Αγάπη μου, θα δεις.. | Της Σταυρούλας Κωστακοπούλου

- Σύνελθε

- Θα σπάσω τον τοίχο.

- Θα μπορούσες. Τόσα σπας.

- Συγνώμη τι κάνεις τώρα; Γελάς;

- Έτσι δεν είπαμε;

- Σωστά. Σάμπως μπορείς να κάνεις κι αλλιώς;

- …

- Ουφ, τι;

Γιατί με κοιτάς έτσι;

- Μπορείς. Απλά εσύ δεν είσαι για άλλο. Είσαι για να προσπαθείς. Για να ζεις.

Για να βλέπεις το συνηθισμένο κάπως αλλιώς.

- Εντάξει φτάνει. Δε χρειάζεται.

- Έι. Κοίτα με. Εγώ είμαι ρε. Ξεκόλλα.

Κι ας είσαι τόσο όμορφη ακόμη και με κατακόκκινα από το κλάμα μάτια σου.

Κι ας θέλω να σε πάρω και να φύγουμε από εδώ. Να μη σου αφήσω το χέρι ποτέ.

Γαμώτο! Χαμογέλα μου. Έτσι όπως έκανες και χτες. Να σου πω κάτι; Αρκετά πια.

- Μα δ..

-Εσύ φώτισες μόνη σου τα σκοτάδια σου. Και εγώ ήμουν εδώ απλός παρατηρητής.

Στενοχωρήθηκα στ’ αλήθεια που δεν μπόρεσα να είμαι εκεί όπως θα ήθελα. Δε με άφησες. Και ξέρω γιατί κλαις.

Ντρέπεσαι, γι’ αυτό.

Ήθελα να το κάνω με δεξιοτεχνία, ξέρεις. Έτσι όπως ξεγλιστρούσες εσύ μέσα στα σκοτάδια κάθε φορά που ήθελε το μέσα σου να κλάψει. Έτσι όπως κάθε φορά προσπαθείς να κρύψεις πίσω από τα γρήγορα βήματά σου τη θλίψη. Να μη σε παρατηρήσει κανείς.

Όμως εγώ το έκανα. Γιατί ήξερα..

Εκείνο το βράδυ ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα την ανησυχία σου. Περπατούσες με τις φτέρνες και η ανάσα σου ήταν τόσο βαριά που με ξύπνησες. Εσύ μωρέ. Εσύ που δε θες να ενοχλείς άνθρωπο.

Γύρισες και με αγκάλιασες. Αντιλήφθηκα το πόσο γρήγορα χτυπούσε η καρδιά σου.

Γύρισα για να σε δω. «Εφιάλτης» μου λες. Ένιωσα για πρώτη φορά να χάνομαι.. εντάξει δεύτερη. Η πρώτη φορά ήταν εκείνο το μεσημέρι μιας άνοιξης, θυμάσαι; Νόμιζα πως αυτή η μέρα δε θα μπορούσε να γίνει καλύτερη και ξαφνικά εμφανίστηκες εσύ. Δεν έβλεπα τίποτα παρά μόνο τα μάτια σου, τα γεμάτα με σπίθες μάτια σου.

- Πως το κάνεις αυτό;

- Εύκολα. Μου αρκούν οι φωτογραφίες σου στη μνήμη μου. Ένα ζητάω από σένα μόνο. Να κάνεις αυτό που κάνεις και τώρα. Ακόμα και στις δύσκολες ώρες σου να χαμογελάς.

Γιατί όλη αυτή η αντίφαση που σχηματίζεται στο πρόσωπό σου αυτή τη στιγμή είναι σίγουρα μία από τις εικόνες που θα έχω στο μυαλό μου όλη μου τη ζωή. Κι εγώ θα σου υποσχεθώ ένα μόνο. Θα σου κρύβομαι κάθε φορά που εσύ θα το θες.

- Ψέμα.

- Θα νομίζεις ότι λείπω μα πάντα θα μαι εδώ.

Θα φύγω, θα έρθεις, θα φύγεις, θα έρθω.

Έχουμε δρομολόγια να κάνουμε ένα σωρό.

Μη μου σκας.

Θα δεις.

Η Σταυρούλα Κωστακοπούλου είναι φοιτήτρια στο τμήμα Επιστημών της Προσχολικής Αγωγής και του Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Ασχολείται με το χορό και ξεκίνησαι να γράφει -πότε άλλοτε- στην εφηβεία. Αυτοί είναι και οι δύο πιο δημιουργικοί μάλλον τρόποι που μπορεί να εκφραστεί. Για ένα μόνο είναι σίγουρη. Είναι γεμάτη ελπίδα για τα πάντα.