Ο Μονόλογος μιας Φίλης… | Της Αλέκας Νικόλα

«Με πνίγει το άδικο μου», φωνάζει, και με κοιτάει με μια μελαγχολία. Κατάλαβα, ζόρικο βράδυ και αυτό, έτσι δεν είναι φίλη μου; «Θέλω να του πω ότι τον αγαπώ, ότι μου λείπει, να τον κοιτάξω κατάματα και να τον ρωτήσω γιατί; Γιατί ρε μπάσταρδε, γιατί μου έλεγες ότι με αγαπάς, γιατί σε πίστευα»;

«Θυμάσαι που μου είχες πει ότι κανείς δεν θα με αγαπήσει όπως εσύ; Δεν στα μάθανε καλά, μάτια μου.. Δεν είναι έτσι η αγάπη»!

«Τον αγαπώ», μου ψελλίζει ενώ κλαίει με λυγμούς… «Νιώθω σαν να μου ξεριζώνουν τη καρδιά, έχω μάθει να ανασαίνω και για τους δυο… Τώρα όμως δεν μου βγαίνει η ανάσα πια»!

«Φοβάμαι, δεν είναι καλά, το ξέρω», συνεχίζει… «Νομίζει ότι είναι μακριά και μπορεί να το κρύψει, τι κουτός που είναι, ακόμα να καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να τον βλέπω για να το καταλάβω; Τον νιώθω.. Κουβαλάω στο στήθος μου και τη δική του καρδιά, πλάι-πλάι μαζί με τη δική μου και πολλές φορές έχουν και οι δυο μαζί έναν χτύπο- έναν πολύ δυνατό χτύπο- προσπαθούν να ξεφύγουν από το κορμί μου.. Βλέπεις, ο δικός μας ο έρωτας δεν μπαίνει σε καλούπια»!

«Θέλω να τον πάρω μια αγκαλιά… Μου λείπει η μυρωδιά του, με καταλαβαίνεις; Όχι το άρωμα του, η μυρωδιά που είχε το κορμί του, που με έκανε να νιώθω γενναία και ασφαλής! Τώρα χωρίς αυτόν είμαι μια δειλή, φοβάμαι, που να πάρει ο διάολος και πιο πολύ από όλους φοβάμαι αυτόν».

«Ξέρω δεν μου αξίζει όλο αυτό, πρέπει να σηκωθώ και να παλέψω μόνη μου για μένα… Όμως δεν ξέρω το πώς! Συνήθισα να τον αγαπώ, να τον πονάω, να τον σκέφτομαι, αλλά πιο πολύ με στενοχωρεί που συνήθισα μακριά του, που συνήθισα να μου λείπει»…

«Πως γίναμε έτσι εμείς αστέρι μου; Πρόσεχε, είναι κακός ο κόσμος φως μου και εσύ πονάς εύκολα. Άσε με εμένα… Αφού είχα τη δύναμη να κάνω κομμάτια τη ψυχή μου για σένα, θα βρω τη δύναμη να την ξαναενώσω… Μόνο που φοβάμαι ότι αυτή τη φορά δεν θα είναι ίδια, θα είναι τσακισμένη και γδαρμένη, γιατί έτσι είναι η μεγάλες αγάπες, φουρτούνες που καταλήγουν σε μαύρους βυθούς»!

Η Αλέκα Νικόλα ζει και εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Αθήνα. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της κουβαλούσε μια πένα και έγραφε πάνω σε οτιδήποτε μπορούσε να γράφει! Όνειρό της να γράψει πολλά βιβλία που θα αγγίζουν και θα ταξιδεύουν τον αναγνώστη.