Κλέφτες της Ευτυχίας. | Της Ναντίν Γκουρβέλου

Κρίσεις, Συγκρίσεις, Μεταμεσονύκτιες, Σκέψεις, Προβληματισμοί. Πανδαιμόνιο.

Περιγραφή της καθημερινής κατάστασης που βρίσκεται το μυαλό ενός έλλογου όντος, ή πιο απλά ενός ανθρώπου. Είναι μαγεία, πράγματι, που έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε όλα τα παραπάνω αλλά.. Αλήθεια, τι γίνεται, όμως, όταν τα παρακάνουμε; Χάνουμε το μέτρο, μπαίνουμε άθελα μας σε μια διαδικασία τόσο ψυχοφθόρα όσο και άσκοπη.

Ποιο το νόημα σε όλα αυτά;! Γνωρίζουμε άπειρους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ο καθένας τους έχει διαφορετικά βιώματα, εμπειρίες, επιτυχίες και αποτυχίες και βάσει αυτών έχει πλάσει το χαρακτήρα του και όσα στοιχεία του αφήνει εκτεθειμένα, είναι όσα εκείνος, εκούσια ή ακούσια, επιλέγει να εκτεθούν.

Τόσες σχέσεις.. Φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές ή απλά ανθρώπινες.. Αυτή η εμπειρία που μας προσφέρουν μοιραία μας οδηγεί στη διαδικασία της σύγκρισης αυτών των ανθρώπων μεταξύ τους. Πόσο λάθος!

Η σύγκριση είναι ένας από τους κλέφτες της ευτυχίας. Φέρνει σύννεφα στο καθαρό μας τοπίο και τα σύννεφα αυτά μετατρέπονται σε αρνητικές σκέψεις, το καθαρό τοπίο σκοτεινιάζει και αργά ή γρήγορα θα πιάσουν και οι πρώτες μπόρες. Γιατί να ανοίξουμε, λοιπόν, την ομπρέλα μας για να προστατευτούμε από τη βροχή και να μην απολαύσουμε τον ξάστερο ουρανό που θα μπορούσαμε να χαιρόμαστε;

Σε μια εποχή που οι δυσκολίες έρχονται η μια μετά την άλλη, που ψάχνουμε το χαμένο χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων και τη λάμψη της χαράς στα μάτια τους, -αυτή η χαρά που κάνει τον καθένα να μοιάζει τόσο όμορφος και μαγικός- το δυνατό τους γέλιο στους δρόμους, τον απολωλότα αυθορμητισμό τους, την ευγένεια και την καλοσύνη στις πράξεις τους, εμείς οι τυχεροί που ζούμε κάτι που μας προκαλεί το πολυπόθητο σκίρτημα στην καρδιά και μας κάνει να βλέπουμε και όχι απλά να κοιτάζουμε τις ομορφιές τριγύρω μας, μας κάνει ξανά να ζούμε (!), αυτό το «φωτεινό» κάτι, θα το κάνουμε γκρίζο πριν την ώρα του;

Σε κάθε σχέση θα ζήσουμε και τις βροχές.. Το θέμα είναι να τις ζούμε, είτε μπορούμε να τις ξεπεράσουμε είτε όχι, αφού έχουμε χορτάσει τις ηλιόλουστες μέρες.. Σα μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, σαν τη λογική εναλλαγή των εποχών.

Οι σχέσεις δεν έχουν κανόνες.. παρά μόνο έναν : Όταν αγαπάμε ή νοιαζόμαστε κάποιον ή όταν έστω υπάρχει περίπτωση να το αισθανθούμε αυτό μελλοντικά , δεν πρέπει ποτέ να τον αφήσουμε να νιώσει μόνος ,ειδικά, όταν είμαστε δίπλα του. Το γκρίζο τέρας των δεύτερων σκέψεων και των συγκρίσεων θα καραδοκεί και είναι υποχρέωση μας να το απομακρύνουμε. Εκτός αν νιώσουμε αδύναμοι και επιλέξουμε να του κάνουμε χώρο δίπλα μας .. Αυτό ,όμως, θα ζητήσει τροφή: την υπερανάλυση των σκέψεων μας , στη συνέχεια, μεγαλώνοντας, θα ζητήσει και άλλο χώρο και εμείς ,δεμένοι πλέον μαζί του και ανίκανοι να το διώξουμε θα απομακρυνθούμε από τη μαγεία που έχουν τα απλά & αυθόρμητα πράγματα στη ζωή μας. Τέλος, θα ζητήσει και άλλο χρόνο και εμείς νομίζοντας πια ότι αυτό που ζούμε είναι μονόδρομος, θα στερήσουμε από τους γύρω μας το δικαίωμα που έχουν να μας δείξουν τι είναι (το οποίο απαιτεί χρόνο), αφού θα θεωρούμε ότι το τέρας που μεγαλώσαμε είναι αρκετά σοφό για να μας ομολογήσει όλα όσα είναι ο άνθρωπος απεναντί μας.

Σας φύλαξα για το τέλος το πιο σημαντικό: Η ζωή είναι πολύ μικρή για να επιλέγουμε να την κάνουμε δύσκολη και μονόχρωμη, ενώ μπορούμε να τη χρωματίσουμε με όποιο χρώμα μας αρέσει.. Τι και αν μερικοί από εμάς δεν είναι ταλαντούχοι στη ζωγραφική; Θα ζωγραφίσουμε μαζί με το συνοδοιπόρο μας και θα καλυφθούν έτσι οι ατέλειες του έργου μας.

 

Η Ναντίν Γκουρβέλου είναι φοιτήτρια της Γαλλικής Φιλολογίας, του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Μιλάει πολύ & γράφει ακόμα πιο πολύ. Έμπνευση μπορεί να αποτελέσει το καθετί: ένα τραγούδι, ένα χαμόγελο, ένα κλάμα, μια αποτυχία, μια αγκαλιά οτιδήποτε αγγίζει την ψυχή και φυσικά ο Έρωτας. Για εκείνη δεν υπάρχουν 2 πράγματα: μετριότητα & αδράνεια.