Ανθρώπων έλξεις που έμειναν λέξεις, της Κέλλυς Σχοινά

Oι άνθρωποι ξεχωρίζουν τα ψέματα απ'τις αλήθειες, απ' τη γοητεία που εκπέμπουν αυτοί που τα ξεστομίζουν. Κι εγώ στη μαγεία μιας τέλειας δημιουργίας έπινα και τσούγκριζα το ποτήρι μου με το δικό σου, τραγουδώντας  μεθυσμένη. Σε κοίταγα και έχανα κάθε είδος αυτοκυριαρχίας. Επέμενες, ‘το ποτό’. Ελεγεία για έναν έρωτα. Ποίημα με ομοιοκαταληξία και κόκκινο κρασί. Κι όταν έσπαγε το μέτρο, ξανά πίσω στην αρχή. Κλωστή και ξανά κλωστή μέχρι που πέφτω και κεντάω όνειρα και πέφτω και λερώνω το κρασί με τ' άγγιγμά μου. Πιο κόκκινο κι απ' το κόκκινο και συ εκεί έπλεκες τη δικιά σου ιστορία με τις μυρωδιές της πτώσης μου και με λεκιασμένο κρασί καθάριζες τα κάτασπρα ρούχα σου και άφηνες το κέντημα στην κάτω δεξιά γωνία να ποτίσει, την κλωστή να αλλάξει χρώμα. Μετά άπλωνες τα κουβάρια μπροστά μου. Δεν θυμόμουν ποιο ήταν εκείνο το κέντημα, εκείνο το κουβάρι. Ήμουν μεθυσμένη έλεγες. Πότισες το κέντημα κι έφυγες. Χμ τώρα πίνω στο δικό σου παραλήρημα. Αλλά τώρα είν' αργά και το τραπέζι άδειο και το μπουκάλι το κρασί τόσο γεμάτο που πνίγομαι. Δεν υπήρξα αχόρταγη, μόνο που έβλεπα τα πράγματα στολισμένα με την ιδιότητα του ακόρεστου. Θυσίαζα την καλαισθησία μου στο βωμό της ικανοποίησης μιας ακόρεστης ανασφάλειας, ίδιας με τα ανικανοποίητα τέκνα της. Τώρα υφαίνω και το κουβάρι ξετυλίγεται στο όνομα ενός αναπαλαιωμένου ποιήματος που πασχίζει να σταθεί όρθιο πάνω στο φρέσκο χώμα, δίπλα στην καταστροφή του. Από φίλους; Κάθε κλωστή μετάξι ανθρώπινης γοητείας, ακαταμάχητης έλξης. Συνάντησα, κι εκείνοι ήρθαν, έφυγαν και μετά την αμοιβή κάποιοι εκεί άλλοι εδώ, άφησαν στίγματα συναντήσεων και μυρωδιές αναμμένων κεριών. Ίσως και ήχων, ίχνος φελλού σε κόκκινο διαφανές ποτήρι. Όλοι εκείνοι και μερικοί άλλοι, εραστές της δύναμής μου για ζωή, εραστές της ματαιοδοξίας μου, της ιδέας μου για ιδέα, της υπέρογκης ανάγκης μου για ανατροπή. Φύσαγε στη ζωή μου, φύσαγε και να τα τώρα τα αποθέματα ψυχής ακόρεστα. Μαζεύω τα γυαλιά απ' το πάτωμα και πίνω το άδειο μπουκάλι, σημάδι επιθυμίας, έλξης ανθρώπινης και το κρασί να κείτεται στο πάτωμα κι εσύ να μετράς απουσίες, κι οι λέξεις σου να καταπίνουν την δική μου, την δική μας έλξη, κι οι λέξεις μου να καταπίνουν εμάς.

Η Κέλλυ Σχοινά σπουδάζει εφαρμοσμένα μαθηματικά και φυσική στο Eθνικό Mετσόβειο Πολυτεχνείο και ασχολείται με την συγγραφή πεζών κειμένων καθώς και ποιημάτων από νεαρή ηλικία.

Facebook: Kelly Sxoina