Οι άνθρωποι που μετρώ. Οι άνθρωποι του μετρό. | Tης Αγγελικής Μητροπούλου

Ευτυχώς που δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Κυριακές. Μια τέτοια μέρα, από αυτές τις “ευτυχώς” είναι που ο νους μπορεί και απελευθερώνεται για λίγο από τα καλούπια. Τις Κυριακές αρμόζει περισσότερο από κάθε άλλη μέρα, βόλτα στο κέντρο . Κυριακή και μετρό πάνε παρέα.

Αλήθεια, εσείς όταν βλέπετε ένα βαγόνι του μετρό να πλησιάζει, τι σκέφτεστε; Τίποτα; Πώς τίποτα;

Βλέποντας το βαγόνι να πλησιάζει σκέφτομαι το χρόνο που κυλάει.  Βλέποντας το βαγόνι να φεύγει αναρωτιέμαι πάντα πόσοι άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν από τις ζωές μας τόσο γρήγορα όσο απομακρύνεται ο συρμός. Σχεδόν κάθε φορά που συμβαίνει αυτό θυμάμαι και το τραγούδι της Νατάσσας Μποφίλου, ξέρετε εκείνο που πάει κάπως έτσι…

Τους ανθρώπους της ζωής μου, κάθισα να τους μετρήσω, τους παρόντες, τους απόντες, κανα δυο περαστικούς.

Το μέτρημα. Έτσι το λένε το τραγούδι. Στο μετρό συνειδητοποίησα τον εύστοχο τίτλο και την ουσία των στίχων. Ίσως την ουσία την είχα συνειδητοποιήσει, βέβαια, και σε κάποιες άλλες φάσεις. Εκεί, στο μετρό, οι πλατφόρμες, οι κυριολεκτικές και οι συρμοί σου δίνουν τροφή για σκέψη. Οι επιβάτες σου δημιουργούν μια περιέργεια.

Είναι ενδιαφέροντες οι άνθρωποι του μετρό γιατί με κάνουν να σκέφτομαι τους ανθρώπους που μετρώ. Οι άνθρωποι του μετρό είναι διαφορετικοί μα και ίδιοι. Ομοίως και εκείνοι που μετρώ. Είναι άτομα που δεν σε ξέρουν και σε κοιτούν κατευθείαν στα μάτια. Έχουν βλέμμα διαπεραστικό που δεν το χαμηλώνουν.

Είναι άνθρωποι που δεν μπορείς να πεις ποια είναι η ηλικία τους γιατί η κούραση και οι έγνοιες τη νικούν και διαγράφονται στα πρόσωπά τους.

Είναι παιδιά που κοιτούν περίεργα , γιατί ίσως μπαίνουν σε συρμό για πρώτη φορά.

Είναι μεγάλοι άνθρωποι που σε κοιτούν με ζήλια και με θαυμασμό γιατί μπορείς ενώ ο συρμός τρέχει, να διατηρείς την ισορροπία σου.

Είναι και κάτι φωτεινά πλάσματα που ξεχωρίζουν ακόμα και όταν ο κόσμος είναι ασφυχτικά πολύς στην πλατφόρμα ή το συρμό. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα χαμογελούν. Η σπίθα συνήθως είναι στο βλέμμα τους. Δεν μπορούν να μην ξεχωρίσουν. Είναι αυτοί που τους σκέφτεσαι και τους θυμάσαι για αρκετή ώρα αφού βγεις από το μετρό. Είναι εκείνοι που θα ήθελες να ξέρεις από πού έρχονται και πού πηγαίνουν.

Όλοι μοιάζουν με τους ανθρώπους που μετρώ. Κι είναι κάτι φορές που χάνω το μέτρημα. Κι είναι φορές που όλοι οι “τυχαίοι” περαστικοί του μετρό, μοιάζουν περισσότερο από ποτέ με γνωστούς, φίλους, συγγενείς, αγαπημένους,

Προσοχή στο κενό μεταξύ εκείνων που μένουν από επιλογή και εκείνων που φεύγουν από επιλογή. Όπως λέει και το τραγούδι «όσους ήρθαν για να μείνουν , όσους έφυγαν πριν γίνουν, τους κοινόχρηστους, τους ξένους, τους πολύ προσωπικούς.

Αγγελική Μητροπούλου

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Έχει σπουδάσει Μάρκετινγκ & Επικοινωνία στο ΟΠΑ και Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ  (Ουαλία).

Εργάζεται σε διαφημιστική εταιρία και αρθρογραφεί για θέματα επιστημονικού, πολιτιστικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα στην Ελλάδα.