Βρίζω άρα Υπάρχω | Της Ιουλίας Βελισσαράτου

Η μεγάλη καταστροφή που θα προκαλέσει η οικονομική κρίση θα είναι κοινωνική. Όχι μόνο θα διαρρήξει ανεπανόρθωτα τον κοινωνικό ιστό καθώς ήδη αρχίζουν και αποκαλύπτονται οι χρόνιες παθογένειες της αλλά δεν είναι διόλου απίθανο να οδηγήσει και σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ πριν δεν είχε τόσο πολύ εξαρτηθεί η ανθρώπινη υπόσταση από το χρήμα. Το είμαι ότι καταναλώνω και ζω για να καταναλώνω έγινε η δεύτερη φύση μας για να μην πω πρώτη. Περιουσίες ολόκληρες ξόδευαν στον καλλωπισμό οι γυναίκες, ζωή για μεγιστάνες ζούσαν – ανεξήγητα- πολλοί άνδρες. Κανέναν όμως δεν πείραζε αυτή η κατάσταση. Κανέναν δεν ανησυχούσε. Κανείς δεν αναρωτήθηκε ή δεν προβληματίστηκε πως καταφέρναμε να ζούμε πάνω από τις δυνατότητες μας. Γιατί; Μα αφού περνούσαμε τέλεια. Κάναμε τη ζωή που ονειρευόμαστε. Ζωή που έμοιαζε σαν εκείνη των celebritiesστα εξώφυλλα των περιοδικών..Οι πολιτικοί ενίσχυσαν αυτή τη φούσκα της εφήμερης ευδαιμονίας για ψηφοθηρικούς λόγους. Και  όταν κάποιος τολμούσε να αντιδράσει τον εμπόδιζαν οι  καλοθελητές. Συνδικαλιστές, πολιτικοί και βολεμένοι πολίτες συντηρούσαν μία κατάσταση εφήμερη και επιφανειακή. Ο υπέρμετρος καταναλωτισμός άλλαξε και το χαρακτήρα των ανθρώπων.

Έγιναν εσωστρεφείς, ωχαδελφιστές. Απομονώθηκαν. Νόμιζαν ότι έγιναν μεγάλοι και τρανοί. Η φούσκα μεγάλωνε και μεγάλωνε..Και όπως συμβαίνει νομοτελειακά έσκασε..Και το ωστικό κύμα της έκρηξης παρέσυρε με τα ξερά και τα χλωρά. Και ανθρώπους που δεν έφταιξαν αλλά πλήρωσαν και πληρώνουν..

Και η αδικία που έφερε μαζί της η κρίση προκαλεί θυμό. Προκαλεί οργή και αγανάκτηση. Ο θυμός αλλοίωσε ακόμα περισσότερο το χαρακτήρα μας. Γίναμε λιγότεροι ανεκτικοί και απόλυτα επιθετικοί. Δεν υπάρχει μέρα που να μην υπάρχει ένταση ή κάποιος διαπληκτισμός στο δρόμο ή στο λεωφορείο. Βρίζουμε. Χειρονομούμε. Καταριόμαστε. Έχει χαθεί κάθε μέτρο.

Δεν ανεχόμαστε ούτε στιγμή οποιονδήποτε έχει μία άποψη διαφορετική έστω και αιρετική από το κοινώς αποδεκτό. Και δεν είναι ότι απλά δε συμφωνούμε  καθώς η διαφωνία σε έναν διάλογο είναι το εποικοδομητικό του κομμάτι. Θέση – αντίθεση – σύνθεση. Αλλά ότι τον καταριόμαστε. Να πάθει κακό. Όπως κάποιοι διαδηλωτές ευχήθηκαν να πάθει καρκίνο η Φώφη Γεννηματά. Ακατανόμαστες ήταν και οι κατάρες που δέχθηκε και η Λένα Διβάνη για το άκομψο και ομολογουμένως ατυχές σχόλιο της για το θάνατο του 19 χρονου επιβάτη τρόλει.

Η διατάραξη της ισορροπίας μας, της καθημερινότητας μας έχει διασαλεύσει και τον ψυχικό μας κόσμο. Αυτό μπορεί να γίνει ακόμα περισσότερο φανερό και μέσα στα κοινωνικά δίκτυα και ειδικά στο twitter που έχει δημιουργηθεί ένα άτυπο κίνημα υβριστών επί δικαίων και αδίκων με το κωδικό όνομα « Ψόφος..» …Εναντίον οποιουδήποτε και για οτιδήποτε..

Επιβεβαιώνοντας με κάθε τρόπο το σοφό λαϊκό ρητό « η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει»

Για να είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής και καθόλου μονόπλευρη το σπόρ « ποιος θα βρίσει καλύτερα και με ποιόν τρόπο» δεν είναι αποκλειστικά  ελληνικό.

Πριν από μερικές ημέρες έκανε αλγεινή εντύπωση η πρωτοφανής φωτογράφηση του επικεφαλής του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας, Πέερ Στάινμπρουκ, με μεσαίο δάχτυλο προτεταμένο προς επικριτές του, στο εξώφυλλο του περιοδικού Süddeutsche Zeitung..

Το χειρότερο από όλα ήταν ότι περισσότεροι από τους μισούς από τους 17 χιλιάδες πολίτες που ρωτήθηκαν  να κρίνουν τη στάση και τη χειρονομία του μεγαλύτερου αντιπάλου της καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ στις επερχόμενες εκλογές την επικρότησαν..

Αλλά και η Liberation πριν από αρκετούς μήνες είχε δημοσιεύσει στο εξώφυλλο υβριστικό σχόλιο εναντίον του κύριου LouisVuitton που ήθελε να μεταφέρει την έδρα του εκτός Γαλλίας λόγω της επαπειλούμενης σκληρής φορολογίας στους πλουσίους που είχε προαναγγείλει ο Φρανσουά Ολάντ με τον τίτλο « Σήκω και φύγε ηλίθιε πλούσιε»

Και φυσικά για να επιστρέψουμε στα δικά μας, τα πιο πρόσφατα, η απαράδεκτη προτροπή αρχηγού κόμματος προς τους πολίτες να λιντσάρουν το δήμαρχο Αριστοτέλη, Χρήστο Πάχτα..

Η απουσία πολιτικού πολιτισμού και η ένδεια επιχειρημάτων στον πολιτικό λόγο οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μία κοινωνική έκρηξη με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον δομικό ιστό της Ευρωπαϊκής κοινωνίας..

Επειδή πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι είναι καιρός όσοι παίζουν σκληρό παιχνίδι στην ευρωπαϊκή οικονομική σκακιέρα να αναλογιστούν ότι το μοναδικό πράγμα που μας χωρίζει από τη ζούγκλα είναι ο ιστός της κοινωνίας, ο οποίος αποδομείται σταδιακά αλλά σταθερά..

Πριν είναι πολύ αργά…

Της Ιουλίας Βελισσαράτου