Παράσταση για έναν... | Της Μαριάννας Φωτοπούλου

Εκεί που σβήνουν τα φώτα.

Εκεί που πέφτει η αυλαία.

Όταν κλείνουν οι πόρτες,

κι ο κόσμος φύγει,

κι έχεις μείνει μόνη κοιτάζοντας στον καθρέφτη το αψεγάδιαστο πρόσωπο σου,

το κομψό χτένισμα σου,

τα υπέροχα ρούχα σου.

Τίποτα από όσα βλέπεις δεν μπορούν να κάνουν την κυρτή γραμμή των χειλιών σου να σχηματίσουν έστω και ένα αχνό χαμόγελο,

τα μάτια σου πανέμορφα αλλά θαμπά.

Σε πληγώνει γιατί το ξέρεις όσο κι αν έχεις προσπαθήσει να το κρύψεις δεν μπορείς..

Αποφασίζεις να βγάλεις το προσωπείο πίσω από το οποίο έχεις κρυφτεί,

να αφήσεις να φανεί το πραγματικό εγώ σου,

η γύμνια σου..

Αρχίζεις με μανία να πασαλείφεις το πρόσωπο σου και τα χρώματα αλλοιώνονται και σε κάνουν να δείχνεις περίεργη..

Λύνεις τα μαλλιά σου νευρικά,

πέφτουν όλα πάνω στους ώμους σου.

Βγάζεις τα ρούχα σου και τα αφήνεις να πέσουν στο πάτωμα.

Το βλέμμα σου καρφωμένο στον καθρέφτη,

δεν το αντέχεις το θέαμα,

το πρόσωπο σου ωχρό..

Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να προσπαθείς τόσο πολύ να μην είσαι ο εαυτός σου..

Η Μαριάννα Φωτοπούλου, σπουδάζει στο Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το γράψιμο είναι το πάθος της "μέσα απο αυτό εκφράζομαι. Αν δεν έγραφα, δεν θα είχα τίποτα να πω".