Ουτοπία… | Της Μαριάννας Φωτοπούλου

Κάποιες μέρες που είναι μουντές,

κάποιες φορές που ο ουρανός δεν φωτίζεται από αστέρια,

κάποιες ώρες που δεν έχω την δύναμη να χαμογελάσω..

Ανατρέχω σ' εσένα

και χάνομαι σ ένα κόσμο αλλιώτικο,

σ' ένα κόσμο μαγικό..

Οπου ο ήλιος λάμπει,

όπου ο ουρανός φωτίζεται από αστέρια,

όπου το χαμόγελο δεν απαιτεί προσπάθεια,

όπου όλα είναι εντάξει

και εγώ θα αισθάνομαι ανάλαφρη..

Μονάχα εσύ μπορείς να με οδηγήσεις σ αυτό τον κόσμο τον μαγικό..

Ερχομαι να σε βρω

εκεί που αρχίζει το ουράνιο τόξο

ή

εκεί που τελειώνει δεν έχει σημασία,

εσύ θα είσαι εκεί ..

Εμφανίζεσαι πότε σαν μουσική,

πότε σαν τρυφερή στιγμή,

δίνοντας μου την ευκαιρία να δω, να ακούσω, να αγγίξω πράγματα όμορφα, ανθρώπινα, γλυκά, ονειρεμένα...

Χαρίζοντας μου ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα μαγείας..

Αλλες φορές μικρές και άλλες μεγάλες

μου αρκούν για να σηκωθώ, να προχωρώ, να δημιουργώ..

Το ελιξήριο μου όπως μου αρέσει να σε αποκαλώ..

Σε κάθε δύσκολη στιγμή είσαι εκεί

ντύνοντας την με μια υπέροχη αμφίεση

ώστε να μην ραγίσει η καρδιά μου από τις ασχήμιες της ζωής...

 

Η Μαριάννα Φωτοπούλου, σπουδάζει στο Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το γράψιμο είναι το πάθος της "μέσα απο αυτό εκφράζομαι. Αν δεν έγραφα, δεν θα είχα τίποτα να πω".