Και ύστερα πέρασε ο καιρός και η ιστορία...της Κωνσταντίνας Τσαμπουράκη- Κραουνάκη
Να’μαι λοιπόν ξανά μπροστά σε αυτό το κάτι που κάποιοι αποφάσισαν να το ονομάσουν «γραφειο»..
Δεν ξέρω ..εγώ θέλω να του δώσω ένα άλλο όνομα..η λέξη γραφείο δε μου ταιριάζει . Είναι πολύ σοβαρή λέξη..απαιτεί φακέλους,σημειώσεις, ημερολόγια, πλακέτες , σφραγίδες και σίγουρα μια τακτοποιημένη μολυβοθήκη. Από αυτές τις καταπληκτικές μολυβοθήκες ξέρεις, που μπορούν ακομη να σου ψησουν και καφε. Καλά όχι καφέ, αλλά σιγουρα ενα ρολόι-ξυπνητήρι ενσωματωμένο θα το έχουν. Ε λοιπόν η λέξη γραφείο σιγουρα δεν ταιρίαζει σε αυτό που έχω μπροστά μου αυτήν τη στιγμή.! Δε λέω..τη μολυβοθήκη του την έχει..από αυτές τις παλιές , τις κλασικές.. ξέρεις ..τις κούπες του καφέ..! Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο ήταν το αρχικό της χρώμα ομως..σιγουρα το χρωματάκι που έχει τωρα μου αρέσει πολύ περισσότερο. Η αλήθεια είναι πως τότε που προσπαθούσα να βάλω τη ζωή μου σε τάξη τη χρησιμοποιησα σωστα. Ξέρεις..ειχε μέσα τα μολύβια, τα στιλο, τους χάρακες και κάτι πολύχρωμες γομίτσες που κάθε φορά που ηθελα να τις βρω έπρεπε να αδειάσω πρώτα όλο το περιεχόμενο. Μετα όμως εγιναν της μόδας οι υπολογιστές και όλα αυτά πεταχτηκαν σε κάποιο συρτάρι..δε λέω..είμαι δεμένη μαζί τους..απλά ξέρεις, τα χρησιμοποιώ λιγότερο. Ξεμεινε λοιπόν η μολυβοθήκη-κούπα άδεια..αλλά όχι για πολύ..στη θέση της μπηκαν τα αγαπημένα μου πινέλα..και κάπως έτσι άλλαξε και το χρώμα της..
Σε αυτό λοιπόν που ο κόσμος ονόμασε γραφείο κ εγω αρνουμαι να το ονομάσω έτσι , έχω περάσει τις πιο μοναχικες μου στιγμες. Εκει ζωγραφίζω, εκει γράφω, εκεί διαβάζω, εκει χτυπιέμαι οταν δε μου έρχεται έμπνευση..μέχρι και ταινίες έκει βλέπω ..δεν είναι πολύ ρηχό λοιπόν να το ονομάσω απλά το «γραφείο μου « ;
Έχουν περάσει λοιπόν 2 ολόκληροι μήνες από την τελευταία φορά που αποφάσισα να γράψω. Ενθουσιασμένη τότε με το καινουριο μου χόμπι την κηπουρική είχα τόσα να διηγηθώ για τον αγαπημένο μου μπαλκονόκηπο. Αλλα πάει αυτά ..περάσαν! Με αυτή τη λευκή κόλλα στο Word έχει τρομάξει το μάτι μου! Εκει να στέκει ολόλευκη μπροστά μου να μου θυμίζει πως στην έμπνευση μπήκε νεκρά και εγώ ξέμεινα να κοιτάω το αμαξάκι να τσουλάει στην κατηφόρα. Γιατί περί κατηφόρας πρόκειται. Ούτε στις Πανελλήνιες τέτοιος τρόμος! Ψάχνω τα αρχεία στον υπολογιστή..η τελευταία ημερομηνία λέει 25 Απριλίου..σα να λέμε 2 μήνες πέρασαν από τότε και δεν το πήραμε χαμπάρι.Τι σα να λέμε δηλαδη..2 μήνες περάσαν ακριβώς και εγώ ούτε που το κατάλαβα. Αν αυτοί οι μήνες ήταν βιβλίο θα τους έβαζα τον τίτλο.."2 Μήνες ξεραίλα η ζωή μας". Αλλά έτσι είναι για εμάς που ζούμε στην Ελλάδα αυτές τις μέρες,για εμάς που αγαπήσαμε την Ελλάδα για τον ήλιο της, για τη θάλασσα της, για τα "ωπα" της και τα " στην υγειά μας" στα διάφορα κουτούκια της γειτονιάς και θα το πω ακόμη και αν έρχονται στιγμές που δεν το πιστεύω..την αγαπήσαμε ακόμη και για τους ανθρωπους της..! 2,3,5,10,20.. μήνες ξεραιλας η ζωή μας. Μηνες κατάθλιψης, μήνες αρρώστιας, απογοήτευσης..μια τεράστια κατηφόρα με όλους εμάς να αναρωτιόμαστε αν πράγματι υπάρχει πάτος σε όλο αυτο..και κάπου εκεί εγώ να ψάχνω τον χαμένο μου μπαλκονόκηπο. Γίνεται;;;;;;
Φυσικά και γίνεται! Γιατί μικρές στιγμές είναι η ευτυχία μας και εγώ τις στιγμές μου δεν πρόκειται να τις χαρίσω σε κανέναν. 2 μήνες κατρακύλας λοιπόν για να καταλάβω το πιο απλο..τις όμορφες στιγμές μας τις φτιάχνουμε αγαπημένε μου..ναι πράγματι , τα χρήματα είναι ένα μέσο για την ευτυχία, αλλά δεν είναι η ευτυχία. Κανείς δεν μπορεί να στη στερήσει, παρά μόνο αν παραιτηθείς και του τη χαρίσεις. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να κατηγορήσουμε τους γύρω μας για τη δική μας δυστυχία...δε λέω, φυσικά και φταίνε..προσωπικά δε στήριξα ποτέ πολιτικές που μας έφτασαν ως εδω, δε χρησιμοποίησα ποτέ κάποιον γνωστό μου για να βρω μια δουλειά και ειναι πράγματι κρίμα και άδικο στην πιο παραγωγική στιγμή της ζωής μου να είμαι υποχρωμένη να κάθομαι μπροστα σε ένα pc και να τσεκάρω κάθε μια ώρα αν βγήκε κάποια καινούρια αγγελία για εργασία. Είναι πράγματι κρίμα να είμαι αναγκασμένη να εγκαταλείψω τα όνειρα μου για μια δουλειά που θα με έκανε ευτυχισμένη και θα είχα τόσα πολλά να προσφέρω σε αυτή και τις σπουδές που θα με οδηγούσαν σε αυτη τη δουλεια, απλά και μόνο γιατι πρεπει να βρω χρόνο να ψάξω για μια άλλη δουλεια με λιγότερα στάνταρ στην οποία τελικά δε θα με πάρουν ποτέ γιατι όσα χρόνια εγώ πάλευα να σπουδάσω, κάποιο αλλό παιδί πάλευε να ζήσει, αποκτώντας τελικά προυπηρεσία..κάτι που είναι απαράιτητο στις μέρες μας. Ασε που μεγάλωσα..είμαι 26 χρονών πλέον και ξεπέρασα το όριο των 25 που ζητάει ο εργοδότης για να πληρώνει λιγότερα. Ναι λοιπόν είμαι κ εγώ απο αυτά τα παιδιά που έφτασαν στα 26 για να νιώσουν πως μεγάλωσαν χωρίς να έχουν καταφέρει τίποτα. Είμαι 26 και βλέπω έναν απο τους μεγαλύτερους μου φόβους να υλοποιείται..στα 30 μου να ζω με τους γονείς μου, έχοντας εγκαταλείψει κάθε όνειρο για το μέλλον. Εχοντας πιάσει την πρώτη μου δουλειά στα 13 το να φτάσω 30 και το να μην μπορώ να πατήσω στα πόδια μου μου φαινόταν αστείο..και όμως ο εφιάλτης μου πλέον έχει πάρει σάρκα και οστά και εγώ έχω καθίσει σε μια καρέκλα (από αυτές του σκηνοθέτη για να μη χάσω τη βολή μου), να βλέπω το έργο της ζωή μου να παίζεται και εγώ να μη λαμβάνω μέρος. Πρωταγωνίστρια εγώ..σκηνοθέτης άλλος! Και κάπου εκεί ηρθαν οι τεράστιες κρίσεις κατάθλιψης, τα ψυχοσωματικά και τα γιατί σε μένα... μετά την κατρακύλα όμως έχω την απάντηση..
Συμβαινουν σε μένα γιατί εγώ φταίω..δε φταίω για την Ελλάδα, δεν έφερα εγώ την Ελλάδα εδώ..φταίω όμως για τη ζωη μου..φταίω γιατί επέλεξα τη θέση του θεατή..δε χρειάζεσαι τα χρήματα για να έχεις τον έλεγχο της ζωή σου φίλε μου. Δε χρειάζεσαι τα χρήματα για να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι..Αλλωστε τα δικά μου όνειρα ποτε δεν περιλάμβαναν τα χρήματα, ίσως μόνο κάποιες φιλοδοξίες μου..ίσως το να πάρω στον πατέρα μου την καλύτερη μηχανή που υπάρχει ή αν όχι την καλύτερη μια πολύ καλή γιατί εκείνος δεν είχε ποτέ χρηματα να την αγοράσει, να μην καταφέρω να το κάνω ποτέ..παρ'όλα αυτά αγκαλιάζοντας τον και χαμογελώντας του..ίσως και να καταφέρω να τον κάνω τον πιο ευτυχισμένο μπαμπά του κόσμου..ίσως τελικά αυτό είναι που έχει περισσότερη ανάγκη.
Πράγματι δε θα έχω ποτε ένα δίπατο σπίτι με πισίνα στα βόρεια προάστια και ένα εξοχικό σε κάποιο κοσμοπολίτικο νησί, αλλά αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ κάποιο από τα όνειρα μου..εγώ ένα μικρό φιτάκι ήθελα, μικρούλικο και τοσοδούλικο,πλημμυρισμένο με αγάπη και χρυσόσκονη και ένα μικρό κηπάκο για να μπορέσω να βάλω τα λουλούδια μου. Τελικά και αυτό δε θα καταφέρω να το έχω ποτέ, αλλά τα λουλουδάκια μου υπάρχουν! Ζουν! Και στην τελική υπάρχουν τόσα ξερά πάρκα σε αυτή την απαίσια πόλη..χώρος υπάρχει. Τι ήθελα πάντα ; Λιγη θάλασσα και να μπορώ να βλέπω τα αστέρια..και από παραλίες η χώρα μας πρόβλημα δεν έχει κανένα. Είναι τοσο όμορφες οι στιγμές που με αγαπημένους φιλους ξαπλώνεις στην παραλία..είναι τόσο ομορφο να χαζεύεις την αγριεμένη θάλασσα..και αυτό αγαπημένε λέγεται ευτυχία..αυτό δε θα στο στερήσει κάνεις.Και εγω είμαι ευτυχισμένη, γιατί δεν είμαι μόνη! Αγαπημένε φίλε είναι τοσο όμορφο να αγαπάς και να σε αγαπούν. Αν ολάκερος ο κοσμος ήταν μια αγκαλιά δε θα ήσουν ευτυχισμένος; Δεν είμαι ειρηνίστρια, δεν πιστεύω πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει μόνο με λουλούδια και αγκαλιές, αλλά πως θα αλλάξεις τον κόσμο αν δεν αλλάξεις πρώτα εσύ τον εαυτό σου;
Πολλά λέω σήμερα και μάλιστα έχω βγει και εκτός θέματος που μας έλεγαν στην εκθεση, αλλα έχω τόσο καιρό να γράψω και είναι πολλά τα πράγματα που θα ήθελα να έχω πει.. Ποτέ δεν είναι αργά αγαπημένε φίλε! 2 μήνες λοιπόν τώρα μέχρι και τα λουλούδια στο μπαλκόνι άρχισαν να πεθαίνουν..μα λογικό δεν είναι ? Αν εγώ ασχολούμαι μόνο με τα προβλήματα μου, αυτά ποιος θα τα βοηθήσει..και όμως η στιγμή που το μικρό γιασεμάκι του έβγαλε το πρώτο του ανθάκι, με έκανε τοσο ευτυχισμένη!! Όμως εγώ εγωιστικά είχα κρυφτεί πίσω απο τα προβλήματα μου, αλλά αυτά εκεί..σπαθιά να με στηρίξουν όταν όλα γύρω μου τα έβλεπα τόσο άσχημα..ένα μικρό ανθάκι και όμως άλλαξαν τόσα πολλά..
Ο καλύτερος τρόπος να σταματήσω αυτή την ακατάσχετη πολυλογία που με έπιασε είναι με τους παρακάτω στίχους του Ελύτη..μετά από αυτούς δεν υπάρχουν λόγια..
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα. Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη,
μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
