«Ένα εισιτήριο για…» | Της Γιώτας Μάρκου

Παράνοια, δράματα και έρωτες, και ξανά βαριέμαι… Μανίες καταδίωξης και λίγο από άλλη εποχή, όλα μαζί ένα άψογο ποτό. Τόσο δυνατό ώστε να μην ξεχνάς τη γεύση του. Τόσο δυνατό ώστε να σε ζαλίζει και να σε κάνει να μην νιώθεις τα χείλη σου. Μα ενώ σε αφυδατώνει, σε κάνει να ζεις πιο έντονα.

Μια φίλη μου είπε: «Είστε σα δορυφόροι, που γυρνάτε ο ένας γύρω από τον άλλον». Και είχε απόλυτο δίκιο. Ήμασταν επτά δορυφόροι που γυρνούσαμε γύρω από το ίδιο μέρος. Τρία –τέσσερα καράβια που κατευθυνόντουσαν προς ένα λιμάνι-το λιμάνι της καρδιάς μας. Πόσο μπορούν δυο μέρη να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους; Πού είναι; Πού να βρίσκεται; Ίσως να είναι νησί. Ίσως να έχει και Φάρο που στα σκαλιά του μπορεί να έχουν πέσει δάκρυα, το φως του να αντανακλά κάθε βράδυ στα χάλκινα τραπέζια, και εμείς πάντα εκεί.

Τα πόδια, μας πάνε αλλού, τα βλέμματα αρπάζονται και στέκονται εκεί. Οι φωνές δεν βγαίνουν και οι σκέψεις κάνουν εμφύλιο πόλεμο και το μόνο που τους διακόπτει…

-«Έλα πάρε το ποτήρι, γέμισε το, τσούγκρισε μαζί μας!»

-«Στην υγεία μας.» είπαν όλοι.

-«Χαρές Μόνο!»

 

 

Της Γιώτας Μάρκου