Αποχαιρετιστήριο. | Tης Άννας Τομαρά

Και όταν αναλογίζομαι την ζωή μου, όταν κάνω ταξιδιάρικες αναδρομές στα μονοπάτια του παρελθόντος πάντα σε βρίσκω κάπου εκεί να περιπλανιέσαι με το ζωηρό σου βλέμμα και να καυχιέσαι για το οτιδήποτε.

Γνωρίζω καλά ότι θα σαι πάντα κομμάτι μου, πως έχεις ριζώσει στην καρδιά μου. Πως έχεις φυτρώσει μέσα μου και δεν λες να εξαφανίσεις τα ίχνη σου.

Παραφέρομαι. Θυμώνω. Τρέφω τον εγωισμό μου. Και ύστερα ανακαλύπτω πως δεν έχει κανένα νόημα.

Χαμογελάω με μάτια βουτηγμένα στη θλίψη γιατί ξέρω πως όλα είναι μάταια..

Πως πάντοτε θα είναι.

Γιατί όταν προσπαθείς για μας θέλω να ξέρω πως το κάνεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, γιατί σου δημιουργείται η ακατανίκητη ανάγκη.

Μόνο έτσι αξίζει. Μόνο έτσι το μπορώ.

Φύγε. Κάντο όσο ακόμα είναι νωρίς.

Και μην γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω…

Μην παίζεις με αναμμένα κάρβουνα αν δεν αντέχεις την φωτιά να φλέγεται.

Θα σε σκέφτομαι.

Θα ξεπηδά η σκέψη σου γοργά και ανεπαίσθητα όπως και εσύ…

Και αν…

Αν ποτέ γυρίσεις... φρόντισε να είναι για καλό!

Η Άννα Τομαρά είναι φοιτήτρια στο τμήμα βιβλιοθηκονομίας και συστημάτων πληροφόρησης. Από μικρή ηλικία της άρεσε να αποτυπώνεί σκέψεις και συναισθήματα στο χαρτί.

Facebook: anna tomara