Οι Rollin’ Foxes διηγούνται την rock’n’roll ζωή τους. | Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου

Ανεβαίνω την οδό Ασκληπιού, στα αριστερά μου βλέπω πράσινο φωτισμό και διαβάζω «Blue Fox». Εδώ είναι; Αναρωτιέμαι. Η είσοδος μου φαίνεται από την μία αδιάφορη, αλλά ταυτόχρονα μου εξάπτει την φαντασία. Ποτέ δεν μου άρεσε το κραυγαλέο άλλωστε, σε καμιά έκφανσή του. Τίποτα δεν προδίδει το τι γίνεται πίσω από την διπλή πόρτα. “Oh Glendora I wanna see more of you” όπως τραγουδούσε ο Perry Como το 1956. Θέλω να δω περισσότερα… το “πράσινo φως” μου έχει δοθεί από την πρώτη στιγμή, θυμάστε; Μπαίνω. Χαμογελαστά κορίτσια και αγόρια που χορεύουν απίστευτα στον ρυθμό της RocknRoll, τριγύρω τους άλλοι, που ιδρωμένοι από τον προηγούμενο χορό ξαποσταίνουν, κρατώντας όμως τον ρυθμό με παλαμάκια! Νοιώθω σαν να έχω μεταφερθεί με την μηχανή του χρόνου σε κάποιο στέκι ροκαμπιλάδων της Αμερικής την δεκαετία του ’50. Η ευχάριστη μυρωδιά του ταλκ, που ρίχνουν στο ξύλινο παρκέ, ανεβαίνει στα ρουθούνια μου, η μουσική με καλεί να χορέψω, η χαρά στα πρόσωπα των παρευρισκομένων αποτυπώνεται αυτόματα και στο δικό μου με ένα χαμόγελο διαρκείας, και συνειδητοποιώ –μιλώντας αργότερα μαζί τους- πως οι Rollin Foxes, η Ρόδη και ο Μάνος, δεν είναι απλά μερικοί ακόμη που ακολουθούν το ρεύμα της εποχής που θέλει τις λέξεις “vintage” και “retro” να είναι της μόδας… αλλά πιστοί στο Rock n’ Roll εδώ και μια δεκαετία, κρατώντας την ταυτότητά τους, όχι σαν επτασφράγιστο μυστικό, αλλά σαν κοινή αγάπη με όποιον άλλον θέλει να… rock around the clock! (Bill Haley)

Ας μας τα πουν όμως οι ίδιοι…

u03B1u03C0u03CC Nicole Janine

Πώς ξεκινήσατε να χορεύετε;

Μ: Εγώ άρχισα να χορεύω γύρω στα 18-19. Χόρευα rock’n’ roll μόνος μου, δηλαδή χωρίς να έχω κάποιον άλλο χορευτή, λίγο πιο ελεύθερα, rockabilly. Όταν γνωριστήκαμε με τη Ρόδη χορεύαμε, από τις πρώτες κιόλας μέρες, είχαμε επιτυχία στα μπαρ που πηγαίναμε. Αυτό έχει δέκα χρόνια τώρα. Ξεκινήσαμε από ένα φεστιβάλ στην Ιταλία που πρωτοπήγαμε το “Summer Jamboree” το 2009 είδαμε τον κόσμο να χορεύει κάτι πιο συγκεκριμένο και λίγο ζηλέψαμε, μας άρεσε, οπότε είπαμε να ξεκινήσουμε κι εμείς μαθήματα και από το 2008 κάνουμε το στυλ που χορεύουμε σήμερα, δηλαδή το rock and roll και συγκεκριμένα της δεκαετίας του ’50.

 

Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο χορό;

Ρ: Δεν ήταν η επιλογή του χορού, ήταν ότι γενικά και οι δύο όταν γνωριστήκαμε, είχαμε πια καταλήξει σε αυτή τη μουσική. Ακούγαμε και οι δύο αυτή τη μουσική και μας αρέσει περισσότερο αυτή η αισθητική, μας αρέσει περισσότερο αυτό το ντύσιμο και γενικώς αυτή η εποχή, οπότε όταν ακούς και μια μουσική σου βγαίνει και ο χορός ο ανάλογος. Φυσικά και υπάρχουν λόγοι που προτιμούμε και τον ίδιο το χορό από άλλους, δηλαδή έχει να κάνει με την ένταση, με τη ζωντάνια, αλλά είναι μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο της φιλοσοφίας του είδους.

 1043928_572222572830320_136718841_n

Στην Ελλάδα δεν ήταν πολύ δύσκολο να το βρείτε αυτό;

Ρ: Γενικά στην Ελλάδα στις σχολές του χορού, που διδάσκουν λάτιν ή ευρωπαϊκούς χορούς, διδάσκουν και αυτό το είδος αλλά με μια μορφή περισσότερο του λάτιν, δηλαδή έχει κάποια βήματα από το rock and roll που χορεύουμε κι εμείς, αλλά είναι όλο πολύ εκλεπτυσμένο στην κίνηση, στιλιζαρισμένο και βλέποντάς το θυμίζει ένα χορό της Λατινικής Αμερικής, το ballroom. Αυτό όμως ως προς το rock and roll δεν ισχύει, με την έννοια ότι αφενός δεν προέρχεται από Λατινική Αμερική αλλά από τη Βόρεια, αφετέρου η λογική του rock’n’roll, έχει να κάνει ακριβώς με το γεγονός ότι όταν προέκυψε ως μουσική τη δεκαετία του ’50, στην πραγματικότητα ήταν μια εξέλιξη του swing, του blues. Ο χορός του rock and roll επίσης βασίζεται στο χορό του swing, που είναι το lindy hop, το οποίο είναι ακόμα πιο διαδεδομένο από το rock and roll σήμερα, όμως η διαφορά ήταν ότι μέχρι τότε αυτοί οι χοροί χορεύονταν κυρίως από μαύρους, οι οποίοι δεν είχαν κάτι άλλο να ρισκάρουν, ήταν ήδη εκτοπισμένοι και ζούσαν στο περιθώριο έτσι κι αλλιώς, οπότε δεν είχαν ζητήματα να χορέψουν πιο καλά ή να φέρονται πιο διακριτικά γιατί ούτως ή άλλως ήταν “χαμένοι”.

 

Αυτός ο χορός εκφράζει την ανάγκη για ελευθερία έκφρασης, δεν είναι το κλασικό, ακολουθώ το βήμα, υποθέτω για αυτό σας κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον…

Ρ: Ακριβώς, αλλά αυτό είναι πιο πολύ το πως το μεταφράζουμε σήμερα, τότε όμως ήταν ότι επειδή το rock’n’roll διαδόθηκε και στους λευκούς, το ζήτημα γινόταν εκεί. Οι λευκοί ήταν καθώς πρέπει, ήθελαν πάρα πολύ να χορέψουν και να εκτονωθούν, από την άλλη φοβόντουσαν να ρισκάρουν, να εκτεθούν, να μην κάνουν κάτι λιγότερο εκλεπτυσμένο από πριν ή κάτι που θα μπορούσε να σχολιαστεί ως προκλητικό, πρόστυχο κλπ. Γι’ αυτό, ουσιαστικά, το rock’n’roll συνδυάστηκε με μια ηθική επανάσταση του τότε. Oπότε και στην Ελλάδα αυτό που ήξερε ο κόσμος πριν από δέκα χρόνια ήταν περισσότερο αυτό το νεο-ballroom στυλ. Γενικά λόγω πολιτικών εξελίξεων δεν είχε επιβιώσει ποτέ τίποτα από όλα αυτά που συζητάμε στην Ελλάδα σήμερα, ούτε ο χορός αντίστοιχα, ούτε η μουσική εκείνες τις δεκαετίες. Μια μικρή αναβίωση είχε υπάρξει το ’80, αλλά ήταν αυτό το νεο-rockabilly, που ήταν οι συμμορίες που πλακώνονταν μεταξύ τους μέσα στα μαγαζιά κλπ., και ουσιαστικά δεν έμεινε κάτι από αυτό. Έτσι βρήκαμε ένα δάσκαλο από κάποιους φίλους, ο οποίος ήταν πολλά χρόνια στην Αμερική και την Αυστραλία, μεγάλος σε ηλικία, και μόλις είχε επιστρέψει στην Ελλάδα. Το ζήτημα ήταν ότι αυτός ήξερε να μας δείξει κάποια βασικά πράγματα, αλλά ήξερε να μας τα δείξει ως ballroom οπτική, οπότε ξεκινήσαμε από αυτά και όλο το υπόλοιπο το βάλαμε εμείς, δηλαδή αλλάξαμε και το στυλ, γιατί ήταν το πολύ κομψό, εκλεπτυσμένο και μετά ξεσηκώνοντας πράγματα, δηλαδή βλέποντας από βίντεο και ταινίες, ή εμείς μεταξύ μας από αυτά που ήδη ξέραμε και προσπαθούσαμε να κάνουμε κι άλλα. Στην πραγματικότητα μας έχουν κάνει μάθημα πολύ λίγο ή σεμινάρια χορού να έχουμε κάνει πέντε φορές. Ή και το φεστιβάλ που έλεγε ο Μάνος πριν, δεν είναι με μαθήματα χορού, είναι γενικώς η αναβίωση της κουλτούρας του ’50.

 954884_10151535143468692_1438114730_n

Πως αντιμετώπιζε ο κόσμος όταν σας έβλεπε να χορεύετε;

Μ: Τότε ήταν κάποια ροκ μαγαζιά, τα οποία μας ξέρανε ως πελάτες, οπότε μας έβαζαν δύο τρία τραγούδια να χορέψουμε.

Ρ: Έκανε και ο κόσμος κέφι, με αυτή τη μουσική, γιατί αν σκεφτείς μέχρι σήμερα και στα σκυλάδικα, όταν τελειώνει το πρόγραμμα βάζουν και λίγο “rock and roll”, αλλά γενικά τότε ο κόσμος που άκουγε, που γνωριζόμασταν μεταξύ μας, και κανονίζαμε να βρεθούμε στο τάδε μαγαζί ή στο τάδε πάρτι που ο τάδε Dj θα βάλει λίγο μουσική, αλλά βασικά αυτό ήταν, ή αν κάποιος γνωστός έκανε πάρτι σε κάποιο μαγαζί.

Μ: Ή κάποιο συγκρότημα να είχε live, κάπως έτσι.

 

Πότε ήταν το κομβικό σημείο που αποφασίσατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με αυτό ;

Μ: Ας πάμε τότε πίσω στα μπαρ που χορεύαμε, κάποιοι μπορεί να το βλέπανε κοροϊδευτικά, κάποιοι χαριτωμένο, κάποιοι το θαύμαζαν, υπήρχαν διάφορες τέτοιες αντιδράσεις. Όταν ανοίξαμε το μαγαζί το 2007, δεν υπήρχε χορός ακόμα, ούτε κάτι οργανωμένο, ούτε οι ομάδες του lindy hop είχαν δημιουργηθεί ακόμα. Το 2008 ξεκινήσαμε να κάνουμε μαθήματα στη σχολή που είπαμε, είχαν ξεκινήσει και οι ομάδες του lindy hop ήδη και σε συνεργασία με το blue fox, μετά χορεύαμε με τη Ρόδη εδώ αυτά που είχαμε μάθει πλέον, και φαινόταν ότι ο κόσμος χαιρόταν που το βλέπει. Έτσι μια μέρα σκεφτήκαμε να φτιάξουμε μια ομάδα, που θα διδάσκουμε τον κόσμο, εφόσον περνάει καλά και του αρέσει και φαινόταν ότι προσπαθούσε και ήθελε να χορέψει λίγο twist, ό,τι μπορούσε ο καθένας και πιστέψαμε ότι ο κόσμος θα ήθελε να συμμετέχει, και αυτό έγινε.

 

Ρ: Όταν άνοιξε το blue fox, άνοιξε με την προοπτική ότι αφού δεν υπάρχει πουθενά, ας το φτιάξουμε εμείς. Δηλαδή κάπως έτσι το σκέφτηκε ο Μάνος και το άνοιξε και γενικά ερχόταν πολύς κόσμος που του άρεσε αυτή η μουσική, χωρίς να την ακούει στην καθημερινότητά του, αλλά διασκέδαζε με αυτό και πέρναγε πολύ καλά, και γενικώς η σκέψη ήταν αφού έχουμε ξεκινήσει αυτό και το δείχνουμε στον κόσμο…

 935890_10151535212798692_1369286579_n

Για εσάς τι σημαίνει rock’n’roll, τόσο σαν μουσική όσο και σαν τρόπος ζωής;

Ρ: Αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα. Γενικά για μας rock’n’roll σημαίνει ό,τι σήμαινε rock’n’roll τη δεκαετία του ’50, γιατί από τότε ο όρος έχει γενικευτεί πάρα πολύ. Μπορεί δηλαδή να χρησιμοποιείται και για μουσική που δεν έχει καμία σχέση, όπως για παράδειγμα πολλοί θεωρούν rock’n’roll τους Red Hot Chili Pepers! Εμείς αυτό που θεωρούμε είναι τη μουσική του ’50, ή τη μουσική του τότε παιγμένη σήμερα, αλλά εξίσου κλασικά, το χορό, την ξεγνοιασιά, τη διασκέδαση, τη χαρά, αυτό το “καλοκαίρι”.

Μ: Τρόπο ζωής δεν ξέρω αν μπορούμε να το πούμε γιατί ο καθένας μπορεί να ρωτήσει 20 ανθρώπους να σου πούνε 20  διαφορετικά πράγματα για το τι σημαίνει rock’n’ roll ως τρόπος ζωής. Για τον καθένα δηλαδή είναι διαφορετικά, άλλος μπορεί να σου πει αλκοόλ, άλλος να σου πει ναρκωτικά, άλλος να σου πει ξενύχτι, ξύλο, άλλος να σου πει παραλία, έχει ο καθένας τα δικά του.

Ρ: Εμείς πάντως είμαστε πιο πολύ της αξιακής πλευράς, όχι του χύμα με αυτή την έννοια.

Μ: Γενικά κάτι ξέγνοιαστο, χωρίς να θεωρούμε ότι τη δεκαετία του ’50 ήταν τα πάντα ξέγνοιαστα και ωραία, ξέρουμε πως ήταν. Έχουμε κρατήσει το καλό κομμάτι.

 

Τα ονόματα Blue Fox και Rolling Foxes από πού προκύπτουν;

Μ: Το Βlue Fox προκύπτει από το κέντρο διασκέδασης της δεκαετίας του ’50, που ήταν στην Αθήνα και λεγόταν “Μπλε Αλεπού”. Είχα ακούσει το όνομα στην ταινία “Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα” του Νίκου Νικολαΐδη, όπου μια παρέα από σαραντάρηδες είχε βρεθεί το ’79, που γυρίστηκε η ταινία, και συζητούν για τη φάση του ’50 και το ανέφεραν, που πήγαιναν και τι έκαναν τότε. Όταν έβλεπα την ταινία σκεφτόμουν ότι ήθελα να ανοίξω κάποτε ένα μαγαζί και όταν άκουσα και το όνομα “Μπλε Αλεπού” μου φάνηκε ωραίο. Μέτα, αφού είχαμε δύο αποτυχημένες προσπάθειες με χώρους που βρήκαμε και τελικά δεν μας έκαναν, ήρθαμε να νοικιάσουμε εδώ το μέρος. Ο ιδιοκτήτης, ήταν ένας παππούς που έμενε από πάνω, όταν πήγαμε να μιλήσουμε για το ενοίκιο κλπ. με ρώτησε πόσο χρονών ήμουν,  του απάντησα 27 και μου είπε ότι και εκείνος στην ίδια ηλικία, το 1952, είχε ανοίξει την πρώτη του επιχείρηση, ένα μαγαζί που τα είχε “σκίσει όλα” και όταν τον ρώτησα πως το έλεγαν το μαγαζί του μου είπε “Μπλε Αλεπού”!!! Η πρώτη “Μπλε Αλεπού” που είχε ανοίξει ο κύριος που έμενε από πάνω ήταν στην οδό Σταδίου, το 1952. Αυτό ήταν το μαγαζί που ανέφερε και η παρέα στην ταινία. Η “Μπλε Αλεπού” μαζί με το “Top Hat” και το “Green Park”  ήταν  τρία “νούμερο ένα” της δεκαετίας του ’50. Εξού και το Rolling Foxes από το Blue Fox, “τα παιδιά της” και Rolling γιατί “ρολάρουν”!

 

Υπήρχαν άνθρωποι εκτός του «χώρου» σας που το θεώρησαν παλιομοδίτικο;

Ρ: Συνέβη το ανάποδο! Από αυτούς όλους, δηλαδή, που κάποτε λέγαμε “σε ποιο μαγαζί να πάμε”, και όλοι έλεγαν «μακάρι να είχαμε ένα στέκι» και «μακάρι να ανοίξει ένα μαγαζί που να μην είναι όπως τα παλιά που άνοιξαν για πολύ λίγο», αλλά λόγω του ότι όλοι την είχαν δει, όπως είπαμε και πριν, αλητείες, παρέες, που έσπαγαν τα μαγαζιά, όταν ο Μάνος αποφάσισε να ανοίξει το Βlue Fox ξίνισαν! Καταρχάς, υπήρχε το “ποιος είναι αυτός τώρα”, επειδή ο Μάνος τότε ήταν 27, και πώς είναι δυνατόν αυτός με τόσο λίγο καιρό στο χώρο… χωρίς να σημαίνει ότι ο άλλος είχε πρόθεση να ανοίξει δικό του μαγαζί.  Όταν εμείς ξεκινήσαμε να κάνουμε τα μαθήματα, ο κόσμος που μέχρι τότε ερχόταν και του άρεσε, ξαφνικά θεώρησε ότι το rock’n’roll είναι το ύψιστο αγαθό και πρέπει να το έχουν μόνο αυτοί και όχι ο κάθε ένας, ο κάθε φλώρος! Aυτά που λέω είναι λόγια που έχουν ειπωθεί.

 

Να μη μοιραστούν τη γνώση και την εμπειρία αυτή δηλαδή!

Μ: Ναι! Παρόλο που και οι ίδιοι την είχαν μάθει από κάποιον άλλο!

Ρ: Επίσης παρόλο που και οι ίδιοι όταν έβγαιναν δεν χόρευαν και τόσο πολύ, αλλά ήταν ένας τρόπος να αισθάνονται πιο ξεχωριστοί σκεπτόμενοι ότι “το ξέρουμε μόνο εμείς και μας κοιτάνε γιατί έχουμε διαφορετικό στυλ”. Ουσιαστικά ήταν μια κλειστή μίζερη κοινότητα, που κλαιγόταν ότι δεν έχει που να πάει για να εκφραστεί και όταν ξαφνικά απέκτησαν ένα χώρο, όχι απλώς δεν το στήριξαν αλλά το χαρακτήρισαν μη αυθεντικό και ότι δεν πρέπει να ανοιχτεί στον κόσμο!

Μ: Και άλλα τέτοια ευχάριστα…

 039

Δεν σας πτόησε όμως αυτό;

Μ: Στην αρχή είχαμε πτοηθεί, γιατί υπήρχαν τέτοια σχόλια από το πρώτο βράδυ που είχαμε ανοίξει, αλλά είδαμε από ποιους προέρχονται και από ένα σημείο και μετά έπαψε να μας νοιάζει, είδαμε ποιοι μας αγαπούν και ποιοι όχι. Έτσι είναι η ζωή.

Ρ: Στεναχωριόμασταν στην αρχή. Βασικά είχε να κάνει και με το γεγονός ότι τους συγκεκριμένους ανθρώπους, που τους περισσότερους τους ξέραμε προσωπικά. Όταν άνοιξε δηλαδή το Blue Fox κοίταξαν  όλοι με κάποιον τρόπο να «φάνε», δηλαδή ο ένας να παίξει μουσική, ο άλλος να κάνει πάρτι κλπ. φυσικά με το αζημίωτο, και όταν κάποια στιγμή ο Μάνος θέλησε να το ανοίξει περισσότερο προς τον κόσμο, γιατί δεν ήθελε να είναι να είναι μια κλειστή κοινωνία γι’ αυτούς τους 20-30 ανθρώπους, τότε άρχισαν όλοι αυτοί να αντιδρούν, λέγοντας “ποιος είναι αυτός” και “ποιοι είναι όλοι αυτοί που μαζεύονται”! Αυτό όμως ήταν καλό για μας γιατί ξεκαθάρισε σε ποιους βασίζεται, και τελικά από την αρχή μέχρι τώρα, που είναι σχεδόν οκτώ χρόνια, είναι άλλος κόσμος που το έχει στηρίξει δεν είναι κανείς από αυτούς.

Μ: Και τυχαίος κόσμος, έχουμε δηλαδή θαμώνες που το θεωρούν “σπίτι” τους, οι οποίοι πριν ανοίξει το Blue Fox ή πριν αρχίσουν τα μαθήματα μπορεί να μην είχαν ακούσει rock’ν’roll εκτός από τυχαία, και δεν είχαν άμεση σχέση με το συγκεκριμένο είδος.

 

Με πόσους μαθητές ξεκινήσατε και στους πόσους έχετε φτάσει;

Ρ: Είχαμε ξεκινήσει τότε με δύο τμήματα, τα οποία είχαν περίπου 20 μαθητές το καθένα, ίσως και λίγο λιγότερους. Τώρα τα βασικά τμήματα είναι από Τρίτη μέχρι και Παρασκευή που είναι δύο τμήματα την ημέρα, και συνολικά πρέπει να είναι γύρω στους 200 μαθητές, ίσως και κάτι παραπάνω. Βέβαια δε θα αυξηθεί περισσότερο από αυτό γιατί δεν έχουμε χρόνο για παραπάνω τμήματα.

Μ: Κάποιοι κάνουν τον κύκλο τους και σταματάνε, έρχονται άλλοι.

 

Τί ηλικίες μαθητών έχετε;

Ρ: O μικρότερος που έχει έρθει είναι 17 και ο μεγαλύτερος γύρω στα 50.

 

Στην αρχή μεγαλύτερη ανταπόκριση είχατε από γυναίκες ή από άντρες;

Ρ: Στην αρχή μεγαλύτερη ανταπόκριση είχαμε από γυναίκες. Οι άντρες δεν ερχόντουσαν τόσο, πιο πολύ λόγω της διαφορετικής κουλτούρας που έχουμε στην Ελλάδα, δηλαδή οι Έλληνες άντρες δεν πάνε τόσο εύκολο να μάθουν χορό. Για τις γυναίκες ήταν πολύ πιο εύκολο, ίσως γιατί έχουμε συνδέσει και τα κορίτσια με το μπαλέτο, ενώ οι άντρες ντρεπόντουσαν.

Μ: Στην Ελλάδα γενικά ο χορός είναι ταμπού να χορέψει ο άντρας. Παρόλα αυτά στη φετινή ανακοίνωση που βάλαμε, έγινε το εξής μοναδικό φαινόμενο για την Ελλάδα σε χορό, έκλεισε το τμήμα από τις ντάμες μέσα σε δύο λεπτά, κάτι που ήταν αναμενόμενο, και από αγόρια μέσα σε μιάμιση με δύο ώρες, και μείνανε αγόρια πρώτη φορά απ’ έξω. Αυτό έγινε πρώτη φορά, γιατί γενικά τα “κυνηγάμε” τα αγόρια.

Ρ: Γενικώς όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο γνωστό.

Πώς φαντάζεστε να εξελίσσεται;

Μ: Αυτό που θα θέλαμε είναι να μείνει όπως είναι τώρα, πιστεύω είναι σε μια πολύ καλή περίοδο, αφού καταφέραμε και τους άντρες να συμμετέχουν, θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα, για παράδειγμα να φέρουμε κάποια γνωστά ονόματα από το εξωτερικό να κάνουν συναυλίες.

Ρ: Ίσως και σε αυτά τα event που κάνουμε να συμμετείχε και άλλος κόσμος, ο οποίος σιγά σιγά θα αρχίσει να εξοικειώνεται με τη μουσική είτε από το ραδιόφωνο, είτε από φίλους του που μπορεί να έρχονται εδώ, αλλά κάπως να αρχίσει λίγο να ανοίγει, χωρίς ταυτόχρονα να γίνει μόδα.

 

Θεωρείται ότι η κρίση έχει συμβάλλει για να μπορεί ο κόσμος να ασχοληθεί με αυτά;

Μ: Ο κόσμος το έχει συνδέσει με μια ξέγνοιαστη κατάσταση, χωρίς άγχος. Έχουμε όλοι στο μυαλό μας ότι η εποχή του ’40 και του ’50 ήταν όλα ωραία, βέβαια γι’ αυτό φταίνε και οι ταινίες ή κάποια διηγήματα, που παρουσιάζουν ωραίες καταστάσεις, σίγουρα ήταν πιο ξέγνοιαστα χωρίς να σημαίνει αυτό ότι ήταν όλα τέλεια και ιδανικά.

Ρ: Βασικά αυτή την εποχή επειδή όλα καταρρέουν και επειδή παραπέμπει και σε μια εποχή που ακόμα υπήρχαν αξίες, θεσμοί, άσχετα που τότε δεν άρεσαν και που ενδεχομένως δε θα θέλαμε σήμερα να ζούμε με εκείνους τους όρους, αλλά πάντως υπήρχε μια ασφάλεια ότι υπάρχει ένα πλαίσιο, υπάρχει κάτι, ενώ τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Όλα φαίνεται να έχουν εκφυλιστεί.

 

Πρόσφατα βρεθήκατε στην Μόσχα για έναν παγκόσμιο διαγωνισμό και μάλιστα για πρώτη φορά ως ελληνική συμμετοχή. Τί είδους διαγωνισμός είναι και πώς τα πήγατε;

Ρ: Αυτό το rock’n’roll που διδάσκουμε και χορεύουμε εμείς, είναι του ’50 και γενικά από τη δεκαετία του ’80 έχει αρχίσει να αντικαθίσταται στην Ευρώπη από το λεγόμενο boogie-woogie, που είναι μουσική του ’30, ’40 και χαρακτηρίζεται από πολύ γρήγορο πιάνο. Δεν υπήρχε κάποιος αντίστοιχος χορός, δηλαδή οι άνθρωποι ακόμα χόρευαν στα βήματα του swing, αλλά από τα τέλη του ’80 και μετά ξεκινώντας από τη Γερμανία και στη συνέχεια σε όλη την Ευρώπη, άρχισε να διαδίδεται ως μια πιο συγχρονισμένη μορφή του τότε rock and roll, το οποίο δεν έχει διαφορές πρακτικά. Κάποια στιγμή όμως ξεκίνησαν να το διαφοροποιούν λίγο και να τα διακρίνουν στο κοινωνικό, δηλαδή αυτό που χορεύει ο κόσμος για να διασκεδάσει, και το διαγωνιστικό. Το κοινωνικό είναι σχεδόν ίδιο με αυτό που κάνουμε εμείς, κάποιες φορές ίσως αλλάζουν κάποιες φιγούρες, το διαγωνιστικό, είναι ένα τελείως διαφορετικό είδος, βασίζεται στην ίδια μουσική, σε πάρα πολύ γρήγορο rock’n’roll αν μπορούμε να το πούμε έτσι, αλλά ως προς τον χορό είναι μια εντελώς άλλη λογική, δεν χορεύεις με το ζευγάρι σου για να διασκεδάσεις ή για να χορέψει ο ένας για τον άλλο, χορεύεις για να κάνεις ένα μικρό σόου και απευθύνεσαι συνέχεια σε κριτές και κοινό. Έχει δηλαδή τη λογική ενός διαγωνισμού. Όσον αφορά τη χορευτική τεχνική είναι ό,τι πιο προχωρημένο υπάρχει σήμερα και επίσης επειδή στις άλλες χώρες είναι πολύ διαδεδομένο, έχουν εθνικές ομοσπονδίες, εθνικές ομάδες, προπονητές, εκπαιδευτές, χορευτές, χιλιάδες τέτοια πράγματα, θεωρήσαμε ότι αφού κάνουμε μια τόσο αξιόλογη προσπάθεια στην Ελλάδα, να ξεκινήσει κάτι αντίστοιχο και εδώ. Από τότε δηλαδή που άνοιξε το Βlue Fox και το Rolling Foxes, γιατί να μη δώσουμε το παρόν, ανεξάρτητα με το αν έχουμε μηδαμινή εμπειρία στο συγκεκριμένο είδος; Έτσι αποφασίσαμε να πάμε και τελικά τα πήγαμε πολύ καλά, διότι από τα 53 ζευγάρια βγήκαμε 39 και ήμασταν οι μόνοι που δεν είχαμε εμπειρία σε αυτό.

 

Αγαπημένοιμουσικοί;

Bill HaleyWynonie Harris, Little Richard, Eddie Cochran, Big Joe Turner.

 

Ποιο κομμάτι σας χαρακτηρίζει;

Μ: To “Glendora” του Perry Como, γιατί ακούγεται στα “κουρέλια” στην ταινία του Νικολαϊδη. Χορευτικά τώρα ο ύμνος του rock’n’ roll είναι το “rock around the clock”, που χαρακτηρίζει όλη αυτή την κατάσταση και δε θα μπορούσε να μείνει έξω το Blue Fox.

*Φωτογραφίες: Στέλιος Παπαδόπουλος, Μαρία Σαρρή

 

Links 

www.rollinfoxes.blogspot.com 

https://www.facebook.com/rollin.foxes?fref=ts

 

Η Δανάη Φαίδρα Θωμαΐδου αν και έχει εργαστεί, για 8 χρόνια, ως δημοσιογράφος σε τηλεοπτικό κανάλι, σχεδόν πάντα συστήνεται ως «δημοσιογράφος» (εντός εισαγωγικών) για λόγους που μόνο εκείνη ξέρει. Ονειρεύεται να διευρύνει τους… επαγγελματικούς ορίζοντές της & σε ένα εκατομμύριο άλλους δημιουργικούς τομείς. (ντοκιμαντέρ, κασκαντέρ, ανιματέρ, κοκ) Λατρεύει τους αγαπημένους της (ανθρώπους & σκύλους), τα ταξίδια, τα μπαχάρια, τις σβούρες, τα μεταλλικά κουτιά, τον M.Χατζηδάκι & τα blues. Όποτε “συννεφιάζει” επικίνδυνα ακούει το “Ain’t got no … I got life” της Nina Simone & αναθαρρεί. Τελειώνοντας, αναρωτιέται γιατί γράφει αυτές τις αράδες σε τρίτο πρόσωπο. Γιατί…;!


Link:Δανάη Φαίδρα Θωμαΐδου

test