Στιγμές, μα κάποτε τελειώνουν κι αυτές.. της Χριστίνας Καλογεροπούλου

Κάθομαι απέναντι από το πρόσωπό του και κοιτάζω τα κατάμαυρα σαν από κάρβουνο μάτια του. Κάποτε ήμουν γεμάτη με τόσα όνειρα για εμάς τους δύο. Από τόσες ελπίδες, που όμως αποδείχθηκαν φρούδες στο τέλος. Δεν μιλάω, παρά μόνο στέκομαι και τον κοιτάζω ασάλευτη. Κάποτε αυτό το πρόσωπο σήμαινε τον κόσμο ολόκληρο για εμένα. Κάποτε σε αυτό το βλέμμα μπορούσα να βυθίζομαι, να μην με νοιάζει τίποτα άλλο.

Ο κόσμος τριγύρω χανόταν και για εμένα υπήρχε μόνο εκείνος. Αυτή ήταν η αλήθεια μου..

Τώρα αυτή η αλήθεια όμως έχει αλλάξει. Έχει μεταστραφεί, έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της σε κάτι που δεν μοιάζει πια με τίποτα σαν αυτό που ήταν κάποτε. Τι τραγική συνειδητοποίηση. Μπροστά σε αυτές τις σκέψεις λυγίζει και ο πιο δυνατός, δακρύζει και ο πιο ανάλγητος. Οι ευκαιρίες χάνονται, όπως και οι στιγμές. Λυγίζει η ψυχή σαν αυτό γίνει αντιληπτό. Κι αν μέσα σου όμως πεθαίνεις, δεν μπορείς να δείξεις τίποτα. Ωφελεί να φανερωθεί η θλίψη για στιγμές που δεν μπορούν πλέον να κερδηθούν ξανά; Για μάχες που έχουν πια τελειώσει, δεν αξίζει να σηκώνεις το σπαθί σου ξανά. Ξυπνούν παλιά τραύματα, δίχως να υπάρχει καν αγώνας να παλέψεις..

Πρέπει λοιπόν απλά να χαμογελάσεις. Να ευχαριστήσεις δυνατά για όλα όσα έχεις περάσει. Και πρέπει να κοιτάζεις μπροστά, γιατί εάν τύχει και φευγαλέα ξεχαστείς και ρίξεις έστω μια ματιά πίσω σου, εάν τολμήσεις και χαθείς στις σκέψεις των περασμένων στιγμών, θα κυλήσεις σε ένα μονοπάτι αδιάβατο που δύσκολα μπορείς να βρεις το δρόμο του γυρισμού. 

Όμως, να, είναι που κάποια στιγμή δεν αντέχεις. Μαζεύονται όλα μέσα σου, φτάνουν στο χείλος και κάποτε ξεκινάνε να ξεχειλίζουν. Και τα δάκρυα δεν μπορούν να σταματήσουν να τρέχουν. Όσο και αν τα σκουπίζεις. Όσο και αν λες, πως δεν πειράζει, πως θα αλλάξουν μια μέρα τα πράγματα, πως υπάρχει ακόμα ελπίδα. Πόσο να αντέξει πια και αυτή η ελπίδα; Οι άνθρωποι έχουν μάθει να την καταχράζονται στο έπακρο. Είναι πιο εύκολο να συνεχίζουν να ελπίζουν από το να αποδεχτούν το τ έ λ ο ς. Αλλά εκεί φαίνεται η δύναμη που κρύβουν. Να μπορέσουν να το αποδεχτούν όταν αυτό τελειώσει. Όσο δύσκολο και αν είναι, όσο και αν πονάει. Η ελπίδα μπορεί να πεθαίνει τελευταία, μα πεθαίνει κι εκείνη στο τέλος. Έτσι δεν είναι; Πάντα όμως κάτι μένει. Μια γλυκιά επίγευση και η σοφία των τόσων στιγμών.

Όμως ίσως και να μην μπορούν όλοι να το καταλάβουν. Ίσως να μην μπορούν να κρατάνε μέσα τους όλα όσα νιώθουν. Ίσως να μην αντέχουν τον πόνο που επιφέρει ο χωρισμός του ενός χεριού που κρατάει σφιχτά το άλλο. Ίσως να λυγίσουν.

Οι άνθρωποι.. Τι παράξενα πλάσματα είναι αλήθεια. Κάνουν πάντοτε τα πράγματα που ξέρουν πως θα τους πληγώσουν στο τέλος. Και οι ερωτευμένοι.. Αφήνονται στη δίνη του αμείλικτου αυτού συναισθήματος κι ας ξέρουν πως τα βράδια το μαξιλάρι τους θα μουσκευτεί από τα δάκρυα των αναμνήσεων. Γιατί οι ανθρώπινες καρδιές δεν μπορούν να σταματήσουν μέσα σε μια στιγμή να νιώθουν. Θα ήταν όλα έτσι πιο εύκολα.

Μα αλήθεια, θα είχαν αξία;

Σιγά σιγά όλα θα αρχίσουν να ξεθωριάζουν και να παλιώνουν. Οι αναμνήσεις, τα αισθήματα, όλα... Όλα θα παραδοθούν απλόχερα στη λήθη. Θα μείνει μονάχα μια πολυκαιρισμένη θαμπή γεύση. Μια αλήθεια χαμένη στο διάβα τον ετών. Όλα τελειώνουν, καλά και κακά. Αυτή είναι η αλήθεια που γνωρίζω πλέον. Και μακάρι να μην την μάθαινα ποτέ.. Είναι μερικές φορές όμορφο να συνεχίζεις να ζεις στην πλάνη σου, δεν είναι;

Ένα δάκρυ θα χύσω ακόμα και θα σε αποχαιρετήσω. Γιατί με ένα βλέμμα  μπορείς να καταλάβεις. Δεν χρειάζεται να μιλήσω απλά να σε κοιτάξω και στο τέλος θα σε αφήσω..

Έτσι δεν γίνεται συνήθως στη ζωή;

 

 

Τη λένε Χριστίνα Καλογεροπούλου και γεννήθηκε ένα ανοιξιάτικο πρωινό του Μαΐου. Ζει τη ζωή της όσο πιο έντονα μπορεί. Εμπνέεται και ερωτεύεται τους ανθρώπους.

Φετίχ της η λογοτεχνία, η ελευθερία και το κόκκινο κρασί. Περι διαβάζει τα σοκάκια της Αθήνας και λατρεύει τη νύχτα. Δεν θέλει να την αγαπάνε πολύ, θέλει απλώς να την αγαπάνε.