Ας  γράψω με κόκκινο σήμερα... έτσι οι λέξεις θα στάξουν χρώμα... κόκκινο ,το χρώμα του πάθους ,της αλλαγής ή ακόμη και της επανάστασης..

Μεσημέριασε... μισώ τους αποχαιρετισμούς... μου δημιουργούν ένα ατέλειωτο σφίξιμο... δάκρυα, δάκρυα βροχή... Μα πως στο καλό τα καταφέρνω έτσι;

 Λες και μπουκώνομαι και για να μη σκάσω, τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι...

Δε μιλάμε ,επιλέγουμε να μη μιλάμε για όσα πονάνε..το κλάμα είναι λύση...μα ναι είναι φάρμακο αναλγητικό...

Θολώνει ο εγκέφαλος και  τσουπ  ξεπροβάλουν τα ζουμιά.. Θα προτιμούσαμε πολλές φορές να  τσιρίξουμε ,να χαθούμε για λίγο έστω απ" τη γη...

Αλλά πως ;τι θα σκεφτόντουσαν οι άλλοι για μας;

Μια μέρα θα ήθελα να ανέβω στην κορυφή ενός βουνού και να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη.. έτσι που να ακουστεί η φωνή μου μέχρι τα πέρατα του κόσμου... και να μ' ακούσουν κι άλλοι και να φωνάξουμε όλοι μαζί...

Ώσπου πια να απελευθερωθούμε... να κόψουμε τις αλυσίδες μας... να λύσουμε την σιωπή μας…

Η Μοσχούλα Σολάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας εθνολογίας με παράλληλες σπουδές στον τομέα της ψυχολογίας.

Ασχολείται από νεαρή ηλικία με το δημιουργικό γράψιμο και τη συγγραφή πεζών κειμένων.

Facebooκ : Solaki  Mosxoula