Έν αρχή ήν η Λήθη
Τίς στιγμές του τέλους, πρέπει ο κάθε άνθρωπος να τις δεί.
Μόνος του.
Θεωρώ πώς είμαστε τυχεροί που ζούμε αυτήν την εποχή.
Έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε όλες τις γεννέσεις ενός θνησιμιαίου πολιτισμού.
Το τέρας έχει πιά κυριαρχήσει,η μνήμη κάθε τι Αληθινού έχει θαφτεί σε σκονισμένο μπάρ, κέντρα διασκέδασης, αυτοκινητόδρομους, αίθουσες δικαστηρίων, οικολογικά event, κεραίες επικοινωνίας, supermarket, οικοδομές, εφορίες, φεστιβάλ Τεχνών, εικόνες ανώδυνης τηλεοπτικής ντόπας.
Ο άνθρωπος πιά χαμένος σε ατελείωτα Mall.
Ο κινηματογράφος, όπως και κάθε άλλη τέχνη δεν θα μπορουσε να αποφύγει την παρακμή.
Έτσι κι αλλιώς γεννήθηκε απο έναν τοξικό πολτισμό, που σκοπός του είναι να γεννάει βιομηχανίες για όλα τα γούστα μέσα σ’ ένα ασφαλές πέπλο εξουσίας και ελέγχου.
Σ’ αυτό την πορεία για τον όλεθρο, υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι, σποραδικά στην ανθρώπινη ιστορία, που προσπάθησαν να υπενθυμίσουν στον άνθρωπο τον εαυτό του και να τον προειδοποιήσουν για το πού οδεύει.
Γι’ αυτό ήρθε κι εκείνος.
‘Ηξερε ότι θα ‘ναι μόνος.
Αυτός, μιά κάμερα και δυό τρείς γάτες. Ώς το τέλος.
Για έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν, οι μέρες δεν περνάνε ανώδυνα.
Ο τοξικός πολιτισμός δηλητηριάζει απ’ το πρώτο ξύπνημα την ψυχή.
Μόνο στο όνειρο έβρισκε εκείνον τόν ρυθμό, που αργότερα τον αποτύπωνε στις εικόνες που κινηματογραφούσε.
Απ’ τους άστεγους μουσικούς στο βρώμικο μετρό του Παρισιού (εκείνους που παίζουν κάθε μέρα τις ίδιες νοτες και απ’ τον πάνω δρόμο περπατάνε λαμπεροί ηθοποιοί και παγκοσμίου φήμης μουσικές προσωπικότητες σα να τους ανήκει ο κοσμος), τις υπερκαταναλωτικές αγορές του Τόκυο, κάποια ξεχασμένα, γεμάτα μυστικισμο αγάλματα στην Αφρική, πυλώνες ηλεκτρικού σε έρημες πόλεις ,φτωχούς εργάτες σε απεργία, νεκροταφεία γατών, κτήρια-μυρμηγκοφωλιές που στεγάζουν πολυεθνικές και τα όνειρα του σύγχρονου κόσμου, γιγάντιες γέφυρες, εργοστάσια, τρένα που σέρνουν απο σταθμό σε σταθμό νεκροζώντανους, βιτρίνες γεμάτες ματαιότητα, διαφημιστικές πινακίδες γεμάτες ψέμμα και πρόσωπα…κυρίως πρόσωπα.
Ανθρώπων χαμένων, αδύναμων να υπερασπιστούν την ψυχή τους μπροστά στη μηχανή που κάθε μέρα τους τρώει, πρόσωπα των ηττημένων της ζωής, πρόσωπα που φτιάχνονται στον καθρέφτη ενός κομμωτηρίου, πρόσωπα διψασμένα για κατανάλωση σε εμπορικά κέντρα, πρόσωπα κουρασμένα ενώ κοιμούνται σε κάποιο βαγόνι τρένου σα να ‘ναι η μόνη αληθινή στιγμή της ημέρας τους -το όνειρο-, πρόσωπα κατά κόσμον ”τρελλών” που γυρνάνε άσκοπα στη μητρόπολη.
Μόνο που αυτούς που ο κόσμος ονομάζει τρελούς ή κοινωνικά μή αποδεκτούς, για εκείνον τα πρόσωπά τους ,του λένε οτι είναι καταδικασμένοι σε μια μορφη αγιότητας ,έξω απ’ τους νόμους και κανόνες αυτού του κόσμου.
Άνθρωποι που του θυμίζουν το μερίδιο που αντιστοιχεί στον καθένα μας και πως η μόνη Αλήθεια βρίσκετε στα απαρατήρητα και στους απαρατήρητους αυτής της ζωής.
Ακόμα και στις μορφές των δυνατών και πετυχημένων ,που ζούν στην ελαφρότητα μιάς αγορασμένης ευτυχίας, εκείνος βλέπει την δυστυχία της απουσίας μιάς άλλης ζωής, πιο ουσιαστικής.
Ηθοποιούς δέν ήθελε ή προτιμούσε ερασιτέχνες.
Ήξερε οτι πολύ λίγοι μπορούν να καταλάβουν, χωρίς να υπηρετήσουν πρώτα την εγωπαθή ματαιοδοξία τους.
Ο ίδιος υπηρετούσε τους ”ανώνυμους” άλλωστε.
Έζησε χωρίς να τον μάθει ο περισσότερος κόσμος.
Γεννήθηκε σ’ έναν αιώνα που αυτά που βαφτίσανε πρόοδο, ανάπτυξη, ακμή, επιστημονικά θαύματα, εκείνος τα βάφτιζε θάνατο ,βία της αισθητικής, βιασμό της ψυχής, πνευματικό πνιγμό.
Σ’ αυτόν τον αιώνα είδε την ολοκληρωτική μετατροπή της Τέχνης από βαθύ αίσθημα σε ψυχαγωγία και διασκέδαση.
Ήξερε την ματαιότητα του να θές ν’ αλλάξει ο κόσμος και την απόγνωση για μια δικαιοσύνη που δεν θα ‘ρθει ποτέ.
Γι’ αυτό μίλησε στην ψυχή, για την ψυχή του ανθρώπου.
Μόνο εκεί πια έβρισκε μια Δικαιοσύνη, πέρα απο δικαστήρια και ποινές.
Ο κινηματογράφος για εκείνον -όπως και κάθε Τέχνη- είναι σαν ένα γράμμα που το βάζεις στο μπουκάλι και το πετάς στη θάλασσα και ξέρεις οτι ίσως να μην το βρεί κανείς. Εσύ όμως το γράμμα το έγραψες -κάτι σαν προσευχή-.
Ο κινηματογράφος έτσι κι αλλιώς έχει πιά χαθέι ολοκληρωτικά σε τεχνικές, κοινοτυπίες, ανούσιες πρωτοτυπίες, μια παρέλαση απο λαμπερά ονόματα, μεγάλες παραγωγές, βραβεία, lifestyle, χορηγούς, πάρτυ, δόξα και ανταμοιβές…
Ίσως να ‘ταν πάντα έτσι.
‘Ισως και ο ίδιος σε λίγα χρόνια ξεχαστεί τελείως. Ίσως να το ‘θελε και ο ίδιος.
Δεν θεώρησε τον εαυτό του ποτέ ανώτερο ενός χωρικού ετσι κι αλλιώς.
Ένας απλος παρατηρητής της μοίρας των ανθρώπων μέσα στο μυστήριο πέπλο της ζωής ητανε απλά.
Ένας αποχαιρετισμός
στον Chris Marker(1921-2012)
Ο Γιώργος Αποστολόπουλος είναι Σκηνοθέτης και μέλος της κινηματογραφικής ομάδας Klein Mein
