Όταν τα όνειρα παγώσαν και η ανάσα έβγαινε πλέον με το ζόρι..

Όταν οι νύχτες έμοιαζαν ατέλειωτες και έβγαζαν μικρές κραυγές απόγνωσης…

Όταν οι σκέψεις γυρνούσαν σαν ανεμοστρόβιλος στο μουδιασμένο μου μυαλό…

Όταν οι άλλοι με πουλήσανε φθηνά …εσύ μ’ αγόρασες ακριβά…

Εσύ με βρήκες, εσύ με ξεχώρισες…

Λαβωμένο πουλί, με τα φτερά σπασμένα απ’ τα χτυπήματα…

Με πήρες στις φτερούγες σου και μου πες: «Θα σε κρατάω εγώ μέχρι να γιάνεις».

Στιγμή δε δείλιασες αγάπη μου…

Στιγμή δεν έκανες πίσω…

Μα κάθε μέρα ,μου χάϊδευες  απαλά την πληγή και μου έλεγες: «Θα σε κρατάω εγώ μέχρι να γιάνεις».

Κι ήταν τα βράδια ζόρικα και οι παλιές πληγές ματώναν κ συ εκεί  να σκουπίζεις τρυφερά το δόλιο αίμα…

Και συ εκεί να μ’ αγκαλιάζεις  σφιχτά ,με μια αγκαλιά καθάρια…

Με μια αγκαλιά ζεστή ,αληθινή, τίμια…. μέχρι το κόκαλο…

Κι ήταν το βλέμμα σου μια λίμνη σωτηρίας…

Μια ασφαλής γέφυρα που με οδήγησε μαλακά σε μένα…

Σε μένα ,στα αραχνιασμένα μου γεμάτα σκόνη όνειρα… στα θέλω μου που έμειναν πίσω…

Εσύ ψυχή μου μ’ αυτά χαμογελαστά μάτια, γεμάτα καλοσύνη και ελπίδα…

Εσύ είσαι η δύναμη μου…

Και πέρασε ο καιρός και τα φτερά κολλήσαν  και η οργή μου κόπασε και επέστρεψα σε μένα..

Και συ παρέμεινες εκεί άγρυπνος φρουρός στους στοιχειωμένους εφιάλτες μου, εκεί που πάλευα με τις σκιές μου…

Παρέμεινες  να δίνεις φως μες στα  σκοτάδια μου, χέρι  βοηθείας στις γκρίζες, μουντές μέρες  μου…

Ναι εσύ που με αντέχεις ,εσύ που με μπορείς πιο πολύ  απ’ ότι εγώ εμένα…

Με ταξιδεύεις στο μεταξένιο κόσμο σου με κάθε σ’ αγαπώ σου…

Φύλακας άγγελος μου εσύ, μαζεύεις τα αγκάθια από το διάβα μου… διώχνεις τα  εμπόδια μακριά μου…

Εσύ που δε δείλιασες  ποτέ ωραίε μου…

Για σένα…

Η Μοσχούλα Σολάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας εθνολογίας με παράλληλες σπουδές στον τομέα της ψυχολογίας.

Ασχολείται από νεαρή ηλικία με το δημιουργικό γράψιμο και τη συγγραφή πεζών κειμένων.

Facebooκ : Solaki  Mosxoula