Απλώς ταξιδεύω… | Της Βάσως Μυρογιάννη
…Και το τρένο σφύριξε! Οι ρόδες κύλησαν αργά πάνω στις τροχιές και το βλέμμα μου πλανήθηκε διερευνητικά στο σκόρπιο πλήθος που είχε κατακλύσει τον σταθμό. Όλοι μου ήταν άγνωστοι! Τους περιεργαζόμουν! Σιγά-σιγά έσβηναν οι μορφές τους από τα μάτια μου και το τοπίο χανόταν από μπροστά μου μέχρι που το διαδεχόταν ένα άλλο για να χαθεί και αυτό σε λίγο και να πάρει τη θέση του κάποιο άλλο… Και έτσι ταξίδευα ώρες πολλές χωρίς σταματημό, με φλου προορισμό, χωρίς πυξίδα, με πίστη όμως στο όνειρο!
Οι σταθμοί πολλοί… Άλλοι «αδιάφοροι», άλλοι πιο «ελκυστικοί» για «εξερεύνηση». Με «καλούσαν» κοντά τους! Ανταποκρινόμουν και έτσι η περιπλάνηση στα «άδυτά» τους άρχιζε… Τα μάτια δεν «χόρταιναν» να «φωτογραφίζουν» εικόνες, το μυαλό να επεξεργάζεται πληροφορίες, η καρδιά να «γεύεται» πρωτόγνωρα συναισθήματα, να χτυπά πιο δυνατά, ακολουθώντας έντονους ρυθμούς.
Εμπειρίες μοναδικές σε κάθε στάση, ένα «γαϊτανάκι» στιγμών που δημιουργούσαν αναμνήσεις που θα με ακολουθούσαν για πάντα… Η «επίσκεψη» άλλοτε ήταν σύντομη και ανούσια, άλλοτε κουραστική και απογοητευτική και άλλοτε τόσο απολαυστική που η μαγεία δεν είχε τέλος…
Για κάποιο περίεργο λόγο πάντα προλάβαινα να επιβιβαστώ στο τρένο προτού ηχήσει το προειδοποιητικό σφύριγμα της αναχώρησης… Πάντα ήμουν στη θέση μου την κατάλληλη ώρα! Πάντα ήθελα να συνεχίσω το ταξίδι, πάντα ήθελα να φτάσω στην επόμενη στάση, πάντα ήθελα να φτάσω πολύ μακριά!
Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές συνέχιζα… απλώς να ταξιδεύω! Το φόντο γύρω μου πολύχρωμο! Κανένας ήχος! Κανένας στίχος! Μονάχα χρώμα! Μονάχα σιωπή! Μια ηχηρή-σιωπή που το μισό αποκάλυπτε το μυστικό! Ποιο μυστικό; Δεν έψαξα! Δεν ψάχνω! Απλώς ταξιδεύω…
H Βάσω Μυρογιάννη αποφοίτησε από το Παιδαγωγικό τμήμα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με παράλληλες σπουδές δημοσιογραφίας στο Εργαστήρι Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης Αnt1. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της το γράψιμο για εκείνη είναι η "ζωγραφική" της!
Γράφει και ονειρεύεται...
Just A Dreamer!!!
