Συμβιβασμός | Της Εβίτας Δημητριάδη

Από μικρή και μόνο στο άκουσμα της λέξης «συμβιβασμός» με έπιανε κάτι σαν αλλεργία.

Στην συνέχεια είδα ότι πολλές φορές θα αναγκαζόμουν να κάνω διαφόρων ειδών συμβιβασμούς στην ζωής μου μιας και τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι όπως τα περιμένουμε και τα ονειρευόμαστε.

Μεγαλώνοντας αποφάσισα να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερους συμβιβασμούς, να παλεύω δηλαδή και να διεκδικώ τα θέλω μου, τα όνειρα μου, ακέραια έτσι όπως τα φαντάστηκα.

Το μεγάλο θέμα με τους συμβιβασμούς το αντιμετωπίζουμε όμως στις σχέσεις μας, στις σχέσεις μας με τους φίλους μας, με την οικογένεια μας, με τους συναδέλφους μας και φυσικά με τον σύντροφό μας.

Όλα λύνονται! Με τους φίλους για παράδειγμα επιβάλλεται να βρεις την χρυσή τομή για να μπορείς να συνυπάρχεις μαζί τους και η σχέση να είναι αρμονική, όταν βέβαια μιλάμε για ουσιαστική φιλία τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο εύκολα γιατί οι συμβιβασμοί μας βγαίνουν αβίαστα, χωρίς να ταλανίζουν το μυαλό μας ή να βασανίζουν την ψυχή μας.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους συμβιβασμούς που αφορούν την οικογένεια μας και τους συναδέλφους μας. Θέτεις εξ αρχής τα όρια σου και απλά προσπαθείς να τα «επιβάλεις» στους γύρω σου, μπορεί να σου πάρει χρόνο, να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια αλλά είναι στο χέρι σου να το πετύχεις.

Το μεγάλο πρόβλημα ξεκινάει με τους συμβιβασμούς στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, εκεί τα πράγματα περιπλέκονται και μάλιστα επικίνδυνα. Και όλο αυτό συμβαίνει γιατί εσύ μπορεί να ξέρεις τι θέλεις αλλά δεν συμπίπτει απαραίτητα με τα θέλω του έτερον σου ήμισυ. Και αναρωτιέσαι να συμβιβαστώ και αν ναι σε τι βαθμό;

Και αν αποφασίσω να συμβιβαστώ έστω και λίγο, μήπως σημαίνει ότι αρχίζω να χάνω τον αυτοσεβασμό μου και την αυτοεκτίμηση μου που την κατέκτησα με τόσο κόπο και αγώνα;

Γίνετε όμως σχέση χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις; Μάλλον δεν γίνετε…

Νομίζω ότι τελικά το μέτρο είναι αυτό που τα ισορροπεί όλα. Να κάνεις συμβιβασμούς μέσα σε μια υγιή σχέση, για να μπορέσεις να την διατηρήσεις και να την εξελίξεις και φυσικά με βασική προϋπόθεση ότι οι συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις είναι αμοιβαίοι, ότι δηλαδή προσπαθούν και οι δύο πλευρές για τον ίδιο κοινό στόχο και σκοπό.

Αν όμως σε πάρει από κάτω και ξεκινήσεις «την περίοδο των μεγάλων εκπτώσεων», τι γίνετε; Τότε μάλλον έχεις αρχίσει να χάνεις και τον αυτοσεβασμό σου, την αυτοεκτίμηση σου και πιθανότατα και τον εαυτό σου.

Οι σχέσεις είναι δύσκολες, τις κάνουμε και εμείς οι ίδιοι ακόμα πιο δύσκολες και περίπλοκες διότι η εποχή που ζούμε μας έχει κάνει να χάσουμε το πραγματικό νόημα της συντροφικότητας και της απλότητας των σχέσεων.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές, παρατηρώντας τους γύρω μου τι είναι τελικά πιο σωστό (αν υπάρχει αντικειμενικά σωστό σε αυτές τις περιπτώσεις). Οι πιο «φιλοσοφημένοι» αρκούνται στην αναζήτηση της ιδανικής σχέσης ή έστω αυτής με τους λιγότερο επώδυνους συμβιβασμούς, οι υπόλοιποι αρκούνται σε σχέσεις που δεν τους ικανοποιούν απλά και μόνο για να μην είναι μόνοι. Για να εκπληρώσουν τον σκοπό για τον οποίο υποτίθεται προορίζονται όλοι οι άνθρωποι, να κάνουν οικογένεια και παιδιά.

Όταν όμως αυτός ο σκοπός δεν είναι συνειδητός στόχος αλλά γίνετε αυτοσκοπός λόγο των κοινωνικών προκαταλήψεων και των στερεοτύπων με τα οποία μεγαλώσαμε οι συμβιβασμοί έρχονται ο ένας μετά τον άλλο. Με αποτέλεσμα να χάνεις το νόημα της συντροφικότητας, της αληθινής αγάπης και της ουσιαστικής ευτυχίας και να καταλήγεις ένα δυστυχείς άνθρωπος εγκλωβισμένος μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό σου. Χτίζεις τοίχους γύρω σου και στεγανά για να μην μπορεί καμία «σειρήνα» να σε βγάλει από την ύπνωση στην οποία έχεις υποβάλλει τον εαυτό σου, τα θέλω σου, τις επιθυμίες και τα όνειρα σου και η ζωή συνεχίζεται…

Τι γίνετε όμως όταν σε ένα «σεισμό» σκάσει η πρώτη ρωγμή και ξυπνήσεις από τον λήθαργο;

Ειλικρινά δεν θέλω να φανταστώ...

Θα συνεχίσω να υποστηρίζω τους ονειροπόλους, «φιλοσοφημένους» φίλους μου που επιδίδονται στο κυνήγι της πραγματικής ευτυχίας, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή μας δεν πρέπει να χτίζεται γύρω από τετριμμένα κοινωνικά status και συνεχίζουν να αναζητούν την «ιδανική» σχέση μέσα από μικρούς συμβιβασμούς χωρίς να χάνουν την αυτοκυριαρχία τους, την αυτοπεποίθηση τους και τον αυτοσεβασμό τους. Και κυρίως χωρίς να θυσιάζουν τις αξίες τους στον βωμό της μοναξιάς, γιατί μόνο όταν απαλλαγής από τον φόβο της μοναξιάς μπορείς να βρεις την πραγματική ευτυχία μέσα από μια σχέση. 

Μόνο όταν καταφέρεις να συνυπάρχεις με τον εαυτό σου ευτυχισμένα και ειρηνικά μπορείς να κάνεις και τους γύρω σου ευτυχισμένους και να δημιουργήσεις μια υγιή σχέση.

Υ.Γ. Αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι μπορεί να νιώθουν την ανάγκη να περάσουν αυτό το δύσκολο δρόμο της αυτογνωσίας για να καταλήξουν σε συνειδητές επιλογές… ίσως λίγοι, ίσως όμως και πολλοί… εύχομαι όλοι μας κάθε μέρα να κάνουμε έστω και ένα μικρό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Άλλωστε ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις την ζωή σου…

Cover Photo by Dimitris Kalogeris

Της Εβίτας Δημητριάδη