Sms | Tης Jazzmine

Φεύγεις, που πας;

Σε κάνω να παίρνεις τ’ αμάξι και να τρέχεις σαν παλαβός.. γιατί δεν το στρίβεις προς τα δω να με βρεις;

Γυρίζω σπίτι αργά, πετάω τα ψηλοτάκουνα κάτω απ’ το τραπέζι ανοίγω το laptop ανάβω το θερμοσίφωνο.

Βγαίνω απ’ το ντούζ τσεκάρω τα mail.

Ανοίγω ένα δικό σου:

«Πνίγομαι, δεν ξέρω.. ίσως φταίει η απόσταση, κάθομαι στο περβάζι της τεράστιας τζαμαρίας του δωματίου έχοντας από κάτω θέα όλο τον κόλπο και δεξιά τον Singapore Flyer. Σου μιλάω συνέχεια... σου μιλάω συνέχεια... μ’ ακούς Il mio pesce rosso?? »

 

Δεν έχω δει κανέναν να αγωνίζεται τόσο σκληρά για να με χάσει και πίστεψε με όταν στο λέω ότι θα τα καταφέρεις.

 

sms απ’ τον Σ:

«Μου λείπει η αύρα σου. Μέτρια μουσική. Αρκετός κόσμος. Όνειρα γλυκά.»

 

Σωριάζομαι στον καναπέ κλείνω τα μάτια, ξεμπερδεύω μηχανικά τα μαλλιά μου.

Αναγνωρίζω ότι είναι το μόνο που μπορώ να ξεμπερδέψω @ the moment.

 

Έπρεπε να είμαι εκεί μαζί σου –

Έπρεπε να είσαι εδώ μαζί μου –

δεν καταλαβαίνεις ότι όσο τρέχεις προς την αντίθετη κατεύθυνση ρισκάρεις στην επιστροφή να μη με βρεις εδώ;;

Είναι παλικαριά αυτή που σε πιάνει και μας παίζεις στο μπαρμπούτι κάθε φορά;

Έχω τόσα mail και sms απ’ όλο τον κόσμο, περισσότερα απ’ όσα χρειάζομαι – δε θέλω ρε φίλε να σου λείπω, θέλω να γυρίσεις.

Και να αφήσεις το φόβο σου πίσω κατά προτίμηση, τον βαρέθηκα.

Αν εσύ βαρέθηκες να φοβάσαι, φαντάσου εγώ.

Φαντάσου εγώ.

Και μαζί με το φόβο σου βαρέθηκα κι εσένα.

Ορίστε το είπα.

 

Ωραία σήμερα δεν πήγα να τον βρω.

Αληθεύει.

Όμως πρόσεξε με, ήθελα.

Και τον σκέφτομαι.

 

Δικό σου έργο είναι μην παραπονεθείς.

Για εκείνον δουλεύεις τόσους μήνες τώρα.

 

Τα μαλλιά μου στέγνωσαν.. τα mail σου έρχονται βροχή.

Κάποτε ρουφούσα τα λόγια σου, το έκανα, το θυμάμαι,

τώρα κουράζομαι, με κούρασες, το κάψες.

Είμαι σίγουρη ότι κάπου κάποια περιμένει απ τον Σ. ένα μήνυμα, μια σκέψη, όπως κι ο Δ. περιμένει από μένα και η Μ. από σένα κι εσύ από μένα την ώρα που εγώ στέλνω σε σένα για να μη στείλω στον Σ. κι όλο αυτό το τρελό γαϊτανάκι που πιάνει απ’ την Αθήνα μέχρι τη Σιγκαπούρη κι απ’ το Μιλάνο μέχρι το Ισραήλ είναι αυτό στο οποίο αξίζει να ποντάρεις ότι έχεις και δεν έχεις μέχρι να βγεις ταπί ή κερδισμένος.

 

Ή και τα δυο.

Ναι κατά κάποιο τρόπο γίνεται και τα δυο.

Αναλόγως ποια μεριά του νομίσματος κοιτάζεις.

 

 

just Jazzmine