι ώστε τα παιδιά μας δεν είχαν όνειρα. Η εποχή της ευμάρειας δεν ήταν κατάλληλη. Ένα απλό παράδειγμα: έβλεπα τα παιδιά των μεταναστών τα οποία δύσκολα μπορούσαν να ενταχθούν στην Ελληνική κοινωνία και είχαν πολύ όρεξη να δημιουργήσουν, να κάνουν κάτι, σε αντίθεση με τα Ελληνόπουλα τα οποία ήταν τόσο εφησυχασμένα. Κάτι για το οποίο βεβαίως δεν έφταιγαν αυτά. Τώρα υπάρχει κίνητρο. Η επιβίωση πολλές φορές σε αναγκάζει να κάνεις περισσότερα πράγματα. Μ αυτή την εννοια βοηθάει η εποχή στα όνειρα.

-Με τους Άγαμους θύτες τί γίνεται;

Αυτό που γίνεται πάντα. Επιβάλλω μία μακρά απόσταση από τα πράγματα, σιγή. Γιατί όταν έχουμε κάτι να πούμε, και νομίζουμε βασικά πως έχουμε κάτι να πούμε, γιατί μέσα στο μυαλό μας είναι όλα, πρέπει να κάνω ένα νέο κάστινγκ να ξεκινήσω να κάνω πολλούς μήνες προετοιμασία –γιατί έχει αυτού του είδους τη δυσκολία για μένα η παράσταση των αγάμων, ενδεχομένως και να επανέλθουμε. Δεν ξέρω ποιοι θα είναι οι επόμενοι συνεργάτες, γιατί όπως βλέπετε τα τελευταία χρόνια παίζουμε με 2-3 χρόνια πάσες, μετά παίζουμε 2-3 χρόνια συνεχόμενα την ίδια παράσταση, η οποία δόξα το Θεό μέχρι τώρα έχει πάει σαν επιχείρηση καλά, και τώρα μένει να δούμε τι θα είναι το επόμενο. Τι θα βάλουμε στο λευκό χαρτί και με ποιους. Γιατί μερικές φορές έρχεται μία ιδέα η οποία έχει μία συγκεκριμένη άποψη αισθητικής για το χιούμορ, τη μουσική, αλλά δεν παύει να στήνεται μ ένα άδειο χαρτί με νέους συνεργάτες.  Κάθε φορά που είναι να γίνει κάτι καινούριο με τρομοκρατεί. προς το παρόν δεν το σκέφτομαι καν, είναι η περίοδος της αγρανάπαυσης.

-Αν δεν είσαστε ηθοποιός τί θα θέλατε να γίνετε όταν μεγαλώσετε;

Είμαι πού καιρό σ αυτή τη δουλειά για να πω ότι μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Αυτή η δουλειά έχει πολύ χώρο. Μέσα σε όλα χωράς και εσύ. Μπορείς να ξεγελάσεις λίγο τον κόσμο ότι κάνεις σοβαρά αυτή τη δουλειά και ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Δεν ξέρω, κανένας μάγειρας θα ήμουν κανένας δικηγόρος… αυτές είναι δουλειές. Πάντα έλεγα πως θα ήμουν γιατρός της ομοιοπαθητικής.

-Έχουν οι καλλιτέχνες ευθύνη για την ηθική κρίση που περνάμε;

Ευθύνη έχουν όλοι. Κάποιοι έχουν λίγο παραπάνω. Μέσα σ’ αυτούς με την λίγο παραπάνω ευθύνη πιστεύω ότι είναι και οι καλλιτέχνες. Το ότι οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών είναι αυτοί που πρέπει να διατυπώνουν, να συλλαμβάνουν το κλίμα της εποχής και να είναι η ίδια η εποχή όπως λέει και ένας ποιητής. Και να μπορούν να τοποθετούν τη σκέψη της χώρας για να μπορούμε να πάμε παρακάτω. Δεν το κάνανε οι καλλιτέχνες γιατί και τα αυτιά της κοινωνίας μας, δεν άκουγαν. Πιστεύω πως έχουμε χάσει λίγο τη μπάλα κυρίως στη σχέση μας με τους πολιτικούς.  Όλο το πολιτικό προσωπικό υπήρξε πολύ κατώτερο των περιστάσεων. Σε όλες τις βαθμίδες. Δυστυχώς δεν μπορούμε να τους καταλογίσουμε παραπάνω ευθύνη των καλλιτεχνών γι αυτό που ζούμε σήμερα. Πιστεύω πολύ στην ατομική ευθύνη. Στις συλλογικές ευθύνες είμαι λίγο επιφυλακτικός. Ο καθένας πρέπει να είναι πολύ αυστηρός με τον εαυτό του. Στη Ελλάδα έχουμε μία τάση να θέλουμε να εξαιρούμε τον εαυτό μας, την οικογένεια μας, τον μικρό επαγγελματικό μας χώρο από αυτό που συμβαίνει. Νομίζω ότι πρωταρχική ανάγκη είναι να αποδώσει τις ευθύνες στον εαυτό του και μ αυτό τον τρόπο να αλλάξουμε κάτι και να πάμε μπροστά. Μην μας φταίνε μόνο οι άλλοι.

-Ποιά είναι τα επόμενα σχέδια σας;

Δεν έχω κανένα σχέδιο. Ανεβάζουμε τη παράσταση, θέλω να ξεμπλέκω με κάτι άλλες εξωθεατρικές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές υποχρεώσεις γιατί ξαναγυρνάμε στον παλιμπαιδισμό. Έχω την τάση να κάνω παράλληλα πράγματα... και να ξεκουραστώ. Δεν κάνω μακροχρόνιους προγραμματισμούς. Αυτό που με απασχολεί είναι η παράσταση “Άγριος Σπόρος” που θα ανέβει στη Θεσσαλονίκη, τα γυρίσματα του σήριαλ και ενδεχομένως κάτι για το Καλοκαίρι.

Δείτε το τηλεοπτικό spot της παράστασης.