Το πιο σωστό μου λάθος. | Της Αλέκας Νικόλα

Κάθε φορά που βρέχει, η θύμηση σου γίνεται πιο έντονη-η μορφή σου πιο ζωηρή και η σκέψη σου πιο ζόρικη! Ξέρεις, πάντοτε μου άρεσε να περπατάω καθώς βρέχει, είναι ο δικός μου τρόπος εξιλέωσης απέναντι σε όλες αυτές τις υποσχέσεις που εξατμίστηκαν-στους ανθρώπους που χάθηκαν-στα συναισθήματα που καταπατήθηκαν...Τα τελευταία βράδια πνίγομαι στη μοναξιά μου, που ποτίζει το διψασμένο για έρωτα κορμί μου, χτυπώντας το βάναυσα με διάφανες σταγόνες βροχής!

Ώσπου, κάπου εκεί ανάμεσα στις χιλιάδες μικρές στάλες που έπεφταν με ορμή πάνω σε ένα τζάμι, άκουσα ξανά, μετά από καιρό τον ήχο της φωνής σου. Γύρισα να σε βρω και είδα τη μορφή σου να σχηματίζεται μέσα από αστραπές που έσκιζαν το μαύρο του ουρανού-μια δυνατή λάμψη στο γκρίζο σκηνικό που επικρατούσε-μα κράτησε μονάχα λίγα δεύτερα και χάθηκε ξανά μέσ'το σκοτάδι... Τόσο μακριά και τόσο κοντά μου ήσουν πάντα!

Τώρα σε παρατηρώ από πολύ μακριά...Σε προσέχω και σε φροντίζω χωρίς καν να σε αγγίζω! Με νιώθεις άραγε; Εγώ κοιμάμαι και ξυπνάω με τη θύμηση σου...Αναπνέω τον αέρα σου, κοιτάω τον κόσμο σου και αγκαλιάζω τα "θέλω" σου...Αργά το βράδυ παραμερίζω τους φόβους και τις ανησυχίες σου, για να ταξιδεύει η ψυχή σου σε αγγελικά πλασμένους παραδείσους! Πιστεύω στα όνειρα σου και ας μην είμαι κομμάτι από αυτά...Σαν να μην άλλαξες-σαν να μην άλλαξα-σαν να είναι όλα ίδια! Είμαι ένας απλός κομπάρσος στη ζωή σου αλλά ο κόσμος μου αρχίζει και τελειώνει στα δικά σου μάτια! Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ αγαπημένε μου!

Ξέρεις, δεν υπάρχει τίποτα πιο σαγηνευτικό από τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Διάφορα φύλλα μπερδεμένα, ποικιλίες χώματος, χαλίκια, λουλούδια, όλα γίνονται ένα, ενώ παρασύρονται από χοντρές στάλες βροχής. Κάπως έτσι, θυμάμαι και τη μυρωδιά του δικού σου δέρματος, ήταν τόσο μεθυστική, άλλωστε.. Μπερδευόταν με τη δική μου μυρωδιά, έπαιρνε χρώμα από τις ανάσες μας, ζωή από τα φιλιά μας και ίδρωνε από τη φλόγα των κορμιών μας...Τώρα είμαι καταδικασμένη να ψάχνω τη δική σου μυρωδιά-το δικό σου κορμί και ανίκανη να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο από αυτό...Ήσουν ρε γαμώτο, το πιο σωστό μου λάθος...

Υπάρχουν φορές που σου φωνάζω ότι μετάνιωσα που σε άφησα να μπεις στη ζωή μου. Άλλες φορές σου φωνάζω ότι σε μισώ με όλη μου τη ψυχή και κλαίω με λυγμούς γιατί ξέρω, πως κάθε φορά που στο λέω το μόνο που καταφέρνω είναι να σε αγαπώ λίγο παραπάνω! Ευτυχώς δεν με ακούς...Μας χωρίζει αυτή η μπόρα, βλέπεις! Όμως δεν φοβάμαι! Ξέρω ότι έπειτα από μια μεγάλη καταιγίδα, εμφανίζεται ο μεγάλος-φωτεινός ήλιος. Ξέρω ότι μετά από έναν βαρύ χειμώνα, έρχεται η ανθισμένη άνοιξη. Μονάχα λυπάμαι για εμάς-που θα είμαστε χώρια...Ήθελα τόσο, βλέπεις, να με πάρεις από το χέρι και να μου δείξεις το ουράνιο τόξο της δικής μας ζωής-εκεί που δεν θα χρειαζόμουν αναμνήσεις για να ζω και θα είχε μόνο λιακάδες...

Η Αλέκα Νικόλα ζει και εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Αθήνα. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της κουβαλούσε μια πένα και έγραφε πάνω σε οτιδήποτε μπορούσε να γράφει! Όνειρό της να γράψει πολλά βιβλία που θα αγγίζουν και θα ταξιδεύουν τον αναγνώστη.