Ασύρματος κόσμος. | Του Spy Tro
Τσιγάρο, τασάκι, ξανά και ξανά, από post σε post μεταφερόμενα. Το βλέμμα ψηλά, κενό παρακαλάει να χαζέψει λίγο, να ξεχαστεί. Αλλά είναι πάντα τόσο δύσκολο.
Νομίζω ότι σήμερα θα κοιμηθώ. Ποστάρω με χρονική υστέρηση – δεν έχω internet σπίτι: γράφω τις συνηθισμένες ώρες (νύχτα), ποστάρω το πρωί.
Δε γαμιέται, σκέψη είναι, δε μπαγιατεύει.
Οι μέρες περνούν πάλι γρήγορα, οι ώρες δε λυπήθηκαν ποτέ και κανέναν.
Υπάρχουν μερικές στιγμές που σκέφτομαι γιατί συμβαίνει όλο αυτό, γιατί υπάρχουν αυτές οι γραμμές, γιατί υπάρχει αυτό το καδράρισμα στην επόμενη φωτογραφία, γιατί τα χέρια βυθίζονται στα πλήκτρα, γιατί η σκέψη κόβει βόλτες πέρα δώθε στο παράλληλο σύμπαν.
Γιατί μερικές φορές αρνούμαι το παρόν, γιατί όλο και περισσότερο αναζητώ εκείνη την εποχή που οι σκέψεις χτίζονταν πάνω σε μουσικές και ήταν τόσο ξεκάθαρες, οι στιγμές ήταν μόνο στιγμές χωρίς κανένα story πίσω.
Και έλεγες σχεδόν ότι δεν υπήρχαν φραγμοί, αυτή η έπαρση και μέθη της έναρξης ενός ταξιδιού. Τώρα με πατημένη την τρίτη δεκαετία όλα φαίνονται τόσο μπερδεμένα, τόσο θολά. Ζεις τη στιγμή όχι από ρομαντισμό – αλλά επειδή δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από αυτή, δε βλέπεις μπροστά. Μόνο γύρω και πίσω.
Παρακαλάς να χαζέψεις, να μείνεις πίσω, να σε αφήσει ο χρόνος από το χέρι, να ξαποστάσεις, να καπνίσεις ένα τσιγάρο, να θαυμάσεις τη θέα, να πάρεις ανάσα.
Αλλά όχι ! Τρέχει μπροστά αυτός, εσύ ξωπίσω λαχανιάζοντας με τις φλέβες να χτυπούν αλύπητα εκεί στο λαιμό και με μόνη αγωνία αυτή μιας ανάσας.
Και ονειρεύεσαι τη στιγμή που σαν παιδάκι θα κοιτάς από ένα ποτισμένο με σταγόνες της βροχής, παράθυρο αυτοκινήτου, τους ανθρώπους που τρέχουν να προλάβουν, να αναβαθμιστούν, να προαχθούν σε πιο εξειδικευμένο γρανάζι.
Ονειρεύεσαι τη στιγμή που θα πετάξεις όλη τη γνώση, όλους τους αποθηκευμένους τόμους και θα είναι όλα ένα λευκό χαρτί στο οποίο θα ξαναγράψεις την ιστορία. Όχι βαριά, όχι νοηματικά, όχι εμπειρικά. Αλλά με τη χαζομάρα και την αφέλεια μιας χαμένης νιότης.
Με τη χαζομάρα μιας μη εστιασμένης, θολής φωτογραφίας.
Με την αδεξιότητα μιας λάθος νότας στη σειρά των πλήκτρων.
Με την αφέλεια δυο κλειστών ματιών πριν από ένα φιλί.
Ε κάπου εκεί είσαι πραγματικά ελεύθερος ρε φίλε.
