Ξινίζουν οι ιστορίες ; Όχι, πρέπει να τις πεις γρήγορα, αλλά όχι πολύ γρήγορα.
-
Ταξιδεύω σπάνια με ΚΤΕΛ η αλήθεια είναι. Ο Κηφισός έχει κακό Chi: Κάτι η βρώμα, κάτι αυτό το ξεπλυμένο πράσινο από το καυσαέριο, οι διαστημικές φάτσες από εξωτικά μέρη της Ελλάδας, το νευριασμένο σπρώξιμο της βαλίτσας, οι οδηγοί με αέρα κυβερνήτη του Enterprise.
Ένα από τα εκνευριστικά μου χαρακτηριστικά (τα έχω σημειωμένα ξέρεις και η μεγάλη λίστα συνεχίζει να συμπληρώνεται προς απογοήτευσή σου αγαπημένη μου), είναι η αρρώστια μου με τον καφέ.
Αν μου πηδήξεις τον πρώτο καφέ της ημέρας, μου πήδηξες και την υπόλοιπη μέρα.
«Καλημέρα γλυκέ μου» είπε ένα μαύρο πλάσμα με στολή (σχεδόν) νοσοκόμας. Μονό espresso, θα το ρισκάρω, είμαι γενναίος σκέφτομαι και ανασκουμπώνομαι. «Ορίστε γλυκέ μου», το χάρτινο κυπελάκι με το χειρότερο espresso του γαλαξία έσκαγε με χαρακτηριστικό θόρυβο στο ξύλινο τραπέζι. Κάποιος με κοίταζε από το πέρα τραπέζι, θα έχασε το λεωφορείο του πριν από 26 χρόνια και από τότε κανείς δεν τον αναζήτησε. Και έμεινε σε εκείνο το τραπεζάκι να λυπάται εμένα που ετοιμαζόμουν να πιω το κόνιο μου.
Πικρός, καμμένος, άμεσος πόνος στο στομάχι με μισή κουταλιά της σούπας, άμεσο πέταγμα στον κάδο (μπροστά της), «καλημέρα γλυκιά μου». «να σας κάνω ένα άλλο». Ναι, αν γκρεμίσεις το μισό μαγαζί, ναι, θα το ήθελα.
Δεύτερη προσπάθεια στο Αίγιο. Κάπως καλύτερα, από το -10/10 στο 0/10. Δύο κουταλιές της σούπας.
Το καράβι από Κεφαλονιά άδειαζε, άδειαζε, τα αυτοκίνητα έβγαιναν αργά σα να τα έσπρωχνε κάποιος από μέσα και εκείνα δεν ήθελαν να βγουν. Αργά, με το απατηλό όνειρο μιας αναστροφής και επιστροφής στις γαλάζιες παραλίες. Αλλά όχι, ο λιμενικός σφυρίζει δυνατά, γρήγορα, τα κεφάλια μέσα, διακοπές τέλος, φάε το πρώτο σου μποντιλιάρισμα να ξεπλυθεί η αρμύρα από τον ιδρώτα σου.
Μια γύφτισσα πέρασε δίπλα μου «μια ψυχή πολύ σε βασάνισε» μου λέει. Και άπλωσε το χέρι. Κρίμα που δεν είχα μια κάρτα από το Μηχανάκι να της τη δώσω να δει πόσο δίκιο είχε.
«Μία ; Πολλές !» της λέω. Και έτσι βασανισμένος ξεκίνησα να μπω στο πλοίο.
Όσο τα αυτοκίνητα έβγαιναν σκεφτόμουν τι θα έμενε πίσω εκεί που γύριζα. Φανταζόμουν ότι αυτά θα ήταν τα τελευταία: Το καράβι θα έκανε μια στάση, θα κατέβαινα μόνος μου, εγώ για όλο το νησί να συνεχίσω να εκτίω την ποινή μου – κάπως έτσι.
Μόνο για λίγο έκανα πίσω όταν είδα τους ορεινούς όγκους να με πλησιάζουν, χαίρομαι πάντα για μερικά δευτερόλεπτα: Αυτή την ομορφιά δε τη συνηθίζεις εύκολα. Σαν μια πολύ όμορφη γυναίκα που της συγχωρείς σχεδόν τα πάντα. Και το κακό στην υπόθεση είναι ότι αυτή η ομοταξία θηλυκών (cariola η κοινή) το γνωρίζουν.
Ο οδηγός -time capsule 70s- σάλιωνε τα δάχτυλά του στα εισιτήρια. Αν ήμουν γυναίκα ζωόφιλη (στο σεξ) ίσως ερεθιζόμουν, αλλά ατύχησα.
Και οι στροφές συνεχίζονταν, το λεωφορείο γουργούριζε προς το σπυτρόσπιτο, πώς το έκανα, Κεφαλονιά-Αθήνα το Σάββατο, Αθήνα-Κεφαλονιά την Κυριακή.
Ταξιδιάρα ψυχή, εντός, εκτός.
