Το μπαλκόνι | Της Μαρίας Σεμερτζίδου
Ετοίμασε τον καφέ της, βγήκε στο μπαλκόνι.. «Να κοιτάς απέναντι και να βλέπεις νησία.. να απλώνεται η θάλασσα…» Απέραντη, να την κοιτά και να χάνεται.. Και όσο εκείνη χάνεται, τόσο εκείνος να έρχεται.. Δυο μάτια μαύρα και καθώς έρχονται, έκεινής να γεμίζουν δάκρυα.. Γεμάτο μπουκαμβίλιες το μπαλκόνι και δυο ματσάκια γιασεμιά και ένα τσιγάρο στο τασάκι.. εκεί.. να μην της επιτρέπει να της λείπει..Ενα φλυτζάνι δίπλα στο δικό της … « Και τι θα πει ανάμνηση ; Και ποιος μπορεί να ορίσει αν πονά η αγάπη; Ποιος είναι ικανός να καταλάβει ότι γνώρισε τον έρωτα της ζωής του; Και ο χαμός; Αυτόν ποιος τον ορίζει;» Και όλο τα δικά του μάτια να έρχονται και όλο τα δικά της να γεμίζουν εικόνες… Εικόνες υγρές.. Δικές τους εικόνες, αγάπης εικόνες και πόνου… ίσως στην αρχή.. ίσως και στο τέλος…. Αν ποτέ μπορεί να θεωρηθεί άξιος κανείς να ορίσει τέλος στην αγάπη..
Σε δυο μέρες μάζεψε τα ρούχα του, ποια θα κρατούσε.. ποια θα έδινε.. Της πήρε δυο μέρες, όχι για να αποφασίσει ή να ξεχωρίσει μα για να μπορέσει να δεχθεί ότι θα υπήρχε πια χώρος στην ντουλάπα της. Όχι, δεν το ήθελε… Τι να τα κάνει τόσα άδεια συρτάρια; Τόσες κρεμάστρες χωρίς το δικό του άρωμα… Κράτησε ένα ζευγάρι μανικετόκουμπα και το αγαπημένο του γαλάζιο πουκάμισο για τα αγόρια.. Γι΄αυτήν τη μπλουζα που φορούσε όταν τον γνωρισε και τα δερμάτινα γάντια του.. Τα είχε στη θέση που ήταν πάντα..δεν τα μετακίνησε..απλά τους έδωσε χώρο.. λίγες φωτογραφιές και το άρωμα του…
«Δε μπορεί να χωρέσει ο νους την απουσία.. δεν έχει μορφή. Εμείς προσπαθούμε απλά να κρατήσουμε την όψη .. Το ξεθωριασμά σου φοβαμαι αγάπη μου.. Πόσο μερος μπορεί να πιάσει ένα κορμί και πόσο άδειο χώρο μπορεί να αφήσει;; Σε ποιους μύθους εξαγνίζεται ο χαμός και ποιος μπορεί να τον απομυθοποίησει;; Nα μην έχω αίσθηση μακρυά σου και όταν έρθει η ώρα να αντέχουν τα μάτια μου να σε αντικρίσουν… Να συνεχίσω να πιστευώ και να ελπίζω.. Ξέρω πια πως δε θα μπορώ να μάθω να ζω όπως παλιά.. πριν σ’αγαπήσω…»
Σε ένα γράμμα έγραψε όσα δεν προλαβε να του πει.. δεν υπήρχε ελπίδα να το διαβάσει.. αλλα ίσως με έναν τρόπο να την ακούσει.. «Αγάπη μου αν είχα δυο λεπτα ακόμα μαζί σου, απλά θα καθόμουν στην αγκαλία σου.. θα σε κοιτούσα.. αυτο μονάχα.. να σε κοιτώ στα μάτια και να με ζεσταίνουν τα χέρια σου… και λίγο να σου γκρινιάζω.. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ θα μου λείψουν οι στιγμές που σου γκρίνιαζα και εσύ να με κοιτάς με σοβαρο σοβαρο ύφος και να κρυφογελάς… Δε θέλω πολύ.. δυο λεπτά μονάχα..» Έμεινε να κοιτά μια το χαρτί και μια τη φωτογραφία τους.. Στη ζωή μπορεις να προχωράς, να κοιτάς μπροστά, να χαμογέλας ακόμα και να ξεχνάς.. το θεμα είναι: αντέχεις ;;
Μαρία Σεμερτζίδου
