Άνθρωποι… Φωτεινοί σηματοδότες…

Αστείρευτες πηγές ενέργειας, δύναμης και γνώσης…

Δάσκαλοι της υπομονής..

Τους συναντάς παντού… άλλοτε δίπλα σου και άλλοτε ακόμη και στα πιο περίεργα και αφανή σημεία σαν απομηχανείς θεούς…

Στις μέρες που συννεφιάζει και βρέχει μέσα σου…

Στις ακεφιές σου…

Στα κάτω σου…

Εκεί που λες ουφ δε μπορώ, ουφ δεν πάει άλλο, δεν αντέχω, θα την πηδήξω την μάντρα…

Λες και κάποια νεραΐδα ή κάποιο ξωτικό από μακρινό μέρος τους φέρνει ξαφνικά στο διάβα σου …

Και κάπου εκεί μ’ έναν τρόπο μαγικό όλα αλλάζουν…

Όλα μοιάζουν πιο γλυκά, πιο ανεκτικά, πιο ελπιδοφόρα…

Σε εμπνέουν… σε ταρακουνούν… σε γαληνεύουν…

Σαν φάροι στα σκοτάδια σου, σου φωτίζουν τον δρόμο σαν πλοίο που χάθηκε στη διαδρομή…

Κακά τα ψέματα όλοι χάνουμε κάποια στιγμή το δρόμο μας…

Έχουμε ανάγκη από φωτεινούς σηματοδότες στο πέρασμα μας σ’ αυτή τη ζωή…

Κάποιος να απλώσει για λίγο το χέρι του και να πιάσει το δικό μας…

Και μες στην παλάμη μας να κλείσει όλη του κόσμου την στοργή και τα κουράγια …

Να μας φωτίσει με την λάμψη του και ν’ ανασάνουμε μέσα απ’ την φιάλη οξυγόνου που μας προσφέρει…

Άλλες φορές πάλι μπορεί και εμείς οι ίδιοι να παίξουμε τον ρόλο του φωτεινού σηματοδότη για κάποιους…

Ας το κάνουμε με όλη μας την ψυχή λοιπόν…

Αξίζει να απλώνεις το χέρι σου στα σκοτάδια του άλλου!

Ποτέ δεν ξέρεις τι καλό μπορεί να προσφέρεις ακόμη και μ’ ένα σου χαμόγελο, μια ζεστή κουβέντα, έναν καλό σου λόγο….

Άνθρωποι είμαστε μωρέ ας μη το ξεχνάμε τόσο συχνά;

ΥΓ: Ας πω κι εγώ ένα ευχαριστώ στις δικές μου νεράιδες και στα δικά μου ξωτικά που συνάντησα κατά καιρούς στη ζωή μου στις μαύρες μέρες μου… Εκεί που ένιωθα πως το οξυγόνο λιγοστεύει…Όπου και να ‘στε λοιπόν κοντά και μακριά, γνωστοί και άγνωστοι, να ‘στε πάντα καλά….

Η Μοσχούλα Σολάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας εθνολογίας με παράλληλες σπουδές στον τομέα της ψυχολογίας.