http://www.themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/rotator.anagnostougk-is-145.jpglink
http://www.themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/gk-is-145link
http://www.themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/EVAGGELIOU.voithathrwpoicovergk-is-145.jpglink
http://www.themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/pangalosgk-is-145.jpglink
http://www.themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/tsokoscovergk-is-145.jpglink
http://www.themachine.gr/modules/mod_image_show_gk4/cache/mandalicover678gk-is-145.jpglink
0 1 2 3 4 5

Ο Γιάννης Ξανθούλης στο The Mach|ne.

Ο Γιάννης Ξανθούλης γεννήθηκε το 1947 στην Αλεξανδρούπολη, από γονείς πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης. Εκτός από μυθιστορήματα έγραψε βιβλία και θεατρικά έργα για παιδιά, καθώς και θέατρο. Εργάσθηκε ως δημοσιογράφος (είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ) σε εφημερίδες και στο ραδιόφωνο. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του μυθιστορήματα είναι: Το καλοκαίρι που χάθηκε στο χειμώνα, Το πεθαμένο λικέρ, Το ροζ που δεν ξέχασα, Η εποχή των καφέδων, Το τρένο με τις φράουλες, …Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες, Ο Τούρκος στον κήπο, Το τανγκό των Χριστουγέννων, Ο θείος Τάκης, Του φιδιού το γάλα, Κωνσταντινούπολη – των ασεβών μου φόβων και Δεσποινίς Πελαγία.

Βιβλία του έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Ζει στην Αθήνα.

 

«Να μην την καταπιώ. Αυτό ήταν το βάσανο της μάνας μου, αλλά εγώ την κατάπια.» Έτσι ξεκινάει η Κωνσταντινούπολη των ασεβών μου φόβων και αναφέρεστε σε μια ψηφίδα από την Αγια-Σοφιά. Γιατί αποφασίσατε να γράψετε ένα τόσο βιογραφικό βιβλίο; Τι μας κάνει να καταφεύγουμε στο παρελθόν και να παίρνουμε δύναμη από αμελητέας χρηματικής αξίας οικογενειακά κειμήλια;

Γιατί πάντα με γοήτευε η Κωνσταντινούπολη σαν πολιτεία εξόχως μυστηριώδης και συναισθηματικά δεμένη με την ελληνική ιστορία. Πάνω απ’ όλα όμως ήταν η δική μου ξεχωριστή προσέγγιση στο ήθος και τον ιδιότυπο θρησκευτικό εξωτισμό της με τόσους χώρους λατρείας μοναδικής αρχιτεκτονικής. Όταν άρχισα να την γνωρίζω ανακάλυψα πως εκεί μπορούσα να βρω απομεινάρια προσωπικών μου βιωμάτων με τη βοήθεια μιας έκτης αίσθησης. Ακούγεται παράδοξο αλλά νομίζω πως αυτό συμβαίνει με κάποιες πόλεις ή κάποιους δρόμους ή και πρόσωπα. Σαν ένα δραματικό παιχνίδι καθορισμένο από το υποσυνείδητο… Σα να επικοινωνούσαμε από πολύ παλιά.

 

 Συμβολίζει κάτι η Κωνσταντινούπολη για τον σύγχρονο Έλληνα; Ρομαντισμό; Περηφάνια; Δέος; Ή μήπως αισθάνεται ότι ποτέ δεν θα καταφέρει να είναι ισάξιος περασμένων μεγαλείων;

Πέρα από τα ιστορικά στερεότυπα πολλοί Έλληνες νιώθουν θυμό και θλίψη για την Πόλη ακόμη και σήμερα. Πιθανόν να ισχύει λόγω ματαίωσης του μεγαλοϊδεατικού ονείρου ίσως λόγω του ξεριζωμού μιας σπουδαίας ελληνικής κοινότητας. Πιστεύω όμως πως η επαφή με την θαυμαστή αυτή πολιτεία δεν πρέπει να ατονήσει και είναι ελπιδοφόρα η έστω επιφυλακτική αλλά ειλικρινής προσέγγιση των δύο λαών τα τελευταία είκοσι χρόνια.

 

Στη νέα έκδοση του βιβλίου έχετε ενσωματώσει μια σειρά από πίνακές σας. Πώς δένει η εικόνα με το λόγο; Θα μπορούσε ένα μυθιστόρημα να εμπλουτιστεί με φωτογραφίες και άλλο υλικό;

 Οι ζωγραφιές μου φυσικά θα μπορούσαν να αντικατασταθούν με φωτογραφίες σημαντικής πιστότητας όμως θέλησα να αυτοβιογραφηθώ κατά κάποιο τρόπο και ζωγραφικά συμμετέχοντας στα επιπλέον καινούργια κεφάλαια που πρόσθεσα στο βιβλίο. Έτσι τα σχέδια και τα χρώματα συμβάδιζαν με την αισθηματική μου φόρτιση όσο διάστημα έγραφα.

 

Αυτήν την εποχή φαίνεται να υπάρχει μεγάλη σύνδεση μεταξύ λογοτεχνίας και κρίσης. Μπορεί κάποιος να βρει απαντήσεις και να κατανοήσει καλύτερα την κατάσταση μέσα από μια ιστορία; Μπορεί η κρίση να οδηγήσει τους αναγνώστες σε πιο ποιοτικά έργα;

Η κρίση γεννά παράπλευρα ενδιαφέροντα και μια συνωμοτική αν θέλετε αίσθηση στην τέχνη. Γιατί η τέχνη είναι παρηγορητική σε δύσκολες περιόδους. Το σημαντικό θα είναι να μην ακυρωθεί ο ηθικός αντίκτυπος των έργων της κρίσης, όταν με το καλό ξεπεράσουμε τα βασικά προβλήματα που μας ταλανίζουν.

 

Υπάρχει κάτι που διαβάσατε πρόσφατα και σας άρεσε;

Την ενδιαφέρουσα βιογραφία του Πάτρικ Λη Φέρμορ, το υπέροχο μυθιστόρημα  «Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου»  της Μύριαμ Μπαρμπερί, την δίκη του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ ενός φασίστα λογοτέχνη στη Γαλλία του 1945,  την «Συγγενή» της Καρολίνα Μέρμηγκα, κι άλλα πολλά.

 

Πόσο δύσκολο είναι να ζητάει ένας φίλος συγγραφέας την άποψή σας για το έργο του που έχετε βρει αφόρητο;

Ό,τι και να πω για ένα κακό ή μέτριο έργο δεν έχει σημασία. Φυσικά χρειάζεται τρόπος να μην πληγώσεις ένα φίλο που πιστεύει ότι είναι ο Βίκτωρ Ουγκώ. Ναι, είναι δύσκολο γιατί η απόλυτη ειλικρίνεια σε αυτά τα πράγματα σκοτώνει την φιλία.

 

Τον τελευταίο καιρό διακινείται μια μεγάλη συζήτηση για την ενιαία τιμή του βιβλίου στη χώρα μας. Ποια είναι η οπτική γωνία ενός συγγραφέα;

Δεν το συζητώ ότι η κατάργηση της ενιαίας τιμής του βιβλίου θα συνθλίψει πρώτα τα μικρά βιβλιοπωλεία και θα κάνει το βιβλίο ισότιμο των ειδών φτηνομπακαλικής. Δεν ξέρω συγγραφείς που να συνηγορούν σε κάτι τέτοιο κι εύχομαι να καταλάβουν οι αρμόδιοι την ηθική πλευρά της ενιαίας τιμής.