Βρες τον άνθρωπο σου και μην εγκαταλείπεις ρε γαμώτο… | Της Μοσχούλας Σολάκη

Τα τελευταία χρόνια μπαινοβγαίνω συχνά σε νοσοκομεία, έτσι τα φέρε …

Εκεί λοιπόν, κάθε φορά χιλιάδες σκέψεις στριφογυρίζουν στο μυαλό μου…

Δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα από το να χεις δίπλα σου τον «άνθρωπο σου» στις δύσκολες στιγμές σου, πόσο μάλλον στις τελευταίες σου στιγμές…

Δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερη κατάρα απ’ το να καταλήγεις μόνος, μόνος και έρημος σαν την καλαμιά στον κάμπο…

Να βλέπεις ανθρώπους να σε κοιτάζουν επίμονα ,έντονα, να ελπίζουν σε ένα σου χαμόγελο, σε ένα σου «γεια σου», σε ένα «πως είσαι» έστω και σε ένα «περαστικά»…

Να βλέπουν τους άλλους γύρω τους πλαισιωμένους από τους συγγενείς τους, τους φίλους τους και εκείνοι βυθισμένοι στο άπειρο, στη θλίψη, τη μοναξιά…

Είναι σκληρή η μοναξιά, είναι θηλιά στο λαιμό που σε πνίγει, πληγή αβάσταχτη που διαρκώς ματώνει…

Γι αυτό σου λέω βρες τον άνθρωπο σου, δώσε του χώρο, δώσε του χρόνο, δώσε του ευκαιρίες…

Πέτα στα σκουπίδια τους εγωισμούς και όλα αυτά που μας κρατάνε σε απόσταση, σε άμυνα, σε αποχή ….

Για όλους μας υπάρχει ένας άνθρωπος, ο «δικός μας άνθρωπος»…

Όπου για εκείνον είμαστε το ο κόσμος του ολάκερος…

Αυτός που δε βαριέται να μας ακούει…

Δε βαριέται να μιλάει με τις ώρες στο τηλέφωνο μαζί μας, δε λογαριάζει ούτε ύπνο, ούτε κούραση, ούτε πείνα, ούτε λεφτά, ούτε τίποτα…

Γιατί πολύ απλά η επαφή και μόνο μαζί μας τον χορταίνει, τον γεμίζει, του δίνει δύναμη, του δίνει φτερά…

Δεν κουράζεται να μας χαμογελά, δεν κουράζεται να κάνει τον καραγκιόζη όταν πονάμε ,όταν δεν έχουμε τα κέφια μας …

Δεν κουράζεται να μας αγκαλιάζει, δε χρειάζεται καν να του το ζητήσουμε απλά νιώθει την επιθυμία μας πριν καν αυτή ειπωθεί…

Μας βρίσκει πάντα όμορφους και έχει έναν καλό λόγο για μας, ακόμη κι αν φοράμε πυτζάμες και είμαστε με πυρετό στο κρεβάτι…

Μα πάνω απ’ όλα μας στηρίζει, μας πονάει σαν κομμάτι δικό του, προέκταση του εαυτού του…

Δεν εξαρτάται από εμάς ,αλλά έχει επιλέξει να ζει χωρίς εμάς…

Βρες τον σου λέω υπάρχει… δεν είναι ουτοπία, δεν είναι παραμύθι, δεν είναι μύθος..

Υπάρχει και τον χρειάζεσαι… Όλοι τον χρειαζόμαστε..

Αν τον έχεις ήδη βρει, φρόντισε να τον κρατήσεις…

Γιατί χωρίς αγάπη η ζωή είναι σαν ένα άδειο ποτήρι…

Γεμίζοντας το με αγάπη όμως αποκτά περιεχόμενο…

Νόημα, ουσία…

Ξέρες πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει τον άνθρωπο τους και αυτομουτζώνονται κάθε μέρα;

Ξέρεις πόσοι κενοί άνθρωποι ζουν ανάμεσα μας, δίπλα μας, περιφερόμενες σκιές;

Πόσοι τις νύχτες δεν κοιμούνται σκεφτόμενοι πως τους άφησαν να φύγουν, πως τους έδιωξαν;

Πόσοι κοιμούνται δίπλα σε άδεια μαξιλάρια;

Ψάχνουν για μια παλιά μπλούζα, ένα ξεχασμένο μπουκάλι άρωμα, ακόμη και για μια τρίχα του αγαπημένου τους…

Οτιδήποτε μικρό και ασήμαντο τους θυμίζει εκείνον…

Πόσοι βλέπουν κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο;

Πόσοι προσμένουν σε ένα θαύμα;

Κι εσύ που πληγώθηκες ,να νιώθεις ευγνώμων που αγάπησες πολύ, αν ρούφηξες τις στιγμές μέχρι το τέλος με το καλαμάκι, τουλάχιστον έζησες μέχρι το τέρμα, στο τέρμα…

Πάλεψε το που να πάρει! Αυτή τη ζωή ονειρεύεσαι για σένα;

Μη τα παρατάς!

Μη το βάζεις κάτω θα βρεθεί …

Όπου κι αν ζει, όπου κι αν βρίσκεται, κάποια στιγμή θα βρεθεί…

Η Μοσχούλα Σολάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας εθνολογίας με παράλληλες σπουδές στον τομέα της ψυχολογίας.