Έτσι έπρεπε να γίνουν όλα.

Να φύγεις αγέρωχος όπως και έκανες.

Μα δεν μου μίλησες. Ούτε μια κουβέντα δεν μου είπες. Απλά με κοίταζες με αυτά τα μάτια τα διεισδυτικά…

-”Μην πεις τίποτα. Δεν χρειάζονται λόγια”.

Μάλλον κατάλαβες τι κρυβόταν μέσα μου. Είχες αυτήν την ικανότητα… το διαισθάνθηκες!

Πριν καν σου μιλήσω εσύ ήδη ήξερες τι ήθελα να πω.

Αχ αυτά τα μάτια σου….όλα τα είχαν καταλάβει.

Μα τι χαζή που ήμουν… που ήθελα να μιλήσω! να φωνάξω! να σου πω όλα όσα ένιωθα!

Εσύ ήδη τα ήξερες. Πριν απο όλους. Πριν ακόμα και απο μένα. Πού να ‘ξερα!

Και έφυγες. Πριν καν συνειδητοποιήσω πόσο απαραίτητος ήσουν.

Μου έφυγες.

Τις ώρες που μένω μονάχη μου, ψιθυρίζω στίχους.

“Καλύτερα που δεν μιλάς..τα λόγια μας ξεχνιούνται…

Όσα ποτέ δεν είπαμε..αυτά δεν λησμονιούνται”

Ναι! καλύτερα! δεν θα θελα να ξεχάσω… δεν θα ‘θελα.

Μέσα μου έχω όλα όσα ήθελα να σου πω. Μα δεν θα στα πω.

Γιατί αν στα πω, θα λυτρωθώ. Και δεν το θέλω.

Και αν λυτρωθώ, θα σε ξεχάσω. Και αυτό πραγματική λύτρωση δεν θα ‘ναι… θα ‘ναι μαρτύριο.

Καλύτερα λοιπόν… καλύτερα.

Διαβάστε επίσης:

Να’ μαι λοιπόν. | Της Μαριάννας Τζιράκη Τι με οδήγησε εδώ; | Της Μαριάννας Τζιράκη Στο υπόσχομαι. | Της Μαριάννας Τζιράκη Φέτος τα Χριστούγεννα… | Της Μαριάννας Τζιράκη‏