Σήμερα σε μια γρήγορη βόλτα στην παρέλαση, καθώς κοιτούσα αυτά τα πολύχρωμα μπαλόνια που βρίσκεις συνήθως σε πανηγύρια και εορταστικές εκδηλώσεις,(ξέρετε αυτά που τρελαινόμασταν όταν ήμασταν παιδιά και μαζί με μας τρελαινόντουσαν και οι δικοί μας) έκανα τον εξής συνειρμό…

Ας πούμε για παράδειγμα πως το μπαλόνι είναι το παιδί και ο σπάγκος που το κρατάει είναι οι γονείς του…. Όταν λοιπόν το παιδί μεγαλώσει και ενηλικιωθεί, ο σπάγκος αυτός πρέπει να κόβεται… και το εκάστοτε παιδί πρέπει ελεύθερο πλέον να κυνηγάει τα όνειρα του και τις επιθυμίες του… όπως το μπαλόνι που ταξιδεύει ανέμελα στον ουρανό…

Με προβληματίζει πολλές φορές το γεγονός του σπάγκου όταν αυτός δεν κόβεται στην ώρα του… Πολλοί άνθρωποι χάνουν το δρόμο τους, όντας εγκλωβισμένοι σ’ ένα χρυσό κλουβί, χαμένοι σε μια άλλη διάσταση… Αγνοώντας τι θέλουν οι ίδιοι πραγματικά  και διαρκώς φοβούμενοι, παραιτούνται απ’ την προσπάθεια ν ‘ ανακαλύψουν τον εαυτό τους και τα θέλω τους..

Τα παιδιά δεν είναι κτήμα κανενός… αλλά ελεύθερα ,αυτόβουλα και ανεξάρτητα όντα… Κανείς δεν μπορεί να ζει ευτυχισμένος σε κλουβί… Ακόμη και τα πουλάκια που κελαηδούν χαρμόσυνα στα κλουβάκια τους θα έδιναν  τα πάντα έστω και για μια ώρα ελευθερίας…

Δεν ωφελεί στ’ αλήθεια σε τίποτα να φέρνουμε στο κόσμο εξαρτώμενα άτομα, τα οποία θα προσκολλούνται με τη σειρά τους σε εξαρτώμενες σχέσεις με δυσμενείς και οδυνηρές συνέπειες γι’ αυτούς και τους γύρω τους…

Έχετε αναλογιστεί πόσα πολλά προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει η υπερπροστατευτικότα ;Η αποπνικτική αγάπη; Μήπως όταν βοηθάμε πολύ κάποιον φτάνουμε στο σημείο να τον αποδυναμώσουμε τελικά; Να το κάνουμε αδρανή και μαλθακό; Γιατί ν’ αγωνιστεί κάποιος αν τα έχει όλα έτοιμα; Για ποια όνειρα να παλέψει;

Ας φροντίσουμε όλοι εμείς να παραδώσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο ,παιδιά ελευθέρα που να βαδίζουν στον «κόσμο της αυτεξάρτησης» (δανειζόμενο από τίτλο βιβλίου του Μπουκάϊ), παιδιά  όχι αποβλακωμένα αλλά ,γεμάτα διαύγεια και οξυδέρκεια…

Παιδιά μαχητές των δικών τους ονείρων, των δικών του επιλογών… Παιδιά με τα δικά τους λάθη και τα δικά τους σωστά… Μα πάνω απ’ όλα παιδιά με αγάπη για κάθε τι έμψυχο και άψυχο υπάρχει σ’ αυτή τη γη…

Η Μοσχούλα Σολάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας εθνολογίας με παράλληλες σπουδές στον τομέα της ψυχολογίας.

Ασχολείται από νεαρή ηλικία με το δημιουργικό γράψιμο και τη συγγραφή πεζών κειμένων.

Facebooκ : Solaki  Mosxoula