Εκατόν ογδόντα μοίρες. | Της Μαρίας Νικολαίδου

Δεν προλάβαινα να βγάλω διαβατήριο αλλά η πραγματκή δικαιολογία ήταν ότι  δεν μου περίσευαν τα χρήματα για τα παράβολα.  Δούλευα ήδη 6 χρόνια σ’ ένα από τα “μεγαλύτερα δίκτυα ΜΜΕ”όπως συνήθιζα να λέω ,  αλλά ο μισθός μου είχε συρρικνωθεί σχεδόν στο μισό, σταδιακά και τρομοκρατικά. “Αν είχα λεφτά θα ταξίδευα και θα σπούδαζα”αλλά δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό η ιδέα της μετοίκισης σε άλλη χώρα. Ψέμα. Φυσικά και μου πέρναγε από το μυαλό αλλά με τρομοκρατούσε. Δεν θα το έκανα ποτέ μόνη.  Η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, τα ζώα μου,η χώρα μου ήταν  και είναι το τρίπτυχο των “λογικών”επιχειρημάτων μου.

Στο Heathrowο ευγενικός υπάλληλος μου ζητά διαβατήριο και του δίνω την αστυνομική μου ταυτότητα εκμεταλευόμενη την Ευρωπαϊκή Ένωση και την συνθήκη του Σένγκεν.  Είχα και τη δημοσιογραφική μαζί στην περίπτωση που γινόταν καμιά στραβή.  Ο υπάλληλος με τωρά ευγενικά “τί είναι αυτό;”και του εξηγώ πως είναι η ταυτότητα μου η οποία στο πίσω μέρος αναγράφει τα στοιχεία μου σε λατινικούς χαρακτήρες. “Nogood” μου λέει αλλά με αφήνει να περάσω.

Αλώνισα σ’ ένα νέο για εμένα κομμάτι της βρετανικής επικράτειας για μία εβδομάδα ως “τουρίστα” με παρέα που τη γνωρίζει καλά λόγω της πολυετούς παραμονής εκεί.  Είδα συμπυκνωμένα highlightsδεν έψαξα τίποτα μόνη μου, δεν μίλησα σχεδόν καθόλου την επίσιμη γλώσσα της χώρας.  Τράβηξα πολλές φωτογραφίες, έριξα άφθονο περπάτημα, το ευχαριστήθηκα όσο δε φανταζόμουν.

Έτσι ξαφνικά μου ήρθαν και οι πρώτες σκέψεις.  “Ναι, θα μπορούσαμε να μείνουμε εδώ” σε πρώτο πληθυντικό και όχι ενικό.

Λίγους μήνες αργότερα, ένας χαζοκαυγάς με τον προϊστάμενο μου ήταν η αφορμή να φύγω  από τη δουλειά η οποία ήδη είχε αρχίσει να γίνεται δυσάρεστη  και ήταν πλέον κακοπληρωμένη λόγω της κρίσης και του φόβου μήπως συμβεί ... αυτό που τελικά έγινε.  Ήμουν τυχερή που απολύθηκα γιατί εξαγοράζω κάποιους λίγους μήνες  βιοπορισμού με το επίδομα ανεργίας.  Άλλους  πόρους ή βοήθεια δεν έχω και μέχρι στιγμής η δράση μου  είναι εθελοντική αφ ενός γιατί δεν είμαι ο τύπος του ανθρώπου που θα καθίσει με σταυρωμένα χέρια. Τα δύο και μοναδικά επαγγελματικά ραντεβού που έκανα την πρώτη κι όλας εβδομάδα μετά την απόλυση μου στέφθηκαν μάλλον με  αποτυχία. Θα είναι ειρωνικό αν πω ότι δεν θέλω να κάνω δουλειά που να μην με ευχαριστεί , την  εποχή που τα ποσοστά ανεργίας έχουν χτυπήσει κόκκινο αλλά έτσι ακριβώς νιώθω. [Θα έκανα ωστόσο ευχαρίστως μια δουλειά που δεν απαιτεί σκέψη και μελέτη αλλά θα μου άφηνε καθαρό μυαλό  και χρόνο να καταστρώσω  τα επόμενα σχέδια μου.]

Και τα καμπανάκια χτυπούν το ένα μετά το άλλο

Η κολλητή μου και διπλανή μου στο σχολείο, μια απίστευτη δυναμική γυναίκα και μητέρα τριών παιδιών αποφασίζει να αφήσει την καριέρα της σε μεγάλη εταιρία.  Δεν βρισκόμαστε συχνά ακόμα και τώρα που είμαστε κι οι δυο “άνεργες”αλλά η αγάπη που μας δένει είναι μεγάλη.   Ένας σπάνιος καφές και ένα περιεκτικό τηλεφώνημα μας ενημερώνει για τα βασικά highlightsτου πως και τί νιώθουμε.  Η αδερφή της έφυγε για Αγγλία, ο κολλητός μου φεύγει για Γερμανία, τα διαβατήρια των παιδιών είναι έτοιμα στην περίπτωση που χρειαστεί, άλλος φίλος μας βρίσκεται ήδη στη Σουηδία... Η τάση φυγής γιγαντώνεται μέσα μου σαν επιθυμία και ανάγκη, αλλά κυρίως σαν αποτέλεσμα απογοήτευσης: η σχέση μου με την χώρα που γεννήθηκα έχει τελματώσει και νιώθω έντονα το θράσσος της να θέλει να με εξοντώσει  μέσα από έναν ακατανόητο φαύλο κύκλο.  Πόσο περίφανη να νιώσω ως ελληνίδα πια;

Λέξεις για την καρτέλα: Απογοήτευση. Επιμονή.

Είναι το πρώτο στάδιο που το μόνο που επιτρέπει είναι η θέα σε αδιέξοδα και απαγορευτικά και θα προσπαθήσω να το εξηγήσω:

Έχω δουλειά δεν πληρώνομαι καλά, δεν έχω χρόνο και διάθεση να κάνω άλλα πράγματα που έχω στην λίστα του μυαλού μου. Δεν έχω δουλειά έχω χρόνο, έχω διάθεση ,δεν έχω χρήμα για να κάνω τα άλλα πράγματα που έχω στην λίστα του μυαλού μου.  Η τύχη  ή  το συστηματικό ψάξιμό μου αποδίδει. Βρίσκω τις άκρες και ξεκινώ, δεν είναι στο ρυθμό που επιθυμώ (απελπιστικά αργά ή χρονοβόρα) και κινδυνεύω να απογοητευτώ ακόμα περισσότερο.  “Θα το καταφέρω». Η κατάσταση επιμονής που θα με βγάζει σχεδόν πάντα ασπροπρόσωπη.  ΟΚ. Κανείς δεν μου το πούλησε για εύκολο. Αλλά για μισό λεπτό... δεν καταλαβαίνω το λόγο για τον οποίο θα πρέπει να δίνω τέτοιες μάχες κάθε φορά και μάλιστα μάχες οι οποίες αντί να με πάνε ένα βήμα παραπέρα, απλά διατηρούν με νύχια και με δόντια αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.

Ναι θα ήθελα να φύγω, όχι από έπαρση και σιχτίρι αλλά  από γόνιμο και υγιή εγωισμό. Θέλω να φύγω από ανάγκη για μια ζωή όπως θα έπρεπε να είναι:  αξιοπρεπής,  δημιουργική, αποδοτική. Ας γίνω αυτό που κοροΐδευα, προσωρινός νοσταλγός της πατρίδας που θα απολαμβάνω τα καλοκαίρια.

Facebook: Maria Nikolaidou

Έχω ένα μυαλό που στριφογυρίζει. Λατρεύω το παιχνίδι της ανακάλυψης και της αποτύπωσης που μπορεί να κρύβει ένα κλικ. Γεννάω ιδέες συνεχώς,  αυτοσαρκάζομαι ανελλιπώς, ονειρεύομαι αδιακόπως, μαθαίνω αδιαλείπτως, παίζω αδιάπαυστα, ενδιαφέρομαι αδιάπτωτα, χαμογελάω ακαταπαύστως, ξεχνάω αλλεπάλληλα,παθιάζομαι ανελέητα. 

Η εικόνα προφίλ είναι του http://lefterismavrogiannis.deviantart.com/gallery/