Τα αυτονόητα. | Της Εβίτας Δημητριάδη
Τα αυτονόητα… πόσο μεγάλη παγίδα…
Συνήθως πιστεύουμε ότι το δικό μας αυτονόητα, είναι αυτονόητο και για τον άλλο…
Πράγμα το οποίο όμως σπάνια συμβαίνει και ισχύει.
Έχουμε μεγαλώσει με διαφορετικές αρχές και διαφορετικές συνήθειες, άρα πως μπορεί να πιστεύουμε ότι μπορεί να συμβεί αυτό;
Παγιδευμένοι στον εγωισμό μας, εγκλωβισμένοι στο εγώ, φυλακισμένοι στις δικές μας επιθυμίες δεν ακούμε τον άνθρωπό μας, αγνοούμε τα σήματα που μας στέλνει και επαναπαυόμαστε στα υπονοούμενα που μόνο κακό μπορεί να κάνουν στην σχέση μας και να δημιουργήσουν ένα κενό, ένα χάσμα.
Βέβαια τα υπονοούμενα όταν τα χρησιμοποιείς σωστά μπορούν να φτιάξουν μια κατάσταση, συνήθως να ενισχύσουν ένα ερωτικό κλίμα. Τότε είναι που σκέφτεσαι όπως λένε «τα υπονοούμενα τα πιάνεις, με τα αυτονόητα έχεις ένα θέμα».
Και πώς να μην το έχεις αφού όπως λένε και οι ψυχολόγοι το δικό μου αυτονόητο δεν σημαίνει ότι ταυτόχρονα είναι αυτονόητο και για σένα…
Και εδώ κάνει την εμφάνιση του, το γνωστό σε όλους μας, «πρόβλημα επικοινωνίας», το οποίο το δημιουργούν τα αυτονόητα…
Έτσι σταματάς να μιλάς και να συζητάς γιατί κάποια πράγματα τα θεωρείς αυτονόητα και ο άλλος δεν μπορεί να τα καταλάβει και μένει μετέωρος να αναρωτιέται μα γιατί έχει αυτή την συμπεριφορά, τι έκανα;
Εκεί αρχίζουν τα υπονοούμενα…
Πετάς το ένα πίσω από το άλλο με μοναδική ελπίδα να ανάψει το πράσινο φως στο μυαλό του άλλου και να καταλάβει… Αλήθεια τι περιμένεις να καταλάβει;
Πώς να μπει μέσα στο δικό σου μυαλό και να κατανοήσει τι έχει τρυπώσει στην σκέψη σου;
Μεγάλη παγίδα λοιπόν τα αυτονόητα… και οι περισσότεροι από εμάς ενώ την έχουμε ακούσει, την έχουμε βιώσει, ίσως και να την ζούμε καθημερινά σε διάφορες καταστάσεις, την αγνοούμε, την ξεχνάμε και όποτε μας πιάνει ο εγωισμός σκάει στο μυαλό μας η χιλιοειπωμένη ερώτηση: Μα όλα πρέπει να τα λέω και να τα εξηγώ; Δεν μπορεί να το καταλάβει μόνος του; Δεν σκέφτεται;
Και η απάντηση μια, μοναδική και κατηγορηματική: «Όχι»
Κάνουμε περίπλοκες σκέψεις και η καθημερινότητα με τις ανάγκες της μας κάνει πιο κλειστούς και ιδιότροπους για αυτό πρέπει μόνοι μας να απλοποιήσουμε την ζωή μας. Να αφήσουμε τα αυτονόητα στην άκρη και να μιλάμε, να μιλάμε με τον άνθρωπό μας, να του εκφράζουμε τις ανάγκες μας και τα συναισθήματα μας χωρίς εγωισμούς και παιχνίδια, που το μόνο που μπορούν να δημιουργήσουν είναι κενό, ένα κενό που άλλοι το ονομάζουν «πρόβλημα επικοινωνίας» και άλλοι «ασυμφωνία χαρακτήρων»...
Της Εβίτας Δημητριάδη
