Ψάξε να μας βρείς κυκλοφορούμε στα σημεία διανομής μας…
Το πρώτο 10ήμερο κάθε μήνα ψάξε να μας βρείς……
Μπλέ Παπαγάλος – Μεταξουργείο – Λεωνίδου και Γιατράκου
Gazarte – Γκάζι – Βουταδων 32-34
Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων - Γκάζι – Πειραώς 100
Prosopa – Ρούφ – Μεγάλου βασιλείου 52 και Κωνσταντινουπόλεως 4
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης – Ταύρος – Πειραώς 206
Το Μαύρο Πρόβατο του Press Café – Παγκράτι – Αρριανού 31
Circus – Κολωνάκι – Εξάρχεια - Ναυαρίνου 11
Μουσείο Μπενάκη Κτήριο Πειραώς 138
Μουσείο Μπενάκη – Κολωνάκι – Κουμπάρη 1
Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης – Κολωνάκι – Νεοφύτου Δούκα 4
Free Thinking Zone - Κολωνάκι - Σκουφα 64 και Γριβαίων
Zaf – Μοναστηράκι – Πλ. Αγ. Ειρήνης 8
Astrolavos Art Galleries - Κολωνάκι – Ξανθίπου 11
Τζίτζικας και Μέρμηγκας – Κηφισιά – Δροσίνη 12-14
Θέατρο 104 – Γκάζι – Ευμολπιδών 41
Beton 7 – Βοτανικός – Πύδνας 7
Black Duck Garden – Πλ. Κλαυθμώνος – Παπαρρηγοπούλου 5-7
Fresh Hotel – Ομόνοια - Σοφοκλέους 26
Βρυσάκι – Πλάκα – Βρυσακίου 17
Safka – Κεραμεικός – Μεγάλου Αλεξάνδρου 80-82
Αλάτσι - Χίλτον – Βρασίδα 13
Anthologia Humana – Χαλάνδρι – Ανδρέα Παπανδρέου 41
Ελευθερουδάκης – Πανεπιστημίου 15
Booze Cooperativa – Μοναστηράκι – Κολοκοτρώνη 57
Θερινός Κινηματογράφος ΘΗΣΕΙΟΝ - Ακρόπολη – Αποστόλου Παύλου 7
Σίνε Ζέφυρος – Άνω Πετράλωνα – Τρώων 36
Σίνε Άστυ – ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο – Κοραή 4
Αμα Λάχει – Εξάρχεια – Καλλιδρομίου 69
Living Green – Εξάρχεια – Χαρ.Τρικούπη 33
Φουάρ – Μοναστηράκι – Μητροπόλεως 72
Πρωτοπορία – Πλ Κάνιγγος – Γραβιάς 9-13
Petite Fleur – Χαλάνδρι – Πλατεία Ελευθερωτών 2
Λουκούμι Bar – Μοναστηράκι – Πλατεία Αβησσινίας 3
Τεχνοχώρος Art Gallery – Ακρόπολη – Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη
* η λίστα μας συνεχώς μεγαλώνει so stay tuned…!!!!
** αν βαριέσαι να μας ψάχνεις ή είσαι techfreak διάβασε μας ηλεκτρονικά κάνοντας ένα απλό click εδώ
Γιάννης Πετρίδης – Μια ζωή μες στα τραγούδια! | Του Νίκου Ορφανού
Τι να πρωτοσυζητήσω με το Γιάννη Πετρίδη; Ακούω τις εκπομπές του 33 χρόνια. Διάβαζα τo περιοδικό του, έχω αγοράσει πολλούς δίσκους που άκουσα ή μου πρότεινε, είναι ο υπεύθυνος για τον τρόπο που ακούω μουσική, σε μεγάλο βαθμό. Επί σειρά ετών η απογευματινή ώρα, 4-5 ήταν δική του. Όταν σταμάτησε η εκπομπή του, στο κρατικό ραδιόφωνο, μετά από 38 χρόνια, τα απογεύματα δεν ήξερα τι να κάνω. Μουσικός παραγωγός, συλλέκτης, γνώστης, εκδότης του ιστορικού περιοδικού Ποπ & Ροκ από το ’78 έως το ’95 περίπου, συνεργάτης στις εφημερίδες Μεσημβρινή, Ελευθεροτυπία, Βήμα κ.α, μουσικοκριτικός, διευθυντής στο ελληνικό παράρτημα της Virgin, τότε που έβγαιναν συγκλονιστικές κυκλοφορίες ταυτόχρονα με το εξωτερικό, μέλος στο αμερικάνικο Rock ‘n Roll Hall of Fame με δικαίωμα ψήφου, και βασικός υπεύθυνος ξοδέματος αμέτρητου εφηβικού χαρτζηλικίου σε δίσκους και συναυλίες, κάμποσων γενεών. Ο Γιάννης είναι ο δάσκαλος όλων εμάς των μουσικόφιλων, όλων εμάς για τους οποίους, η βελόνα στο πικάπ, από τότε που πρωτοκάθησε επάνω στον αυλάκι του δίσκου, δεν ξανασηκώθηκε ουσιαστικά ποτέ. Κυρίες και κύριοι, για τη συνέχεια κοντά σας, ο Γιάννης Πετρίδης:
-Γιατί η νέα γενιά δεν ακούει ροκ όπως οι γονείς τους;
Η κοινωνία πια έχει διαφοροποιηθεί. Και αυτό δε συνέβη μόνο στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι προετοίμασε το έδαφος η γενιά της δεκαετίας ’80-’90, αποδεχτήκαμε πολύ γρήγορα, από τη μία, κάποιοι το έφεραν και σε ένα στυλ κουλτούρας, με όλα αυτά τα χορευτικά κινήματα, το house κλπ, μιλάω για μια μουσική που ήρθε τότε ως μια μεταλλαγμένη ντίσκο. Παράλληλα, πολύ εύκολα ο τύπος και η ιδιωτική τηλεόραση πέρασαν τη διασκέδαση τότε, με τα «ελληνάδικα», θυμάσαι που ένας υπουργός τότε του Πασόκ, τα είχε χαρακτηρίσει πολιτιστικά κέντρα, και μάλιστα σε μια Βαλκανική χώρα, που το έχει στο αίμα της το να ανέβει στα τραπέζια. Φαντάσου, έχει προηγηθεί ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης, που μας έχουν σηκώσει, από το τίποτα, που μεταπολεμικά βρισκόταν η Ελλάδα, μια ρημαγμένη χώρα, με τους ποιητές, τον Ελύτη, το Γκάτσο, το Ρίτσο, το Λειβαδίτη, τον Ελευθερίου, τον Παπαδόπουλο και όλους τους άλλους. Ταυτόχρονα, σκέψου, ότι από τη δεκαετία του ’50 έχουμε μουσικές εκρήξεις παγκοσμίως, με το ροκ εν ρολ, στην Ιταλία με την άνθιση του Ιταλικού τραγουδιού, στη Γαλλία, την Αγγλία, και από το ’80 και μετά, με το «λαιφστάιλ», άλλαξαν τα πράγματα. Από τότε έγιναν τα πράγματα επιφανειακά, εικόνα και η μουσική το ίδιο.
Υπήρχε βέβαια ο Μπόουη και άλλοι παλιότεροι, αλλά δεν ήταν αυτοσκοπός του το στάιλινγκ, πάντα υπήρχε και η μουσική. Μετά έγινε το στυλ αυτοσκοπός, πέρασε και στις εκπομπές και έγινε τελικά ξεφτίλα στάιλινγκ. Έχουμε τρία πράγματα που μας πάνε προς τα εκεί: ιδιωτικά κανάλια, ραδιόφωνα και περιοδικά λαϊφστάιλ. Είμασταν σαν την Πομπηία λίγο πριν την καταστροφή, όπου πρέπει να κάνουμε τα πάντα, γιατί και τώρα ζούμε σε ένα άλλο στυλ λαϊφστάιλ, αυτό του διαδικτύου.
-Γιατί δεν ασχολήθηκες με την ελληνική μουσική;
Θα μπορούσα να κάνω και εκπομπές με ελληνική μουσική, αλλά με πρόλαβε ο Γιώργος Παπαστεφάνου, που έκανε τις εκπομπές όπως περίπου φανταζόμουνα να τις κάνω κι εγώ. Υπήρχε τότε και ο Νίκος ο Μαστοράκης, που είχε το στυλ του entertainment deejay, επομένως έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό, το οποίο ήξερα, γιατί από μικρός ήθελα να γνωρίζω τι κρύβεται πίσω απ’ τα τραγούδια. Από τη δεκαετία του ‘50 μικρός, ακούγοντας το Δεύτερο πρόγραμμα, με παρουσιαστές όπως ο Μίμης Πλέσσας, γύρω στο ’57-’58, εκεί πρωτοάκουσα τον Έλβις, το Μπόμπι Ντάριν, έτυχε να μεγαλώσω στα χρόνια που έβγαινε η καλύτερη μουσική που βγήκε στον περασμένο αιώνα. Άκουγα τον Έλβις και τις Ronettes και λέγαμε τι είναι αυτό; Δεν ξέραμε ούτε για wall of sound ούτε τίποτα, δεν είχαμε καμία πληροφόρηση. Μεγάλωσα, λοιπόν, με όλα αυτά τα ακούσματα του κρατικού ραδιοφώνου, με τα λατινοαμερικάνικα και λοιπά, και γι’αυτό χάρηκα που είδα χρόνια μετά τους ροκ σταρ, το Ντέηβιντ Μπερν και δεκάδες άλλους, να επιστρέφουν σε αυτές τις μουσικές. Η γενιά μου είναι απόλυτα τυχερή, γιατί ζήσαμε τη γέννηση μουσικών ειδών, που δε θα ξανασυμβούν ποτέ. Μέσα μου λοιπόν, έμειναν όλα αυτά τα ακούσματα και σκέψου, όταν άρχισα να κάνω εκπομπές και να παίζω τα τσαρτ, τι υπήρχε εκεί μέσα: οι Ρόλινγκ Στόουνς, ο Σέρτζιο Μέντες και οι Brasil ’66, ο Φρανκ Σινάτρα με την Πέγκυ Λη, οι Μπητλς. Έβλεπα το Ντύλαν στη Μαλακάσα και σκεφτόμουν ότι ανήκω σε μια ευλογημένη γενιά, γιατί ζήσαμε τα σαράντα χρόνια, μιας εποχής, που σε διακόσια χρόνια, θα αναφέρεται, όπως αναφέρεται σήμερα η εποχή του Μότσαρτ και του Μπετόβεν. Όταν φύγει ο Ντύλαν και ο Σπρίνγκστην και κάνα δυο άλλοι, τελειώσαμε. Οπότε, πώς να ακούσει σήμερα ροκ ο πιτσιρικάς; Σήμερα, υπάρχουν μόνο κάνα δυο πραγματάκια καλά, οι Black Keys, o Jack White, ελάχιστα.
-Πως έφτιαξες τη μουσική σου αγωγή;
Ενώ άκουγα το κρατικό ραδιόφωνο, με τα ελληνικά, τα λάτιν, τα ιταλικά, άκουγα παράλληλα και το Radio Caroline, τη Φωνή της Αμερικής, αλλά πήγαινα και στις συναυλίες του Θεοδωράκη και άκουγα το Τραγούδι του νεκρού Αδερφού, πήγαινα και στον Επιτάφιο και στις συναυλίες του στο Κεντρικόν, τότε με τον Καζαντζίδη και λέω, για να μας τον παρουσιάζει ο Μίκης τον Καζαντζίδη, κάτι σημαίνει, και έμπαινα και στο λαϊκό τραγούδι. Και από τη μια ακούγαμε τα ροκ και από την άλλη μου άρεσε και η Μαίρη Λω και η Τζένη Βάνου και η Νάνα Μούσχουρη. Καθώς μεγάλωνα όμως, αφοσιώθηκα περισσότερο στον αμερικάνικο ήχο, γιατί θεωρώ ότι από κει ξεκίνησαν όλα. Μπορεί οι Αμερικάνοι να μην έβγαλαν Μπητλς και Στόουνς και τέτοια συγκροτήματα, ή Λεντ Ζέπελιν, αλλά, τι είναι οι Μπητλς και οι Στόουνς; Όλη η αμερικάνικη κουλτούρα της δεκαετίας του ’30, του ’40 και του ’50. Αλλά και η Αμερική με τη σειρά της είναι οι Ευρωπαίοι που πήγαν εκεί, που μετέφεραν εκεί τα μουσικά τους είδη. Και ακόμα και σήμερα το σημαντικό είναι να τα καταφέρεις στην Αμερική. Η Αντέλ τι είναι, που τα κατάφερε; Η Αμερικάνικη μουσική, όπως και η Amy Winehouse. Από την άλλη είναι άδικο που δεν τα κατάφερε η Dusty Springfield, που ήταν από τις πρώτες που πήγαν εκεί. Εγώ δεν είμαι μουσικός, αλλά ζω μέσα στα τραγούδια, σαν ένας «τρελός» να το πω έτσι, Willy Wonka, που ζει μέσα στη μουσική του. Ό,τι χρήματα έβγαλα από τη δουλειά μου, τα χρησιμοποίησα σε ταξίδια για να δω τις πόλεις που γεννήθηκε η μουσική που αγάπησα, πάω και στα σπίτια των μουσικών απέξω, είχα πάει στη Ντακότα για να δω το μέρος που γεννήθηκε η Πέγκυ Λη, αλλά και εκεί που γυρίστηκαν οι αγαπημένες μου ταινίες, όπως στο μοναστήρι εκείνο που γύρισε ο Χίτσκοκ το Vertigo και πηγαίνω ως ένας μικρός φαν, δε ντρέπομαι να το πω, εδώ ο Ντύλαν είχε πάει να δει το σπίτι του Νηλ Γιανγκ, και καθόταν απέναντι στο πεζοδρόμιο και παρατηρούσε επί μισή ώρα το παράθυρο που είχε γεννηθεί ο μικρός Νηλ Γιανγκ, για να δει τι έβλεπε και έγραψε αυτά τα τραγούδια, δεν είναι συγκλονιστικό; Όπως αντίστοιχα, έρχονται οι ξένοι εδώ, για να δουν που γεννήθηκε ο Σωκράτης και επειδή μου αρέσει πολύ η ιστορία, έχω ταξιδέψει και στην Ευρώπη για να δω που έγιναν μεγάλα ιστορικά γεγονότα, όπως η Ρώμη για παράδειγμα. Βέβαια, θα μου πει κάποιος, τι μας λέει, ότι το ίδιο είναι ο Σωκράτης με το Λένον; Όχι βέβαια, αλλά στο μέλλον, δεν ξέρεις πόσο θα θεωρηθεί ότι επηρέασε και αυτός τη διαμόρφωση μιας κουλτούρας. Από την άλλη, εδώ βλέπεις, ότι δε διασώζεται σχεδόν τίποτα. Δεν υπάρχει ένα μουσείο, κάτι να διασώζει τον πλούτο και την ιστορία της ελληνικής μουσικής. Στην Αμερική σώζεται το σπίτι που μεγάλωσε ο Έλβις, εδώ σώζεται άραγε το σπίτι του Τσιτσάνη στα Τρίκαλα; Ή του Χατζιδάκι, του Βαμβακάρη, του Κουν;
-Γιατί με τόσα που γίνονται κοινωνικά, δεν έχουμε τραγούδια αιχμής από νέους δημιουργούς;
Τι προβολή έχει σήμερα ένας τραγουδοποιός, όταν προβάλλονται τα μέτρια και τα επιφανειακά; Πώς να γράψει τραγούδια διαμαρτυρίας, για παράδειγμα; Από την άλλη, μια γενιά μπορεί να εκφραστεί και στα αγγλικά, βεβαίως, πάντα υπήρχε αυτό και με πολύ καλά ονόματα, από τους Last Drive και τους Raining Pleasure και τους Socrates. Δε μπορεί όμως μια χώρα σαν την Ελλάδα, με τόσο δυνατή δική της κουλτούρα, να μετατραπεί ξαφνικά η μουσική πρόταση με αγγλικό στίχο σε κίνημα σοβαρό. Αυτό γίνεται μόνο σε χώρες που δεν έχουν κουλτούρα δυνατή σαν την ελληνική. Δε μπορώ να δεχτώ ότι δε μπορεί κάποιος να εκφραστεί στα ελληνικά σωστά, όπως ακούω. Γιατί τα κατάφερε ο Σαββόπουλος, ο Αγγελάκας με τις Τρύπες, ο Δεληβοριάς, ο Φάμελλος, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, οι Κατσιμιχαίοι και τόσοι άλλοι, μπορεί ο αγγλικός στίχος να περάσει ευρύτερα; Αυτό είναι για διακόσια άτομα που θα πάνε στα κλαμπάκια της Αθήνας, και μέχρι εκεί. Από την άλλη όμως, υπάρχουν κι εκεί σπουδαία ταλέντα, που όμως θα πρέπει να αποφασίσουν, ότι αν θέλουν καριέρα διεθνή σαν το Βαγγέλη Παπαθανασίου, θα πρέπει να φύγουν έξω. Αυτό που αποδέχομαι είναι σε μια μουσική φόρμα, που έχει διαμορφωθεί τώρα, ηλεκτρονικής μουσικής, όπως οι Keep Shelly in Athens, ο Leon και ένα δυο άλλοι, να μπορέσουν να βγουν έξω-που ήδη το κάνουν-και να γίνουν αποδεκτοί. Αλλά και πάλι, πρέπει να έχει κάποιος πολύ μεγάλες επιτυχίες για να πει ότι κάνω καριέρα και βγάζω χρήματα από το downloading. Ακόμα και ο Ντέμης Ρούσος με το Βαγγέλη, έφυγαν έξω, μένανε για μήνες, όπως μου έχει πει ο Βαγγέλης, το ’68, με ελιές και ψωμί, και βγήκε τότε το Rain & Tears και έπαιξαν το τραγούδι οι σταθμοί σε συνδυασμό και με τα γεγονότα, πήρανε την ώθηση, αλλά είδες και τι σπουδαίοι ήταν και πως ακόμη και σήμερα το άλμπουμ τους 666, θεωρείται στην Αγγλία από τα σημαντικότερα στο progressive rock.
-Πως και δεν παρασύρθηκες ποτέ από την υπερβολή του ροκ τρόπου ζωής;
Μεγάλωσα σε συντηρητικό περιβάλλον, η οικογένειά μου μας έβαλε όρια και γι’ αυτό δεν θέλησα ποτέ να τα υπερβώ και δεν παρασύρθηκα από έναν υποτιθέμενο ροκ τρόπο ζωής, όπως πολλοί τον εννοούν. Τα τελευταία χρόνια ακούω πολιτικούς να μιλάνε για το ροκ και πόσο ροκ τύποι είναι μάλιστα. Ο ορισμός σκληρό ροκ έχει γίνει πολιτικό σλόγκαν, αν είναι δυνατόν! Ή κάτι τύπους που λένε στις εκπομπές ότι είναι ροκ, με κάτι μπλουζάκια των Ramones! Όλα λαϊφστάιλ!
- Θα έλεγες ότι είσαι ροκ και τι σημαίνει αυτό τελικά;
Εγώ δεν έκανα τα ακραία πράγματα της ροκ ζωής, αλλά μια απόσταση από το κατεστημένο την είχα, μια στάση ζωής που είχα, πιστεύω ότι είναι ροκ. Δε θέλω να το εξηγήσω περισσότερο, όσοι με γνωρίζουν ξέρουν τι εννοώ, δεν πήγα ποτέ να προσκολληθώ κάπου, δεν απέκτησα κάτι επειδή έγλειψα κάποιους, κράτησα μία απόσταση και για μένα αυτό είναι ροκ διάθεση. Πάντως να λένε οι πολικοί ότι είναι ροκ, αυτό είναι ό,τι πιο γελοίο έχω ακούσει. Η μουσική από την άλλη είναι κάτι το μοναχικό για μένα, από μικρός είχα την τάση να απομονώνομαι, ήθελα να αφιερώνομαι στα τραγούδια, δεν ήμουνα βέβαια απόλυτα μόνος, αλλά θα πρέπει να έχει κανείς μια κοπέλα, σύντροφο που να τον ανέχεται, να τον καταλαβαίνει, δε μπορείς άλλωστε, να τα χαρείς και μόνος σου. Εγώ είχα την τύχη να μεγαλώσω με έναν πολύ καλό μου φίλο, ο οποίος έχει την οικογένειά του, αλλά δέσαμε από πολύ παλιά, γιατί συνέχεια έχουμε διαφωνίες, σαν δυο τρελοί επιστήμονες που συνέχεια διαφωνούν, στο τέλος καταλήγουν κάπου και παρ’ όλο που έχουμε σταματήσει τις εκπομπές και δεν είναι πια μαζί μου στις καινούριες, δεν υπάρχει μέρα που να μη μιλήσουμε ώρα στο τηλέφωνο για τους νέους δίσκους, για ό,τι νέο έχει γίνει, για όλα. Ο Κώστας Ζουγρής ήταν αυτός που μοιραζόμουν και ακόμα μοιράζομαι τις σκέψεις μου, παρ’ όλο που δεν αποδέχομαι πάντα όλες τις τρελές ιδέες που έχει. Αλλά κάποιες έχουν παίξει όμως μεγάλο ρόλο στην εκπομπή. Συνδιαμορφώναμε, λοιπόν, τη θεματολογία και φαντασιωνόμασταν ότι ήμασταν κάτι σαν το Λένον/Μακάρτνεϊ ή το Τζάγκερ με το Ρίτσαρντς! (γέλια). Ή ο Μπρους με το σαξοφωνίστα του.
-Πως τα προλαβαίνεις και τα ακούς όλα;
Ακούω μουσική όλη την ημέρα, βέβαια είμαι και μιας κάποιας ηλικίας. Σκέψου ότι άκουγα τη μουσική μεγαλώνοντας, καθώς εξελισσόταν. Και σιγά σιγά άρχισα να ψάχνω το παρελθόν και εκεί ανακάλυψα τη μουσική του ’30, του ’40, του ’20, αλλά τα τελευταία χρόνια δε βγαίνουν πολλοί καλοί δίσκοι οπότε έχει καταλαγιάσει, ας πούμε, η τροφοδοσία της δισκοθήκης μου.
-Μπορεί ένας κριτικός να αντιληφθεί άμεσα τη σπουδαιότητα ενός δίσκου;.
Για να γράψεις κριτική πρέπει να έχεις πολύ μεγάλο εύρος μουσικής γνώσης, για να δεις από πού εμπνέονται όλα αυτά, πρέπει να παρακολουθείς κινηματογράφο, θέατρο, να παρακολουθείς τις εξελίξεις, τι έρχεται, τι συμβαίνει στα πράγματα, να είσαι πληροφορημένος απόλυτα τι συμβαίνει, τριγύρω σου τι γίνεται, τι τρέχει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Νομίζω λοιπόν ότι ένας τέτοιος κριτικός και όχι ένας πουπερνάει το χρόνο του πίνοντας από δω κι από κει στα διάφορα μπαρ, μπορεί να αντιληφθεί με το πρώτο άκουσμα τη σπουδαιότητα ενός δίσκου.
Εγώ δεν ήμουν λεξιπλάστης, λέω την άποψή μου ψυχρά, αλλά συνεχώς ψάχνω σε βιβλία, τι είναι ας πούμε, αυτό το όνομα που αναφέρει ο Morrissey σε αυτό το τραγούδι, από παλιά το έκανα και σε μια εποχή που δεν είχες όλα αυτά τα κανάλια πληροφόρησης που έχεις σήμερα.
-Να μιλήσουμε για το Ποπ & Ροκ;
Το Ποπ & Ροκ (πρωτοβγήκε το 1978) μαζί με την εκπομπή τότε, ήταν οι δύο βασικοί πυλώνες της μουσικής πληροφόρησης στην Ελλάδα. Η χρυσή του εποχή ήταν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Έπαιξε ρόλο και η μουσική εξέλιξη, καθώς κάπου εκεί τελειώνει η σπουδαία εποχή της ροκ μουσικής, με μια αναλαμπή με το γκραντζ λίγο μετά. Δε σημαίνει ότι το ροκ έχει εξαφανιστεί τώρα, υπήρξαν κατόπιν και οι Radiohead και οι White Stripes, αλλά οι καθαρές πηγές του ροκ τελειώνουν εκεί, με Pixies, Pearl Jam και όλα αυτά, δεν έχω συναντήσει έκτοτε άλλο κίνημα στο ροκ. Με κάποιο τρόπο, που δεν τον είχαμε καταλάβει λοιπόν τότε, με την ποπ που είχε έρθει και την αλλαγή που συνέβαινε, εμένα τον Κώστα το Ζουγρή και το Βάσο Τσιμιδόπουλο που βγάζαμε το περιοδικό, μας επηρέασε και βάλαμε, λοιπόν, εξώφυλλο τη Μαντόνα. Μόλις βάλαμε εξώφυλλο τη Μαντόνα, είχαμε τη μεγαλύτερη πτώση πωλήσεων στην ιστορία του περιοδικού. Χάσαμε κάπως την προσωπικότητά μας. Αλλά ήταν και η αλλαγή που οι παλιότεροι ροκάδες δε μπορούσαν να αποδεχθούν. Θα μπορούσε να δεχτεί ένας που άκουγε Jethro Tull, τους Massive Attack για παράδειγμα; Άσχετα αν τους αποδεχθήκαμε εμείς.
-Στη στήλη αλληλογραφίας του περιοδικού, παρατηρείται το φαινόμενο, οι αναγνώστες που θίγονταν οι αγαπημένοι τους καλλιτέχνες από τις γνώμες των συντακτών, συχνά να τους βρίζουν σκαιότατα και όχι μόνο δημοσιεύονταν οι επιστολές τους αυτούσιες, όχι μόνο δεν έκαναν μήνυση οι συντάκτες, αλλά πολλές φορές δεν απαντούσαν καν. Πως συνέβαινε αυτό;
Είχαμε πει στους συντάκτες, κοιτάξτε, πρέπει να δώσουμε ελευθερία στα παιδιά, στους αναγνώστες να εκφραστούν ελεύθερα. Υπήρχε βέβαια και ένας ρομαντισμός σε όλες αυτές τις διαμάχες με τις μουσικές φυλές που συνέβαιναν τότε, με τους πανκ, τους ροκάδες, τους μεταλάδες, τους νιου γουέηβ, τους ντισκόβιους και τα λοιπά. Όπως και οι συντάκτες έγραφαν ελεύθερα ό,τι ήθελαν, σύμφωνα με το μουσικό τους γούστο. Σε άλλα περιοδικά δε γινόταν αυτό, υπήρχε γραμμή. Κάθε συντάκτης είχε το γούστο του, τι κάναμε λοιπόν; Καθόμασταν με τον Κώστα, ερχόντουσαν οι δίσκοι από τις εταιρείες και λέγαμε αυτά, επί παραδείγματι, είναι περισσότερο για τον τάδε, αυτά για τον άλλον, τα χέβι μέταλ ας πούμε τα δίναμε στο Στάθη Παναγιωτόπουλο. Όμως μερικές φορές, για να κανιβαλίσουμε λίγο την υπόθεση, τους δίναμε και από αυτά που δεν τους άρεσαν, επί τούτου (γέλια). Δίναμε ας πούμε στον Κωνσταντέα, που ήταν του παλιού ροκ, το δίσκο των Magazine, που δεν ήταν τελείως πανκ ας πούμε και λέγαμε, για να δούμε τι θα γράψει για τους Magazine; Αυτά δεν ξαναγίνονται. Ή στον Κοντογούρη ας πούμε, ήμουν τυχερός που είχα τόσο σπουδαίους συντάκτες, σαν τον Πητ Κωνσταντέα, το Νίκο Κοντογούρη που έκανε τόσους πολλούς να αγαπήσουν τόσα συγκροτήματα, το Γιάννη Μαλαθρώνα, το Θανάση Μάνθο, το Γιώργο Μονεμβασίτη, ή το Μάκη Μηλάτο, τον ξάδερφο του γνωστού Μηλάτου. Τέλειωσαν αυτά με τη δεκαετία του ‘80, όλα τελειώνουν άλλωστε. Κρατούσαμε μια ισορροπία και στο περιοδικό και στην εκπομπή, έβαζα ας πούμε Blue Oyster Cult, αλλά μετά έπαιζα και τους Tuxedo Moon.
-Η εκπομπή κράτησε 38 χρόνια, πες μας για αυτή την πορεία:
Πάντα άκουγα από τα Νο 1, μέχρι τα πιο πρωτοποριακά και έτσι έκανα και στο πρόγραμμα. Δίπλα στο πολύ εμπορικό, προσπαθούσα να περνάω και τα καινούρια πράγματα. Στην ΕΡΤ δεν είχα καμία παρέμβαση, παρά μόνο, στην πρώτη εποχή του Πασόκ. Όταν βγήκε το Πασόκ το ’81, μέσα στο τότε κύμα του αντιαμερικανισμού που υπήρχε, είχε βγει ο εκπρόσωπος του Πασόκ τότε, ο Μαρούδας, και είχε πει, «δε θα αφήσουμε τους δορυφόρους να μολύνουν τον ελληνικό γαλάζιο ουρανό». Η άποψη αυτή αμέσως περνάει και στην ΕΡΤ. Έρχεται ο διευθυντής τότε του Πρώτου προγράμματος και μου λέει, «Γιάννη, πιέζομαι πάρα πολύ, μου λένε να σου κόψω την εκπομπή, αλλά εγώ επειδή σε εκτιμώ, προτείνω κάτι άλλο, θα πρέπει να σταματήσεις να βάζεις καινούρια τραγούδια, θα σε κάνω μέρα παρά μέρα για λίγο, να ηρεμήσει η κατάσταση». Και έτσι έγινε η εκπομπή μέρα παρά μέρα με τον ίδιο τίτλο. «Και να μη βάζεις αμερικάνικα»! Να ακούς αυτά από κάποιους του Πασόκ, που είδαμε στη συνέχεια τι έγινε! Λέμε με τον Κώστα λοιπόν, τι να κάνουμε, να φύγουμε; πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να το ξεπεράσουμε. Και ξεκινήσαμε να βάζουμε Δευτέρα γαλλικά, Τετάρτη ιταλικά και Παρασκευή κάποια καινούρια, καλυμμένα κάπως. Μετά από ένα διάστημα, έρχεται διευθυντής ραδιοφωνίας αυτός που λέγεται Ιάκωβος Καμπανέλλης, που είναι ένας από τους πυλώνες του πολιτισμού στην Ελλάδα. Περνάει μια μέρα από το στούντιο του Πρώτου προγράμματος να μας γνωρίσει, του λέω χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω και τα λοιπά, αριστερός αυτός τώρα έτσι, πρόσεξε, μου λέει λοιπόν, «κάποιος μου είπε ότι η εκπομπή ήταν καθημερινή και τώρα έχει γίνει μέρα παρά μέρα;», ναι του απαντάω, γιατί ξέρετε μας είπαν να μην παίζουμε πολλά αμερικάνικα και παρόμοια τέτοια. Αυτός δε μου λέει τίποτα και φεύγει αμέσως, ωχ λέμε εμείς, τώρα πάει να μας την κόψει τελείως την εκπομπή. Την άλλη μέρα μας παίρνει η γραμματέας του και μας λέει σας θέλει ο κύριος Καμπανέλλης, τώρα λέω του Κώστα θα μας στραγγαλίσει, τελειώσαμε, πάμε λοιπόν στο γραφείο του και μας λέει «είναι απαράδεκτο αυτό που έγινε. Μπορείτε να ξεκινήσετε κάθε μέρα από σήμερα; Και να παίζετε όχι μόνο αμερικάνικα αλλά ό,τι θέλετε». Και έτσι ξανάγινε η εκπομπή κάθε μέρα. Έτσι λοιπόν, όπως ξεκίνησε η εκπομπή από το Χατζιδάκι, που τον γνωρίσαμε μέσω του Μάκη Ροζάκη των Charms, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο κορυφαίος για μένα Έλληνας στιχουργός, που ήταν αυτός που με έβαλε στη δημοσιογραφία, αρχές δεκαετίας του ’70, αυτός με έστειλε στον Πασαλάρη στα Επίκαιρα και μου έδωσε στήλη στο περιοδικό και ο Καμπανέλλης που με βοήθησε με την εκπομπή και την επανέφερε στην καθημερινή της βάση. Και θα σου πω τώρα κάτι που μου είχε πει ο Θεοδωράκης, σε μια συνέντευξη που μας είχε δώσει. Όπως καταλαβαίνεις για μένα ο Θεοδωράκης είναι κάτι το άπιαστο. «Λυπάμαι που δεν υπήρξε ένας σαν τον Γιάννη Πετρίδη στο ελληνικό τραγούδι, για να κάνει τη σωστή προβολή του ελληνικού τραγουδιού, όπως το έκανε ο Γιάννης στο ξένο».
-Ποιες είναι οι προσωπικότητες που σε γοήτευσαν, οι δίσκοι και τα τραγούδια της ζωής σου;
Οι σημαντικότεροι που έχω γνωρίσει είναι ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης. Για μένα η στιγμή που είχε έρθει για δυο ώρες ο Θεοδωράκης στην Ερτ και κάθισε μαζί μας τέσσερις ώρες, επειδή το χάρηκε, είναι από τις σημαντικότερες που έχω ζήσει. Ο Πήτερ Γκάμπριελ μου άρεσε πολύ, ο Ντέηβιντ Μπερν που είχαμε περάσει μια ολόκληρη μέρα μαζί κα του έβαλα να ακούσει τραγούδια και είχε τρελαθεί με την Άπονη Ζωή και το Μπιθικώτση καθώς και για λίγο που γνώρισα τον Πολ Μακάρτνεη, καθώς και τον Κηθ Ρίτσαρντς, που είχα να τον δω από τη συναυλία τους εδώ το ’67 και μιλήσαμε αρκετά. Οι άνθρωποι αυτοί είναι τέρατα, ο Τζάγκερ κανονίζει τα πάντα και ο Κηθ είναι η σιγανοπαπαδιά, αλλά ο Μικ είναι ο ιθύνων νους του γκρουπ. Και αυτά που λέει για το Μικ ο Κηθ στο βιβλίο του, μόνο αυτός μπορεί να τα πει για το Μικ, κανένας άλλος.
Αν διάλεγα τους δίσκους της ζωής μου, θα διάλεγα το Μεγάλο Ερωτικό του Μάνου, το Sergeant Pepper των Μπητλς, όπως και το Λευκό τους άλμπουμ, θα ξεχώριζα το Songbook της Ella Fitzgerald που τραγουδάει Cole Porter, θα έβαζα το Remain in Light των Talking Heads, το Ι των Λεντ Ζέπελιν, επίσης το Beggar’s Banquet των Στόουνς, αλλά θα έβαζα τραγούδια πιο πολλά, έχουμε περάσει πάλι στην εποχή του τραγουδιού. Θα διάλεγα το Nature Boy του Nat King Cole, αλλά και του Bobby Darin, το Your Song του Έλτον Τζον, σου λέω τώρα τραγούδια που έχουν παίξει ρόλο και στη ζωή μου, θα έβαζα το Psycho Killer των Talking Heads, το Like a rolling Stone του Ντύλαν, από Stones ποιο να πρωτοβάλω, θα βάλω μάλλον το Paint it black, σήμερα λέω αυτά, αύριο μπορεί να σου έλεγα κι άλλα.
Συζητάμε σε ένα κουζινάκι, όνειρο για μένα, εφιάλτης για κάθε άλλον: ένα κουζινάκι με ντάνες από δίσκους και βιβλία. Ο Γιάννης είναι από τους τελευταίους αφοσιωμένους, όπως ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης, ο αθλητικός δημοσιογράφος, ο Κάρολος Κουν στο θέατρο και τόσοι άλλοι, που άνοιξαν δρόμους εκεί που δεν υπήρχαν παρά χέρσα χωράφια και αγριόχορτα. Από εκείνους που έσκαψαν κυριολεκτικά πάνω στο τίποτα και κατόρθωσαν να διαδώσουν παιδεία, καλλιέργεια, ανοιχτούς ορίζοντες. Είναι από τους ανθρώπους που έφτιαξαν την παράπλευρη μόρφωσή μας, πέρα από τα λογής επίσημα σχολεία.
Αγαπητοί ακροατές και αγαπητές ακροάτριες, κοντά σας ήταν ο Γιάννης Πετρίδης. Συνεργάτης του στην εκπομπή ο Νίκος Ορφανός. Καλό σας απόγευμα.
Υ.Γ.: Ο Γιάννης Πετρίδης κάνει καθημερινά εκπομπές, 6-8 το απόγευμα στον Vima Fm 99,5. Παράλληλα μπορείτε να ενημερώνεστε από αυτόν από το λογαριασμό της εκπομπής στο twitter: @Apotis4stis5 καθώς και από τη σελίδα του στο Facebook: Giannis Petridis (Γιάννης Πετρίδης)
Μη με ξυπνάς. | Της Θέτιδας Θαλασσινάκη
Κι αν με ξυπνάς τα πρωινά..
θα είσαι εκεί καλημέρα να μου λες;
Κι αν ανοίγεις τα παράθυρα της ψυχής μου..
θα γίνεις αεράκι ζωντανό να με δροσίσει;
Κι αν μ’ αγκαλιάσεις ν’ αποκοιμηθώ..
θα γίνεις τ’ όνειρό μου ;
Κι αν ζωγραφίζεις στο μυαλό μου..
θα γίνεις χρώμα
που βάφει κόκκινο τα δειλινά μου;
Κι αν γίνεις ο περίπατός μου..
θα είσαι εκεί να μου κρατάς το χέρι ;
κι αν το χάδι σου με κάψει σα τον ήλιο..
θα γίνεις θάλασσα να μ’ αγκαλιάσεις ;
Κι αν γίνω το αστέρι σου και πέσω..
θα μου χαρίσεις μια ευχή;
Κι αν όχι ..
άσε με ακόμα να ονειρεύομαι..
μη με ξυπνάς..
Έρωτας είναι θαρρώ… | Της Βούλας Λαμπρικίδου
Αυτό που λένε ότι από εκεί που δεν το περιμένεις σου έρχεται;! Ε, αυτό ακριβώς!
Έτσι είναι ο έρωτας φίλοι μου. Σε “χτυπάει” ύπουλα – κατακούτελα και ούτε που χαμπαριάζεις από πού την έφαγες… Όσο μακρινό και αν φαντάζει αυτό για εσένα (εγώ, εγώ δεν θα ερωτευτώ ποτέ)! Όσα τάματα και αν έχεις κάνει στην Παναγιά της Τήνου κάθε 15 Αύγουστο για να σου “έρθει” ο αληθινός έρωτας, όσες φανουρόπιτες και αν έχεις φτιάξει στην χάρη του Αγίου Φανουρίου (ωωω Άγιε Φανούριε μου, ας μου τον φανερώσεις επιτέλους, τον έρωτα, μην υπάρχουν παρεξηγήσεις), θα σου έρθει, την στιγμή εκείνη που ούτε καν το φαντάζεσαι!
Και έτσι ξαφνικά, θα αισθανθείς αυτό το γαργαλητό στο στομάχι σου, το φτερούγισμα στην καρδιά σου και ένα μονάχα βλέμμα, θα είναι αρκετό! ΤΟΣΟ όμορφο συναίσθημα, που θα σε γεμίσει χαρά και αισιοδοξία και θα σε κάνει να δεις τα πράγματα γύρω σου με άλλο μάτι, το μάτι του ερωτευμένου ανθρώπου που βλέπει γύρω του πεταλουδίτσες, καρδουλίτσες και ανάμεσα σε όλα αυτά, το πρόσωπο του ατόμου που έχει “καψουρευτεί”!
Ωωω, έρωτας είναι θαρρώ.. θα λες στους φίλους, πώς το έπαθα εγώ αυτό;;; (θ΄αναρωτιέσαι λες και κόλλησες ανεμοβλογιά). Στο τέλος όμως, θα διαπιστώνεις ότι σου αρέσει!!!
Έρωτες παράφοροι, έρωτες μυστήριοι, έρωτες πλατωνικοί, έρωτες κεραυνοβόλοι, έρωτες (ακόμα) και εκνευριστικοί, ο καθένας ξεχωριστός και μοναδικός, που αξίζει να τον ζήσεις και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…
Έχουν και αν έχουν γραφτεί διάφορα για το φτερωτό αγγελάκι του έρωτα με τα βέλη του. Που θα πάει, κάποια στιγμή, θα το τσακώσει κάποιος από όλους εμάς και τότε θα εύχεται, να μην υπήρχε καν! Ή μήπως, να το αφήσουμε να την “σκαπουλάρει”;!
Xωρίς σκοπό. | Της Νικόλ Ζένιου
Τον ένιωσα να με κοιτάζει έντονα. Δεν ήξερα πώς με κοιτούσε, για αρκετά λεπτά. Άλλωστε, μέσα στον κόσμο, κάθε μέρα, πόσοι βρίσκονται μέσα σου συνεχώς, δίπλα και μπροστά σου. Και πόσοι βρίσκονται μέσα από καθρεφτάκια πίσω σου;
Αυτός λοιπόν ήταν ένα ακόμα καθρεφτάκι. Ήτανε βράδυ και η κούραση θόλωνε το τζάμι, και θάμπωνε την κίνηση, την αίσθηση.
Η αστυνομία είχε κλείσει τον δρόμο και σάλευε στους οδηγούς μήπως και καταφέρει και τους δώσει τη δική της κατεύθυνση. Εγώ ακολουθούσα διαταγές και ας μην το ήξερα. Και ας με ακολουθούσαν και εμένα. Χωρίς σκοπό.
Χωρίς να το ήθελαν.
Το μετάνιωσα.
Μου θύμισε μόνο όσα έκανα λάθος. Και λυπάμαι που με άφησε να κάνω μόνο λάθη και δεν με σταμάτησε ποτέ. Τον ένιωσα να με κοιτάζει. Έβλεπα μια φιγούρα στην αρχή μα δεν έδωσα σημασία. Και μετά γύρισα πίσω όταν συνειδητοποίησα ότι μάλλον είναι αυτός. Και τον κοίταξα μέσα από μια σειρά από τζάμια και αυτός προσποιήθηκε για μερικά δευτερόλεπτα πώς κοίταζε αλλού.
Ήτανε αυτός είμαι σίγουρη. Ξαφνικά είχαν ξυπνήσει όλα μέσα και ήλπιζαν, πονούσαν λίγο. Ήθελαν να κατέβουν όλα και να πάρουν τον χρόνο πίσω. Και να κάνουν μόνα τα σωστά.
Άλλαξε πορεία. Τον ήθελα να με ακολουθεί μέχρι να αναλωθώ και ας έφευγε λίγο μετά.
Μα δεν τα κατάφερα. Δεν ξέρω αν η πορεία που άλλαξε ήταν αυτή που ήθελε πραγματικά.
Ή αν το βλέμμα μου μάλλον τον έδιωξε μακριά. Όταν πια το καθρεφτάκι άδειασε, εγώ συνέχισα να οδηγώ με τις σκέψεις. Αυτές που θα ανάλωνε αν με ακολουθούσε ακόμα λίγο. Μόνο.
Απώλεια.. | Της Έλενας Καρβελά
Η απώλεια από όποια πλευρά κι αν την λογαριάσεις απώλεια παραμένει..
Δεν μετριέται..
Δεν χωρά σε μια λευκή κόλλα χαρτί..
Δεν περιγράφεται με λέξεις..
Η απώλεια, δεν σου προκαλεί μονάχα πόνο αλλά και φόβο.. Φόβο για το μη αναστρέψιμο μιας κατάστασης.. και πόνο λόγω του κενού που δημιουργείτε μέσα από την απουσία του άλλου στην ζωή σου..
Προσωπικά, δεν στεναχωριέμαι καθόλου για το αν χάσω κάτι σε ύλη.. και σίγουρα τα αγαθά κώπης κτώνται, αλλά πάντα μπορείς να τα αντικαταστήσεις.. το κενό της απουσίας όμως κάθε έμψυχου, παραμένει σαν κενό που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να γεμίσει.. απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτό και προσπαθείς να το χειρίζεσαι ώστε να πονάς λιγότερο όσο ο καιρός περνά..
Η απώλεια είναι σαν ένας μικρός θάνατος ενός κομματιού του εαυτού μας.. σαν το τέλος μιας εποχής που κατακλύζεται από αλλαγές..
Αλλαγές στα συναισθήματά μας.. αλλαγές στις σκέψεις μας..
Ένα εσωτερικό κενό που μεγαλώνει χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις..
Έζησα πολλούς τέτοιους μικρούς θανάτους ώσπου να έρθει εκείνος ..
Κι όταν ήρθε, τίποτα δεν μπορούσε να τον απαλύνει..
Ούτε για μια στιγμή..
Ίσως μόνο ότι μέσα από την δύσκολη αυτή απόφαση της ευθανασίας, κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια..κι αυτή είναι ότι πράττεις την ΤΕΛΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ που μπορείς να κάνεις για το ζωάκι σου.
Ο δεσμός που δημιουργείτε μεταξύ ανθρώπου και τετράποδου φίλου δεν είναι εύκολα κατανοητός από όλους..
Η αίσθηση της απώλειας μπορεί για κάποιους να φαντάζει υπερβολικά μικρή για να της δώσουν την αξία που της αρμόζει..
Για άλλους πάλι όπως εγώ, ισχύει το εντελώς αντίθετο..
Όλα τα χρόνια που πέρασα με τη μικρή μου, ήταν σημαντικά για πολλούς λόγους..
Μια πηγή χαράς και ευτυχίας που μεγάλωνε μαζί μου, ακολουθώντας διάφορες αλλαγές στην ζωή μου..
Πέρα από το γεγονός ότι την είχα από μικρή, ήταν για μένα εκτός των άλλων, μια πηγή ασφάλειας και συντροφικότητας, αγάπης χωρίς όρους και αποδοχής..
Τέλος.. εποχής λοιπόν..
«Do not stand at my grave and weep.
I am not there, I do not sleep.
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain,
I am the gentle autumn’s rain.
When you awaken in the morning’s hush,
I am the swift uplifting rush
of quiet birds in circled flight.
I am the stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there, I did not die…»
Τι απορείς λοιπόν κάθε φορά που βλέπεις έναν σκληρό άνθρωπο… | Της Μοσχούλας Σολάκη
Καθημερινά βλέπεις γύρω σου ανθρώπους που σου φαίνονται αγέλαστοι, κατσούφηδες, μουτρωμένοι…
‘Όμως στ’ αλήθεια έχεις αναρωτηθεί ποτέ, γιατί αυτοί οι άνθρωποι να μοιάζουν πάντοτε τόσο σκυθρωποί, τόσο θλιμμένοι;
Η με ελαφριά την καρδία του χαρίζεις απλόχερα το «ταμπελάκι» του αχώνευτου, του σκληρού και του κρύου;
Μάθαμε βλέπεις να κρίνουμε τους ανθρώπους, όπως τα βιβλία ,από τα εξώφυλλα…
Από γρήγορα και επιπόλαια ξεφυλλίσματα , με κλεφτές ματιές…
Με κρυφοκοιτάγματα….
Με παπαγαλίες …
Άλλες φορές πάλι ,από τις κριτικές απόψεις των άλλων…
Και άλλες πάλι ,ακόμη και από την τιμή τους…
Δε μπορείς να κρίνεις αν δεν έχεις διαβάσει την ιστορία τους…
Αν δεν έχεις ακούσει, τι έχουν να σου πουν!
Ποιος λόγος τους οδήγησε σε αυτό το σημείο;
Τι ήταν αυτό που τους έκανε να αλλάξουν;
Να χάσουν το γέλιο τους, την ελπίδα τους, τη διάθεση τους για τη ζωή…
Τι μπορεί να τους έχει πληγώσει τόσο;
Τι ήταν αυτό που μπορεί με τόση δύναμη να τους αλλοίωσε;
Δε φαντάζεσαι πόσο εύκολα μπορούν να έρθουν τα πάνω –κάτω από τη μια στιγμή στην άλλη…
Πως ανατρέπονται όλα σε ένα μόνο κλάσμα του δευτερολέπτου…
Τι απορείς λοιπόν κάθε φορά που βλέπεις έναν σκληρό άνθρωπο…
Τι απορείς πως σκλήρυνε η καρδιά του…
Ξεχνάς μωρέ μου φαίνεται πως και ο πάγος νερό ήταν πρώτα…
Νεράκι μωρέ, νεράκι…
Που κάποιοι το παγώσανε…
Τίποτα δεν είναι το ίδιο… | Της Λίας Τσάνα
Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και ξαναέρχονται και ξαναφεύγουν
και εσύ κάθεσαι εκεί
στο ίδιο πάντα σημείο
κάνεις πάντα το τελευταίο τσιγάρο και χαμογελάς…
σαν να παρακολουθείς μία ταινία που έχεις δει χιλιάδες φορές με άλλους κάθε φορά πρωταγωνιστές…
και εσύ ακόμα εκεί
στο ίδιο πάντα σημείο
κάνεις πάντα το τελευταίο τσιγάρο και χαμογελάς…
σαν να περιμένεις να έρθει κάτι που ποτέ δεν φτάνει και όταν αποφασίζεις να πας εσύ να το βρεις
μένεις ακόμα εκεί
στο ίδιο πάντα σημείο
κάνεις πάντα το τελευταίο τσιγάρο και χαμογελάς…
μόνο που πια ξέρεις ότι ποτέ δεν ήταν το ίδιο σημείο…
ποτέ δεν ήταν το ίδιο τελευταίο τσιγάρο
όμως συνεχίζεις ακόμη να χαμογελάς!!!!
Μη μένεις πίσω. | Της Σταυρούλας Σίμου
Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι είναι άραγε αυτό που μας κρατάει πίσω.
Αυτό, που κλέβει χαμόγελα, ζωντάνια. Ζωή!
Ζητάς μια ανανέωση, μια αλλαγή. Σιχαίνεσαι την ρουτίνα σου αλλά τελικά επιλέγεις να μείνεις σε αυτήν.
Τι φταίει;
Είναι νομίζω οι φόβοι.
Φόβοι που έχουμε και μένουμε στάσιμοι και δε ρισκάρουμε και δε γουστάρουμε και τελικά δε ζούμε.
Φόβοι εσωτερικοί , μπορείς να τους ονομάσεις κόμπλεξ, κολλήματα, ανασφάλειες.
Έρχονται καταστάσεις και φάσεις στη ζωή σου και απλά αποφασίζεις να μην τις ζήσεις, να μην προχωρήσεις σε κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο.
Παγώνεις τον χρόνο και απλά δε συνεχίζεις. Ο χρόνος όμως δεν παγώνει κι εσύ απλά σταματάς. Σταματάς, όμως νιώθεις χάλια. Δεν αναρωτιέσαι γιατί, απλά σταματάς.
Κάπου κολλάς, αλλά που; Σκέφτηκες ποτέ;
Και τότε καταλαβαίνεις ότι φοβήθηκες. Φοβήθηκες να ζήσεις κάτι νέο. Φοβήθηκες να ρισκάρεις και να βιώσεις κάτι διαφορετικό που ναι, μπορεί τελικά να ήταν λάθος..
Μπερδεύτηκες όμως. Η ζωή δεν είναι παρτίδα σκάκι.
Τι και αν κάνεις κάτι λάθος, τι και αν πληγωθείς;
Και τελικά τα κόμπλεξ βγήκαν πάλι στην επιφάνεια και κέρδισαν.
«… δεν είμαι αρκετά καλός», «δεν θα τα καταφέρω», «δεν είναι για εμένα αυτά», «δε μου αξίζει αυτό», «δεν θα οδηγήσει πουθενά», «δεν, δεν…»
Και τελικά μένεις εκεί ακριβώς που ήσουν. Οι ευκαιρίες περνούν και φεύγουν από μπροστά σου κι εσύ μένεις άπραγος, αδύναμος να αδράξεις μία από αυτές και να την ζήσεις.
Πάλι οι ανασφάλειες κέρδισαν.
Πρόσεχε όμως, γιατί και η ζωή περνά και είναι ίσως καλύτερο να μετανιώνεις για όσα έκανες παρά για όσα φοβήθηκες να κάνεις.
Αν δεν έχεις το θάρρος να μην έχεις και την απαίτηση για κάτι καλύτερο, μεγαλύτερο.
Πολέμησε τις ανασφάλειές σου. Τόλμα να ζήσεις και ρίσκαρε, δοκίμασε. Μη πηγαίνεις μόνο στα σίγουρα, στα ίδια.
Και που ξέρεις, ίσως ο μεγαλύτερος σου φόβος να είναι τελικά η πηγή ζωής που έψαχνες.
Παραμύθια | Της Νατάσσας Αναγνώστου
Με παραμύθια μεγάλωσες.
Από αυτά που έχουν μόνο ένα τέλος. Το χαρούμενο.
Το απόλυτο.Το μη αναστρέψιμο.
Μεγάλωσες με την ιδέα πως εκεί έξω υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος για σένα,
μια ευκαιρία, μια προσπάθεια.
Και πορεύτηκες μ’αυτήν.
Μέχρι που μια χίμαιρα στα πήρε όλα.
Ξέμεινες. Άδειασες. Σε πέταξαν έξω από το παραμύθι.
Δεν ανήκεις πουθενά. Δεν χωράς σε ευτυχισμένα κλισέ ή πολύχρωμα σπίτια.
Κουβαλάς πλέον τα κρίματα σου σαν αποδιοπομπαίος τράγος.
Κανείς δεν σε προετοίμασε γι’αυτό.
Κανείς δεν σου είπε πως εκεί έξω δεν μπορούν να σταθούν πρίγκηπες και θρόνοι.
Οι άνθρωποι έχουν κύριο υλικό την αδυναμία. Αυτό το έγκλημα, αυτή και η γοητεία τους.
Θα προδώσουν τον άνθρωπό τους, θα πετάξουν την ευκαιρία τους, θα αποφύγουν την προσπάθεια.
Θα μαζέψουν λάθη και μελανιές. Θα ορίσουν νέες αρχές και ίσως τις πουλήσουν πάλι
για το πρώτο πάθος που θα βρεθεί σε έκπτωση.
Και θα φτιάξουν χίλια σχήματα, μέχρι να βρουν σε ποιο χωράνε καλύτερα, σε ποιο αναπνέουν άνετα.
Μα ίσως το χαλάσουν κι αυτό για ένα επόμενο, πιο στενό και άβολο.
Γιατί οι άνθρωποι είναι ανήσυχα και γεμάτα περιέργεια όντα.
Ακόμα κι αν βολευτούν, κάτι μέσα τους διαρκώς θα καρδιοχτυπά από αγωνία για το άγνωστο που βρίσκεται στην επόμενη γωνία.
Και όσο θα ψάχνεις πίστη και ασφάλεια σε πρόσωπα άλλα, τόσο θα τρέχεις συνεχώς μακριά τους. Γιατί αυτό που γυρεύεις, μονάχα εσύ το έχεις για σένα.
Όλα εφήμερα είναι μάτια μου , χώνεψέ το.
Παράτα τις θεωρίες και τους χρυσούς κανόνες και χόρτασε ελευθερία.
Και οι εγωισμοί, οι κακίες, τα ψέμματα, οι προδοσίες, οι απαγορευμένες λέξεις, όλα του ανθρώπου είναι. Όλα μέσα μας είναι. Σε όλους. Άσε τις κατηγορίες.
Καλοί και κακοί, εύκολοι και δύσκολοι, άξιοι και ανάξιοι.
Από το ίδιο υλικό είμαστε.
Ικανοί για κάθε υπέροχο μα και αποτρόπαιο έργο.
Μα αυτό δεν μας το είπανε στα παραμύθια.
Λύκε, λύκε είσαι εδώ; | Της Μαριλένας Χρόνη
Στέκεται στο φανάρι στην Πανεπιστημίου περιμένει να περάσει απέναντι, με το βλέμμα χαμηλά τα χέρια σταυρωμένα και μουρμουράει…..
Περπατώ, περπατώ εις το δάσος
όταν ο Λύκος δεν είναι εδώ
Λύκε, λύκε είσαι εδώ;
Λύκε…;
Ανάβει πράσινο, σηκώνει το βλέμμα της χαμογελάει, περπατάει κι αρχίζει να γδύνεται, ο κόσμος την κοιτάζει περίεργα, άλλοι είναι τρομαγμένοι, άλλοι το διασκεδάζουν άλλοι σχολιάζουν….ααααα είναι τρελή αυτή, πω πω βυζιά ρεε χαχαχα, πρεζόνι είναι μωρέ, η τσάντα της είναι ακριβή θα την πάρω, να πάρουμε την αστυνομία κρίμα η κοπέλα….
τα βγάζει όλα, ρούχα, εσώρουχα όλα, αδειάζει ακόμα και την τσάντα της, ένα κραγιόν, χαρτομάντιλα, κλειδιά, 2 πενηντάευρα, κέρματα, κινητό, ταυτότητα όλα σκόρπια στο δρόμο…..
Φτάνει απέναντι είναι πλέον γυμνή, χαμογελάει ενώ γύρω επικρατεί ένας πανικός αφού διάφοροι παίρνουν τα πράγματά της…..περιμένει στο φανάρι πάλι για περάσει απέναντι, το βλέμμα της ψηλά στον ουρανό, ψιθυρίζει περπατώ, περπατώ εις το δάσος όταν ο Λύκος δεν είναι εδώ…….ανάβει πράσινο, διασχίζει τον δρόμο, χορεύει ένα περίεργο χορό, μοιάζει με νεράιδα που βγήκε από παραμύθι, έχει λευκό δέρμα και μακριά μαύρα μαλλιά…..γελάει δυνατά τώρα, το βλέμμα της είναι υγρό μα δεν κλαίει, φωνάζει στους γύρω της.. τι κοιτάτε ρε μαλάκες? πετάμενα λεφτά είναι όλα!!! πιάνει έναν απ το γιακά….έχεις όνειρα ρε?? ζεις τη ζωή που θέλεις? πες μου…πιάνει μια ηλικιωμένη, εσύ γιαγιά αγάπησες ποτέ? έδωσες κάτι με τη ψυχή σου??? καν το τώρα όσο είναι καιρός μετά θα είναι αργά! αγαπήστε ρε!!! δείξτε την αγάπη σας με όποιο τρόπο…η αγάπη είναι ευτυχία, η ζωή είναι μια, εδώ και τώρα…ζήστε έτσι όπως σας αρέσει, ζήστε τη ζωή που ονειρευτήκατε, αγαπήστε τον εαυτό σας, αγαπήστε το σώμα σας όπως είναι ….η αγάπη είναι αλήθεια, η αλήθεια είναι ελευθερία.
Είναι η στιγμή που ανάβει ένα φωτάκι μέσα σου, στο μυαλό σου και σου λέει πως τώρα είναι η ώρα να πάρεις εκείνη την απόφαση, να κάνεις πράξη τα όνειρά σου, να απελευθερωθείς από τα δεσμά που εσύ άφησες να σε κρατούν φυλακισμένο.
Γιατί όταν συνηθίσεις να υπομένεις καταστάσεις και ανθρώπους που δεν σου ταιριάζουν, φοβάσαι κι όταν φοβάσαι γίνεσαι μικρός, τοσοδούλης και τότε τα όνειρά σου μοιάζουν μεγάλα και άπιαστα και τότε η ελευθερία μοιάζει με την τρέλα!
U.N. THE BAND
Στο εισαγωγικό μήνυμα της σελίδας τους δείχνουν τις… άγριες διαθέσεις τους απέναντι σε όσους ζουν σαν την «ωραία κοιμωμένη»! Οι U.N. band, μια ροκ παρέα με βάση την Θεσσαλονίκη, μας συστήνεται…
Τί σημαίνει το όνομα του συγκροτήματος U.N. και από ποιους αποτελείται;
Οι U.N. είμαστε ένα εναλλακτικό blues-rock μουσικό συγκρότημα που δημιουργήθηκε κάπου στα τέλη του 2009 και, πιο συγκεκριμένα, είμαστε οι: Imad Hassan φωνή, Ντένις Φραγκόπουλος κιθάρα, Mateusz Starnawski μπάσο και Δημήτρης Ράπτης τύμπανα. Μετά από ένα demo, που βγάλαμε το 2010, το 2012 κυκλοφορήσαμε τον πρώτο μας δίσκο “UlnarNerve” και σε λίγο καιρό βγάζουμε τον δεύτερο ονόματι “Underdog Narrations”. Όπως καταλαβαίνεις, βάσει του U.N. βαπτίζουμε και όλες τις κυκλοφορίες μας και μ’ αυτόν τον τρόπο, από καιρό σε καιρό, νοηματοδοτούμε και λίγο διαφορετικά το όνομα της ίδιας της μπάντας.
Ποιες είναι οι μουσικές επιρροές σας;
Πάμπολλες και διάφορες θα λέγαμε, καθότι ο καθένας μας έχει και τις δικές του διαφορετικές προσλαμβάνουσες. Πάντως κινούνται όλες σε ένα ευρύ τόξο: από τα blues μέχρι το rock, pop, metal… Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε τους AC/DC, LedZeppelin, PinkFloyd, Motorhead, Guns ‘n’ Roses, Nirvana, BlackKeys και δε συμμαζεύεται… Σε σχέση με το όλο φάσμα της rock, μάλλον είμαστε πολυσυλλεκτικοί.
Για ποιο λόγο επιλέξατε να γράφετε αγγλικό στίχο;
Το κριτήριο είναι μάλλον αισθητικό. Μεγαλώνεις στην Ελλάδα ακούγοντας αγγλόφωνο και ελληνόφωνο rock κι όταν έρχεται η δική σου ώρα να δημιουργήσεις τότε απλά επιλέγεις αυτό που σου ακούγεται περισσότερο γλυκά στο αυτί. Αναμφίβολα το rock έχει αφρο-αμερικάνικες ρίζες, οπότε και η πιο όμορφη μουσική που άκουσες τα λέει στ’ αγγλικά. Έπειτα, μετράει και το γεγονός ότι η ελληνόφωνη μουσική που μας περιβάλει εκ γενετής, συνεχώς τείνει να φτηναίνει. Πώς λοιπόν να σε βοηθήσει το περιβάλλον να χρησιμοποιήσεις αυτή τη γλώσσα; Το πράγμα πάει σχεδόν από μόνο του.
Πως αντιλαμβάνεστε τη rock στη σημερινή μουσική πραγματικότητα και πόσο σχετική είναι με τη rock των προηγούμενων δεκαετιών;
Για το μέρος του πλανήτη που ζούμε εμείς είναι η μουσική του outsider. Στην Ελλάδα πάντοτε αυτό ίσχυε. Τώρα, αναφορικά και με το δικό μας μικρόκοσμο, σίγουρα υπάρχουν και καλά άσχημα στοιχεία. Τα καλά αφορούν κυρίως την ελευθερία στη δημιουργικότητα. Τα άσχημα από την άλλη που μπαίνουν στην υπόθεση είναι, για παράδειγμα, οι διάφοροι μύθοι: πολλοί πιστεύουν ότι αυτή η μουσική φτιάχνεται εύκολα και δυστυχώς στη συνέχεια τα αυτιά μας γεμίζουν από έναν όγκο δημιουργημάτων… αναξιοπρεπών (για να το πούμε ευγενικά). Επίσης, υπάρχουν και οι διάφορες μουσικές μόδες που επιβάλλουν ακόμα και στο δικό μας μετερίζι τι να παίξεις, ασχέτως του αν αυτό έχει κάτι να πει ή κι αν ακόμα το παίζεις καλά ή όχι.
Αυτά βέβαια ισχύουν εδώ και πολύ καιρό (τουλάχιστον από το 1980 και μετά) και σε παγκόσμιο επίπεδο. Μάλλον ο χρόνος είναι ο καλύτερος κριτής…
Η μπάντα σας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πολυπολιτισμική, αφού αποτελείται από μουσικούς πολλών διαφορετικών εθνικοτήτων. Πώς προέκυψε αυτό και πόσο σας βοήθησε στη σύσταση του group σε μουσικό επίπεδο; (έχοντας διαφορετικά ακούσματα)
Αυτό προέκυψε από τύχη και μόνο. Ας πούμε ότι τα ’φερε έτσι η ζωή. Στη μουσική τώρα, ίσως να υπάρχει μια κάποια επιρροή από αυτά τα άλλα μέρη αλλά δεν θα τη χαρακτηρίζαμε βασική για τη μπάντα και το μουσικό της προσανατολισμό.
Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε ξεκινώντας (το 2009) και πόσες από αυτές εξακολουθούν να υπάρχουν, έχουν εξαλειφθεί ή ποιες νέες έχουν προκύψει στην Ελλάδα του 2014;
Οι δυσκολίες ήταν και είναι κυρίως οικονομικής φύσεως, καθότι όποιος μπαίνει σ’ αυτό το χορό δύσκολα βγάζει χρήματα από αυτόν. Έπειτα υπάρχει και το στοιχείο του outsider, το οποίο χαρακτηρίζοντας αυτή τη μουσική, χαρακτηρίζει ως ένα βαθμό κι εμάς.
Όσον αφορά το σήμερα, ας πούμε ότι αντεπεξερχόμαστε καλύτερα την όποια δυσκολία. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα το ίδιο θα ισχύει και αύριο… Το θετικό σ’ αυτήν την υπόθεση είναι ότι όποιος βρίσκεται σ’ αυτή μόνο (ή κυρίως) για τη μουσική, μπορεί να το κάνει δίχως πάρα πολλά έξοδα.
Υπάρχει χώρος στην ελληνική μουσική σκηνή για νέα συγκροτήματα και αν ναι, υπάρχει πιθανότητα να αναδειχθούν σε ευρεία κλίμακα ή οι περισσότερες κινδυνεύουν να “παγιδευτούν” στο πλαίσιο της “νεανικής μπάντας” που φτάνει μέχρι ένα ορισμένο σημείο;
Χώρος σίγουρα υπάρχει παντού και πάντα και για οτιδήποτε αφορά την τέχνη. Απλά πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να κινηθούν προς αυτόν. Από ’κει και πέρα έχει μεγάλη σημασία το πόσο αγαπάει ο καθένας αυτό που κάνει και το πόσο χρόνο (και χρήμα) έχει διάθεση να «θυσιάσει» γι’ αυτό. Η «νεανική μπάντα» κι αυτό το «ορισμένο σημείο» στο οποίο αναφέρεσαι δεν είναι κάτι κακό. Καλώς υπάρχουν κι αυτά. Απλά, στην τελική, εμείς οι ίδιοι είμαστε που βάζουμε τις προτεραιότητές μας και τα υπόλοιπα θα τα κρίνει ο χρόνος.
Με ποια συγκροτήματα ονειρεύεστε να συνεργαστείτε;
Οποιοδήποτε καλό συγκρότημα κι αν παρακολουθήσουμε ζωντανά ή «ανοίξουμε» ή συνεργαστούμε με κάποιο τρόπο, καλό μας κάνει. Είναι κάτι σα σεμινάριο, αρκεί να έχεις ανοιχτά αυτιά. Τώρα αν μπορούσαμε να ανοίξουμε για τους ZZTop, δε θα λέγαμε και όχι ! ! !
Από όσο ξέρω, η μουσική δεν είναι το βιοποριστικό σας επάγγελμα. Σας ενοχλεί αυτό; Στον αντίποδα, ποια είναι τα πνευματικά οφέλη που αποκομίζετε από την ενασχόλησή σας με την μουσική;
Το πρώτο μας ενοχλεί, αλλά τί να κάνουμε; Από τη άλλη, το να ζεις από τη μουσική δεν είναι πάντα το καλύτερο, ειδικά εδώ στην Ελλάδα. Έπειτα, όταν δε σε δεσμεύουν επαγγελματικού τύπου θέματα και καταστάσεις βρίσκεσαι στην πολύ προνομιούχα θέση να κάνεις ό,τι θέλεις.
Τα πράγματα είναι απλά: τα χρήματα τα χρειαζόμαστε, αλλά όχι και για όλες τις πτυχές της ζωής μας. Τα πράγματα που γίνονται δίχως τη συμβολή τους σε βοηθούν να εξελιχτείς πολλές φορές περισσότερο τόσο ως καλλιτέχνη όσο και ως άνθρωπο.
Αφορμή έμπνευσης για να γράψετε ένα καινούριο κομμάτι τί είναι συνήθως: ένας έρωτας, μια αλλαγή στην ζωή σας, η καθημερινότητα ή κάτι σαν την πολιτική κατάσταση μιας χώρας…;
Όλα αυτά και πολλά περισσότερα. Αρκεί να ζει κανείς για να απολαμβάνει την ομορφιά και την ασχήμια αυτού του κόσμου. Η έμπνευση και τα υπόλοιπα έρχονται μετά από μόνα τους. Η έμπνευση έρχεται από παντού, αρκεί να συνεχίζεις να κάνεις αυτό που αγαπάς.
Τί νέο ετοιμάζετε;
Όσον αφορά στα σχέδιά μας, έχοντας (μόλις) ολοκληρώσει τον δεύτερο δίσκο μας οι συναυλίες είναι η πρώτη προτεραιότητά μας. Φυσικά, είμαστε ήδη σε mood σύνθεσης καινούριων κομματιών, αλλά προς το παρόν θα επικεντρωθούμε λίγο στην προώθηση του “Underdog Narrations”. Η επικοινωνία με τον κόσμο που μοιράζεται παρόμοιες μουσικές, και όχι μόνο, ανησυχίες μ’ εμάς είναι κάτι σαν ανάγκη και φυσικά το όλο party που κάνουμε στα live είναι κάπως εξαρτησιογόνο.
Links:
http://www.un-band.com/
https://www.facebook.com/pages/THE-UN-BAND/244013442933
https://www.youtube.com/user/THEUNBAND/videos?view=0
http://twitter.com/UN_BAND
http://www.youtube.com/user/THEUNBAND
http://soundcloud.com/u-n-2
http://unmusic5.bandcamp.com/
http://www.reverbnation.com/un1
Full first album at:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLLGJLn5EdBGFAASVDLbA46lF758H35jKQ
New song:
https://www.youtube.com/watch?v=3XZCDJ1U7Eo&list=UU87SF_uLJG77rqSx8YJvbwg
Σαββατοκύριακο με Bike festival | Της Αντιγόνης Παφίλη
Για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά πραγματοποιείται το ATHENS BIKE FESTIVAL, μια γιορτή ποδηλάτου στο κέντρο της Αθήνας.
Οι φίλοι του ποδηλάτου θα τα δουν όλα κυριολεκτικά. Όλη η ποδηλατική κοινότητα θα είναι εκεί, έτοιμη να σου λύσει κάθε απορία.
Όλες οι τελευταίες εξελίξεις στο χώρο. Όσα συμβαίνουν τώρα και όσα θα συμβούν σε λίγο καιρό. Χορηγοί και αρωγοί του bike festival: OTE και Cosmote!
Τί έχεις να δεις;
Μια Έκθεση Ποδηλάτων που έχει τα πάντα. Όλες τις εναλλακτικές που προσφέρει η αγορά σε όλες τις κατηγορίες ποδηλάτων (πόλης – συμβατικά, αναδιπλούμενα, ηλεκτρικά κλπ.).
Με εκδηλώσεις διαδραστικές ή μη, θα νιώσεις ότι είσαι σε γιορτή.
Είναι η ευκαιρία σου να εμπνευστείς και να εκπαιδευτείς σε έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής και κίνησης μέσα στην πόλη.
Από το Φεστιβάλ αυτό δεν μπορούν να λείψουν και οι ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΑΣΕΙΣ ΟΤΕ-COSMOTE.
Διάλεξε και πάρε..ή μάλλον γιατί να διαλέξεις;
1. ΠΟΔΗΛΑΤΩ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΣΚΟΠΟ
Η ιδέα έρχεται από την ίδια την ρόδα του ποδηλάτου, γίνεται εικαστικό σύμβολο και δίνει διαδραστικό και διασκεδαστικό χαρακτήρα. Εκεί καλείσαι να ποδηλατήσεις στα στατικά ποδήλατα και να αυξήσεις τα χλμ. (τα χλμ καταγράφονται στον μετρητή) και ο ΟΤΕ και η COSMOTE για κάθε χιλιόμετρο που θα καταγραφεί θα ενισχύει τον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με καρκίνο μαστού «Άλμα Ζωής». Κάνε την καλή σου πράξη κάνοντας απλά ποδήλατο.
2. ΣΩΜΑΤΟΜΕΤΡΗΣΗ
Εδώ θα μάθεις ποιά είναι η σωστἠ σου θέση πάνω στο ποδήλατο (ύψος σέλας, απόσταση τιμονιού από τη σέλα, ύψος τιμονιού), με μια σειρά μετρήσεων ακριβείας σε συνδυασμό με κάποιες προσωπικές ερωτήσεις (συχνότητα που ποδηλατούμε, είδος ποδηλάτου, βάρος). Ο χρόνος που χρειάζεται για την ολοκλήρωση της διαδικασίας είναι σχεδόν 5min για κάθε ποδηλάτη.
3. ΤΕΧΝΙΚΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ – HOW TO & DO IT YOUR SELF
Σε έναν άλλο ειδικά διαμορφωμένο χώρο με πάγκο εργασίας και τον κατάλληλο εξοπλισμό, θα μπορείς να μάθεις πώς να αντιμετωπίσεις μικροβλάβες και πώς να αποφύγετε να την “ξαναπατήσετε”. Μη μου πεις ότι δεν σου εχει τύχει να μείνεις και τελικά η επισκευή να είναι μόνο “ένα τσικ πιο αριστερά η αλυσίδα!”
Εργασίες How to & Do It Your Self
• Βασικός έλεγχος σκελετού
• Αλλαγή ελαστικού ή σαμπρέλας
• Σφίξιμο αλυσίδας
• Ρύθμιση σασμάν
• Ρύθμιση Φρένων
• Ρύθμιση φωτιστικών σωμάτων
Στο χώρο του Bike Festival παράλληλα θα εκτυλίσσονται και άλλες δραστηριότητες:
• Test Rides: δυνατότητα δοκιμασίας ποδηλάτων με βόλτες στην περιοχή (Γκάζι)
• Show των Dirt Riders: Ποδηλάτες από τη Γερμανία, παγκοσμίως γνωστοί για εναέρια άλματα με ποδήλατα
• ΒΙΚΕ Fun park: απευθύνεται σε παιδιά άνω των 14 χρόνων και ενήλικες που ξέρουν ποδήλατο.
Ένα έχω να σου πω! Στην Αθήνα έχουν αγοραστεί 200.000 ποδήλατα. Άρα, ανάμεσα μας
υπάρχουν περισσότεροι από 50.000, τουλάχιστον, ενεργοί ποδηλάτες!! Ας γίνουμε περισσότεροι!
Καλό bike festival!
Υστερόγραφο 000000 | Της Δανάης Χατζή
“Πως να σε πονέσω που είσαι τόσο όμορφη;”
Μουρμούριζες. Ψιθύριζες ακατάληπτα.
Καμιά ζωή δεν σου ταίριαξε περισσότερο από αυτήν εδώ.
Κανένα δέρμα δεν σε ξέρασε και πιο μακριά.
Τόσες και τόσες πληγές σου φίλησα, μα εσύ έσταζες αίμα από παντού.
Πως να σε γιατρέψω καρδιά μου;
Δικαιολογημένα μου φεύγεις.
Όλο σε απογοητεύω.
Υ.Γ. Το ξέρω πως θα γυρίσεις όταν θα αντέχεις να ζεις χωρίς να με σκοτώνεις.
Facebook : Χαζή Δανάη
Πάντα θα φεύγω. | Της Σταυρούλας Κωστακοπούλου
Φεύγω γιατί είμαι λάτρης του άγνωστου.
Μου αρέσουν οι δρόμοι που ξανοίγονται
-έτσι απλά,
μπροστά μου.
Αλλά πιο πολύ όταν τους φτιάχνω εγώ.
Φεύγω γιατί λατρεύω το ρίσκο
γιατί ανυπομονώ –πάντα,
να δω τις ερμητικά κλειστές πόρτες
που θα χτυπήσω πάνω τους
επειδή έτρεχα να προλάβω
να γνωρίσω αυτό το άπιαστο
επιτέλους.
Φεύγω και μπορώ να τραγουδάω
τραγούδια ανάλογα.. τραγούδια “φυγής”,
να ακούω τις μουσικές που είναι φτιαγμένες
για αεροδρόμια, λεωφορεία και λιμάνια.
Αυτές τις απροσδόκητα όμορφες μοναχικές μουσικές.
Για μένα το «καθάρισμα της άνοιξης»
έρχεται πάντα το φθινόπωρο.
Κάθε φορά κάπου αλλού.
Φεύγω και γελάω.
Γιατί κάθε φορά είμαι πιο κοντά στο όνειρο.
Γιατί κάθε φορά είμαι πιο κοντά σε μένα.
Για να φτάσω να πω «μαγκιά σου».
Επιλογή σου… | Της Γαρυφαλλιάς Γερογιάννη
Οι επιλογές σου μοιάζουν μ ‘ ένα ταξίδι στη θάλασσα
Είναι τόσο ρευστές που πολλές φορές βουλιάζεις μέσα τους
Γύρω σου υπάρχουν πολλές ακτές, νησάκια, παραλίες
Μα εσύ επιλέγεις ΜΙΑ, και αράζεις σε αυτή
Για λίγο ή και για περισσότερο
Άλλοτε επιλέγεις αυτή που είναι πιο κοντά σου
Άλλες φορές πάλι αυτή που σε ελκύει , χωρίς να καταλαβαίνεις το ΓΙΑΤΙ …
Ποτέ δεν ξέρεις από μακριά τι κρύβει η ακτή
Ακόμη κι αν νομίζεις ότι την ξέρεις καλά,
εκείνη μπορεί να αλλάξει , την αλλάζει βλέπεις η θάλασσα.
Μπορεί κάτι να σου κρύβει, μπορεί να ναι κάτι που εσύ δεν την άφησες να σου φανερώσει
Μα είναι στο χέρι σου σε ποια ακτή τελικά θα αράξεις
Θυμήσου όμως, για να βρεις αυτή που ζητάς, πρέπει πρώτα να εξερευνήσεις πολλές
Και μπορεί αυτή που αφήνεις πίσω σου, να είναι αυτή που σου αξίζει
Κι όμως, εσύ δεν προσπάθησες να την κάνεις δική σου,
γιατί δεν προσπάθησες να τη γνωρίσεις
Και η θάλασσα των συναισθημάτων σου θα ναι πάντα η ίδια
Και η διάθεσή της δεν είναι πάντοτε σταθερή
Κοίτα το βυθό , όχι την επιφάνεια
Κοίτα αυτό που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά
Η ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΜΑΘΕ ΚΟΛΥΜΠΙ ΚΑΙ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ
ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ,
ΜΕΙΝΕ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΞΕΡΕΙΣ
(ΜΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΤΕΡΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΕΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΙΣΩΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ Σ΄ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ )