Η νοσταλγία της κλεψύδρας. | Της Έλενας Λεβογιάννη

Ανοιγόκλεισα τα συρτάρια του μυαλού μου αναζητώντας τη μορφή σου.

Mα o χρόνος είναι αμείλικτος. -Πετάγομαι το ίδιο συχνά- και μέσα στο σκοτάδι τα μάτια μου θόλωσαν, δεν μπόρεσα να βρεθώ στις εικόνες, παρά μόνο τις παρατήρησα. Κράτησα στα χείλη μου μια ανάσα σου. Αυτή της αρχής και του τέλους.

Εισπνοή-εκπνοή!

Όπως μια τζούρα θανατηφόρα. Μια ανάσα, η δίκη σου, που μόνο, έστω μια φορά ακόμα να με ανατρίχιαζε.

Περιπλανήθηκε η ψυχή μου σε δρόμους, σαν αερικό. Κι έβγαζε κραυγές και ούρλιαζε, ψάχνοντας το χαμένο της κομμάτι, γυρεύοντας τη φωνή σου, τη μοναδική μελωδία που θα την λύτρωνε. Μα κανείς δεν την άκουγε.

Σε δρόμους, σε πολλούς δρόμους, σε όλους τους δρόμους. Άλλοι περπατημένοι, άλλοι απροσπέλαστοι. Εκεί που στο διάβα σου θα μαγκώσει η φωνή μου, θα σπαρταρίσει το κορμάκι μου. Άνοιξα το μπουκαλάκι της μνήμης μου κι έριξα λίγο από τη μυρωδιά σου στο χώρο.

Προσπάθησα να ψεκάσω όσο λιγότερο μπορούσα, έτσι ώστε να μείνει κι άλλο ακόμα, έστω λίγο ακόμα. Μα ήταν κι αυτό σαν εσένα. Δεν έμεινε.

Η Έλενα Λεβογιάννη σπουδάζει θεολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ασχολείται με τον σύγχρονο χορό και το μπαλέτο. "Γράφω εδώ και 2 χρόνια γιατί με ηρεμεί, με χαλαρώνει και εκφράζω πολλά από το συναισθήματα μου."