Αντίο Λεωνίδα… | Tου Νίκου Ορφανού

Καλοκαιράκι του ’10, μόνος στη θερινή ταινιοθήκη, πρώην Λαΐς, απολαμβάνω την Αταλάντη του Ζαν Βιγκό. Θαυμάζω την ανακαίνιση, την ωραία ταράτσα, όλα γύρω αποπνέουν νοικοκυροσύνη και σινεμά παλιού καιρού. Αποχωρώ μετά το τέλος της ταινίας ξαλαφρωμένος και ανηφορίζω μέσα από τα στενά του Κεραμεικού προς το κέντρο.

Ενάμιση χρόνο αργότερα, φθινόπωρο του ’11, μου τηλεφωνεί ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου, διαχειριστής της ταινιοθήκης και του ιστορικού Τριανόν, της οδού Κοδριγκτώνος. Έχουμε ανεβάσει το Τάβλι μας με τον Κωστή τον Κάππα, έχουμε σκίσει όλο το προηγούμενο καλοκαίρι και συνεχίζουμε και χειμώνα. Συναντιόμαστε ένα σαββατιάτικο απομεσήμερο, μέσα στο δροσερό Σεπτέμβρη. Ο Λεωνίδας ευγενής και συμπαθέστατος, μας μιλάει ευθέως: «παιδιά η αίθουσα έχει πτώση. Το σινεμαδάκι αργοπεθαίνει. Καθότι αμφιθεατρική και με βάθος, λέω στο Τριανόν να κάνω και θεατρικές παραστάσεις, σας ενδιαφέρει;»

Δίνουμε τα χέρια. Γενάρη του ’12 ξεκινήσαμε δυο φορές την εβδομάδα. Στριμωγμένοι, σε ένα καμαρινάκι-αποθήκη, με μια σομπίτσα για ζεστασιά, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη το Τάβλι στο Τριανόν! «Γιατί το θέατρο δεν ψηφιοποιείται, δεν κατεβάζεται ιντερνετικά, παρά μόνον κόπτεται και συμβαίνει παρουσία του πελάτη-θεατή», όπως έγραφα στο φλαϊεράκι που μοιράζαμε στην είσοδο.

Κουβαλάμε με το στέησον βάγκον του Λεωνίδα κάτι παλιές δίμετρες πόρτες, κάτι παμπάλαια σκονισμένα παντζούρια, στήνουμε μια μπουγάδα απ’ άκρη σ’ άκρη της οθόνης, και άντε παιδιά, ως τις έντεκα να τελειώνουμε αν γίνεται, όπως μας έλεγε, να κάνουμε και μια προβολή.

Δεν πηγαίναμε και πολύ καλά, πλακώσανε και τα κρύα, τέλος του Γενάρη, ο Λεωνίδας ετοίμαζε αφιέρωμα στον Αγγελόπουλο, καθότι γνωστοί και φίλοι. Δυο μέρες πριν την έναρξη σκοτώνεται ο Τεό, με το γνωστό τραγικό τρόπο, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας του, στη Δραπετσώνα, από διερχόμενη μοτοσυκλέτα. Πάω στην παράσταση στο Τριανόν, Λεωνίδα τα ‘μαθες; το και το, ο Αγγελόπουλος χτυπήθηκε από μια μηχανή. –Όχι γαμώτο, αλαφιάστηκε, μεγάλη στεναχώρια πήρε, έτρεξε να τηλεφωνήσει, να μάθει.

Ο Τεό χάθηκε, έτσι άδικα, όπως ξέρετε, οι παραστάσεις κουτσά στραβά, κάποια στιγμή κανονίσαμε και δυο εξτρά παραστάσεις με ένα σύλλογο και ρεφάραμε λίγο τη χασούρα, αρχές άνοιξης δώσαμε τα χέρια, κάναμε τους λογαριασμούς μας, καθαρά και ξάστερα και χαιρετηθήκαμε.

Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε μου λέει ο Λεωνίδας: Παραλίγο να το ξεχάσω, σου είχε πέσει η ατέλειά σου, η ταυτότητα του σωματείου ηθοποιών στην Ταινιοθήκη.

Η ατέλειά μου, που έσπαγα το κεφάλι μου που είχε παραπέσει, την είχε βρει, και ξεχνούσε τόσον καιρό να μου τη δώσει. Ωραίος άνθρωπος, καθαρός και τίμιος, χαρακτήρας άλλης εποχής.

Περνάει το καλοκαιράκι ξανά και αρχές Οκτώβρη του ’12, πάλι στο Τριανόν κάνουμε εκδήλωση αφιέρωμα στο σπουδαίο ποιητή Γιώργο Μαρκόπουλο. Οι Βικτωριανοί, ο σύλλογος οικιστών της πλατείας Βικτωρίας, κρατάνε τη γειτονιά ζωντανή, κόντρα στην περιρρέουσα υποβάθμιση του κέντρου της πόλης.

Ο Λεωνίδας να μας δίνει τα μικρόφωνά μας, να τοποθετεί τα σκαμπό για να καθίσουμε, μια ωραία βραδιά, με τον κόσμο να στριμώχνεται στο μικρό φουαγιέ, που ήταν παράλληλα και κινηματογραφικό βιβλιοπωλείο και ταινιοθήκη. Απέξω να πέφτει το φθινοπωρινό ψιλόβροχο, υγρασία, οι καπνιστές να ανάβουν τσιγάρα κάτω από το υπόστεγο στο πεζοδρόμιο, ενώ οι στίχοι του ποιητή μπλέκονταν με το θόρυβο από τα διερχόμενα ιχ και τα μοτοσακό.

Έκτοτε χαθήκαμε, σκορπίσαμε στα στενά και τις υποχρεώσεις της πόλης, δεν είχα μάθει ότι είχε αφήσει τις αίθουσες, την Ταινιοθήκη και το Τριανόν, θυμάμαι τα ευγενικά παιδιά στο μπαρ και στα εισιτήρια, την ευγενέστατη ταμία, πάντα με ένα βιβλίο στο χέρι, μια οικειότητα που σε διαπερνούσε, σαν απρόσμενη ανάμνηση από τα παιδικά σου χρόνια.

Με θλίψη διάβασα για το χαμό του Λεωνίδα χθες από τροχαίο ατύχημα με τη μηχανή του στην οδό Αχαρνών. Με θλίψη τον αποχαιρετώ με αυτό το σημείωμα. Ήταν ένας ωραίος άνθρωπος με έναν τόσο άδικο θάνατο.

Αντίο φίλε…