Φτάνει τόση υπομονή, φτάνει!!! | Της Μοσχούλας Σολάκη

Ήταν εκείνο το χαμογελαστό πρόσωπο που δεν άφηνε την θλίψη να ξεμακραίνει…

Ήξερε τόσο καλά να την κρύβει βλέπεις….

Χρόνια ολόκληρα, είχε εκπαιδευτεί γι’ αυτό…

Έμαθε να κάνει υπομονή, έμαθε να κρύβει την λύπη…

Να την χωνεύει , να την κάνει γαργάρα…

-Μη μιλάς! Μη λες πολλά! Μη δίνεις σημασία! Μην ανακατεύεσαι! Ας το να πάει στο καλό!

Κάνε υπομονή!

Ως πότε μου λες; Ως πότε!

Ως πότε θα αφήνεις τις πόρτες ανοιχτές να μπαίνουν μέσα σου, να αλωνίζουν, να αναστατώνουν, να ανακατεύουν το μυαλό σου και την σκέψη σου;

Και συ να μην κάνεις τίποτα γι’ αυτό…

Μοναχά να καταπίνεις… να πληγώνεσαι… να μαραζώνεις βουβή και άλαλη…

Γιατί σιωπάς; Γιατί ανέχεσαι τη μόλυνση τους;

Έχουν γίνει σωρός τα καταπιεσμένα συναισθήματα σαν τα άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη που περιμένουν κάποιος να τα ρίξει λίγο νερό, να τα ξεπλύνει, να τα ξεβρομίσει….

Μέρα με τη μέρα βιάζουν την ψυχή σου ,χωρίς ούτε καν να παραβιάσουν την πύλη της…

Αφού εσύ έχεις ξεκλείδωτα…

Ως πότε θα γίνεσαι χωματερή ν’ αδειάζει ο καθένας ότι άχρηστο έχει;

Σκουπίδια, απωθημένα, ανασφάλειες και φόβους….

Μίλα που να πάρει, μίλα!!!

Κάποια μέρα θα ξεράσεις την οργή σου… Θα γίνει θύελλα και θα θερίσει τους «Σωτήρες» σου, όλους αυτούς που ήθελαν το «καλό» σου, όλους αυτούς που πέταξαν πρώτοι τα αποφάγια τους στην ψυχή σου με λαιμαργία…

Φτάνει τόση υπομονή, φτάνει!!!

Βάλε όρια επιτέλους!

Πάρε το τιμόνι στα χέρια και πέταξε τη σαπίλα που γαντζώνεται πάνω σου…

Απαλλάξου απ’ τις τσούχτρες που σου ρουφούν το «είναι» και τη προσωπικότητα…

Μίλα να χαρείς… Απεγκλωβίσου…

Θυμήσου τα όνειρα με τα οποία ξεκίνησες και που έχεις καταλήξει….

Κάνε την ανατροπή, κάνε την αλλαγή που για χρόνια ψιθυρίζεις, μα ποτέ δε βρήκες τα κότσια να την φωνάξεις…

Ξεφορτώσου την σαβούρα που σε πνίγει, που σε κρατάει πισθάγκωνα δεμένη…

Ανέπνευσε το οξυγόνο που εσύ επιθυμείς και όχι εκείνο που οι άλλοι προσπαθούν να σου επιβάλλουν…

Και μην ξεχνάς πως κανείς δεν μπορεί να περάσει, κανείς δε μπορεί να εισβάλλει αν εσύ δεν του το επιτρέψεις….

Αν δεν του δώσεις χώρο και χρόνο να δράσει, να πληγώσει και να αρπάξει κομμάτια σου…

Στο χέρι σου είναι αν θα τους δώσεις τα κλειδιά να ανοίξουν ή θα φράξεις την είσοδο…