SAD DISCO. Κάτι σαν την χαρμολύπη, λέξη που πάντα μου άρεσε. Το electropop συγκρότημα, που όπως περιγράφεται στην σελίδα τους, χαρακτηρίζεται από «εσωστρεφείς στίχους, με εξωστρεφή μουσική» και –όπως διαπίστωσα ιδίοις όμμασι βεβαίως βεβαίως- αποτελείται από δύο πολύ διαφορετικούς, μεταξύ τους, ανθρώπους. Τον Δημήτρη Μπινιάρη και τον Theod Kopoul. Οι δυο τους μέσα από τα κομμάτια τους αναβιώνουν προσωπικές στιγμές του παρελθόντος, επενδύοντάς τες μουσικά με pop ήχους που παραπέμπουν στην δεκαετία του ’80, κρατώντας όμως την φρεσκάδα του σημερινού ήχου.
Οι SAD DISCO μας συστήνονται, μιλώντας μας και για την καινούρια τους ομότιτλη δισκογραφική δουλειά. Πριν πατηθεί το record κάναμε μια ανασκόπηση σε hangover που άφησαν εποχή (ενώ πίναμε νηφάλιοι καφέ και τσάι με άρωμα καραμέλας βουτύρου), ανταλλάξαμε χρωματιστά σοκολατένια κουφετάκια που βρίσκονταν στο τραπέζι και άλλαζαν χέρια με την προτροπή «πάρε μην ντρέπεσαι». Έμαθα τι μουσική ακούν οι τουρίστες ενώ αγοράζουν σουβενίρ από την οικογενειακή επιχείρηση, κάτω από την Ακρόπολη, στην οποία εργάζεται ο Θοδωρής. Έμαθα πώς μία αγγελία σε εφημερίδα ήταν η αφορμή να γνωριστούν, ότι έχουν κάνει πρόβα για το live τους μέσα σε αστυνομικό τμήμα και πολλά ακόμα. Κάναμε ένα μίνι “επαγγελματικό” διάλογο ως εξής : «-Θα είναι ηχητικό το ντοκουμέντο; -Όχι, θα κάνω απομαγνητοφώνηση. –Α ok, οπότε και καμιά βλακεία να πούμε δεν τρέχει τίποτα. –Ναι, μην αγχώνεσαι, εγώ να δεις πόσες θα πω!» και, τέλος, με πέρασαν από ανάκριση για το ποια τραγούδια τους έχω ακούσει και γιατί έχω δύο ονόματα! Απάντησα. REC.
Εσείς γιατί λέγεστε “SAD DISCO”;
Δ. Επειδή μας αρέσει η χορευτική μουσική αλλά ταυτόχρονα είμαστε και μελαγχολικοί. Είναι χαρακτηριστικά του καθενός μας, δηλαδή εγώ μάλλον είμαι ο πιο μελαγχολικός, ενώ ο Θοδωρής έχει πολλή ενέργεια, πολύ fun, κάπως έτσι.
Θ. Είχαμε άλλο όνομα πριν, όταν κάποια στιγμή το αλλάξαμε, υπήρχε ένα κομμάτι που είχε γράψει τότε ο Δημήτρης που λεγόταν Sad Disco και ήταν ένα από τα καλύτερα κομμάτια που είχαμε τότε, κάνοντας άλλο είδος μουσικής post punk και indie, και έτσι αποφασίσαμε να το κρατήσουμε ως όνομα.
Δ. Άλλωστε από αυτό το κομμάτι μας ήξεραν όλοι και είπαμε «μήπως να το κρατήσουμε;», σηματοδοντώντας και την αλλαγή της μπάντας.
Πώς αποφασίσατε να αλλάξετε είδος μουσικής;
Θ. Μας αρέσει να εξελισσόμαστε, συνέχεια αλλάζουμε, αν σκεφτώ και τις μουσικές που ακούμε από μικροί, έχουμε αλλάξει δεκαπέντε χιλιάδες είδη!
Έχετε σπουδάσει μουσική; Πώς προέκυψε η αγάπη στην μουσική;
Δ. Εγώ δεν έχω σπουδάσει, έκανα κάποια μαθήματα όταν ήμουν στο δημοτικό, αλλά δεν ευδοκίμησαν γιατί… η δασκάλα μου με χτυπούσε! Και πήγα στους γονείς μου και τους είπα «δεν μου αρέσει το πιάνο» και σταμάτησα. Από τότε μόνος μου ό,τι έμαθα. Η αφορμή που ασχολήθηκα με την μουσική είναι πολύ παλιά. Ήμουν πέντε χρονών, σε σπίτι οικογενειακών φίλων, ένας από τους οποίους ήταν μουσικός, στο οποίο ακούγαμε μουσική και τότε έκατσα στο πιάνο που υπήρχε στο δωμάτιο και άρχισα να παίζω την μελωδία που άκουγα. Ο μουσικός της παρέας, ο οποίος έπαιζε στους mystery, ενθουσιάστηκε και από τότε θυμάμαι πόση εντύπωση του έκανε, γεγονός που μου άρεσε και ήθελα να συνείσω να ασχολούμε. Προφανώς είχα μουσικό αυτί, αυτό ήταν το θέμα. Μεγαλώνοντας άρχισα να ακούω πάρα πολύ μουσική και όλα όσα ζω είναι συνδεδεμένα με την μουσική, προσωπικές στιγμές, τα πάντα. Μπορώ να σου πω τί άκουγα όταν έκανα για πρώτη φορά κάτι ή που είχα πάει κάπου , κλπ.
Θ. Και εγώ μαθήματα έκανα μετά από χρόνια. Για εμένα έτυχε. Άκουγα μουσική από μικρός και καλώς ή κακώς πάντα έχεις κάποια πρότυπα από τις μπάντες που παίζουν και βλέπεις λαοθάλασσα από κάτω, γκόμενες, ιστορίες και όλα αυτά οπότε, ναι, το ομολογώ, πάντα ήθελα να το κάνω και εγώ. Ξεκίνησα πιτσιρικάς μαζί με κάτι φίλους να παίζω μπάσο σε ένα υπόγειο στούντιο στην Κυψέλη, αλλά τα τύμπανα με κέρδισαν περισσότερο. Μετά τα πρώτα live κάναμε ως πιτσιρικάδες γλυκαθήκαμε και κάπως έτσι αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω στην ζωή μου.
Τί παίζατε τότε;
Θ. Metal, hard rock, ελληνικό ροκ, όλα αυτά που τώρα δεν μπορώ να ακούσω εύκολα. Όταν έφυγα από αυτή την μπάντα ήθελα να ασχοληθώ μόνο με post punk και indie μουσική, μου άρεσε πάρα πολύ. Και όλες οι προηγούμενες μπάντες στις οποίες ήμουν πριν τους Sad Disco έπαιζαν αυτά τα είδη μουσικής, έτσι κατά κάποιο τρόπο «ειδικεύτηκα» σε αυτό το είδος μουσικής. Ο κάθε μουσικός δεν μπορεί να παίζει όλα τα είδη μουσικής. Και ο Δημήτρης από metal ξεκίνησε, όπως και εγώ, αλλά αν μας βάλεις τώρα να παίξουμε κομμάτια που παίζαμε παλιά, δεν ξέρω τί να κάνω.
Θ.Οι τρεις μεγάλες αγάπες που μοιραζόμαστε στα είδη μουσικής είναι οι Slayer, Cure και Madonna!
Δ. Είναι χαρακτηριστικό ότι μία μέρα άκουγα Type O Negative και Mariah Carey, αυτό ήταν το playlist!
Άρα, φαντάζομαι, ότι και τα τραγούδια σας έχουν βιωματικά στοιχεία…
Θ. Full! Η μουσική είναι το soundtrack για εμάς. Θα θυμάσαι πάντα το τραγούδι που άκουγες όταν ήσουν με την πρώτη σου γκόμενα, όταν χωρίσατε, το playlist του χωρισμού, είναι κλασικό αυτό!
Δ. Οι περισσότεροι στίχοι γράφτηκαν από «αρχαίες» ιστορίες, από εμπειρίες που είχα από την εποχή που πήγαινα γυμνάσιο!
Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Θ. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες επιρροές. Το θέμα είναι τί σου κάθεται καλά στο αυτί. Δηλαδή μπορεί να είναι από ένα χαζό pop κομματάκι που μπορεί να λες «αποκλείεται αυτό να το τραγουδάει αυτή ή αυτός!», μέχρι ένα τραγούδι που θα ανακαλύψεις ένα βράδυ ενώ θα «καίγεσαι» στις λίστες του you tube και θα είναι διαμάντι!
Δ. Οι επιρροές μας είναι τα πάντα. Το ότι κατέληξε να γραφτεί αυτό το υλικό με αυτό τον τρόπο είναι σχεδόν τυχαίο, ίσως είναι ο απόηχος της εποχής στην οποία θέλαμε να αναφερθούμε.
Υπάρχει χώρος στην ελληνική μουσική σκηνή για τέτοιου είδους προπάθειες, με τα δεδομένα που υπάρχουν εδώ;
Δ. Παρόλο που παίζουμε pop μουσική δεν είμαστε mainstream για τα ελληνικά δεδομένα. Με τη μουσική που παίζουμε έχουμε την ιδια ανταπόκριση σαν να παίζαμε black metal. Στην Ελλάδα pop είναι μόνο η ελληνική pop.
Μιλήστε μου σχετικά με τις μέχρι τώρα δισκογραφικές δουλειές σας…
Δ: Κυκλοφορήσαμε ένα επτάϊντσο από πέρυσι το Νοέμβριο, που είχε καλή ανταπόκριση δεδομένου ότι είμασατε μια άγνωστη μπάντα και δε μας ήξερε κανένας μέχρι εκείνη τη στιγμή και ενώ είχαμε έτοιμο το υλικό εδώ και καιρό τελικά κυκλοφόρησε τώρα, φέτος τον Οκτώβριο, δηλαδή ένα χρόνο μετά από το πρώτο single. Το πρώτο single μας ήταν το “Heart”, το οποίο υπάρχει στο δίσκο και φέτος κυκλοφορούμε το πρώτο μας LP και μάλιστα σε φυσική κυκλοφορία, δηλαδή είναι βινίλιο και o δίσκος λέγεται Sad Disco, έχει 9 κομμάτια και επειδή μου αρέσει το πάντρεμα της εικόνας και του ήχου, συνοδεύεται με ένα βίντεο για το κομμάτι Beat, που υπάρχει στο Youtube και είναι και το κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ.
Σχετικά με τα νέα κομμάτια σας…
Δ. Είναι αναμνήσεις, ξεκινάνε και καταλήγουν κάπου, για παράδειγμα είναι το πώς ανακαλύπτεις τον έρωτα, εμπειρίες και το πώς σε επηρεάζουν, δηλαδή καλές και κακές στιγμές, και απλώς καταλήγουν σε κάτι θετικό. Όταν άκουσα όλο το δίσκο μαζί, είναι σαν να είναι μια ζωή σε ένα 24ωρο, δηλαδή ξεκινάει το πρωί και καταλήγει το επόμενο ξημέρωμα. Το τελευταίο τραγούδι λέγεται Dawn, το ονομάσαμε έτσι γιατί κάθε φορά που το ακούγαμε όταν το γράφαμε, ήταν σα να βλέπαμε ανατολή ηλίου. Ξεκινάει το πρώτο κομμάτι και αναφέρεται στο πρωί, που πάνε τα παιδιά σχολείο, και η πρώτη πλευρά του δίσκου καταλήγει στο σημείο χωρίζουν τα δύο άτομα και νυχτώνει. Το πρώτο κομμάτι της δεύτερης πλευράς του δίσκου μιλάει για το πρωί μετά τον χωρισμό τους και τελειώνει ο δίσκος με μια πιο θετική οπτική για τη ζωή. Αλλά όλο αυτό έγινε τυχαία, αν και μπορεί να υπήρχε μέσα μου και να μην το ήξερα.
Γιατί επιλέξατε βινύλιο;
Θ. Γιατί είναι πιο ωραίο. Πλέον ο ρόλος του CD, είναι για να τρομάζει τα περιστέρια στα μπαλκόνια ή αν μπεις σε κάποιο παλιό αυτοκίνητο και το βάλεις να το ακούσεις, δηλαδή εγώ θα προτιμούσα να τα δίνω σε ένα στικάκι USB και να το περνάει ο άλλος στον υπολογιστή του, στο κινητό του, όπου θέλει. Ως επί το πλείστον το θεωρώ κάπως άχρηστο, το έχεις μόνο σε live που αν ο άλλος θέλει να ακούσει τη μουσική σου παίρνει το cd σου, το αντιγράφει και μένει εκεί. Το βινύλιο είναι ωραίο, το μυρίζεις, το νοιώθεις, χρησιμοποιείς και άλλες αισθήσεις. Επίσεις το artwork φαίνεται πολύ καλύτερα στο εξώφυλλο ενός δίσκου από ό,τι σε ένα cd που είναι μικρότερο, διπλωμένο κλπ. Επίσης το βινύλιο πλέον μπορείς να το βάλεις και ως διακοσμητικό. Το να έχεις βινίλιο μπορεί να θεωρείται πολύ hipster, αλλά είναι πολύ ωραίο να έχεις βινίλια στο σπίτι σου, κάτι που εγώ δεν έχω.
Δ: Άλλος ένας λόγος ήταν ότι η εταιρεία μας (UNDO RECORDS) επέμεινε να βγάλουμε βινίλιο και εμείς δεχτήκαμε γιατί ο δίσκος “βγήκε” τόσο πολύ ’84 ή κάτι τέτοιο, που απλώς είπαμε «φυσικά θα γίνει βινύλιο», του ταίριαζε απόλυτα! Μάλιστα το κάναμε μαύρο από επιλογή, οι περισσότεροι που βγάζουν βινίλια αυτή την εποχή τα κάνουν διαφανή, λευκά, κόκκινα ή οτιδήποτε, αλλά εμείς θέλαμε να είναι μαύρο, το κλασικό, σα να βγήκε από τη μηχανή του χρόνου.
Θ: Αν ακούσεις το δίσκο θα σε πάει στο τότε, ήταν μια εποχή που είχαν γραφτεί τρομερά κομμάτια.
Εσείς ξεκινήσατε τρεις;
Θ: Βασικά ξεκίνησε ο Δημήτρης, είχε βάλει μια αγγελία το 2009.
Δ: Δεν την είχα βάλει καν εγώ, μια κοπέλα την έβαλε για μένα γιατί με λυπόταν, έγραφα μουσική, ντρεπόμουν ακόμα και να βρω άτομα για να παίξω, οπότε έγραφα μόνος μου μουσική στο σπίτι, και έβαλε αγγελία για μένα.
Θ: Τον πήρα, λοιπόν τηλέφωνο, του είπα ότι παίζω τύμπανα, τον ρώτησα αν ενδιαφέρεται και μου είπε ότι ψάχνει drummer. Αφού μιλήσαμε μου είπε ότι θα με πάρει τηλέφωνο, κάτι που δεν έγινε και έτσι τον πήρα εγώ μετά από μια βδομάδα.
Δ: Είχα χάσει το τηλέφωνο του!
Θ: Έφερα εγώ και άλλον ένα φίλο που παίζαμε σε άλλες μπάντες και έτσι ξεκινήσαμε το τότε σχήμα, το οποίο τα έκανε όλα σε ένα μήνα, είχαμε ανεβάσει ένα τραγούδι στο Myspace, γινόταν τότε και το soundwave της coca-cola και το MAD for Bands στα οποία είχαμε πάρει μέρος, είμασταν και στο free, και έτσι σε ενάμιση δύο μήνες το κομμάτι έπαιζε παντού.
Και όλα αυτά από το πουθενά, από μια αγγελία που δεν έβαλες καν εσύ…! Τι θυμάστε από όσα live έχετε κάνει;
Θ: Εγώ βασικά θυμάμαι και τα καλά live αλλά και τα χειρότερα. Για παράδειγμα έχουμε στηθεί και έχουμε παίξει σε ολόκληρο αμφιθέατρο μπροστά σε τέσσερα άτομα!Παρόλα αυτά ξεκινήσαμε. Μπήκαν τα παιδιά από την διοργάνωση του Video Art για να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι και μετά μπήκαν και κάποια άλλα παιδιά με τα οποία στο τέλος πήγαμε για ποτό και γίναμε φίλοι. Ο μπασίστας μας, ο οποίος τότε ήταν στο στρατό στην Αλεξανδρούπολη και είχε πήρε άδεια για να παίξουμε, είχε πιει ένα μπουκάλι ούζο και την έπεφτε σε μια κοπέλα από το κοινό. Ήταν λίγο άβολη στιγμή αλλά είχε πλάκα.
Θ: Όλοι οι σταθμοί της περιοδείας ήταν καλοί, γιατί πάντα υπήρχε τρακ και αναγκαστήκαμε να παίξουμε κάτω από δεδομένα που δεν είχαμε ξανασυναντήσει. Πρώτο live στη Σύρο, μπροστά στο Δημαρχείο που γίνεται χαμός από κόσμο, και ξεκινάνε κάτι πιτσιρίκια από το κοινό να παίζουν μαξιλαροπόλεμο, είχαν δαιμονιστεί, αφού βγήκε ο υπεύθυνος του φεστιβάλ και είπε στους γονείς να μαζέψουν τα πιτσιρίκια γιατί ακουγόντουσαν περισσότερο από την μπάντα! Στην Τήλο αναγκαστήκαμε να παίξουμε εντελώς unplugged, δεν υπήρχε ηχολήπτης και ήρθε ένας φίλος που ήξερε…κατά κάποιον τρόπο… και μας βοήθησε με τον ήχο.
Δ: Κάναμε πρόβα στο αστυνομικό τμήμα της Τήλου!
Θ: Ναι κάναμε πρόβα στο αστυνομικό τμήμα της Τήλου και κάποια στιγμή λέμε στον αστυνομικό «μέχρι τις δύο παρά τέταρτο θα έχουμε τελειώσει!» και μας λέει αυτός «μέχρι τις τρεις μπορείτε να παίξετε όσο θέλετε!»
Δ: Παραλίγο να μας βάλουν σε κελί να κάνουμε πρόβα!
Θ: Αλλά το καλύτερο live ήταν στο Ρέθυμνο που παίξαμε το σετ δύο φορές, γιατί άρεσε τόσο στον κόσμο, είχαν έρθει κάτι τύποι πιο μέταλ, και ξαναπαίξαμε και κομμάτια από τις πρόβες. Επίσης στο Βόλο τρομερό live, που χοροπηδούσε όλο το σινεμά. Στη Θεσσαλονίκη παίζαμε στο στρατόπεδο Κόδρα και είχε τόσα πολλά κουνούπια που δεν μπορούσαμε να παίξουμε γιατί μας τσιμπούσαν!
Τι ονειρεύεστε για τους Sad Disco;
Δ: Αυτό που φανταζόμουν εγώ πάντα για τη μουσική, γενικά, ήταν να υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι να νιώθουν για αυτή τη μουσική όσα ένιωθα εγώ όταν άκουγα κάτι που μου άρεσε, δηλαδή κάποιοι άνθρωποι που θα τους αρέσει αυτό που κάνουμε και θα το ακούσουν σε προσωπικές τους στιγμές, που θα το συνδυάσουν με κάποια πράγματα.
Θ: Εγώ είμαι πολύ πιο ρομαντικός βασικά. Αυτό που θα ήθελα εγώ για τους Sad Disco, και γενικά πιστεύω πρέπει να κάνουν όλοι οι μουσικοί και πρέπει να υπάρχει υποστήριξη γι’ αυτό, είναι ότι μπαίνεις στο βαν με τον εξοπλισμό και να γυρνάς τον κόσμο. Η δουλειά του μουσικού για εμένα είναι αυτό, δηλαδή, για οκτώ μήνες κάνεις αυτό, ένα μήνα αράζεις σε κάποια βάση που έχεις δηλώσει, Ελλάδα, Βερολίνο, Νέα Ζηλανδία ή οπουδήποτε αλλού και να γράφεις μουσική και να το ετοιμάζεις. Πρέπει να βγεις και να παίζεις, να δεις την ανταπόκριση του κόσμου, αυτό σε κάνει και καλύτερο μουσικό και καλύτερο άνθρωπο. Γιατί τα έχουμε δει όταν ταξιδεύεις και κάνεις πράγματα κάποια στιγμή κουράζεσαι, δε θες να βλέπεις και να είσαι με τους ίδιους ανθρώπους όλη μέρα μαζί, οπότε αυτό σε κάνει περισσότερο υπομονετικό, ανεκτικό και πιστεύω φτιάχνει και την προσωπικότητά σου.
Δ. Εντάξει εγώ δεν είμαι έτσι, ωραίο είναι να παίζεις ζωντανά, αλλά προτιμώ να γράφω σπίτι, μου αρέσει να συνθέτω μουσική να γράφεις καινούρια πράγματα, να τα ηχογραφείς.
Θ. Το θέμα είναι να μπορείς να ζεις από αυτό. Να ζεις όχι με τα τρομερά χρήματα και τη ζωή που βλέπουμε στις ταινίες, γιατί αυτά είναι σπάνια, είναι ελάχιστα τα παραδείγματα καλώς ή κακώς, να μπορείς όμως να ζεις αξιοπρεπώς ώστε να μπορείς να διαθέτεις χρόνο και να τελειοποιέις τις δημιουργίες σου.
Όταν σας ρωτάει κάποιος τι δουλειά κάνετε τι απαντάτε;
Δ: Ηαλήθεια είναι ότι η δουλειά μας δεν είναι αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε στη ζωή μας, εμείς μόνο με μουσική θα θέλαμε να ασχολούμαστε, οπότε όταν κάποιος σε ρωτάει “τι δουλειά κάνεις” απαντάς αυτό που θα ήθελες να κάνεις. Εγώ θα ήθελα να πω μουσικός, αυτό νιώθω, αυτό κάνω όλη την ώρα, όλη την ώρα που κάθομαι σε ένα γραφείο ή κανω άλλα πράγματα στο μυαλό μου έχω τη μουσική.
Θ: Ότανλες μουσικός στην Ελλάδα δε σημαίνει ότι παίζεις μπουζούκι ή τραγουδάς Πυξ Λαξ! Λες ότι ασχολείσαι με τη μουσική και μετά έρχεται η ωραία ερώτηση “τι μουσικός είσαι;” “με τι μουσική ασχολείσαι;”. Εξαρτάται σε τι φάση θα βρίσκομαι. Κάποιοες φορές μπορεί να είμαι και λίγο ειρωνικός. Δεν μου αρέσει η ερώτηση “και εσύ τι κάνεις στη ζωή σου;”, μπορεί να απαντήσω έμπορος, μπορεί να απαντήσω καλλιτέχνης, αν και δεν μου αρέσει πολύ μου φαίνεται κάπως ψωνισμένο. Επειδή σαν χώρα δεν έχουμε σωστή παιδεία και ειδικά στη μουσική, όταν λες σε κάποιον ότι είσαι μουσικός είσαι και λίγο επιφυλακτικός, δηλαδή όταν απαντάς «παίζω drums» η επόμενη ερώτηση είναι «εμφανίζεσαι σε κάποιο μαγαζί, παίζεις σε κάποιο σχήμα;».
Δ: Εγώ επειδή δεν είμαι τόσο αρνητικός πιστεύω και όσοι γράφουν ή παίζουν ή τραγουδούν “trash” μουσική, ακόμα και αυτόι κάτι έχουν στο μυαλό τους την ώρα που το δημιουργούν που τους κάνει χαρούμενους, η δημιουργία πάντα ειναι κάτι ωραίο ακόμα και αν φτιαχτηκε στοχευμένα.
Θ: Απλώςστην Ελλάδα ακολουθούμε τις πεπατημένες οδούς. Για παράδειγμα ο Σιδηρόπουλος ή οι Τρύπες, όλες οι μετέπειτα μπάντες ακολούθησαν τον ήχο αυτών.
Δ: Στην Ελλάδα όσοι γράφουν έντεχνο γράφουν “αληθινή μουσική”, η ποπ μουσική στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, δεν προσπαθεί να είναι innovative, δεν προσπαθεί κανείς από αυτούς να γράψει κάτι αληθινό. Ποτέ η ποπ ελληνική μουσική δεν προσπαθεί να προκαλέσει, να κάνει κάτι διαφορετικό, που θα πάει μπροστά, πάντα θα ακολουθούν κάτι και με τον πιο ασφαλή τρόπο για καθαρά εμπορικούς λόγους, ενώ το έντεχνο δεν το κάνει τόσο έντονα αυτό. Για όλους τους μουσικούς ισχύει αυτό απλώς για άλλους λιγότερο και για άλλους περισσότερο.
Θ: Μπορεί ο κόσμος θέλει να αρχίσει να ανακαλύπτει μουσική ακούγοντας ιντερνετικό ραδιόφωνο και γενικά μπορούν να ψαχτούν, για παράδειγμα στο Youtube έχουμε ένα τρομερό ροκ κανάλι, δηλαδή όσο και αν φαινεται αστείο στο youtube μπορεί κανείς να βρει απίστευτα πράγματα, τα οποία μπορεί και να μην γίνουν ποτέ γνωστά.
Links:
https://soundcloud.com/sad-disco
https://www.facebook.com/saddisco.official
**iTunes:
https://itunes.apple.com/gr/album/sad-disco/id922898385
***Buy Limited edition 12″ vinyl LP here:
http://www.undorecords.bigcartel.com/product/lpun47-sad-disco-s-t-lp
Διαβάστε επίσης:
Link:Δανάη Φαίδρα Θωμαΐδου
