Μια και τέλος… | Του Κωνσταντίνου Περάκη

Αρκεί. Δεν χρειάζεται να πέσεις πολλές φορές για να καταλάβεις πως δεν πρέπει να τρέχεις στην κατηφόρα. Δεν χρειάζεται να γεμίσεις τα πόδια και τα χέρια σου με σημάδια για να το μάθεις. Όση ανάγκη και να έχεις να το κάνεις, πρέπει να μάθεις να το τιθασεύεις . Πρέπει να μάθεις να πειθαρχείς τα πάθη σου, για να υπάρχεις ύστερα εσύ ο ίδιος. Αλλιώς ζουν αυτά και συ νεκρώνεις.

Έτσι και στον έρωτα. Μια φορά συμβαίνει. Αν τα καταφέρεις έχει καλώς. Αν όχι όμως μην κυνηγάς καινούργιες πληγές. Και μην παραμυθιάζεσαι πως δεν είναι πάντα έτσι. Έτσι είναι. Γιατί ο έρωτας είναι σαν τον άνθρωπο γεννήθηκε για να πεθάνει. Μαθηματικά απλά. Η μήπως Βιολογία; Ότι και αν είναι, όπου και αν υπάρχει και για όσους ακόμα συνεχίζουν να πιστεύουν σ’ αυτό δεν αλλάζουν πολλά στην σύσταση και την σύνθεση του. Αέρας, νέφαλο που σε παίρνει, σε σηκώνει, σου κρύβει για λίγο την αλήθεια μιας σκληρής πραγματικότητας και σε χρόνο μηδέν κοιτάς τον κόσμο από πολύ ψηλά. Καλό δεν λέω, αλλά κάποια στιγμή τα σύννεφα διαλύονται και μετά «ουδέν κρυπτόν υπο τον Ήλιο».  Μετά βλέπεις όλα εκείνα που για καιρό σου έκρυβε το σύννεφο. Είναι αργά όμως. Και κάπου εδώ το ταξίδι τελείωσε. Αποβίβαση και συνεχίζουμε. Ένας από τους δύο πέφτει απότομα.  Και οι δύο ποτέ! Ποτέ όμως!  Πάντα υπάρχει αυτός ο ένας που θέλει να κατέβει. Βαρέθηκε! Και δεν υπάρχει γυρισμός ούτε και μεταμέλεια. Το φρένο είναι πάντα λελογισμένη ενέργεια, το γκάζι ποτέ! Αυτός λοιπόν που το πατάει έχει πλήρη επίγνωση.

Στο φρένο χωράει ένα μόνο πόδι. Και στο γκάζι το ίδιο. 

Ταξίδεψες όμως! Σε όλους συμβαίνει. Το θέμα είναι πως όταν προσγειώνεσαι απότομα, όταν την γλυτώνεις κυριολεκτικά στο παρά ένα, μην προκαλείς την τύχη σου ξανά.

Για εκείνους που παραμένουν πιστοί, ο έρωτας λένε είναι ζωή.  Όπως όμως λέει και ο ποιητής «δεύτερη ζωή δεν έχει». Ό,τι πρόλαβες την πρώτη φορά. Εσύ τουλάχιστον που πατούσες το γκάζι, γιατί για εκείνη που ελέγχει το φρένο τα πράγματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Κρατάει κάτι για μετά. Ξέρει πως δεν είναι αυτό το ταξίδι αλλά ένα μάθημα.  Μια προσομοίωση για την πραγματική κούρσα, την μεγάλη. Μην προσπαθείς, δεν θα το δείς, δεν θα το καταλάβεις! Και να το καταλάβεις όμως μάταια! Από τόσο ψηλά δεν ελέγχεις την πτώση. Πολύ απλά δεν ελέγχεις εσύ τα φρένα.

Και ύστερα… Με τόσες πληγές συνεχίζεις. Πρέπει να συνεχίσεις. Μην ξαναμπείς όμως εκεί μέσα. Δεν υπάρχει λόγος. Η μόνη γοητεία στο ταξίδι αυτό είναι να τρέχεις! Αν είναι να μπεις και να φρενάρεις συνεχώς κατέβα. Υπάρχουν τόσοι άλλοι δρόμοι που περιμένουν να τους τρέξεις. Ένας από αυτούς είναι και ο έρωτας. Μην κάνεις ξανά το λάθος, δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως την πρώτη σου φορά! Μετά συμβιβάζεσαι, ταξιδεύεις απλά για να πεις ότι έφτασες , οτί δεν έχασες. Δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός. Σκοπός στην ζωή είναι να είσαι πρώτος, ποτέ κομπάρσος . Οι κομπάρσοι είναι αναλλώσιμοι, βουβοί. Υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι. Στην ταινία όμως της ζωή σου πρέπει να επιλέξεις. Γκάζι η φρένο; 

Όσο για το έτερον ήμισυ. Ξέχνα το! Δεν υπάρχει γυρισμός, το είπαμε. Τρέχει σε άλλη κούρσα φτιάχνει άλλες εικόνες, σχεδόν δεν σε θυμάται. Τι να θυμάσαι από ένα ταξίδι γεμάτο επιφυλάξεις; Όσο και αν προσπάθησες δεν ήταν αρκετό. Άλλο πετάλι το ένα, άλλο το άλλο. Μην χαραμίσεις όμως την ζωή σου ψάχνοντας κάποιον να θέλει να τρέξει όπως εσύ. Ίσως δεν το βρεις ποτέ!

Α και κάτι τελευταίο! Εσύ δεν ξεχνάς. Εσύ έτρεξες. Όσο το έζησες το έζησες! Απλά θα μάθεις να ζεις με τις πληγές σου. Αυτές θα σου θυμίζουν το ταξίδι, αυτές θα σε προστατεύσουν μη τυχόν και… πέσεις ξανά! Μια φορά ταξιδεύεις! Δεν έχει δεύτερη, Δεν είχε ποτέ…

Ο Κωνσταντίνος Περάκης κατάγεται από το Ηράκλειο Κρήτης, σπούδασε Πολιτική Επιστήμη και Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και απασχολείται ως δόκιμος ερευνητής στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων.